เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 122
บทที่เกี่ยวข้อง
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 123
เขาพบว่าเวลาเพียงชั่วพริบตาผืนป่าก็มืดครึ้มไปมากท้องฟ้าข้างนอกแจ่มใส แต่ข้างในกลับมองเห็นเพียงเทียนสีขาวไม่กี่เล่มเปลวเพลิงบนแท่งเล่นสีขาววาบไหว แสงที่ริบหรี่เป็นสีเขียว ดูแปลกประหลาดอย่างยิ่งในแววตาของจ้าวซือหว่านมีความชอบใจปรากฏ "ใช่แล้ว! หากเจ้าไม่ทำลายหยกแขวนชิ้นนั้น เจ้าก็อาจจะมีชีวิตอยู่ได้นานกว่านี้อีกหลายวัน""ผู้ใดใช้ให้เจ้าไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ทำลายหยกแขวนที่ข้ามอบให้ไป เจ้ามันรนหาที่ตายเอง"เยียนเซียวหรานเอ่ยถามนาง "วันที่เคลื่อนย้ายศพเสด็จพ่อข้า จ้าวอวี่ชุนมาทำเรื่องยกเลิกการหมั้น นั่นก็เป็นความคิดของเจ้า?"จ้าวซือหว่านส่ายหน้า "แน่นอนว่าไม่ใช่ เขาคิดเองทำเอง คิดว่าหากไม่ยกเลิกการหมั้นครั้งนั้น ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้วจะต้องลำบาก""เขามีจิตใจของผู้เป็นพ่อที่เมตตา แต่เกือบจะทำลายแผนการของข้า"ดวงตาของเยียนเซียวหรานเยือกเย็นมากกว่าเดิม "ข้าไม่มีความแค้นใดกับเจ้า เหตุใดเจ้าต้องทำร้ายข้า? "จ้าวซือหว่านหัวเราะขึ้นมา "ข้าบอกไปก่อนหน้านี้แล้ว ว่าไม่ใช่ข้าที่จะทำร้ายเจ้า แต่เพราะดวงชะตาของเจ้าดีเกินไป""ข้าเพียงแค่อยากอยู่กับคนที่ข้ารักและมีชีวิตที่ดีเท่านั้น ขอคุณช
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 124
ในขณะเดียวกัน จ้าวซือหว่านก็ขยับไปด้านข้างหลายก้าว รักษาระยะห่างกับเขานางเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ "คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะพกอาวุธติดตัว ทั้งยังคิดจะทำร้ายข้า!""วันนี้ข้าจะทำให้วิญญาณของเจ้าสูญสิ้นเหมือนพี่ใหญ่ของเจ้า ไม่ได้กลับชาติมาเกิดอีก!"เมื่อเยียนเซียวหรานได้ยินเช่นนั้นจึงถามขึ้น "พี่ใหญ่ของข้าถูกพวกเจ้าสังหารหรือ?”จ้าวซือหว่านกระตุกยิ้ม "หากใช่แล้วมีอันใดหรือ? เป็นเพราะเขาไม่ดูตาม้าตาเรือ รนหาที่ตายเอง!"ดวงตาของเยียนเซียวหรานมีความโกรธมากกว่าเดิม เมื่อเขามีความโกรธมากขึ้น พลังปราณดำแห่งความอาฆาตก็ยิ่งแรงกล้ามากขึ้นกว่าเดิมเขาโจมตีจ้าวซือหว่านอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังคงหลบได้ก่อนหน้านี้เยียนเซียวหรานรู้ว่านางแปลกประหลาด แต่ยามนี้ก็เพิ่งรู้ว่านางร้ายกาจกว่าที่เขาคิดเห็นได้ชัดว่านางอยู่ตรงหน้าเขา แต่เขากลับแทงนางไม่โดนเขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ดึงยันต์ที่ซือเจ๋อเยว่ให้เขาเมื่อยามเช้าออกมาอย่างเฉียบขาดหนึ่งใบ ตวัดมือโยนไปที่หน้าของจ้าวซือหว่านอย่างรวดเร็วยันต์นั้นไม่ได้ติดที่ตัวของจ้าวซือหว่าน หยุดอยู่ในระยะที่ห่างจากตัวนางไม่ถึงหนึ่งฉื่อยันต์ผืนนั้นลุกไหม้เอง กลายเป็นเปล
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 125
เมื่อแขนขาด เลือดก็พุ่งกระจายเมื่อจ้าวซือหว่านเห็นภาพนี้ พลันตัดสินใจเด็ดขาด ใช้เลือดวาดค่ายกลเลือดทมิฬขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าค่ายกลเลือดทมิฬกำลังจะสำเร็จ หากค่ายกลนี้สำเร็จ ก็จะสามารถดึงดูดวิญญาณร้ายโดยรอบมาได้ทั้งหมด แล้วฉีกร่างของพวกเขาเสียดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น แต่เมื่อค่ายกลเลือดทมิฬยังขาดอีกเพียงเส้นเดียว ก็มีมือขาวซีดมาจับมือของนางเอาไว้นางเงยหน้าขึ้น ก็พลันเห็นดวงตาสีดำสนิทแต่กลับส่องประกายของซือเจ๋อเยว่ซือเจ๋อเยว่เอ่ยด้วยเสียงที่อ่อนโยน "คุณหนูจ้าว คู่ต่อสู้ของเจ้าคือข้า"เมื่อซือเจ๋อเยว่จับมือของจ้าวซือหว่านเอาไว้ นางก็รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งตัวเหมือนมีอันใดบางอย่างครอบคลุมนางเอาไว้ ความเย็นพลันเกิดตั้งแต่เท้าขึ้นมา ทำให้นางรู้สึกสั่นสะท้านแม้อากาศไม่หนาวนางรู้ดีว่าความรู้สึกที่ยังยะเยือกนี้ไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้นางใช้ค่ายกลในการรวบรวมพลังที่ชั่วร้าย เมื่อพลังแห่งความชั่วเข้ามาสู่ร่างกายก็ทำให้รู้สึกอึดอัดทรมานเป็นอย่างยิ่ง ทว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุด ก็คือการที่ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ใช้ค่ายกล แต่เพียงแค่ยื่นมือมาจับมือนางเอาไว้ ก็สามารถดึงพลังชั่วร้ายเข้
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 126
ในยามนี้นางรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง เพราะก่อนหน้านี้นางได้จัดวางค่ายกลกันเสียงเอาไว้ที่นี่เพื่อสังหารเยียนเซียวหราน จึงทำให้ไม่มีผู้ใดในบริเวณนี้ได้ยินเสียงกรีดร้องของนางซือเจ๋อเยว่คลี่ยิ้ม "คุณหนูจ้าวเอ่ยเช่นนี้ทำให้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย ข้าเป็นคนที่จิตใจดีเพียงนี้ จะทำเรื่องโหดร้ายอย่างการสังหารคนได้อย่างไรเล่า? ""เอ่ยตามตรง ข้าไม่กล้าสังหารไก่ด้วยซ้ำ แล้วจะไปกล้าสังหารคนได้อย่างไร?"จ้าวซือหว่าน "..."วาจาของซือเจ๋อเยว่นั้นนางไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว!ถึงยามนี้นางรู้แล้วว่ากวนมามาและหนิวกงกงล้วนแต่ถูกซือเจ๋อเยว่สังหารด้วยค่ายกลทั้งสิ้นบัดนี้เยียนเซียวหรานและเยียนเหนียนเหนียนได้จัดการกับคนชุดดำทั้งหมดแล้วเยียนเหนียนเหนียนเห็นวิธีที่ซือเจ๋อเยว่ใช้ในการทรมานจ้าวซือหว่าน ทำให้นางรู้สึกว่าได้เปิดโลกทัศน์เรื่องที่น่าสนุกเช่นนี้ นางก็อยากมีส่วนร่วมด้วยเช่นกันนางเห็นร่างกายของจ้าวซือหว่านที่ถูกลมพัดเริ่มลดระดับลงต่ำ ก็คิดถึงยันต์ซือเจ๋อเยว่มอบให้นางเมื่อคืนนางรีบหยิบยันต์ออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วติดเข้าที่หน้าผากของจ้าวซือหว่านโดยตรงเยียนเซียวหรานกลับเอ่ยขึ้น "นางรู้ว่าพี่ใหญ่ตายอย่า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 127
เยียนเซียวหรานมีสีหน้าคิดหนักซือเจ๋อเยว่เอ่ยขึ้นอีก "นางยังมีวิญญาณอยู่ ประเดี๋ยวค่อยเรียกวิญญาณนางมาถาม"เยียนเซียวหรานปรายตามองนาง พยักหน้าเบา ๆ มันก็นับว่าเป็นวิธีอีกอย่างหนึ่งเช่นกันดังนั้นพวกเขาจึงยืนดูยันต์ห้าอัสนีบาตฟาดลงมาเช่นนั้นต่อไปเมื่อยันต์ห้าอัสนีบาตหยุดลง เยียนเหนียนเหนียนเดินไปตรวจดูที่จมูกของจ้าวซือหว่าน พบว่าไม่มีลมหายใจแล้วซือเจ๋อเยว่หาได้รู้สึกแปลกใจไม่ เอ่ยเสียงเรียบ "เจ้าไม่ต้องเศร้าไป จ้าวซือหว่านได้รับสิ่งที่สมควรแล้ว"จ้าวซือหว่านได้วางค่ายกลใหญ่เอาไว้ที่นี่ ค่ายกลดังกล่าวนี้ชั่วร้ายอย่างยิ่ง คนธรรมดาหากเผลอเข้ามา อย่างน้อยก็จะต้องป่วยหนักซือเจ๋อเยว่หยิบยันต์ไฟออกมา เผาวิญญาณร้ายภายในค่ายกลทั้งหมด แล้วใช้ยันต์กระดาษขจัดพลังชั่วร้ายภายในออกให้หมดสิ้นสุดท้ายนางทำลายค่ายกลลง ยามนี้พลังชั่วร้ายที่เหลืออยู่โดยรอบไม่มีพลังที่แรงกล้าแล้ว ไม่สามารถทำร้ายผู้ใดได้อีกเมื่อค่ายกลถูกทำลาย บริเวณรอบ ๆ ก็กลับมาเป็นปกติ แสงแดดที่ริบหรี่ส่องลงมาจากยอดไม้ข้างในมีศพของคนชุดดำอยู่เป็นกอง รวมถึงศพของจ้าวซือหว่านที่ถูกสายฟ้าฟาดจนไหม้เกรียมเยียนเหนียนเหนียนดึงแขนเ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 128
เขาเจอคดีฆาตกรรมก็ยังพอทำใจได้ แต่กลับต้องมาเจอซือเจ๋อเยว่และเยียนเซียวหราน พวกเขาเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอที่สุดช่วงก่อนยามที่เขาตรวจสอบคดีของจวนเยียนอ๋อง เฝ้าภาวนาว่าหากคดีจบไป เขาก็จะไม่ต้องมาเจอคนพวกนี้อีกแต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือคดีของจวนเยียนอ๋องยังไม่จบ ก็ต้องมาเจอกับพวกเขาอีกเขาเอ่ยเสียงต่ำ "จ้าวซือหว่านถูกสังหาร?"ซือเจ๋อเยว่พยักหน้า "ฆาตกรโหดร้ายมาก ใช้สายฟ้าผ่านางจนดำเป็นถ่าน!"จิตใต้สำนึกของเยียนเหนียนเหนียนสั่งให้มองไปที่นาง ต่อมากลับพยายามอดกลั้นเอาไว้ เพราะนางรู้ว่าความรู้สึกของเหวยอิ้งหวนว่องไวอย่างยิ่งเหวยอิ้งหวนขมวดคิ้วเล็กน้อย พยักหน้ารับเบา ๆ ต่อจากนั้นถามต่อ "องค์หญิง ท่านไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านลัทธิเต๋าหรือ? เหตุใดถึงมาที่วัดพุทธ?"ซือเจ๋อเยว่ตอบ "แม้ว่าข้าจะเป็นคนของลัทธิเต๋า แต่ผู้ใดกำหนดว่าผู้ที่เป็นคนของลัทธิเต๋าจะเข้าวัดพุทธไม่ได้?""อีกอย่าง ข้าก็นับว่าเป็นเพียงแค่ศิษย์ชั้นนอกของลัทธิเต๋าเท่านั้น ไม่มีพิธีรีตองใดนัก""วันนี้พระมารดาบอกว่าจะมาขอพร แน่นอนว่าข้าจึงมาด้วย"เหวยอิ้งหวนปรายตามองนางชั่วครู่ ใบหน้าของนางยังคงซีดดังเดิมเดิม รูปร่างก็ยังคงผอมเช่
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 129
เหวยอิ้งหวนส่งเสียงหึเบา ๆ "ก่อนหน้านี้ข้าก็ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ นี่ไม่ใช่เพราะถูกพวกนางลากลงน้ำหรือ?""ตั้งแต่เจอองค์หญิงซือเจ๋อเยว่ ข้าก็รู้สึกว่าโลกนี้มันแปลก ๆ ""ประเดี๋ยวข้าจะไปหาพระในวัดเป้ากั๋วเพื่อขอยันต์กันสิ่งชั่วร้าย อยู่ห่างจากพวกเจ้าเสียหน่อย"เยียนเซียวหรานมองเขาด้วยความเห็นอกเห็นใจ เขาจึงถามขึ้น "เจ้ามองข้าเช่นนี้ด้วยเหตุใด?"เยียนเซียวหรานเอ่ยเสียงเรียบ "คดีของจวนเยียนอ๋องยังไม่จบสมบูรณ์ เราน่าจะมีโอกาสเจอใต้เท้าเหวยอีกหลายครั้ง"เหวยอิ้งหวน "..."เขาเสียงหึเบา ๆ ไม่เอ่ยอันใดเดิมเขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของสายตาเยียนเซียวหรานนัก แต่เมื่อเขาเห็นศพของจ้าวซือหว่าน เขาก็เริ่มเข้าใจศพนั้นถูกเผาจนไหม้ดำไปทั้งตัว ดูแล้วไม่ธรรมดาเหวยอิ้งหวนตรวจสอบสักพักแล้วเอ่ยถาม "นางถูกสายฟ้าฟาดตาย?"เยียนเซียวหรานพยักหน้า "ใช่ ข้าเห็นกับตา"เหวยอิ้งหวนขมวดคิ้ว "วันนี้อากาศแจ่มใส หมื่นลี้นี้ไม่มีเมฆฝน สายฟ้ามาจากที่ใด?"เยียนเซียวหรานตอบ "ข้าได้ยินมาว่าที่ใดมีปีศาจปรากฏ เทพสวรรค์จะส่งสายฟ้าลง จงใจขจัดปีศาจ เพื่อช่วยเหลือชาวบ้านให้ปลอดภัย"เหวยอิ้งหวนมองเขา "หากข้าจำไม่ผิดแล้วล
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 130
เจ้าอาวาสมองไปรอบ ๆ ตาเปี่ยมไปด้วยความตกใจ "นี่คือค่ายกลรวมพลังชั่วร้าย สามารถรวบรวมพลังที่ชั่วร้ายได้ นับว่าชั่วร้ายอย่างยิ่ง!"เหวยอิ้งหวนถามต่อ "ค่ายกลรวมพลังชั่วร้ายเป็นค่ายกลของพุทธหรือลัทธิเต๋า?"เจ้าอาวาสลังเลเล็กน้อยแต่ก็ตอบ "เป็นของพุทธ""แต่เป็นเพราะค่ายกลนี้ชั่วร้ายเกินไป จัดว่าเป็นค่ายกลต้องห้ามของพุทธ""ปัจจุบันในวัดเป้ากั๋ว ไม่มีผู้ใดใช้ค่ายกลนี้ได้""แม้แต่ข้าเอง ก็แค่บังเอิญเห็นในตำราเท่านั้น"เหวยอิ้งหวนขมวดคิ้วเข้มกว่าเดิมทว่าในตาของเยียนเซียวหรานกลับมีความคิดบางอย่าง จ้าวซือหว่านเป็นแค่เป็นหญิงสาวในห้องหอ จะไปร่ำเรียนค่ายกลชั่วร้ายเช่นนี้มาจากที่ใด?อีกอย่าง เหตุใดจ้าวซือหว่านต้องสังหารเขา? แล้วนางจะเอาโชคของเขาไปให้ผู้ใด?เหตุใดจ้าวซือหว่านต้องมุ่งร้ายต่อจวนเยียนอ๋องเพียงนี้? เรื่องของจวนเยียนอ๋องครั้งนี้ เกี่ยวข้องกับนางอย่างไร?ที่นี่มีปริศนามากมาย แต่เพราะยันต์ห้าอัสนีบาตของเยียนเหนียนเหนียนทำให้จ้าวซือหว่านถูกสายฟ้าผ่าตาย ทุกอย่างจึงกลายเป็นปริศนาทางนั้นซือเจ๋อเยว่กลับเสวนาเรื่องไร้สาระกับฮูหยินเหวยในห้องฌานนิสัยของซือเจ๋อเยว่เดิมทีก็เป็นคนที่สนุก
บทล่าสุด
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 274
นางสวมรองเท้ามือเป็นระวิง เพียงแต่ยิ่งลนลาน ก็ยิ่งทำได้ไม่ดีเดิมทีรองเท้าที่สวมได้อย่างง่ายดายมากเป็นเพราะนางตกตะลึงสวมห้าหกครั้งก็ยังไม่เข้าเยียนเซียวหรานยื่นมือออกไปจับข้อเท้าของนางเอาไว้ นางหันหน้าไปมองเขา เขากลับไม่ได้มองนาง แต่ยกรองเท้าข้างหนึ่งขึ้นมา ค่อย ๆ สวมเข้าไปที่เท้าของนางซือเจ๋อเยว่ “...”นางรู้สึกว่าตนเองในเวลานี้โง่นิด ๆหลังจากเยียนเซียวหรานสวมรองเท้าในนางเสร็จข้างหนึ่งแล้ว ก็สวมอีกข้างอีกให้นางนางกระโดดลงจากเตียงอย่างว่องไว “ลำบากเจ้าแล้ว”นางพูดจบคิดจะหนี กลับถูกเยียนเซียวหรานจับข้อมือขาวเล็กเอาไว้นางมองเขาแล้วถาม “ยังมีธุระอะไรอีกหรือ?”เยียนเซียวหรานไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยื่นมือออกไปแล้วช่วยติดจัดปกคอเสื้อให้นาง ช่วยนางปรับสายคาดเอวให้เรียบร้อย ซือเจ๋อเยว่ “!!!!!”นางหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีเยียนเซียวหรานหวีผมให้นางอีก กล่าวเสียงเรียบ “เสร็จแล้ว”ซือเจ๋อเยว่หันหน้าไปมองเขา ดวงตาของเขาล้ำลึกตามเดิม นางมองเห็นเงาสะท้อนของตนเองในดวงตาของเขาการเต้นของหัวใจนางเริ่มเต้นรัวขึ้นอีกครั้ง นางรู้ว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่เข้าท่า จึงรีบกระโดดหนีออกทางหน้าต่า
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 273
ตอนนี้สมองของซือเจ๋อเยว่ไม่พอใช้แล้ว เมื่อได้ยินเขาถามแบบนี้ นางตอบว่า‘อืม’ทีหนึ่ง ไม่ได้เข้าใจความหมายของเขาจริง ๆเยียนเซียวหรานจับมือของนาง ดึงแขนเสื้อของนางขึ้น เส้นแดงที่อยู่ภายในก็ปรากฏขึ้นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกล่าว “ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”ในที่สุดซือเจ๋อเยว่ก็เข้าใจความหมายของเขา นางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับกล่าวขึ้น “อาจจะเป็นเพราะห่างกันไปหน่อย”ครู่ต่อมา มือของเขาประคองเอวนาง ทันทีที่ออกแรงเพียงเล็กน้อย ก็อุ้มนางขึ้นมาวางไว้บนต้นขาของเขาซือเจ๋อเยว่ “...”ซือเจ๋อเยว่ “!!!!!”อยู่ ๆ เขากลายเป็นคนที่เร่าร้อนจนเกินไป นางรับมือไม่ค่อยไหว!เยียนเซียวหรานสูงกว่านางมาก แล้วก็แข็งแรงกว่านางมาก ถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน ชุดนอนของเขาคลุมไว้แค่ครึ่งเดียว นางรู้สึกเหมือนกับถูกฝังอยู่ในอ้อมอกของเขาภายในหัวใจของซือเจ๋อเยว่มีความตื่นตระหนกเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไร ทั้งยังจูบลงมาบนริมฝีปากนางนางใช้มือดันแผ่นออกของเขาอย่างไม่รู้ตัว เขาหันไปมองนาง ภายในดวงตาที่ดำขลับคู่นั้นสะท้อนให้เห็นถึงแววตาที่เขามองไม่ออกน้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย “มีขั้นตอนไหนที่ข้าทำไม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 272
ซือเจ๋อเยว่หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ถาม “เจ้ามีธุระอะไรอีกอย่างนั้นหรือ?”มุมปากของเยียนเซียวหรานยกขึ้นเล็กน้อย “ไหน ๆ คืนนี้องค์หญิงก็มาแล้ว ไม่เติมอายุขัยสักหน่อยแล้วค่อยไปหรือ?”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางร้อง‘หา’ทีหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้สติอยู่ครู่หนึ่งเยียนเซียวหรานเหลือบตาขึ้น สายตาจดจ้องไปที่นางกล่าว “องค์หญิงอยากจะอายุยืนยาวร้อยปีไม่ใช่หรือ?”“ข้าเกรงว่าข้าไม่ให้ความร่วมมือ วันข้างหน้าองค์หญิงจะมาหาเรื่องข้า”ซือเจ๋อเยว่ “...”นางคิดว่าเขาค่อนข้างผูกพยาบาทวันนั้นนางก็แค่พูดเล่นกับเขาต่อหน้าของเหล่าไท่จวินเท่านั้น เขากลับจำได้อย่างแม่นยำในเวลานี้นางรู้ว่านางมีตัวเลือกอยู่สองข้อ ข้อแรกคืออยู่ต่อเสียเลย ข้อสองคือรีบหนีไปอย่างแรกจะน่าอายเกินไปหน่อย อย่างหลังจะขี้ขลาดเกินไปหน่อยนางครุ่นคิดครู่หนึ่ง คิดว่าถึงอย่างไรก็เป็นแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ควรจะเริ่มจากทำอะไรเพื่อผลประโยชน์ระยะยาวของตัวเองหากทำตัวขี้ขลาดในเวลาแบบนี้ ต่อไปนางจะมาหาเขาได้อย่างไร? ต่อให้มาหาเขาด้วยอย่างหน้าด้านอีก คิดว่าก็อาจจะถูกเขาหัวเราะเยาะเอาได้ดังนั้นนางจึงถอดรองเท้า แล้วกระโ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 271
ตอนที่นางได้ยินก็ไม่ได้ประหลาดใจมากเท่าใดนัก ดวงสมรสของลู่จิ่นเหนียง นั่นก็ทำได้เพียงเป็นอนุของคนอื่นเท่านั้นปกติการเป็นอนุ ขอเพียงแค่ฝั่งผู้ชายชอบนาง ทุกอย่างจะปรากฏขึ้นในดวงสมรสสิ่งเหล่านี้สามารถยืนยันได้ว่า อวิ๋นเยว่หยางรับลู่จิ่นเหนียงเป็นอนุเพราะมีจุดประสงค์อื่น เขาไม่ได้ชอบลู่จิ่นเหนียงเมื่อซือเจ๋อเยว่นึกถึงท่าทางที่หยิ่งผยองเกินความเป็นจริงของลู่จิ่นเหนียง รู้ว่าหากครั้งนี้ลู่จิ่นเหนียงไม่เอาชีวิตไปทิ้งที่จวนหนิงกั๋วกง ก็ต้องได้รับบาดเจ็บทางร่างกายหรือจิตใจเพียงแต่เรื่องนี้ตามที่เหล่าไท่จวินได้กล่าว ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจวนอ๋องแล้ว นางก็คร้านจะช่วยเป็นธุระให้ลู่จิ่นเหนียงบัดนี้สิ่งที่นางเป็นกังวลยิ่งกว่าก็คือเรื่องที่อวิ๋นเยว่หยางขโมยดวงชะตาของเยียนเซียวหรานไปสองครั้งก่อนนางได้ตามหาค่ายกลนั่นแต่ก็จบลงด้วยความล้มเหลว แล้วก็ตามหาค่ายกลอันนั้นไม่เจออีก เกรงว่าดวงชะตาของเยียนเซียวหรานจะถูกขโมยไปจนหมดแล้วหลายวันมานี้ซือเจ๋อเยว่คิดอยู่หลายวิธี หลังจากตัดออกไปจำนวนหนึ่ง ก็รู้สึกว่าถ้ามีปัญหาแบบนี้หรือว่าแบบนั้น ความเสี่ยงก็มากทั้งนั้นนางคิดอยู่หลายตลบ คิดว่าบางทีอาจจะสาม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 270
ซุ่ยซุ่ยของนางยังไม่ออกเรือน สถานการณ์ของจวนเยียนอ๋องเป็นแบบนี้ นางต้องปลุกใจให้ฮึกเหิมเสียหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ควรเป็นภาระของพวกเขาเหล่าไท่จวินที่อยู่ข้าง ๆ กล่าว “แม้ว่าวันนี้เวินชิงจะรับปากองค์หญิง ต้องทำตามที่รับปาก”“ต่อไปเจ้ามีเวลาว่าง ก็มาอยู่เป็นเพื่อนคนแก่อย่างข้า”เบ้าตาของจู้อี๋เหนียงแดงเล็กน้อย คุกเข่าลงบนพื้นกล่าวเสียงเบา “ลูกอกตัญญู ทำให้เหล่าไท่จวินต้องเป็นห่วง”เหล่าไท่จวินยื่นมือออกไปประคองนางลุกขึ้น จับมือของนางแล้วตบเบา ๆ “เรื่องในอดีตก็ให้ผ่านไป พวกเราต้องมองไปข้างหน้า”จู้อี๋เหนียงเช็ดน้ำตากล่าว “ข้าเชื่อฟังเหล่าไท่จวิน”ซือเจ๋อเยว่ชอบบรรยากาศของจวนเยียนอ๋องที่สุด เหล่าไท่จวินเป็นคนชราที่เฉลียวฉลาด ถึงแม้คนในจวนจะมากมาย แต่นางกลับน่าเลื่อมใสเป็นอย่างยิ่งตอนที่จวนเยียนอ๋องเกิดเรื่อง คนที่ได้รับความกระทบกระเทือนมากที่สุดไม่ใช่เหล่าไท่จวิน แล้วก็ไม่ใช่พระชายาเยียนอ๋อง แต่ทว่าเป็นจู้อี๋เหนียงก่อนหน้านี้จู้อี๋เหนียงเป็นคนอมทุกข์มาตลอด ออกจากเรือนน้อยมากเหล่าไท่จวินไปปลอบใจจู้อี๋เหนียงเป็นประจำในจวนมีของของดีอะไร เหล่าไท่จวินก็จะคิดถึงนาง ไม่ใช่เพราะว่านางเป็
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 269
“อย่างไรเสียจวนหนิงกั๋วกงก็ดีกว่าจวนเยียนอ๋อง สิ่งที่เรียกว่าชื่อเสียงของจวนเยียนอ๋อง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ยินดีช่วยพี่ชายของเจ้าให้เลื่อนตำแหน่ง”“ตามที่ข้ามอง จวนเยียนอ๋องที่ไม่มีน้ำใจ ไม่รู้จักปรับตัวเช่นนี้ก็สมควรล่มสลาย!”ลู่จิ่นเหนียงได้ฟังคำพูดพวกนี้ก็ไม่ได้รู้สึกมีตรงไหนผิดปกติ เดิมทีจวนเยียนอ๋องก็ยึดติดกับหลักการมากเกินไปต่อให้เยียนซื่อจะปฏิบัติต่อนางดีมากแค่ไหน ทันทีที่นางพูดเรื่องที่ให้เขาช่วยเหลือ เขาก็จะชักสีหน้าทันทีเมื่อเปรียบเทียบกัน จวนหนิงกั๋วกงมีความเปิดกว้างมากกว่า แล้วก็เต็มไปด้วยความจริงใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมีเรื่องนี้ เมื่อนางมองเห็นเครื่องประดับและผ้าเหล่านี้ ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นแบบเก่าอีกแล้วลู่ฮูหยินกล่าวอีกว่า “คุณชายรองให้ความสำคัญกับเจ้าเป็นอย่างมาก อยากจะให้เจ้ารีบเจ้าจวนเร็วหน่อย”“วันนี้ข้าได้ปรึกษากับท่านพ่อของเจ้าแล้ว พรุ่งนี้จะส่งตัวเจ้าเข้าจวนหนิงกั๋วกง ตามความต้องการของจวนกั๋วกง”ลู่จิ่นเหนียงตกตะลึงไปทันที “ไปจวนหนิงกั๋วกงวันพรุ่งนี้? นี่มันจะรีบเกินไปหน่อยหรือไม่?”ลู่ฮูหยินตอบ “รีบที่ไหนกัน นี่เห็นได้ชัดเจนว่าจวนหนิงกั๋วกงให้ความสำคัญกับ
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 268
นางพ่นลมหายใจกล่าว “องค์หญิงอย่างไรเสียก็จัดการเรื่องของตนเองให้ดีเถอะ เลิกริษยาคนอื่น ใจกว้าง บางทีอาจจะสามารถมีชีวิตได้ถึงสิบแปดปี!”เมื่อซือเจ๋อเยว่ได้ยินคำพูดถากถางของลู่จิ่นเหนียงไม่เพียงไม่โกรธ ทั้งยังรู้สึกน่าขันเล็กน้อยนางทำอะไรด้วยใจมาตลอด ในเวลานี้เตือนสติลู่จิ่นเหนียงก็เป็นเพราะเยียนซื่อแต่น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนี้ความคิดบิดเบี้ยวตั้งแต่ภายใน กระเสือกกระสนรนหาที่ตาย ต่อให้เทพต้าหลัวมาที่นี่ เกรงว่าก็คงจะช่วยชีวิตนางเอาไว้ไม่ได้นางพยักหน้ากล่าว “ข้าคิดว่าที่เจ้าพูดนั้นมีเหตุผลมาก คนที่จิตใจคับแคบ จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานจริง ๆ”นางพูดจบก็คร้านจะสนใจลู่จิ่นเหนียงอีก กล่าวกับเยียนเซียวหราน “น้องสาม พวกเราไปกันเถอะ!”ลู่จิ่นเหนียงยังอยากจะพูดอะไรบางอย่างอีก เยียนเซียวหรานมองนางด้วยสายตาเย็นยะเยือกแวบหนึ่งสายตานั้นเย็นยะเยือกเข้ากระดูก ความน่าสะพรึงกลัวเต็มเปี่ยม ลู่จิ่นเหนียงเห็นก็รู้สึกกลัวจนขนลุกขนพอง คำพูดที่กำลังจะพูดออกมาก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวทันใดนั้นนางก็พบว่า เยียนเซียวหรานแตกต่างไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง บนร่างกายของเขามีพลังอำนาจอันแข็งแกร่ง ที่ไม
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 267
นางกับเยียนเซียวหรานตรงไปยังร้านขายเสื้อผ้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ซึ่งด้านในร้านมีผ้าหลากหลายที่สุดเยียนเซียวหรานกลัวว่านางจะเกิดเรื่อง จึงเดินตามหลังนางตลอดทุกฝีก้าวซือเจ๋อเยว่เลือกผ้าให้แต่ละคน รวมกันทั้งหมดสิบกว่าพับ พวกเขาไม่สะดวกถือไปด้วย จึงให้เถ้าแก่มอบหมายให้คนส่งไปที่จวนเยียนอ๋องทันทีที่ซือเจ๋อเยว่จ่ายเงินเสร็จ ก็เห็นลู่จิ่นเหนียงพาสาวใช้เดินเข้ามาหา ทั้งสองคนพบกันโดยบังเอิญ จึงมีความประหลาดใจเล็กน้อยลู่จิ่นเหนียงเป็นเพราะครั้งก่อนซือเจ๋อเยว่เคยฉีกหน้านาง นางจึงไม่ชอบซือเจ๋อเยว่เป็นอย่างยิ่งในเวลานี้เมื่อเจอกัน นางยังคงกล่าวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม “องค์หญิง ไม่เจอกันนานเลย”ซือเจ๋อเยว่คุ้นเคยกับการมองหน้านางแวบหนึ่ง ใต้ตาของนางดำคล้ำ คาดว่านางน่าจะเอาเด็กออกแล้ว ต่อไปก็คงจะไม่มีลูกของตัวเองอีกนอกจากนี้แล้ว ชีวิตในวังหลวงของนางมีเต็มความซับซ้อน เมื่อเห็นฉากนี้ ต่อไปลู่จิ่นเหนียงคงจะใช้ชีวิตอย่างค่อนข้างขรุขระสีหน้าของนางยังนับว่าพอถูไถไปได้ ใบหน้าเหมือนว่ายังพอมีความสุขอยู่บ้างในเมื่ออีกฝ่ายยอมรับผิดแล้วก็ย่อมให้อภัย ซือเจ๋อเยว่ยิ้มตอบ ตั้งใจที่จะออกไปพร้อมกั
บ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง บทที่ 266
ซือเจ๋อเยว่ลุกขึ้นยืนพร้อมกล่าว “อวิ๋นไท่เฟยหมดสติไปเพราะตื่นเต้นเกินไป พวกท่านส่งนางกลับไปเถอะ”คำพูดที่นางพูดกับอวิ๋นไท่เฟยเมื่อครู่นี้ บรรดาคนในวังหลวงที่อยู่ใกล้ต่างก็ได้ยินกันหมดพวกเขามองซือเจ๋อเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ในเวลานี้มีคนหลายคนร่วมแรงกันประคองอวิ๋นไท่เฟยขึ้นมา แล้วรีบวิ่งออกไปคนของวังหลวงที่ถูกวิญญาณรายล้อมคนนั้น ในเวลานี้วิญญาณปล่อยนางไปแล้ว ทันทีที่นางได้รับอิสระ ก็รีบวิ่งหนีอย่างโซซัดโซเซกลางวันแสก ๆ เลยนะ!พวกเขาเจอเรื่องแบบนี้ น่ากลัวมากเกินไปจริง ๆ!ฮองเฮามองไม่เห็นวิญญาณ เห็นเพียงซือเจ๋อเยว่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้อวิ๋นไท่เฟยตกใจจนหมดสติไปทันที จากนั้นกลุ่มคนก็วิ่งหนีกันฉี่ราดสารรูปเช่นนี้ของพวกเขา ตอนที่มาอวดดีมากขนาดไหน ตอนกลับไปก็ดูไม่จืดมากเท่านั้นฮองเฮากับอวิ๋นไท่เฟยประมือกันมาหลายครั้ง ถึงแม้นางจะชนะมากกว่าแพ้ แต่นั่นก็เป็นเพียงการสู้กันด้วยวาจา ไฉนเลยจะมีความสุขเท่าครั้งนี้?นางมองซือเจ๋อเยว่กล่าว “เมื่อครู่นี้เจ้าทำอะไรพวกเขา?”ซือเจ๋อเยว่ตอบ “หม่อมฉันก็อาศัยอยู่ในสำนักเต๋ามาเป็นเวลานาน ถึงอย่างไรก็ยังพอมีความสามารถเป็นของ
