All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 201 - Chapter 210

แม้เขาจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็เคยได้ยินราชครูสวรรค์พูดถึงวิธีการใช้ของสิ่งนั้นดูท่านางคงทำลายค่ายกลโดยไม่ตั้งใจจริงๆ เพราะหากนางเจตนาของนางเต็มไปด้วยความเป็นศัตรูแล้วละก็ ราชครูสวรรค์คงกำจัดนางไปแล้วแน่ภายใต้ผืนฟ้าแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดรอดจากเงื้อมมือของราชครูสวรรค์ไปได้เขาจงใจกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ในเมื่อเจ้ารู้ความผิดแล้ว ก็จงคิดหาวิธีชดเชยเสียเถิด”“ที่บอกว่าสามารถซ่อมแซมค่ายกลนั่นได้ เช่นนั้นก็ลองพูดให้ข้าฟังดูทีว่าจะซ่อมอย่างไร?”ซือเจ๋อเยว่ตอบว่า “ค่ายกลนี้เป็นเวทวิชาโบราณที่เก่าแก่มากชนิดหนึ่ง การตั้งค่ายกลให้สำเร็จมีเงื่อนไขที่เข้มงวดมาก”“บัดนี้ ถูกข้าทำลายลงโดยไม่ได้ตั้งใจ คิดจะซ่อมแซมมันให้ดีดังเดิมนั้น มิใช่เรื่องง่ายเลย”“และเพราะหลายปีมานี้ จวนหนิงกั๋วกงเป็นผู้ที่ได้รับประโยชน์โดยตรงที่สุด ดังนั้น จึงต้องให้ผู้ที่มีสายเลือดในสายนี้ของจวนกั๋วกง มาเป็นผู้สังเวยและเคลื่อนย้าย”เมื่ออวิ๋นเยว่ปิงได้ยินนางพูดถึงที่มาของค่ายกลนี้ออกมา และวิธีการซ่อมแซมที่นางกล่าวก็คล้ายกับคำอธิบายที่ราชครูสวรรค์เหลือทิ้งไว้ก่อนหน้าอย่างมากแววตาของเขาก็ลุ่มลึกขึ้นเล็กน้อย “เจ้ารู้เรื

ช่วงนี้ดวงเขาไม่ค่อยดีจริงๆ ไม่ว่าไปที่ใด เรื่องโชคร้ายที่สุดก็จะเกิดขึ้นกับเขาแค่เพราะวรยุทธ์ของเขาดี จึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง รวมกับยามปกติเขาก็ไม่พูดถึงเรื่องเช่นนี้ดังนั้นแม้ซือเจ๋อเยว่จะรู้ว่าดวงชะตาของเขาถูกขโมย แต่ก็มิได้รู้สึกอย่างชัดเจนนักนางจึงรีบกล่าวอย่างร้อนใจว่า “เช่นนั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ!”หากมีเพียงเยียนเซียวหรานคนเดียว เมื่อเผชิญกับกำแพงการขวางกั้นของที่กำลังถล่มเช่นนี้ เขาย่อมสามารถหนีออกไปได้อย่างแน่นอนแต่เพราะบนร่างของเขาแบกซือเจ๋อเยว่ไว้ แม้ตัวนางจะเบา แต่ถึงอย่างไรก็มีน้ำหนัก จึงยากที่จะเลี่ยงไม่ให้กระทบต่อความเร็วของเขาขณะที่เขากำลังร้อนใจ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตลอดร่างตั้งแต่บนจรดร่างเบาขึ้นมา ความเร็วเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวของยามปกติในทันที!ในช่วงเวลาอันคับขันที่กำแพงกำลังถล่มลงมา คนทั้งสองหนีผ่านทางเดินแคบๆ นั่นออกไปได้ส่วนองครักษ์ที่ไล่ตามมาทางด้านหลังของพวกเขา กลับมิได้โชคดีเช่นนี้ ส่วนมากล้วนถูกทับอยู่ใต้กำแพงแล้วซือเจ๋อเยว่กล่าวอยู่บนหลังเยียนเซียวหรานว่า “ต้องขอโทษด้วย ก่อนหน้านี้ข้าลืมไปว่าข้ายังใช้ยันต์ตัวเบากับยันต์เร่

เพราะไม่มีผู้ใดขัดขวาง ครั้งนี้พวกเขาจึงหนีออกไปได้ราบรื่นกว่าเดิมมากถึงจะเจอองครักษ์สองสามคนบ้างบางครั้ง เยียนเซียวหรานล้วนสามารถรับมือได้ในไม่ช้า พวกเขาก็จะบุกไปถึงเรือนส่วนหน้าแล้ว เมื่อผ่านเรือนส่วนหน้า ก็จะสามารถออกจากจวนหนิงกั๋วกงได้แล้วเพียงแต่พวกเขายังไปไม่ถึงประตูของเรือนส่วนหน้า ก็เห็นชายชราที่ผมขาวโพลนผู้หนึ่ง นำองครักษ์กลุ่มหนึ่งขวางอยู่ตรงนั้นทั่วร่างของชายชราผู้นั้นรายล้อมไปด้วยไอพลังสีม่วง ดูไปแล้วน่าเกรงขามอย่างมาก ทว่ารายละเอียดเล็กๆ บริเวณมุมคิ้วและหางตา กลับแสดงออกถึงความอำมหิตไอพลังสีม่วงที่เข้มข้นเช่นนี้ เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายคือผู้ที่ได้รับประโยชน์จากค่ายกลชั่วร้ายนั่น และเป็นผู้ที่กุมอำนาจอย่างแท้จริงในเวลานี้ของจวนหนิงกั๋วกงทันทีที่ซือเจ๋อเยว่เห็นลักษณะใบหน้าของชายชรา ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาก็คืออดีตหนิงกั๋วกง ท่านตาของนางนั่นเองก่อนหน้านี้นางก็เดาได้แล้วว่าการจัดตั้งค่ายกลนั่นเกี่ยวข้องกับอดีตกั๋วกงเพียงแต่หลายปีมานี้ อดีตหนิงกั๋วกงมีชื่อเสียงดีงามอย่างยิ่งในเมืองหลวง เลื่องชื่อในฐานะผู้ที่มีจิตใจเมตตา และมิได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ อีก

ภายในจวนหนิงกั๋วกง มีความลับที่ไม่อาจให้ผู้คนรู้มากมาย เขาไม่ต้องการให้คนของศาลต้าหลี่เข้ามาตรวจสอบในจวนเขาจึงกล่าวว่า “คนในจวนทำตะเกียงล้มโดยไม่ทันระวัง ไหม้เรือนไปสองสามหลัง มิได้สลักสำคัญอะไร”“เรื่องเล็กน้อยพวกนี้ ก็ไม่ขอรบกวนใต้เท้าเหวยแล้ว”เมื่อเหวยอิ้งหวนได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ก็ยิ่งมั่นใจว่าเรื่องนี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพียงแต่การที่ศาลต้าหลี่จะสืบคดีต้องมีหลักฐาน เมื่ออดีตหนิงกั๋วกงรับเรื่องนี้ไว้ด้วยตนเอง เขาก็ไม่อาจแทรกแซงได้เขาจึงกล่าวว่า “ท่านอดีตกั๋วกงเกรงใจไปแล้วขอรับ หากมีเรื่องจำเป็น สามารถมาหาข้าที่ศาลต้าหลี่ได้ทุกเมื่อ”คนทั้งสองสนทนากันอย่างเกรงใจอีกสองสามประโยค จากนั้นเหวยอิ้งหวนก็พาซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานออกจากจวนหนิงกั๋วกงไปหลังซือเจ๋อเยว่ออกมา ก็ลูบหน้าอกว่า “ยังดีที่วันนี้ใต้เท้าเหวยมาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นเกรงว่าข้ากับน้องสามคงต้องจบชีวิตอยู่ในจวนหนิงกั๋วกงแล้ว”เหวยอิ้งหวนตอบอย่างเย็นชาว่า “เมื่อคืนที่องค์หญิงทรงส่งจดหมายมา ให้ข้ามาหาท่านที่จวนหนิงกั๋วกงในช่วงเค่อแรกขอยามโหย่ว”“ตัวข้ายังมาไม่ถึงจวนหนิงกั๋วกง ก็เห็นภายในจวนเกินเพลิงไหม้แ

ซือเจ๋อเยว่จึงกล่าวว่า “ข้าจำชื่อที่เป็นทางการของค่ายกลนั่นไม่ได้แล้ว แต่กลับรู้คุณสมบัติของมันอยู่”“นั่นเป็นค่ายกลที่ใช้หลักแผนภูมิแปดทิศห้าธาตุเป็นพื้นฐาน ใช้การสังเวยชีวิตมนุษย์เพื่อพลิกผันดวงชะตาของผู้อื่น ทั้งชั่วร้ายและอำมหิต”“ข้าจำได้ว่าตอนที่อดีตหนิงกั๋วกงติดตามเสด็จพ่อของข้า ผลงานที่เขาได้สร้างไว้ไม่นับว่ายิ่งใหญ่ เมื่ออยู่ในหมู่ขุนนางราชสำนักก็ไม่นับว่าโดดเด่นกระไร”“แต่หลายปีมานี้ ขุนนางผู้มีผลงานในตอนนั้น ที่แก่ก็แก่ ป่วยก็ป่วย ตายก็ตาย พิการก็พิการ มีเพียงจวนหนิงกั๋วกงเท่านั้นที่เจริญรุ่งเรืองอยู่จวนเดียว”“ในเรื่องนี้ ใต้เท้าเหวยไม่รู้สึกแปลกหรือ?”ก่อนที่นางกล่าวเปิดโปงออกมา เหวยอิ้งหวนก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้จริงๆคล้ายกับว่าความเข้าใจที่เขามีต่อจวนหนิงกั๋วกงก็คือ ในปีนั้น อดีตหนิงกั๋วกงได้สร้างผลงานอันยิ่งใหญ่ ประกอบกับที่อวิ๋นไท่เฟยอภิเษกกับอดีตฮ่องเต้กลายเป็นฮองเฮาอีก จึงได้มีจวนหนิงกั๋วกงในวันนี้แต่หลังจากที่ซือเจ๋อเยว่แถลงไขออกมาแล้ว เหวยอิ้งหวนก็ได้ลองคิดทบทวนถึงข้อมูลในอดีตที่เขารู้อย่างละเอียด ผลงานที่หนิงกั๋วกงสร้างไว้ก็ไม่ถือว่ายิ่งใหญ่จริงๆความรู้ส