All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 171 - Chapter 180

ในเวลานี้เอง มีเสียงร้องของแมวอันใสกังวานดังมาจากห้องด้านข้าง เยียนเซียวหรานจึงกลับมาได้สติครบถ้วนอีกครั้งโดยพลันเขามองเรือนร่างของพวกเขาทั้งคู่ที่ยามนี้เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิด สีหน้าพลันซับซ้อนเล็กน้อยบัดนี้ซือเจ๋อเยว่ได้กลับมาสงบลงแล้ว ท่าทางที่นางนอนหลับอยู่ตรงนั้น ช่างน่ารักน่าเอ็นดูนักเพียงแต่ริมฝีปากของนางถูกเขาจูบจนระบมกลายเป็นสีแดงระเรื่อ เย้ายวนชวนหลงใหลเป็นพิเศษยามนี้เยียนเซียวหรานรู้แล้วว่าเมื่อครู่นางสติไม่เต็มถ้วน และการกระทำของเขามากน้อยก็จัดได้ว่าฉวยโอกาสในยามคับขันเขายกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองฉาดหนึ่ง พลิกตัวลงจากเตียง ก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าของตนเองและของนางให้เรียบร้อย แล้วค่อยดึงผ้าห่มมาคลุมให้นางเขาผินกายจากไป แต่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หันกลับมามองนาง นางนอนแน่นิ่ง บนดวงหน้างดงามราวกับประดับด้วยรวยยิ้มจาง ๆในใจเยียนเซียวหรานพลันเกิดความคิดในเชิงนั้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงตบหน้าตัวเองอีกรอบ พร้อมสบถคำด่า “สัตว์เดรัจฉาน!”เมื่อสองปีก่อนไม่ว่าระหว่างพวกเขาสองคนจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ตอนนี้ซือเจ๋อเยว่ก็เป็นพี่สะใภ้ของเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นเขาจะทำเรื่องพรรค์น

เหล่าไท่จวินก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ดูแปลก ๆ ระหว่างคนทั้งสองแล้วเช่นกันนางเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง เพียงคิดว่าสองคนนี้คงทะเลาะกันแล้วเท่านั้นเหล่าไท่จวินเห็นรอยบวมแดงบนริมฝีปากของซือเจ๋อเยว่ จึงถาม “องค์หญิงเป็นร้อนในหรือ?”เยียนเซียวหรานหัวใจพลันบีบรัดอย่างอดไม่ได้ สีหน้าดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินักโชคดีที่ตอนนี้เหล่าไท่จวินเพ่งความสนใจไปที่ตัวซือเจ๋อเยว่ จึงไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเขาซือเจ๋อเยว่ยิ้มพลางตอบ “เมื่อวานตอนกลับห้องมัวแต่คิดเรื่องจวนสกุลอวิ๋น ไม่ได้ดูทางเดิน ไม่ระวังจึงล้มกระแทกนิดหน่อยเท่านั้น หาได้เป็นอันใดมากไม่เจ้าค่ะ”เยียนเซียวหรานปรายตามองนางด้วยหางตา รู้สึกว่านางช่างแต่งเรื่องเก่งเสียเหลือเกินเหล่าไท่จวินเอ่ยด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “ดูเหมือนจะเป็นหนักทีเดียว ข้ามียาอยู่กระปุกหนึ่ง องค์หญิงเอาไปทาเสียหน่อยเถิด”เดิมทีซือเจ๋อเยว่รู้สึกว่าบาดแผลเล็กน้อยเช่นนี้ผ่านไปสองวันก็หายแล้ว ไม่จำเป็นต้องทายาด้วยซ้ำเพียงแต่เหล่าไท่จวินมีน้ำใจหวังดี นางไม่อาจปฏิเสธได้ จึงยิ้มพลางรับยาไว้ระหว่างที่พวกเขากำลังจะออกไป เหล่าไท่จวินได้รั้งตัวเยียนเซียวหรานให้อยู่ต่อ

ในบรรดาเจ้านายของจวนมีนางมาเพียงคนเดียว ซึ่งเหตุผลนั้นง่ายมาก ทุกคนต่างรู้ดีว่าซือเจ๋อเยว่มีชะตากรรมเป็นดาวอัปมงคล ไม่มีผู้ใดยินดีเข้าใกล้นางแรกเริ่มเดิมทีหนิงกั๋วกงฮูหยินก็หาได้อยากมาไม่ เพียงแต่หากนางไม่มา ก็จะมิมีเจ้านายคนใดมารับซือเจ๋อเยว่เลย เช่นนั้นคงดูไม่เหมาะสมนักแต่ว่าตอนนี้นางมาแล้ว ทว่ายังมิสู้ไม่มา!นางข่มอารมณ์คุกรุ่นพลางเข้ามาพยุงซือเจ๋อเยว่ขึ้น ทั้งที่พยายามอดกลั้นต่อความรู้สึกสะอิดสะเอียนไปด้วย “องค์หญิงซูบผอมถึงเพียงนี้ ทำให้คนเห็นแล้วปวดใจจริง ๆ เป็นจวนเยียนอ๋องที่ปฏิบัติไม่ดีต่อท่านหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ตอบ “ไม่ใช่หรอก ทุกคนในจวนอ๋องล้วนปฏิบัติต่อข้าอย่างดี เป็นข้าเองที่ร่างกายไม่ค่อยดี”“แต่ข้าได้ยินมาว่าเมื่อเราได้อยู่กับญาติสนิทจะอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย ร่างกายก็จะดีขึ้นตามเช่นกัน”“หากท่านป้าสะใภ้ไม่ถือสาละก็ ให้ข้าอยู่ที่จวนหนิงกั๋วกงสักระยะดีหรือไม่?”หนิงกั๋วกงฮูหยิน “…”คำพูดนี้นางไม่กล้าตอบรับเพราะนางรู้ดีว่าคนอื่น ๆ ในจวนหนิงกั๋วกงเกลียดซือเจ๋อเยว่เข้าไส้แค่ไหนผนวกกับซือเจ๋อเยว่เป็นที่รู้กันถ้วนทั่วว่าเป็นดาวอัปมงคลด้วยแล้ว ผู้ใดจะกล้าให้นางอาศัยอยู่

หนิงกั๋วกงฮูหยินก็ก่นด่าด้วย “ในเวลาปกติทุกคนต่างคุยโวโอ้อวดว่าตนนั้นมีวิชาการแพทย์ที่สูงส่งอย่างนั้นสูงส่งอย่างนี้ ครานี้กลับบอกอาการของหยางเอ๋อร์ไม่ได้ด้วยซ้ำ!”“ใครก็ได้ มาลากพวกเขาทั้งหมดไปโบยสิบที”จวนหนิงกั๋วกงเลี้ยงหมอในจวนที่มีฝีมือการแพทย์ไม่เลวไว้จำนวนหนึ่ง เพียงแต่หมอในจวนพวกนี้เมื่อเทียบฝีมือการแพทย์กับหมอหลวงในวังแล้วก็ยังห่างชั้นกันอยู่บ้างวันนั้นเขาพูดกับซือเจ๋อเยว่ว่าจวนหนิงกั๋วกงมีหมอที่เก่งกาจอยู่ แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงคำลวงเพื่อล่อนางมาเท่านั้นในยามนี้ร่างกายเขาเจ็บปวดอย่างรุนแรง อารมณ์จึงฉุนเฉียวมากเป็นพิเศษ และคร้านที่จะเสแสร้งวางมาดเป็นคนใจกว้างต่อหน้าผู้คนอีกซือเจ๋อเยว่กล่าวเสียงเรียบ “ท่านป้าสะใภ้โปรดช้าก่อน”นางเอ่ยจบก็ถามอวิ๋นเยว่หยาง “ญาติผู้พี่หยาง ท่านหมอผู้มีฝีมือการแพทย์สูงส่งที่ท่านบอกกับข้าในวันนั้นคือคนใดหรือ?”“ท่านให้เขามารักษาข้าก่อน แล้วค่อยลงโทษพวกเขาก็ยังไม่สาย”อวิ๋นเยว่หยางถึงค่อยสังเกตเห็นว่านางมาแล้ว เขาดิ้นรนคิดจะลุกขึ้นนั่ง “ข้าป่วยด้วยโรคร้ายกะทันหัน ทำให้องค์หญิงได้เห็นเรื่องน่าขำแล้ว”ซือเจ๋อเยว่เอ่ยอย่างใจเย็น “ไม่เป็นไร ท่

เดิมทีหนิงกั๋วกงฮูหยินอยากจะพิสูจน์ว่าซือเจ๋อเยว่แกล้งป่วย กลับไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!เจอผีแล้วจริงๆ!สีหน้าของนางดูแย่ลงไปอีก เดิมทีนางคิดจะจัดการซือเจ๋อเยว่ บัดนี้กลับมิกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บแค่ด้วยสถานการณ์ทางร่างกายเช่นนี้ของซือเจ๋อเยว่ หากมาตายอยู่ที่จวนหนิงกั๋วกงจริง ๆ คงได้นำพาเคราะห์ร้ายมาให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอนซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ “ดูท่าว่าท่านหมอในจวนหนิงกั๋วกงก็รักษาให้ข้าไม่ได้เหมือนกัน”นางพูดจบก็มองหนิงกั๋วกงฮูหยินพลางเอ่ย “ฮูหยิน ท่านยังอยากพาข้าไปพักผ่อนอีกหรือไม่?”หนิงกั๋วกงฮูหยิน “…”ซือเจ๋อเยว่อมยิ้ม “ข้าค่อนข้างชอบบรรยากาศในจวนหนิงกั๋วกงทีเดียว ถ้าให้อยู่พักผ่อนหย่อนใจที่นี่สักสิบวันหรือครึ่งเดือนก็ย่อมได้”หนิงกั๋วกงฮูหยิน “!!!!!”ด้วยสภาพเช่นนี้ของนาง หากรั้งให้อยู่ที่จวนหนิงกั๋วกง นั่นก็คงไม่ต่างอะไรกับการเก็บชายชราเอาไว้ในจวนยามนี้อวิ๋นเยว่หยางดึงสติกลับมาได้แล้ว เขากล่าวต่อหนิงกั๋วกงฮูหยิน “ท่านแม่ ท่านไปทำธุระก่อนเถิด ข้าจะพูดกับองค์หญิงสักหน่อย”หนิงกั๋วกงฮูหยินเป็นห่วงเขามาก “แต่ว่า…”อวิ๋นเยว่หยางเค้นรอยยิ้มออกมาก่อนก