All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 211 - Chapter 220

ซือเจ๋อเยว่มองถนนที่เงียบสงัดและผู้คนแปลกหน้าทั้งหลาย พลางพึมพำขึ้น "คงเป็นเพราะข้ามองผิดไป เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่" เยียนเซียวหรานเอ่ยถาม "เขาเป็นผู้ใด?" ซือเจ๋อเยว่ตอบไป "อาจารย์ใหญ่ของข้า...เงาหลังนั้นคล้ายเขาจริงๆ!" เยียนเซียวหรานรู้ว่านางมีอาจารย์ทั้งหมดเก้าคน คนเขาได้ยินมากที่สุดคืออาจารย์ใหญ่และอาจารย์สาม เขารู้ว่านางและอาจารย์ของนางมีความสัมพันธ์ที่ดียิ่ง จึงถามขึ้น "อยากไปหาดูหรือไม่?" ซือเจ๋อเยว่ส่ายหน้า "ไม่จำเป็น หากเป็นอาจารย์ใหญ่แล้วละก็ เมื่อเขาไม่อยากเจอข้า โอกาสที่ข้าจะหาเขาเจอก็มีน้อยยิ่งนัก" "หากไม่ใช่เขา ก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลา" "เจ้ายังอยากซื้ออันใดอีกหรือไม่? หากไม่ซื้อเราก็กลับจวนกัน" เยียนเซียวหรานในมือเปี่ยมไปด้วยของที่นางเพิ่งซื้อมา แท้จริงแล้วเขาไม่ชอบเดินตลาด เพียงแค่ได้ยินนางบอกว่าไม่เคยเดินตลาดกลางคืนจึงพานางมา เดิมทีเขาตั้งใจจะซื้อของที่นางชอบให้นาง แต่กลับกลายเป็นว่านางซื้อของให้เขาแทน ความรู้สึกนี้ยากที่จะอธิบาย เขาจึงเอ่ยขึ้น "กลับเรือนเถอะ!"ซือเจ๋อเยว่กำลังเตรียมตัวกลับกับเขา แต่ทันใดนั้นรู้สึกถึงอันใดบางอย่าง จึ

เขาเอ่ยจบก็เอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง "สมกับที่เป็นคนที่ข้าเลี้ยงดูมา สายตาดีจริงๆ มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นข้า" "ดูจากท่าทางของนาง คงคิดถึงข้าอยู่บ้าง" ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นความคิดถึงเล็กน้อย แต่ความคิดถึงนั้นก็พลันหายไปอย่างรวดเร็ว "จะให้นางรู้ว่าข้าเป็นราชครูของราชสำนักไม่ได้" "หากนางรู้แล้วละก็ คงจะถอนหนวดของข้าจนหมด" เขานึกถึงเรื่องเก่าๆ เมื่อครั้งหนึ่งเขาหลอกซือเจ๋อเยว่ เมื่อถูกนางจับได้ แม้ว่าปกตินางจะดูเป็นเด็กสาวที่อารมณ์ดี แต่ครั้งนั้นนางกลับกระโดดขึ้นมาดึงหนวดของเขา ครั้งนั้นนางดึงหนวดของเขาออกไปกว่าครึ่ง ไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงใจร้ายได้ถึงเพียงนั้น ครั้งนั้นเด็กสาวตัวน้อยเอ่ยด้วยความโกรธ "ข้าเกลียดคนที่หลอกข้าที่สุด!" คำกล่าวนั้นทำให้เขารู้สึกผิดอย่างยิ่งเพราะเขาและคนที่แสร้งเป็นอาจารย์ของนางสำนักเต๋า ทุกคนล้วนแต่มีความลับของตนเอง ซึ่งความลับเหล่านั้น พวกเขาตั้งใจจะปิดบังนางไปชั่วชีวิต เรื่องที่นางดึงหนวดของเขานั้น เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญ แต่กลับทำให้นางโกรธถึงเพียงนั้นแล้ว หากนางรู้ว่าเขาเป็นราชครูของราชสำนัก คงไม่เพียงแค่ถอนหนวดขอ

ซือเจ๋อเยว่พยุงเหล่าไท่จวินเอาไว้ ไม่รู้ว่าเอ่ยเรื่องตลกอันใด ถึงทำให้เหล่าไท่จวินหัวเราะออกมา ริ้วรอยร่องลึกนั้นเปี่ยมไปด้วยความเมตตายามนี้เขาเห็นสีหน้าของเหล่าไท่จวินและซือเจ๋อเยว่ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเพราะการมาถึงของซือเจ๋อเยว่ ช่วยให้จวนเยียนอ๋องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดมาได้และเป็นเพราะซือเจ๋อเยว่ คนในจวนจึงเริ่มค่อย ๆ ออกจากความโศกเศร้าได้ยามนี้จวนเยียนอ๋อง ก็ค่อย ๆ กลับสู่ความเป็นปกติหลังจากพวกเขากลับมาที่จวน ก็เจอพระชายาเยียนอ๋องที่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง ทุกคนจึงไปที่ที่พักของเหล่าไท่จวินด้วยกันเมื่อเยียนเหนียนเหนียนเห็นว่าพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัยก็เข้าไปด้วย เพราะอยากรู้ว่าแท้จริงแล้ววันนี้เกิดอันใดขึ้นที่จวนหนิงกั๋วกงเมื่อถึงที่พักของเหล่าไท่จวิน ซือเจ๋อเยว่ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่จวนหนิงกั๋วกงในวันนี้อย่างคร่าวๆแต่ในยามที่เล่าออกไป นางก็จงใจเลี่ยงไม่เอ่ยถึงการพบกับงูยักษ์และเงาดำ เพราะกลัวเหล่าไท่จวินจะเป็นห่วงจากคำกล่าวของนาง วันนี้พวกเขาไปที่จวนหนิงกั๋วกง สามารถเอ่ยได้ว่าพบเทพฆ่าเทพ พบพระฆ่าพระ ยโสโอหังอย่างยิ่งเหล่าไท่จวินรู

เหล่าไท่จวินเห็นนางยังเททองคำและอัญมณีออกมา กลัวก็เพียงว่าหากเทลงไปอีก ก็คงจะเต็มห้องของนางนางดึงซือเจ๋อเยว่เอาไว้พลางเอ่ยขึ้น "องค์หญิง เลิกเทได้แล้ว"ซือเจ๋อเยว่มองไปที่นาง แต่นางกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "นี่คือสิ่งที่องค์หญิงได้มาด้วยความสามารถ เช่นนั้นก็เป็นขององค์หญิง""องค์หญิงแต่งเข้าจวนเยียนอ๋อง เดิมทีก็เป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมกับองค์หญิงอยู่แล้ว""ของขององค์หญิง หากข้ารับไว้ เช่นนั้นก็คงไร้คุณธรรมสิ้นดีแล้ว""อีกอย่าง แม้จวนเยียนอ๋องจะประสบความยากลำบากในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ แต่ก็หาได้ขาดแคลนเงินทอง""ของพวกนี้ องค์หญิงเก็บไว้เองเถอะ"ซือเจ๋อเยว่ว่าพลางแย้มยิ้ม "ท่านย่าเองก็รู้ ชะตาของข้านั้นพิเศษ เงินทองเหล่านี้สำหรับข้าแล้ว ไม่มีความหมายอันใดจริงๆ""ของพวกนี้หากท่านย่าไม่ต้องการ มิสู้ให้ท่านย่าเป็นคนจัดการ หาโอกาสบริจาคให้กับชาวบ้านที่ต้องการเหล่านั้น"เมื่อเหล่าไท่จวินได้ยินคำกล่าวนี้จากนาง ดวงตาก็เปี่ยมไปด้วยความเมตตาทั้งยังแฝงไว้ด้วยความสงสารนางถอนหายใจเสียงยาวแล้วเอ่ยขึ้น "เมื่อองค์หญิงเอ่ยเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ฟังองค์หญิงแล้วกัน""เพียงแต่ก่อนจะบริจาค ของพวกนี้

ซือเจ๋อเยว่รู้สึกว่าตนเองโชคร้ายจนน่าเวทนา นี่มันเรื่องบ้าอันใดกัน!นางสามารถร่ายคาถาตบเขาได้ แต่คาถาลัทธิเต๋าของนางเลิศล้ำอย่างยิ่ง เพียงคาถาหนึ่งก็อาจจะทำให้วิญญาณของเขาสลายได้แต่หากนางไม่ร่ายคาถา บางทีวันนี้จะอาจจะถูกเขาบีบคอตายซือเจ๋อเยว่รู้สึกว่าสถานการณ์ในยามนี้มันช่างยากจะตัดสินใจอย่างยิ่งนางไม่อยากทำร้ายเขา แต่ก็ไม่ได้อยากตายอยู่ในเงื้อมมือของเขา ทำให้นางจำต้องใช้คาถาสยบวิญญาณกับเขาเสียก่อน เมื่อนางร่ายคาถาออกไป แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดุร้ายดังเดิม แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ปล่อยนางซือเจ๋อเยว่เหนื่อยจนแทบทนไม่ไหว นางตั้งมั่นแน่วแน่ ก่อนจะตัดสินใจลงมือทว่าในเวลาต่อมานั้น เขากลับพลันถูกดีดออกไป ดวงวิญญาณชนเข้ากับเสาอย่างรุนแรง รูปร่างเลือนรางลงไปมาก หลังจากนั้นก็หายไปซือเจ๋อเยว่ลูบที่ต้นคอของตนเอง ก่อนจะพบกับเลือดตนเองในตาของนางปรากฏภาพที่คาดเดาเอาก่อนหน้าเลือดของนางมีพลังอำนาจที่สูงส่งต่อดวงวิญญาณ หากร่ายคาถาแล้วใช้เลือดของนาง จะเพิ่มพลังของคาถาได้หลายเท่าตัวแต่ร่างกายของนางก็พิเศษยิ่งนัก เลือดไหลออกมาเพียงหยดเดียวก็นับว่าเป็นอันตรายต่อนางอย่างยิ่งนางรีบร่ายคาถาหยุ