บททั้งหมดของ บุปผาร่ายรัก: บทที่ 71 - บทที่ 80

“ที่นี่ห่างไกลผู้คนสักหน่อย แต่มีความเป็นส่วนตัว คิดว่าเหมาะที่จะให้เจ้าเปิดเผยดอกไม้แดงได้” มือใหญ่ยกขึ้นขึ้นไล้ใบหน้าหมดจดของนางเบาๆ“เหตุที่ต้องพาเจ้าออกมาเพราะไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้รู้ซ้ำยังต้องให้ท่านหมอมู่มาฝังเข็มให้เจ้าอีก การพาเจ้าออกมาโดยใช้งานบังหน้าเช่นนี้”“ข้าขอบคุณท่านมาก เสร็จจากนี้แล้ว ข้าจะช่วยงานท่านเต็มที” นางยกมือขึ้นทุบอกราวกับให้เขาเห็นว่านางแข็งแรงและพร้อมช่วยงานเขาเต็มที“คนช่วยงานข้ามาเยอะแล้ว แต่ข้าอยากได้ค่าตอบแทนอย่างอื่นมากกว่า”“ค่าตอบแทน?”“หลินเอ๋อร์...ข้าช่วยเจ้าเพราะอย่างไรเสียเจ้าก็ต้องหาทางรักษาตัวเองอยู่ดีและข้าคงทนนิ่งเฉยให้ผู้อื่นแตะต้องตัวเจ้ามิได้ อย่างไรแล้ว ข้าหวังจะได้คำตอบจากปากของเจ้า”“เรื่องนั้น...” นางหลุบตาไม่กล้าสบตากันตรงๆ“มาทางนี้เถิด” องค์ชายไท่หยางจับมือนางให้เดินตามมาอีกห้อง เคอหลิ่งหลินเดินตามอย่างว่าง่าย อ่างอาบน้ำ โต๊ะและอุปกรณ์เครื่องเขียน ดูเขาช่างเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว“นอกจากน้ำเย็นแล้ว ข้านึกวิธีอื่นให้ร่างกายเจ้าเยียบเย็นจนเผยดอกไม้แดงไม่ได้”“ไม่เป็นไรข้าทนได้” หญิงสาวหันมายิ้มให้ แต่อีกฝ่ายกลับจ้องมองด้วยสีหน้า

“หลินเอ๋อร์” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบเรียกเมื่อลากเรียวลิ้นไปตามลำคอ ร่างใหญ่คร่อมนางไว้ราวกับให้ไออุ่นของเขาคลี่คลุมนาง ดวงตาคมมองมือที่ไร้เรี่ยวแรงจับเสื้อคลุมที่ปิดเนิ่นอกคู่สวยดุจดอกบัวตูม เพียงใช้แค่ปลายนิ้วก็เกี่ยวให้มันเลื่อนลงเปิดเผยผิวกายเนียนละเอียดเบื้องหน้า“ไท่หยาง ข้า...ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” นางไม่แน่ใจว่าสิ่งใดทรมานนางได้มากกว่ากัน ระหว่างการปรากฏของรอยสักดอกไม้แดง หรือสัมผัสที่เขาทำกับนางในตอนนี้“เช่นนั้นแล้วทำไมตัวเจ้ายังสั่นอยู่” ร่างเบื้องล่างอุ่นขึ้นแล้ว แต่เขายังยิ้มเกเรกับผิวเนียนนุ่มและกลิ่นอายกรุ่นละมุนของนาง เขาโกรธที่นางทำตัวเองเจ็บอยู่ร่ำไป นางมักคิดกังวลถึงความรู้สึกของผู้อื่น เจี้ยนเหิงเยว่โกหกหลอกลวงนางก็ยังไม่โกรธ ซ้ำยังกลัวว่าเขาจะลงโทษผู้หญิงคนนั้น กลัวว่าเขาจะลงโทษต้าซื่อที่ปิดบังเรื่องที่นางไปนำไข่มุกหมื่นราตรีจนออกรับผิดแทน แต่นางลืมความรู้สึกของเขาว่าเจ็บปวดเพียงใดที่รู้ว่านางตกอยู่ในอันตราย“อ๊า”ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นร้องครางอย่างสุดจะทนกลั้น เขาครอบครองยอดอกของนางด้วยริมฝีปาก ดูดกลืนจนนางต้องคร่ำครวญออกมา มือใหญ่ช้อนแผ่นหลังของนางขึ้นราวกับจะป้อนชิ้

ท่านหมอมู่มองทางเคอหลิ่งหลิน กดหัวคิ้วจ้องมองราวกับจะตำหนิ รู้จักนางมาสองปีแม้เพิ่งได้รู้ฐานะที่แท้จริงก็ไม่ได้ทำให้สบายใจ นางเก่งกาจจริงหรือไม่เขาไม่มั่นใจนัก เพราะเห็นแต่ล่ะครั้งก็ซุกซนราวแมวป่าไร้ความเป็นกุลสตรี หากไม่เพราะมู่ฟางเหนียงไม่ค่อยมีเพื่อนเล่นและเพื่อนเข้าป่าหาสมุนไพรด้วยแล้ว ผู้เป็นพ่ออย่างเขารึจะยอมให้คนนิสัยมุทะลุอย่างนางมาเป็นเพื่อนลูกสาวเขาเล่า แต่พูดไปก็เท่านั้น เพราะลูกสาวคนดีของเขาตอนนี้ปลอบตัวเป็นชายติดตามจ้าวจิ่นสือ-บุตรชายแม่ทัพจ้าว ไปหมู่บ้านที่ถูกน้ำท่วมก่อนหน้าผู้เป็นพ่อเสียอีก “หลังจากท่านเดินลมปราณให้แม่นางเคอและข้าทำการฝังเข็มให้นางแล้ว นางจะต้องพักผ่อนอีกอย่างน้อยเจ็ดวันร่างกายจึงจะฟื้นเต็มที่ หากรักษาเสร็จแล้วเดินทางเลย เกรงว่าภายในที่บอบช้ำจะรับไม่ไหว เช่นนั้นแล้วการรักษาของนางก็เท่ากับสูญเปล่า” “ข้าน้อยสั่งองครักษ์ลับให้ติดตามมาอีกสี่คนเพื่อดูแลความปลอดภัยให้แม่นางเคอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ต้าซื่อรีบรายงาน สีหน้าขององค์ชายไท่หยางยังไม่คลายกังวล เคอหลิ่งหลินเข้าใจสถานการณ์ดี นางมิใช่เด็กเล็กๆ ที่จะไม่รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร

“แส้มีพิษ ดูแลคนเจ็บก่อน” นางสั่งทันที ดวงตานางเพ่งมองที่ข้อมือใหญ่นั้น เพียงการขยับเคลื่อนไหว นางก็เดาทิศทางของปลายแส้ได้ ยกกระบี่ขึ้นป้องกันมิให้ถูกตัว โมชิ่งถงเห็นครั้งนี้นางแตกต่างไปจากเดิมก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก จากเดิมที่คิดจะหยอกล้อนางเล่นก็เห็นที่ว่าต้องลงมือจริงจังเสียแล้ว โมชิ่งถงหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้ลูกน้องนับสิบองครักษ์แม้จะมากฝีมือแต่เมื่อถูกรุมกว่ายี่สิบคนก็รับมือยาก กลิ่นคาวเลือดคลุ้งในอากาศทำให้หญิงสาวใจคอไม่ดีนัก ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดนางก็ไม่ปรารถนาจะเห็นเลือดเปื้อนเปรอะพื้นดินเช่นนี้ เคอหลิ่งหลินใช้วิชาตัวเบากระโจนออกไปด้านนอก หวังใช้ป่าเพื่ออำพรางตน รูปร่างนางเพรียวบางจึงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว หลบหลีกแส้ทมิฬของโมชิ่งถงที่ตามติดนางราวกับอสรพิษ นางกระโดนไปบนกิ่งไม้ หางตาก็รู้ได้ว่าเขาตามติดประชิดมา เพียงแค่พริบตา แส้ของโม่ชิงถงก็ตวัดกิ่งไม้หักทันที! ร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวกำลังจะตกลงพื้น แต่มือข้างหนึ่งก็เหนียวกิ่งไม้ที่ยังที่เหลือได้ทัน ก่อนจะเหวี่ยงตัวกระโดนลงมายืนประจันหน้าโม่ชิงถง “เจ้าจะหนีไปได้สักกี่น้ำ ไป๋ลู่!” โม่ชิงถงหัวเรา

อาจเพราะได้พูดคุยและเห็นท่าทีของเขาแล้ว นางจึงวางใจผล็อยหลับไป มิรู้ทำไมยังง่วงงุนอยู่ทั้งที่หลับมาตลอดทาง โม่ชิงถงเห็นนางหลับตาและเข้าสู่ห้วงนิทราก็ส่ายหน้าไปมา นางควรกลัวเขาแต่กลับหลับไปเสียอย่างนั้น เขาเดินเอาเสื้อคลุมไปคลุมร่างนางให้ก่อนที่ตัวเองจะมานั่งข้างกองไฟใช้กิ่งไม้เขี่ยไฟให้มันดับ จ้องมองรอดูจนควันสีขาวค่อยๆ เลือนหาย ยี่สิบปีผ่านมาเขาได้ตั้งพรรคของตนเองจนมีชื่อเสียง แส้ทมิฬโม่ชิงถง เขาอยู่มาจนบัดนี้แล้ว ยังไม่อาจลืมใบหน้าของไป๋ลู่ได้เลย ยี่สิบปีที่หัวใจทุกข์ระทม มันนานเหลือเกิน แท้ที่จริงแล้วเขาอาจมิได้ตามหากระบี่ผงาดฟ้า แต่ยังคงตามหาหญิงเดียวในดวงใจและเมื่อนางปรากฏขึ้นอีกครั้ง เขากลับมิอาจปล่อยนางไปได้ ไม่ว่าอย่างไร เขาจะรั้งนางไว้เคียงข้างกายเขาให้จงได้คงเพราะร่างกายนางยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ทำให้เผลอหลับสนิท แต่เมื่อลืมตาขึ้นก็พบเสื้อคลุมของโม่ชิงถงที่ทับร่างของนางอยู่ แต่นางไม่เห็นเจ้าของเสื้อคลุมแล้ว กองไฟเบื้องหน้าเหมือนเพิ่งจะมอดไป นางรีบลุกขึ้นจัดการธุระของตัวเอง ล้างหน้าตาที่ริมลำธารจนสดชื้น ขณะก้มหน้าอยู่นั้น ปรากฏเงาสะท้อนอยู่ในน้ำ หญิงสาวอ้าปากอุทานอย่างตื่นเต