Mag-log inShare
บทที่ 179
Kaugnay na kabanata
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 180
เดิมทีหนิงกั๋วกงฮูหยินอยากจะพิสูจน์ว่าซือเจ๋อเยว่แกล้งป่วย กลับไม่คาดคิดว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้!เจอผีแล้วจริงๆ!สีหน้าของนางดูแย่ลงไปอีก เดิมทีนางคิดจะจัดการซือเจ๋อเยว่ บัดนี้กลับมิกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บแค่ด้วยสถานการณ์ทางร่างกายเช่นนี้ของซือเจ๋อเยว่ หากมาตายอยู่ที่จวนหนิงกั๋วกงจริง ๆ คงได้นำพาเคราะห์ร้ายมาให้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่นอนซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ “ดูท่าว่าท่านหมอในจวนหนิงกั๋วกงก็รักษาให้ข้าไม่ได้เหมือนกัน”นางพูดจบก็มองหนิงกั๋วกงฮูหยินพลางเอ่ย “ฮูหยิน ท่านยังอยากพาข้าไปพักผ่อนอีกหรือไม่?”หนิงกั๋วกงฮูหยิน “…”ซือเจ๋อเยว่อมยิ้ม “ข้าค่อนข้างชอบบรรยากาศในจวนหนิงกั๋วกงทีเดียว ถ้าให้อยู่พักผ่อนหย่อนใจที่นี่สักสิบวันหรือครึ่งเดือนก็ย่อมได้”หนิงกั๋วกงฮูหยิน “!!!!!”ด้วยสภาพเช่นนี้ของนาง หากรั้งให้อยู่ที่จวนหนิงกั๋วกง นั่นก็คงไม่ต่างอะไรกับการเก็บชายชราเอาไว้ในจวนยามนี้อวิ๋นเยว่หยางดึงสติกลับมาได้แล้ว เขากล่าวต่อหนิงกั๋วกงฮูหยิน “ท่านแม่ ท่านไปทำธุระก่อนเถิด ข้าจะพูดกับองค์หญิงสักหน่อย”หนิงกั๋วกงฮูหยินเป็นห่วงเขามาก “แต่ว่า…”อวิ๋นเยว่หยางเค้นรอยยิ้มออกมาก่อนก
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 181
การขโมยดวงชะตาของคนอื่น นางสามารถใช้วิชาเต๋าจัดการได้ตามใจชอบ แม้จะฆ่าคน ก็ถือว่าเป็นการกระทำที่สมเหตุสมผลดังนั้นเมื่อนางรู้ว่าอวิ๋นเยว่หยางคือคนที่ขโมยดวงชะตาของเยียนเซียวหราน นางก็คิดในใจเกี่ยวกับวิธีจัดการกับอวิ๋นเยว่หยางหลายวิธีแล้วใบหน้าของอวิ๋นเยว่หยางมีสีหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อย "องค์หญิงควรคิดให้ดี""จวนเยียนอ๋องยามนี้เป็นเพียงโครงร่างเปล่าๆ เยียนเซียวหรานแม้จะยังมีชีวิตอยู่ แต่เขาก็ไม่ใช่แม้แต่ทายาทด้วยซ้ำ""ท่าทีของฝ่าบาทที่มีต่อจวนเยียนอ๋อง เกรงว่าองค์หญิงก็คงรู้ เขาไม่มีทางได้รับตำแหน่งทายาท ห่างไกลจากความตายไม่มากแล้ว"เยียนเซียวหรานเอ่ยเสียงเรียบ "เรื่องของจวนเยียนอ๋องไม่ต้องให้คุณชายรองอวิ๋นเป็นห่วง""ข้าห่างจากความตายไม่มาก แต่ท่านอาจจะใกล้กว่า"ซือเจ๋อเยว่ยื่นมือลูบคาง "คำกล่าวของคุณชายรองอวิ๋นได้เตือนข้าพอดี ว่าน้องสามสามารถรับตำแหน่งทายาทของจวนเยียนอ๋องได้""เมื่อเขากลายเป็นเยียนอ๋องคนใหม่ เกรงว่าในเมืองหลวงคงไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงเช่นนี้อีก"อวิ๋นเยว่หยางหัวเราะเสียงดัง "พวกเจ้าช่างมีความฝันที่เลิศล้ำเสียจริง! ชั่วชีวิตนี้เยียนเซียวหรานไม่มีทาง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 182
สำนักศึกษาหลวงเป็นสำนักศึกษาสูงสุดของแคว้นต้าฉู่ รับบัณฑิตที่ยอดเยี่ยมที่สุดจากทั่วทั้งแผ่นดินเมื่อเยียนเซียวหรานสอบเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง ผู้คนทั้งหลายก็รู้สึกประหลาดใจผู้ใดจะไม่รู้ว่าจวนเยียนอ๋องเป็นจวนของแม่ทัพ แม้ว่าคุณชายในจวนจะร่ำเรียนตำราบุ๋น แต่พวกเขาก็ล้วนแต่ไม่ได้ข้าสอบ ไม่เข้ามาร่ำเรียนที่สำนักศึกษาหลวงยามที่เยียนเซียวหรานเพิ่งเข้าเรียน อวิ๋นเยว่หยางก็หาได้เห็นเยียนเซียวหรานอยู่ในสายตาไม่ เพราะเขาคิดว่าเยียนเซียวหรานสอบเข้ามาได้เพียงเพราะโชคดีเท่านั้นแต่หลังจากเยียนเซียวหรานเข้าเรียนที่สำนักศึกษาหลวง เขาก็สอบได้คะแนนสูงสุดทุกครั้ง ทุกวิชาล้วนยอดเยี่ยมแม้แต่คุณชายที่มีชื่อเสียงเป็นที่หนึ่งในเมืองหลวงอย่างอวิ๋นเยว่หยาง ก็ถูกกดอยู่ใต้เขาจนหม่นหมองไปอวิ๋นเยว่หยางไม่ยอมจำนนแม้แต่น้อย พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเอาชนะเยียนเซียวหราน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าใด ก็ยังคงด้อยกว่าเยียนเซียวหรานอยู่ดีสิ่งที่น่าหงุดหงิดที่สุดคือ อวิ๋นเยว่หยางพบว่าหลังจากเยียนเซียวหรานเลิกเรียนที่สำนักศึกษาหลวง ก็มักจะไปเที่ยวเล่น ไม่ได้ตั้งใจเรียนแม้แต่น้อยแต่ถึงกระนั้นแม้เยียนเซียวหรานจะเป
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 183
องครักษ์หลายคนรีบเข้ามาแย่งไป ซือเจ๋อเยว่รู้ว่านางใช้ไปหลายครั้งแล้ว อวิ๋นเยว่หยางจะล่วงรู้ก็เป็นเรื่องปกตินางกำลังจะหลบไปข้างหลังเยียนเซียวหราน แต่เขากลับเร็วกว่า ดึงนางเข้ามาในอ้อมอกกระบี่ในมือของเขาแกว่งขึ้น แสงเย็นยะเยือกแวววับ ฟันแขนขององครักษ์คนหนึ่งขาดไปองครักษ์คนอื่นแทงเข้ามาจากด้านข้าง เยียนเซียวหรานดึงกระบี่กลับไม่ทัน ได้แต่จับแขนขององครักษ์คนนั้นเอาไว้ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าตนเองมีความสามารถในการต่อสู้ในระดับแย่มาก ส่วนที่แข็งที่สุดในร่างกายก็มีแค่ฟันเท่านั้นนางไม่คิดอันใดมากนัก เปิดปากกัดแขนข้างนั้นอย่างแรงเยียนเซียวหราน "..."องครักษ์คนนั้นเจ็บจนร้องโอดโอย แต่กลับยื่นมืออีกข้างมาชิงถุงเงินของนางไปซือเจ๋อเยว่รีบยกมือขึ้นป้องกัน ดังนั้นมือของทั้งสองคนจึงจับถุงเงินนั้นไว้พร้อมกัน ทำให้อวิ๋นเยว่หยางเจ็บปวดจนร้องออกมา "ปล่อยมือ!"องครักษ์คนนั้นไม่ค่อยฉลาดเท่าใด ไม่เข้าใจว่าอวิ๋นเยว่หยางสั่งให้ผู้ใดปล่อยมือ เขาจึงยิ่งจับเอาไว้แน่นกว่าเดิมเยียนเซียวหรานยามนี้ได้จัดการกับองครักษ์คนหนึ่งเสร็จแล้ว จึงฟันเข้าที่แขนขององครักษ์คนนั้นขาดซือเจ๋อเยว่และองครักษ์คนนั้นอยู่ใกล้
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 184
เยียนเซียวหราน "..."เยียนเซียวหราน "!!!!!!!"มือของเขาประคองที่สะโพกของนางโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงดึงมือกลับเสียงอุทานของนางดังขึ้นมา "หนู หนูตัวใหญ่มาก!"เยียนเซียวหรานกระแอมออกมาเสียงเบา แล้วจึงเอ่ยขึ้น "ก็แค่หนูเท่านั้นเอง องค์หญิง ท่านลงมาก่อนเถอะ!"ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยความหวาดกลัว "แค่หนูเท่านั้นเองหรือ? ข้ากลัวหนูที่สุดแล้ว!"ใช่แล้ว นางไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน แต่กลัวหนูความรู้สึกที่หนูปีนขึ้นมาที่เท้าของนางเมื่อครู่ แทบจะเอาชีวิตนางไปเลยก็ว่าได้ยามนี้นางไม่ได้ต้องการจะฉวยโอกาสจากเยียนเซียวหรานแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะหวาดกลัวเท่านั้นในอุโมงค์มืดนี้ มีเพียงตัวเยียนเซียวหรานเท่านั้นที่ปลอดภัยเยียนเซียวหรานยื่นมือจะดึงนางลงมา แต่เพียงแค่ดึงเบา ๆ นางก็ร้องออกมาอีก "ข้าไม่อยากลงไป!"หลังจากร้องออกมานางก็รู้สึกว่าตนเองในยามนี้ดูไม่ดี เยียนเซียวหรานก็เป็นคนเคร่งครัด นางกลัวว่าเขาจะโยนนางลงไปนางจึงเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ "น้องสาม ขอร้องล่ะ ข้ากลัวหนูจริงๆ""วันนี้ข้าล่วงเกินแล้ว แต่อย่าโยนข้าลงไปเลย วันหลังข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน"นางตกใจกลัวอ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 185
แต่หลังจากที่นางลงไปแล้ว ก็ยังคงจับแขนของเขาแน่นไม่ยอมปล่อยเยียนเซียวหรานมองนางอีกครั้ง นางยิ้มอย่างประจบแล้วเอ่ยขึ้น "ขอยืมแขนเจ้าให้ข้าจับหน่อย ก็แค่สักพัก!"เยียนเซียวหรานหรี่ตาลงเล็กน้อย ซือเจ๋อเยว่คิดว่าเขาอยากจะสลัดนางออก จึงกอดแขนของเขาแล้วเอ่ยขึ้น "ที่แห่งนี้ไม่มีคนนอก"เขาเข้าใจความหมายของนาง ที่แห่งนี้ไม่มีคนนอก แม้ว่าทั้งสองจะใกล้ชิดกันก็ไม่มีผู้ใดเห็น เมื่อออกจากที่แห่งนี้แล้ว นางจะทำคล้ายดั่งว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเขามองนางด้วยหางตาแล้วแค่นเสียงเย็น แต่สุดท้ายก็ไม่สลัดนางออกซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจเสียงเบายามที่พวกเขาตกลงมา กระบี่ของเขาก็ตกลงมาด้วยเขาหยิบกระบี่ขึ้นมา เดินนำหน้านางครึ่งก้าว ปกป้องนางไม่ให้หนูเข้าใกล้ซือเจ๋อเยว่เห็นว่าแม้เขาจะทำหน้าเย็นชา แต่สุดท้ายก็ไม่สลัดนางออก นางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกเขาพานางเดินไปที่กองกระดูกสีขาว ใช้กระบี่ไล่หนูที่อยู่ใกล้ ๆ ออกไป แล้วถามซือเจ๋อเยว่ "ที่นี่มีวิญญาณหรือไม่?"ซือเจ๋อเยว่กวาดสายตามองดูโดยรอบ ส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้น "ไม่มี คนพวกนี้ตายมานานแล้ว วิญญาณของพวกเขาน่าจะไปเกิดใหม่แล้ว"นางเอ่ยจบก็สูดดมไปรอบ ๆ แล้วขม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 186
ซือเจ๋อเยว่ยังคงจับมือเยียนเซียวหรานเอาไว้ จะเป็นหรือตายก็ไม่ยอมปล่อยมีหนูวิ่งผ่านพวกเขาไปเป็นระยะ ๆ แต่ก็ถูกเยียนเซียวหรานฆ่าด้วยกระบี่แม้จะเป็นเช่นนั้น ทุกครั้งที่มีหนูเข้ามาใกล้ ร่างกายของซือเจ๋อเยว่ก็จะสั่นเทาเล็กน้อยเยียนเซียวหรานถาม "เหตุใดองค์หญิงถึงกลัวหนู?"ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ "ยามที่ข้ายังเด็ก ข้าเคยถูกลักพาตัวและโยนลงไปในบ่อน้ำที่เต็มไปด้วยหนู เกือบถูกหนูกิน"เยียนเซียวหรานมองนางด้วยความประหลาดใจ นางจึงหัวเราะเสียงเบา "แม้ว่าข้าจะเกิดมาเป็นองค์หญิง แต่ข้าก็ไม่มีชะตาที่เป็นองค์หญิงทั่วไป""ข้ารู้สึกว่าสวรรค์บ้า ๆ นี่ช่างไม่เป็นธรรม ไม่ให้ข้าเป็นองค์หญิงจริงๆ สักวันก็แล้วไป แต่ยังทำให้ข้าเป็นคนอายุสั้นอีก นับว่ารังแกกันเกินไปแล้ว!"คำกล่าวของนางดูโกรธเคือง แต่กลับเป็นน้ำเสียงที่เย้าหยอกไม่จริงจังเยียนเซียวหรานรู้ว่านางเข้าสำนักเต๋าตั้งแต่ยามที่อายุสองขวบ แต่ไม่รู้ว่านางเคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนเขาถามขึ้น "ครั้งนั้นไม่มีผู้ใดปกป้ององค์หญิงหรือ?"ซือเจ๋อเยว่ตอบ "เสด็จพ่อข้าตายไปแล้ว เสด็จแม่ไม่ต้องการข้า ผู้ใดจะพยายามปกป้องข้าเล่า?""ครั้งนั้นหากไม่ใช่อาจารย์ใ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 187
เยียนเซียวหรานก็รู้ว่าที่แห่งนี้ไม่ธรรมดา เดินตามนางไปข้างหน้าเดินไปได้ไม่ไกล ก็เห็นโครงกระดูกที่ถูกตอกด้วยหมุดไม้ที่คอหอยซือเจ๋อเยว่กัดฟันเอ่ยขึ้น "เป็นเช่นนี้ดังคาด! จวนหนิงกั๋วกงทำเรื่องชั่วร้ายเกินไปแล้ว!"เยียนเซียวหรานเอ่ยถาม "องค์หญิงพบอันใด?"ซือเจ๋อเยว่ตอบ "ข้าเคยเห็นตำราโบราณที่เอ่ยถึงค่ายกลชั่วร้ายโบราณอย่างหนึ่ง""ค่ายกลนั้นใช้หลักของห้าธาตุ ใช้ชีวิตมนุษย์เป็นเครื่องบูชา ยิ่งจำนวนมากเท่าใด ค่ายกลยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น""ข้าเพิ่งนับคร่าว ๆ แต่ละธาตุมีคนถูกบูชาอย่างน้อยเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคน ซึ่งนับว่าเป็นจำนวนสูงสุด""ข้าสงสัยมาตลอดว่าจวนหนิงกั๋วกงใช้วิธีใดดึงพลังดวงชะตาจากจวนอื่น สะสมพลังสีม่วง ที่แท้ก็ใช้ค่ายกลนี้!"เยียนเซียวหรานมองนาง "จวนหนิงกั๋วกงดึงพลังดวงชะตามาจากจวนอื่น?"ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า "ใช่แล้ว ค่ายกลนี้ชั่วร้ายอย่างยิ่ง เป็นวิชาต้องห้ามต้องห้ามของลัทธิเต๋า""เพื่อให้ค่ายกลนี้ทำงาน นอกจากต้องใช้คนเก้าร้อยเก้าสิบเก้าคนในแต่ละธาตุแล้ว ยังต้องใช้วิญญาณของพวกเขาเป็นเชื้อเพลิงในการบูชา""คนพวกนี้ที่ตายไป วิญญาณของพวกเขาไม่ได้ไปเกิดใหม่ แต่ถูกใช้เป็นเ
Pinakabagong kabanata
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 381
เขาจ้องมองนางด้วยสายตาเย็นชา "เป็นข้าที่ไร้เดียงสาเกินไป คิดว่าเรื่องราวระหว่างเราจะต่างออกไป" "แต่ข้ากลับลืมไปว่า เจ้าเป็นคนของสำนักเต๋า เราสองคนก็อยู่กันคนละฝ่ายตั้งแต่แรกเริ่ม" "ซือเจ๋อเยว่ ตั้งแต่นี้ไปข้าขอตัดขาดจากเจ้า หากพบกันอีก ข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน!" เมื่อเอ่ยจบเขาก็หยิบของสิ่งหนึ่งจากร่างกายแล้วขว้างออกไป สิ่งนั้นทำหน้าที่รับแรงโจมตีจากค่ายกลแทนเขา ก่อนที่ตัวเขาจะพุ่งออกจากค่ายกลราวกับดาวตกก็ไม่ปาน ซือเจ๋อเยว่รีบไล่ตามออกไป แต่ภายนอกกลับไร้เงาของไป๋จื้อเซียน นางรู้สึกเป็นกังวลอย่างยิ่ง วันนี้เขาเข้าใจนางผิด แล้วจากไปเช่นนี้ ภายภาคหน้าก็ไม่อาจล่วงรู้เลยว่าจะเกิดอันใดขึ้นอีก ยังดีที่เขาเคยสาบานต่อสวรรค์ ว่าจะไม่สังหารผู้บริสุทธิ์ อย่างน้อยสถานการณ์ก็ยังไม่เลวร้ายถึงระดับนั้น แต่เมื่อความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาขาดสะบั้นในบัดนี้ ด้วยนิสัยของเขา ย่อมต้องหาหนทางสังหารนางให้ได้อย่างแน่นอน! นางคิดว่าตนเองยังคงประเมินไป๋จื้อเซียนต่ำเกินไป คิดไม่ถึงว่าเขาจะสามารถหลบหนีออกจากค่ายกลพิทักษ์ขุนเขาได้ เยียนเซียวหรานถามขึ้น "เมื่อครู่นี้เกิดอันใดขึ้น?" ซือเจ๋อเยว่ถอนหายใจ "ตุ๊
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 380
ซือเจ๋อเยว่ประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากตุ๊กตาดินเผาเหล่านี้นับหลังจากตั้งแต่ที่อาจารย์สามปั้นเสร็จแล้ววางไว้ที่นี่ ก็ไม่เคยมีความรู้สึกอะไรนางคิดมาตลอดว่าอาจารย์สามทำเช่นนี้เพราะจะหยอกนางเล่น ไม่คิดเลยว่าจนกระทั่งวันนี้จะมีความเคลื่อนไหวแล้วที่ประตูมีเสียงของไป๋จื้อเซียนดังลอยเข้ามา “เจ้าล่อลวงข้ามาที่นี่ ก็เพราะอยากจะฆ่าข้าใช่หรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่หันหน้ากลับไปมองก็เห็นไป๋จื้อเซียนยืนอยู่ที่หน้าประตู ตุ๊กตาดินเผาเหล่านั้นรวมตัวกันกลายเป็นค่ายกล จะจัดการกับเขาหลังจากที่วันนี้เขาเดินเข้ามาในสำนักเต๋า ความสามารถทุกด้านก็ถูกลดทอนลง ตุ๊กตาดินเผาเหล่านี้ยังเป็นตุ๊กตาที่อาจารย์สามปั้นขึ้นเองกับมืออีกด้วย ด้านในมีค่ายกลที่ร้ายแรงเป็นอย่างยิ่งซ่อนอยู่ไป๋จื้อเซียนในเวลานี้ถูกค่ายกลนี้ขังเอาไว้ ไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้เขาเกิดความสงสัยมาก ประกอบกับก่อนหน้านี้ซือเจ๋อเยว่อยากจะจัดการเขามาตลอด เขาจึงคิดว่านางเป็นผู้ควบคุมให้ตุ๊กตาดินเผาเหล่านี้มาจัดการเขาก่อนหน้านี้ซือเจ๋อเยว่เคยคิดอยากจะจัดการเขาในสำนักเต๋าจริง ๆ แต่เป็นครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนางจริง ๆเป็นเพราะร่างกายที่พิเศษเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 379
ความทรุดโทรมนี้เริ่มปรากฏตั้งแต่ประตูเขาที่เก่าและทรุดโทรม ยาวไปตลอดทางจนถึงกระทั่งถึงโถงใหญ่ของสำนักเต๋าด้านในก็มีเพียงรูปหล่องทองคำปรมาจารย์เต๋าที่ยังมีสภาพดีอยู่เพียงเท่านั้น อาคารอื่น ๆ ของวัดก็สามารถใช้คำว่าชำรุดทรุดโทรมมาบรรยายได้เมื่อซือเจ๋อเยว่กลับมา นักพรตเต๋ารุ่นเยาว์ที่เฝ้าภูเขาก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ศิษย์พี่หญิงใหญ่ ท่านกลับมาแล้ว ไม่ไปไหนแล้วใช่หรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่ได้ยินก็กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าอาศัยคืนเดียวก็จะไปแล้ว”ใบหน้าของนักพรตเต๋ารุ่นเยาว์ก็มีสีหน้าผิดหวังปรากฏขึ้นมาทันที นางหยิบทองหนึ่งกำมือออกมาจากมิติคาถาเต๋าแล้วมอบให้เขา “ค่าอาหารของปีนี้”นักพรตเต๋ารุ่นเยาว์ใช้สองมือรับทองคำ ใบหน้ามีรอยยิ้มขึ้นมาทันที “อย่างไรเสียศิษย์พี่หญิงใหญ่ก็เก่งกาจ!”สำนักเต๋าผ่านไปด้วยความยากลำบากมาก ทองคำเหล่านี้เมื่อแลกเป็นเงินก็ได้หลายพันตำลึง เพียงพอที่จะให้พวกเขามีกินได้ถึงสิ้นปีซือเจ๋อเยว่ถามเขา “พวกอาจารย์ออกจากสำนักเต๋าตั้งแต่เมื่อใด?”นักพรตเต๋ารุ่นเยาว์ “ทันทีที่ศิษย์พี่หญิงใหญ่ออกไปจากสำนักเต๋า เจ้าสำนักพวกเขาก็ไปแล้ว”ซือเจ๋อเยว่ขมวดคิ้ว “พวกเขาได้บอกหรือไ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 378
ซือเจ๋อเยว่เผชิญหน้ากับสายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของไป๋จื้อเซียน นางมีความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยท่าทางเช่นนี้ของเขา เกรงว่าคนที่ไม่รู้จะคิดว่าพวกเขากำลังสุมหัวกันกลั่นแกล้งเขาแต่เรื่องจริงคือเขาเกือบทำให้พวกเขาต้องติดกับดักจนตายในเวลานี้นางจำต้องกล่าว “ขอบคุณคุณชายไป๋มาก”ไป๋จื้อเซียนมองนางด้วยสีหน้าน่าสงสารพร้อมกล่าว “เมื่อครู่นี้เจ้าดุข้า”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางสูดหายใจในใจทีหนึ่ง เจ้าหมอนี่แสดงละครเก่งมาก!นางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ข้ามีนิสัยใจร้อน เวลามองอะไรก็มักจะมองแค่สถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ไม่สู้คุณชายไป๋ที่มองการณ์ไกล”“คุณชายไป๋คาดการณ์เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในตอนหลังได้ตั้งแต่แรกแล้ว ข้าชื่นชมตบะอันล้ำลึกทำให้ข้านับถือจากใจจริง”“ครั้งหน้าหากยังมีเรื่องแบบเดียวกันอีก คุณชายไป๋ได้โปรดแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเสียหน่อย พวกเราจะได้ร่วมมือกันได้ดี”นางพูดจบก็ยิ้มให้เขาเล็กน้อย “คุณชายไป๋ช่วยพวกเราคำนวณดูหน่อยได้หรือไม่ พวกเรากลับเมืองหลวงครั้งนี้ จะล้มจวนหนิงกั๋วกงได้หรือไม่?”ไป๋จื้อเซียน “...”ถึงแม้เขาจะมีชีวิตอยู่มาหนึ่งพันปีแล้วก็ตาม เรียนรู้เพียงความสามารถฆ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 377
“ถึงแม้วันนี้ข้ากับชื่อปาเลี่ยจะบุกฝ่าออกมาได้ แต่ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด”“การล้อเล่นแบบนี้ อย่างไรคุณชายไป๋ช่วยลดลงหน่อยจะดีมาก”ไป๋จื้อเซียนจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาหันหน้าไปมองไป๋จื้อเซียน โดยไม่ยอมอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อยชื่อปาเลี่ยที่อยู่ข้าง ๆ พูดไกล่เกลี่ย “ครั้งนี้พวกข้าไม่เป็นอะไร อย่างไรก็ช่างเถอะ”ความโกรธที่ไป๋จื้อเซียนมีอยู่มากมายไม่มีที่ระบาย ยกมือขึ้นแล้วสะบัดทำให้ชื่อปาเลี่ยลอยกระเด็นออกไปชื่อปาเลี่ย “!!!!!”หากวันหลังเขายังกล้าสอดเรื่องของพวกเขาอีก เขาก็คือก็คือไอ้ลูกหมา!เขากระแทกลงบนพื้นอย่างแรง ร้องโอ๊ยออกมาทีหนึ่งซือเจ๋อเยว่รีบยื่นมือออกไปประคองชื่อปาเลี่ย “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”ชื่อปาเลี่ยกุมหน้าอกกล่าว “ข้าเจ็บหน้าอกนิดหน่อย”ในระหว่างที่พูดเขารู้สึกผิดปกติบริเวณหน้าอก ยื่นมือออกไปแล้วล้วง ไม่คิดเลยว่าจะควักสมุดบันทึกเล็ก ๆ เล่มหนึ่งออกมาจากข้างใน “นี่มันอะไรกัน?”หลังจากซือเจ๋อเยว่รับมาก็เปิดสมุดบันทึกเล่มเล็ก พบว่าเป็นสำเนาคำสั่งเคลื่อนย้ายฉบับนั้นที่เยียนอ๋องซื่อจื่อกล่าวไว้นางทั้งตกใจทั้งดีใจ “นี่คือสำเนาคำสั่งเคลื่อนย้าย!”เยียนเซียวหรา
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 376
ซือเจ๋อเยว่รีบกล่าว “ข้าไม่เป็นอะไร”นางพูดจบก็กล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?”เยียนเซียวหรานยิ้มเล็กน้อย “ข้าไม่เป็นอะไร”เขาพูดจบก็ประสานมือคำนับไป๋จื้อเซียนกล่าว “ขอบคุณคุณชายไป๋ที่พาองค์หญิงออกมาได้อย่างปลอดภัย ทำให้ข้าไม่ต้องเป็นพะวงที่จะบุกฝ่ากองทัพออกมา”สีหน้าของไป๋จื้อเซียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เรื่องนี้เขาวางแผนทำร้ายเยียนเซียวหราน เยียนเซียวหรานขอบคุณเขาจึงทำให้เขารู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมากยังมีท่าทีของซือเจ๋อเยว่อีก ในดวงตาของนางมีเพียงเยียนเซียวหรานเท่านั้น ไม่มีเขาเลยแม้แต่น้อยความรู้สึกแบบนี้ทำให้ไป๋จื้อเซียนไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งเขารู้สึกไม่พอใจ จึงอยากจะทำร้ายชื่อปาเลี่ยอีกครั้งดวงตาของเขากวาดมองไปยังชื่อปาเลี่ย ชื่อปาเลี่ยได้หลบไปอยู่ที่ด้านหลังของซือเจ๋อเยว่อย่างรวดเร็ว “คุณชายไป๋จะทำร้ายข้า องค์หญิงช่วยด้วย!”ซือเจ๋อเยว่รู้ว่าไป๋จื้อเซียนมีนิสัยขี้โมโห เขาติดตามอยู่ข้าง ๆ พวกเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดเวลา ไม่รู้ว่าจะเบิดขึ้นเมื่อไหร่เพียงแต่หากปล่อยเขาไป วันข้างหน้าก็ไม่รู้ว่าเขาจะก่อเหตุวุ่นวายอะไรขึ้นอีกนางคิดว่า อย่างไรเสียก็ต้องคิดหาว
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 375
เขายิ้มแย้มพร้อมกล่าวกับเยียนเซียวหราน “ข้าพาเจ๋อเยว่นำไปก่อน พวกเจ้าสู้ ๆ ล่ะ”ซือเจ๋อเยว่ “...”เยียนเซียวหราน “...”ซือเจ๋อเยว่กล่าวด้วยความร้อนใจ “นี่ เจ้าพาพวกเขาไปด้วยกันสิ!”ไป๋จื้อเซียนกล่าวด้วยสีหน้าไร้เดียงสา “สถานการณ์แบบนี้ไม่ฆ่าคนก็พาพวกเขาออกไปไม่ได้”“ก่อนหน้านี้ข้าเคยสาบานต่อสวรรค์ไว้ว่า ไม่สามารถลงมือฆ่าคนได้โดยไม่มีสาเหตุ ดังนั้น...”ซือเจ๋อเยว่หันหน้ามองเขา ในดวงตาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ทั้งสองข้างของเขาแฝงไปด้วยหยอกเย้า ท่าทางเหมือนกับกำลังดูละครด้วยความสุขนางรู้ดีว่า เรื่องในวันนี้เขานั้นเจตนา!นางรู้ดีว่า คนที่ชั่วร้ายเช่นไป๋จื้อเซียนจะยอมร่วมมือกับพวกเขาได้อย่างไร?นางกล่าวด้วยความร้อนใจ “ปล่อยข้าลง! ข้าจะไปช่วยพวกเขา!”ไป๋จื้อเซียนยิ้มด้วยความร่าเริงพร้อมกล่าว “ตอนนี้ด้านล่างมีแต่คน ทั้งเจ้ายังไม่เป็นวรยุทธ์ หากลงไปจริง ๆ ก็รังแต่จะยิ่งอันตราย”“อีกอย่าง ขอเพียงเจ้าสงบ เยียนเซียวหรานก็จะไม่เป็นพะวง ก็สามารถแสดงความสามารถของเขาได้อย่างเต็มที่”“ข้าเชื่อ ด้วยความสามารถของเขา ต้องสามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้แน่ ปลอดภัยหายห่วง” ซือเจ๋อเยว่ค้อนเขา เขากะพริบตาใส
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 374
เยียนเซียวหรานกวัดแกว่งกระบี่ในมืออย่างสุดแรง พยายามพาซือเจ๋อเยว่พุ่งตัวออกไปด้านนอกชื่อปาเลี่ยกลับด่าทออย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงนั้น “ไอ้แม่งเอ๊ย ครั้งก่อนเกือบตายที่ด่านอวิ๋นหลิ่ง ครั้งนี้ยังจะมาอีก!”เขาพูดจบก็กล่าวกับซือเจ๋อเยว่อีก “องค์หญิง ค่ายกลนั่นของท่านเมื่อครั้งก่อน เอาออกมาใช้อีกครั้งได้หรือไม่?”ซือเจ๋อเยว่กล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดี “เอามาใช้อีกครั้ง ข้าก็สามารถตายตรงนี้ต่อหน้าพวกเจ้าได้เลย!”ชื่อปาเลี่ย “...”เยียนเซียวหรานกล่าวเสียงขรึม “เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว พุ่งไปข้างหน้าด้วยกันกับข้า”ซือเจ๋อเยว่ครุ่นคิด ครั้งนี้อยู่ภายในห้องปิดตาย จะอย่างไรก็ต้องพุ่งตัวเข้าไปหาก่อนดังนั้นนางจึงหยิบยันต์ออกมา ใช้คาถาเต๋าทำให้ระเบิด ภายในชั่วพริบตา ภายในห้องก็มีลมกระโชกแรงเกิดขึ้น พัดทหารยามพวกนั้นที่อยู่หน้าประตูลอยกระเด็นออกไปข้างนอกชื่อปาเลี่ยหลบไม่ทัน หัวจึงกระแทกพื้นเยียนเซียวหรานอยากจะจับเขาเอาไว้ แต่ลมแรงเกินไป จึงทำให้ไม่สามารถจับเขาได้เลยซือเจ๋อเยว่คว้าขาของชื่อปาเลี่ยเอาไว้แล้วกล่าว “รีบไป!”ชื่อปาเลี่ย “!!!!!!”เขาเองก็อยากจะหนีไปโดยเร็วเช่นกัน แต่ปัญหาคือลมทั้งรุนแ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 373
สิ่งของที่อยู่ด้านในมองดูค่อนข้างสลับซับซ้อน กองกันเละเทะ ทันทีที่ดูก็รู้ว่าหลังจากถูกใครบางคนรื้อค้นจนเละเทะ ก็ไม่ได้จัดระเบียบใหม่ภายในห้องที่รกรุงรังแบบนี้ อยากจะตามหาสิ่งของที่พวกเขาอยากได้ เหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หลังจากที่ซือเจ๋อเยว่กับเยียนเซียวหรานรื้อค้นรอบหนึ่ง ก็ไม่ได้อะไรแม้แต่อย่างเดียวทั้งสองคนสบตากันแวบหนึ่ง ก็เห็นความจนปัญญาจากดวงตาของอีกฝ่ายภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ราวกับว่าไม่มีความจำเป็นที่จะตามหาต่อไปแล้วในเวลานี้เอง เสียงของทหารยามก็ดังลอยมาจากหน้าประตู “ใครกัน?”ซือเจ๋อเยว่รีบเก็บไข่มุกราตรีลงไป ด้านในจึงกลับคืนสู่ความมืดอีกครั้งเนื่องจากเมื่อครู่นี้ทหารยามได้เห็น ‘การแสดง’ ของไป๋จื้อเซียน ภายในใจจึงหวาดกลัวเป็นอย่างมากแต่เพราะมีคำสั่งของนายพลที่เฝ้าด่าน เขาจึงไม่กล้าละทิ้งหน้าที่โดยพลการอีก จึงเรียกเพื่อนร่วมงาน ตั้งใจว่าจะจุดเทียนแล้วเข้าไปตรวจค้นด้านในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตู ทหารยามคนนั้นก็หันหน้ากลับไปมอง ก็เห็นใบหน้าที่ชั่วร้ายของไป๋จื้อเซียน เสื้อผ้าสีแดงราวกับเลือดทหารยามไม่ได้รู้สึกตัวในทันที ยังถามว่า “เจ้าเป็นใคร?”ไป๋จื้อ
