All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 191 - Chapter 200

ซือเจ๋อเยว่เห็นลูกธนูแหลมดอกนั้นแล้ว เพียงแต่ด้วยฝีมือของนางไม่สามารถหลบได้พ้นมือข้างหนึ่งโอบเอวของนางจากทางด้านข้าง แล้วดึงนางไปทางด้านข้าง ธนูดอกนั้นเฉียดผ่านตัวนางแล้วลอยออกไป ปักเข้ากับกำแพงหินที่อยู่ด้านข้างมีคนวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน เมื่อเห็นสภาพโลงศพไม้ที่อยู่ตรงหน้าเละเทะ กระดูกกระจัดกระจายเต็มพื้น ก็กล่าวด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”“ช่างไร้เหตุผลเสียจริง จับตัวพวกมันมาให้ข้า!”เป็นไปตามคาดซือเจ๋อเยว่วิ่งไปที่ข้างกายของเยียนเซียวหราน คนที่พุ่งตัวเข้ามาด้วยท่าทางดุร้ายพวกนั้นถูกเขาถีบจนกระเด็นออกไปในเวลานี้ ซือเจ๋อเยว่ก็มองเห็นท่าทางของพวกเขาอย่างชัดเจนคนหนึ่งเป็นผู้ชายอายุยี่สิบกว่าปีกับผู้ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบปีคนหนึ่ง ข้างกายของพวกเขามีคนรับใช้ร่างกายกำยำอีกสิบกว่าคนติดตามมาด้วยผู้ชายสองคนนั้นมีหน้าตาคล้ายกับอวิ๋นเยว่หยาง บนตัวของสองคนนี้ปกคลุมไปด้วยพลังสีม่วง พลังสีม่วงประเภทนี้เห็นได้มากที่สุดในผู้ที่เป็นประมุขตระกูลเมื่อครู่นี้นางไม่เห็นพลังสีม่วงบนตัวของอวิ๋นเยว่หยางกับหนิงกั๋วกงฮูหยิน คงจะเป็นหนิงกั๋วกงกับซื่อจื่ออวิ๋นเยว่

เดิมทีหนิงกั๋วกงก็ถูกหางงูตบจนได้รับบาดเจ็บไม่น้อยแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของนางก็รู้สึกหายใจไม่ออก ก็หมดสติไปทันทีเมื่ออวิ๋นเยว่ปิงเดินไปถึงข้างกายของเขาก็ประคองเขาลุกขึ้นมาแล้วยื่นมือไปกดตรงกลางริมฝีปากของเขา “ท่านพ่อ!”มือของหนิงกั๋วกงสั่นเทาเล็กน้อยชี้ไปที่ซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานกล่าว “ฆ่าพวกมัน!”เมื่ออวิ๋นเยว่ปิงเห็นคนรับใช้ที่นอนกองอยู่บนพื้นลุกขึ้นไม่ได้ ก็หันไปมองเยียนเซียวหรานกับซือเจ๋อเยว่ที่ยังสบายดีอยู่ แรงอาฆาตในดวงตาก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ประคองหนิงกั๋วกงลุกขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอกเยียนเซียวหรานรีบลากซือเจ๋อเยว่เดินตามไปทันทีอวิ๋นเยว่ปิงกับหนิงกั๋วกงเดินออกมาก่อน ตอนที่พวกเขาเดินมาถึงหน้าประตู ก็กดปุ่มกลไกทีหนึ่งตอนที่เขาลงไป ในใจของซือเจ๋อเยว่ก็เกิดสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ แรงกดดันมหาศาลก็เพิ่มขึ้นจากอุโมงค์ ขวางทางออกของพวกเขาตลอดหลายปีมานี้ซือเจ๋อเยว่ติดตามอาจารย์ทั้งหลายขึ้นเหนือล่องใต้ ประสบกับเรื่องราวแปลกประหลาดต่าง ๆ มากมาย แต่กลับไม่เคยรู้สึกถึงอันตรายที่รุนแรงขนาดนี้มาก่อนถึงแม้ว่าตอนนี้นางยังไม่รู้ว่าข้างในมีอะไ

เยียนเซียวหรานตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น เขามองซือเจ๋อเยว่ด้วยความเหลือเชื่อเล็กน้อยในตอนนี้นางกำลังลืมตาทั้งสองข้างมองเขา มองอย่างค่อนข้างชัดเจน ท่าทางไม่เหมือนกับเสียสตินางลงมือกับภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ จะเกินไปหน่อยหรือไม่?เขากล่าวเสียงเย็นชา “องค์หญิง โปรดระวังการกระทำของท่านด้วย”เขาพูดจบก็ยื่นมือออกไปกำลังจะผลักนางออก แต่นางกลับโอบลำคอของเขาเอาไว้แน่นกล่าวใกล้กับริมฝีปากของเขา “รอเดี๋ยว ข้าอธิบายได้!”เยียนเซียวหรานไม่รู้ว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางจะอธิบายอะไรได้หรือจะพูดอีกอย่างว่า ไม่ว่านางจะอธิบายอย่างไร ทั้งสองคนใกล้ชิดกันขนาดนี้นั้นคือเรื่องจริงเขากำลังสับสน ว่าจะสะบัดนางออกไปตรง ๆ เลยดีหรือไม่ซือเจ๋อเยว่รู้สึกถึงความแน่นตึงของร่างกายเขารวมทั้งอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิด นางยกมือขึ้นมาทันทีเยียนเซียวหรานไม่เข้าใจเหตุผลอยู่เล็กน้อย นางกล่าวออกมาทันที “ดูเส้นสีแดง”สายตาของเยียนเซียวหรานหยุดอยู่ที่เส้นสีแดงบนข้อมือของนาง ในเวลานี้เส้นสีแดงนั้นมีเพียงท่อนสั้น ๆ เท่านั้นก่อนหน้านี้เขารู้ว่านางจะมีชีวิตอยู่ไม่ถึงอายุสิบแปดปี เส้นสีแดงเส้นนี้มีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด

ก่อนหน้านี้เขากังวลถึงสถานะของทั้งสองคน แต่เมื่อได้ยินทั้งหมดที่นางกล่าวมาถึงแม้ว่านางจะมีสถานะของพระชายาซื่อจื่อแห่งจวนเยียนอ๋องค้ำคออยู่ แต่วันแรกที่นางเข้าจวน เหล่าไท่จวินก็เขียนหนังสือหย่าแทนซื่อจื่อดังนั้นเมื่อพูดตามความจริงแล้ว นางกับเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย กล่าวเสียงเบา “ให้ข้าช่วยท่านย่อมได้ แต่ต่อไปท่านห้ามเรียกข้าว่าน้องสามอีก”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า เขาจะวุ่นวายกับการเรียกนี้ก่อนหน้านี้นางเห็นเขาหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกวัน จงใจเรียกเขาแบบนั้นเป็นการหยอกล้อเขานางหัวเราะเบา ๆ ทีหนึ่ง “หากเจ้าไม่ชอบให้ข้าเรียกเจ้าแบบนี้ ข้าไม่เรียกก็ได้”นางพูดจบก็เริ่มบ่นอย่างกลัดกลุ้ม “แต่หากข้าไม่เรียกเจ้าน้องสาม ข้าจะเรียกเจ้าว่าอะไร?”เยียนเซียวหรานเหลือบตามองนางแวบหนึ่ง “ท่านเรียกเซียวหรานชื่อของข้าตรง ๆ เลยก็ได้”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางคิดว่าการเรียกแบบนี้เหมือนว่าจะใกล้ชิดกันขึ้นอีกหน่อยเยียนเซียวหรานกล่าวเสียงเย็นชา “หากท่านไม่ยินดี เช่นนั้นเรื่องนี้ก็ไม่มีอะไรต้องคุยกัน”ซือเจ๋อเยว่รีบกล่าว “นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ข้าทำตา

ซือเจ๋อเยว่กล่าวเสียงดัง “ช้าก่อน”อวิ๋นเยว่ปิงมองนางด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก “เจ้ายังมีอะไรที่ต้องพูดอีก?”มุมปากของซือเจ๋อเยว่ยกขึ้นเล็กน้อย “ข้าไม่ได้มีอะไรที่ต้องพูด ข้าแค่อยากจะบอกท่านว่า ค่ายกลที่พังไปแล้วอันนั้นข้าซ่อมได้”อวิ๋นเยว่ปิงถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “เจ้าซ่อมได้อย่างนั้นหรือ?”ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า “ถูกต้อง อันที่จริงข้าไม่ได้ตั้งใจอยากจะทำลายค่ายกลนั่นหรอก”“เพียงแต่ตอนนั้นที่งูยักษ์นั่นเลื้อยออกมา ข้าตกใจจนทนไม่ไหว ใช้คาถาเต๋าผิดไปเพราะความรีบร้อน จึงทำลายค่ายกลนั่นโดยไม่ทันระวัง”ในสายตาของอวิ๋นเยว่ปิงที่มองนางมีความประเมินเพิ่มขึ้นไม่น้อยนางพยายามกล่าวต่อ “ท่านก็รู้นี่ ถึงแม้ว่าข้าจะแซ่ซือ แต่ว่าท่านแม่ของข้าแซ่อวิ๋น จวนกั๋วกงเป็นที่พึ่งพาที่ใหญ่ที่สุดของข้า”“ในใจของข้า ย่อมอยากจะให้จวนกั๋วกงดี มีเพียงแค่จวนกั๋วกงดีเท่านั้น ข้าถึงจะดีไปด้วย”เมื่อเยียนเซียวหรานได้ยินประโยคนี้ก็เหลือบตามองนางแวบหนึ่งนี่นางกำลังนำคำพูดที่หนิงกั๋วกงพูดกับนางก่อนหน้านี้ มาพูดใหม่อีกรอบเพียงแต่ตอนนี้นางเต็มไปด้วยความจริงจัง ดวงตาที่สวยงามคู่นั้นมองดูแล้วเต็มไปด้วยความจร