บทที่ 184

เยียนเซียวหราน "..."

เยียนเซียวหราน "!!!!!!!"

มือของเขาประคองที่สะโพกของนางโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงดึงมือกลับ

เสียงอุทานของนางดังขึ้นมา "หนู หนูตัวใหญ่มาก!"

เยียนเซียวหรานกระแอมออกมาเสียงเบา แล้วจึงเอ่ยขึ้น "ก็แค่หนูเท่านั้นเอง องค์หญิง ท่านลงมาก่อนเถอะ!"

ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยความหวาดกลัว "แค่หนูเท่านั้นเองหรือ? ข้ากลัวหนูที่สุดแล้ว!"

ใช่แล้ว นางไม่กลัวฟ้า ไม่กลัวดิน แต่กลัวหนู

ความรู้สึกที่หนูปีนขึ้นมาที่เท้าของนางเมื่อครู่ แทบจะเอาชีวิตนางไปเลยก็ว่าได้

ยามนี้นางไม่ได้ต้องการจะฉวยโอกาสจากเยียนเซียวหรานแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะหวาดกลัวเท่านั้น

ในอุโมงค์มืดนี้ มีเพียงตัวเยียนเซียวหรานเท่านั้นที่ปลอดภัย

เยียนเซียวหรานยื่นมือจะดึงนางลงมา แต่เพียงแค่ดึงเบา ๆ นางก็ร้องออกมาอีก "ข้าไม่อยากลงไป!"

หลังจากร้องออกมานางก็รู้สึกว่าตนเองในยามนี้ดูไม่ดี เยียนเซียวหรานก็เป็นคนเคร่งครัด นางกลัวว่าเขาจะโยนนางลงไป

นางจึงเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเครือ "น้องสาม ขอร้องล่ะ ข้ากลัวหนูจริงๆ"

"วันนี้ข้าล่วงเกินแล้ว แต่อย่าโยนข้าลงไปเลย วันหลังข้าจะตอบแทนเจ้าแน่นอน"

นางตกใจกลัวอ