All Chapters of บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง: Chapter 121 - Chapter 130

พระชายาเยียนอ๋องถูกกำหนดให้ต้องพินาศ เยียนเซียวหรานก็ไม่สามารถให้ชีวิตอันสูงส่งกับนางได้ เขาย่อมไม่คู่ควรกับนางตลอดทางสายนี้นางได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว ตราบใดที่เยียนเซียวหรานตามนางไป นางก็จะสามารถดึงพลังดวงชะตาของเขาออกไปจนหมด และตายอยู่ที่นี่นางต้องการเหยียบกระดูกของเยียนเซียวหราน เพื่อใช้ชีวิตที่ดีที่สุด นางเอ่ยเสียงเบา "คุณชายสาม พวกเราออกเดินทางกันเถอะ!"แม้ว่าเยียนเซียวหรานจะไม่ค่อยได้ติดต่อกับสตรีนางนี้ จึงไม่รู้ว่ามีอันใดน่าแปลกใจ ทว่าจากท่าทางของนางในยามนี้เขาก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่แตกต่างไปโดยสิ้นเชิงเขานึกถึงการคาดเดาของซือเจ๋อเยว่ จึงพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้น "วันนี้ลำบากแม่นางจ้าวแล้ว"จ้าวซือหว่านยิ้มเล็กน้อย "ไม่ลำบากเจ้าค่ะ ซือหว่านแค่ทำหน้าที่ของตนเองเท่านั้น" เสียงของนางอ่อนโยน เพียงแค่ฟังเสียงของนาง ก็จะทำให้รู้สึกว่านางเป็นสตรีที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง ขณะที่ทั้งสองคนถือถังเดินไป ส่วนซือเจ๋อเยว่ก็ยืนมองอยู่ข้างๆเพียงแค่ดูท่าทางของทั้งสองคน นางรู้สึกว่าพวกเขาเหมาะสมกันปานกิ่งทองใบหยก หากจ้าวซือหว่านไม่ใช่คนที่มีจิตใจไม่ดีแล้วละก็ พวกเขาน่าจะเป็นคู่ที่เหมาะสมกั

เขาพบว่าเวลาเพียงชั่วพริบตาผืนป่าก็มืดครึ้มไปมากท้องฟ้าข้างนอกแจ่มใส แต่ข้างในกลับมองเห็นเพียงเทียนสีขาวไม่กี่เล่มเปลวเพลิงบนแท่งเล่นสีขาววาบไหว แสงที่ริบหรี่เป็นสีเขียว ดูแปลกประหลาดอย่างยิ่งในแววตาของจ้าวซือหว่านมีความชอบใจปรากฏ "ใช่แล้ว! หากเจ้าไม่ทำลายหยกแขวนชิ้นนั้น เจ้าก็อาจจะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้อีกหลายวัน""ผู้ใดใช้ให้เจ้าไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ทำลายหยกแขวนที่ข้ามอบให้ไป เจ้ามันรนหาที่ตายเอง"เยียนเซียวหรานเอ่ยถามนาง "วันที่เคลื่อนย้ายศพเสด็จพ่อข้า จ้าวอวี่ชุนมาทำเรื่องยกเลิกการหมั้น นั่นก็เป็นความคิดของเจ้า?"จ้าวซือหว่านส่ายหน้า "แน่นอนว่าไม่ใช่ เขาคิดเองทำเอง คิดว่าหากไม่ยกเลิกการหมั้นครั้งนั้น ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้วจะต้องลำบาก""เขามีจิตใจของผู้เป็นพ่อที่เมตตา แต่เกือบจะทำลายแผนการของข้า"ดวงตาของเยียนเซียวหรานเยือกเย็นมากกว่าเดิม "ข้าไม่มีความแค้นใดกับเจ้า เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายข้า? "จ้าวซือหว่านหัวเราะขึ้นมา "ข้าบอกไปก่อนหน้านี้แล้ว ว่าไม่ใช่ข้าที่จะทำร้ายเจ้า แต่เพราะดวงชะตาของเจ้าดีเกินไป""ข้าเพียงแค่อยากอยู่กับคนที่ข้ารักและมีชีวิตที่ดีเท่านั้น ขอคุณช

เมื่อแขนขาด เลือดก็พุ่งกระจายเมื่อจ้าวซือหว่านเห็นภาพนี้ พลันตัดสินใจเด็ดขาด ใช้เลือดวาดค่ายกลเลือดทมิฬขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าค่ายกลเลือดทมิฬกำลังจะสำเร็จ หากค่ายกลนี้สำเร็จ ก็จะสามารถดึงดูดวิญญาณร้ายโดยรอบมาได้ทั้งหมด แล้วฉีกร่างของพวกเขาเสียดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อค่ายกลเลือดทมิฬยังขาดอีกเพียงเส้นเดียว ก็มีมือขาวซีดมาจับมือของนางเอาไว้นางเงยหน้าขึ้น ก็พลันเห็นดวงตาสีดำสนิทแต่กลับส่องประกายของซือเจ๋อเยว่ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนโยน "คุณหนูจ้าว คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า"เมื่อซือเจ๋อเยว่จับมือของจ้าวซือหว่านเอาไว้ นางก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวเหมือนมีอันใดบางอย่างครอบคลุมนางเอาไว้ ความเย็นพลันเกิดตั้งแต่เท้าขึ้นมา ทำให้นางรู้สึกสั่นสะท้านแม้อากาศไม่หนาวนางรู้ดีว่าความรู้สึกที่ยังยะเยือกนี้ไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้นางใช้ค่ายกลในการรวบรวมพลังที่ชั่วร้าย เมื่อพลังแห่งความชั่วเข้ามาสู่ร่างกายก็ทำให้รู้สึกอึดอัดทรมานเป็นอย่างยิ่ง ทว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ก็คือการที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ใช้ค่ายกล แต่เพียงแค่ยื่นมือมาจับมือนางเอาไว้ ก็สามารถดึงพลังชั่วร้ายเข้

เยียนเซียวหรานมีสีหน้าคิดหนักซือเจ๋อเยว่เอ่ยขึ้นอีก "นางยังมีวิญญาณอยู่ ประเดี๋ยวค่อยเรียกวิญญาณนางมาถาม"เยียนเซียวหรานปรายตามองนาง พยักหน้าเบา ๆ มันก็นับว่าเป็นวิธีอีกอย่างหนึ่งเช่นกันดังนั้นพวกเขาจึงยืนดูยันต์ห้าอัสนีบาตฟาดลงมาเช่นนั้นต่อไปเมื่อยันต์ห้าอัสนีบาตหยุดลง เยียนเหนียนเหนียนเดินไปตรวจดูที่จมูกของจ้าวซือหว่าน พบว่าไม่มีลมหายใจแล้วซือเจ๋อเยว่หาได้รู้สึกแปลกใจไม่ เอ่ยเสียงเรียบ "เจ้าไม่ต้องเศร้าไป จ้าวซือหว่านได้รับสิ่งที่สมควรแล้ว"จ้าวซือหว่านได้วางค่ายกลใหญ่เอาไว้ที่นี่ ค่ายกลดังกล่าวนี้ชั่วร้ายอย่างยิ่ง คนธรรมดาหากเผลอเข้ามา อย่างน้อยก็จะต้องป่วยหนักซือเจ๋อเยว่หยิบยันต์ไฟออกมา เผาวิญญาณร้ายภายในค่ายกลทั้งหมด แล้วใช้ยันต์กระดาษขจัดพลังชั่วร้ายภายในออกให้หมดสิ้นสุดท้ายนางทำลายค่ายกลลง ยามนี้พลังชั่วร้ายที่เหลืออยู่โดยรอบไม่มีพลังที่แรงกล้าแล้ว ไม่สามารถทำร้ายผู้ใดได้อีกเมื่อค่ายกลถูกทำลาย บริเวณรอบ ๆ ก็กลับมาเป็นปกติ แสงแดดที่ริบหรี่ส่องลงมาจากยอดไม้ข้างในมีศพของคนชุดดำอยู่เป็นกอง รวมถึงศพของจ้าวซือหว่านที่ถูกสายฟ้าฟาดจนไหม้เกรียมเยียนเหนียนเหนียนดึงแขนเ

เหวยอิ้งหวนส่งเสียงหึเบา ๆ "ก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ นี่ไม่ใช่เพราะถูกพวกนางลากลงน้ำหรือ?""ตั้งแต่เจอองค์หญิงซือเจ๋อเยว่ ข้าก็รู้สึกว่าโลกนี้มันแปลก ๆ ""ประเดี๋ยวข้าจะไปหาพระในวัดเป้ากั๋วเพื่อขอยันต์กันสิ่งชั่วร้าย อยู่ห่างจากพวกเจ้าเสียหน่อย"เยียนเซียวหรานมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เขาจึงถามขึ้น "เจ้ามองข้าเช่นนี้ด้วยเหตุใด?"เยียนเซียวหรานเอ่ยเสียงเรียบ "คดีของจวนเยียนอ๋องยังไม่จบสมบูรณ์ เราน่าจะมีโอกาสเจอใต้เท้าเหวยอีกหลายครั้ง"เหวยอิ้งหวน "..."เขาเสียงหึเบา ๆ ไม่เอ่ยอันใดเดิมเขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของสายตาเยียนเซียวหรานนัก แต่เมื่อเขาเห็นศพของจ้าวซือหว่าน เขาก็เริ่มเข้าใจศพนั้นถูกเผาจนไหม้ดำไปทั้งตัว ดูแล้วไม่ธรรมดาเหวยอิ้งหวนตรวจสอบสักพักแล้วเอ่ยถาม "นางถูกสายฟ้าฟาดตาย?"เยียนเซียวหรานพยักหน้า "ใช่ ข้าเห็นกับตา"เหวยอิ้งหวนขมวดคิ้ว "วันนี้อากาศแจ่มใส หมื่นลี้นี้ไม่มีเมฆฝน สายฟ้ามาจากที่ใด?"เยียนเซียวหรานตอบ "ข้าได้ยินมาว่าที่ใดมีปีศาจปรากฏ เทพสวรรค์จะส่งสายฟ้าลง จงใจขจัดปีศาจ เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านให้ปลอดภัย"เหวยอิ้งหวนมองเขา "หากข้าจำไม่ผิดแล้วล