All Chapters of ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ: Chapter 91 - Chapter 100

เขาเห็นจ้านเฉิงอิ้นรับชาวฉู่ที่มาสมัครเป็นทหาร จึงได้มาขอสวามิภักดิ์เขาอยู่ที่ด่านเจิ้นกวนมาครึ่งปี จึงเห็นทุกสิ่งชัดเจนตั้งแต่ชาวบ้านที่อดตายทุกวัน จนถึงจวนแม่ทัพแจกจ่ายเสบียง มีน้ำให้ต้มโจ๊กกระทั่งตอนนี้ ที่กองทัพตระกูลจ้านมีอาวุธและอุปกรณ์สวมใส่ที่ไม่ใช่ของยุคสมัยนี้ยุ้งฉางที่มีข้าวสารมากจนไม่มีที่ให้เก็บแตงโมที่ชาวบ้านทั่วเมืองกินมาหลายวัน และยังมีแตง...วันนี้อาหารเช้าเป็นหมั่นโถวหรือชงโหยวปิ่ง ที่กินแกล้มกับโจ๊กอาหารเช้าที่หรูหราขนาดนี้ ไม่ใช่แค่โรงทานโจ๊กที่ตั้งขึ้นเพื่อแจกจ่ายประชาชนทั้งเมืองแต่อาหารเหล่านี้ ต่อให้อยู่ในบ้านของขุนนางเขตรอบวังหลวง ก็ไม่กล้ากินอาหารที่หรูหราเช่นนี้ทุกวันประชาชนด่านเจิ้นกวนมีความสุขมาก พวกเขาไม่ต้องกลุ้มใจเรื่องเสบียงอีกแล้วเมื่อวานแม่น้ำที่แห้งขอดเต็มไปด้วยน้ำมันเต็มภายในชั่วข้ามคืนเรื่องนี้น่าตะลึงเกินไป ทำให้ซื่อเมิ่งผิดคำสาบานต่ออาจารย์ จึงทำนายดูหลังจากทำนายแล้ว มีเลือดพุ่งออกมาจากปากและจมูกของเขา เพราะพลังคำสาบานสะท้อนกลับ!เดิมชะตาของจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนอายุสั้น เขาต้องตายภายในครึ่งเดือนแต่ชะตาของเขากลับพลิกผัน เบื

ดวงตาของเหล่าผู้ใต้บัญชาแต่ละคนจ้องมองจ้านเฉิงอิ้นอย่างมีความหวังทว่าจ้านเฉิงอิ้นกลับย้อนถาม“พวกเจ้ารู้หรือไม่ เหตุใดที่จวนของเฉินขุยจึงมีม้วนผ้าจำนวนมาก และมีหญิงปักผ้าเย็บผ้าอยู่ในจวน”“เพราะเฉินขุยและเฉินฮูหยินมอบเงินทองให้ท่านเทพหนึ่งหีบ แค่ทองหยองเครื่องประดับก็มีสองกล่องใหญ่แล้ว”“เหตุใดมั่วฝานถึงให้รองเท้าแก่บ่าวในจวนสองคู่ ทุกครั้งที่ผ้ามาถึง เขาต้องได้เลือกก่อน เพราะเขามอบทองคำกับเครื่องประดับให้ท่านเทพสองหีบ”“การแลกเปลี่ยนกับท่านเทพอย่างยุติธรรม ต้องเป็นฝ่ายถวายเงินทอง ไม่ใช่ร้องขอทุกครั้งไป”คำพูดของจ้านเฉิงอิ้น ทำให้เหล่าทหารรู้สึกละอายใจอู๋ซานหลาง เฉินอู่ เฉินจวิ้นหลิน เปี้ยนจื่อผิง หลี่หยวนจง หลินต้าจวิน เหอหง...ทุกคนต่างลุกขึ้นยืน ใบหน้าแดงเพราะอาย จากนั้นทำความเคารพจ้านเฉิงอิ้น “ท่านแม่ทัพ พวกเราขอตัวกลับบ้านก่อน อีกเดี๋ยวจะกลับมาขอรับ!”เมื่อพูดจบ ทุกคนก็วิ่งออกไปพวกเขาขี่ม้าไปกลับอย่างรวดเร็ว ในมือของแต่ละคนมีสิ่งของกลับมาด้วยเฉินอู่ถือเครื่องประดับมาหนึ่งกล่อง มีทั้งปิ่นทอง ปิ่นระย้า ต่างหู กำไล...เครื่องประดับทุกชิ้นทำจากทองคำบริสุทธิ์ ฝีมือประณีต

เฉินขุยเฉินอู่ย้อนกลับมาที่ห้องประชุม เพื่อบอกว่าท่านเทพรับปากพวกเขาแล้วเหล่าทหารต่างโห่ร้องอย่างดีใจ!เพราะว่า ระเบิดกับหน้าไม้ราชวงศ์ฉินและดาบม่อเตา ชุดเกราะ...สำคัญมากเหลือเกิน!เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงแคว้นต้าฉี่ที่สามารถเอาชนะอีกสามแคว้นที่ร่วมมือกันได้หรือไม่หากท่านเทพประทานสิ่งของอย่างทันท่วงที พวกเขาไม่เพียงชนะทั้งสามฝ่าย แต่ยังโต้ตอบอีกสองแคว้นได้ด้วยโจมตีพวกเขาให้แตกพ่าย แล้วเรียกร้องให้ชดใช้ด้วยดินแดน ด้วยเงินทอง แล้วเซ็นสัญญาไม่รุกรานอีกห้าสิบปีทางที่ดีต้องให้พวกเขาสละเมืองหลายเมือง ทำให้แคว้นต้าฉี่ก้าวกระโดดขึ้นเป็นแคว้นที่ใหญ่อันดับหนึ่งเมื่อก่อน เหล่าทหารทุกคนต่างเคยฝันว่าจะกลายเป็นแคว้นที่แข็งแกร่งอันดับหนึ่งแต่เสียดาย ราชวงศ์ของต้าฉี่วุ่นวายเกินไป พวกเขาจึงได้เพียงแค่ฝันตอนนี้ความฝันของพวกเขาใกล้เป็นจริงแล้วจะไม่ดีใจได้อย่างไร?กำลังพลหนึ่งแสนห้าหมื่นนาย ต่อต้านกองทัพห้าแสนห้าหมื่นนาย ในสายตาคนนอกเหมือนรนหาที่ตายแต่สำหรับพวกเขาคือโอกาส คือความท้าทาย!คือศึกแรกแห่งการรวบรวมดินแดนหัวเซี่ยให้เป็นปึกแผ่นจ้านเฉิงอิ้นเอ่ยขึ้น “ไปดูที่โกดังก่อน ท่านเทพจะส

หลังจากเย่มู่มู่ส่งรายการให้จ้านเฉิงอิ้น ได้ทำบัญชีขึ้นมาการจัดซื้อในครั้งนี้เธอใช้เงินไปทั้งหมดสามพันห้าร้อยกว่าล้านการจัดซื้ออาวุธ ระเบิด เสบียง ถ่านหิน ปูนซีเมนต์ในครั้งที่แล้ว...ใช้เงินไปสองพันล้านรายได้จากการขายวัตถุโบราณครั้งที่แล้ว จอกสุราสามขาสามพันล้าน เหรียญเงินกับม้วนไม้ไผ่สองร้อยล้าน ชุดจานกระเบื้องเคลือบลายหงส์สองพันห้าร้อยล้านรวมทั้งหมดหกพันห้าร้อยล้าน ตอนนี้เหลือแค่ห้าร้อยล้านเดิมทีเธอนึกว่าตัวเองจะเก็บเงินได้จำนวนมาก!สุดท้าย เพื่อให้ประชาชนอยู่รอด เพื่อให้จ้านเฉิงอิ้นชนะศึกเงินแค่นี้ไม่พอให้เธอใช้สอยด้วยซ้ำจ้านเฉิงอิ้นเป็นคนที่เข้าใจความเป็นไปของสังคม จึงส่งเงินทองเครื่องประดับวัตถุโบราณมากมายมาล่วงหน้าเธอนั่งอยู่กลางวัตถุโบราณ แกะถุงกันฝุ่น ค่อย ๆ ค้นหาวัตถุโบราณเธอต้องการวัตถุโบราณที่ไม่หวือหวา แต่ขายได้ราคาสูงภาพวาดสองภาพนั้นเธอขายไม่ลง พิณโบราณก็ตัดใจขายไม่ได้เครื่องประดับไม่มีสัญลักษณ์ที่บ่งบอกว่าเป็นของใช้เชื้อพระวงศ์ จึงไม่ได้ราคาสุดท้ายเหรียญทอง ทองคำแท่ง ทองหยวนเป่า...ก็ไม่ได้ราคาเมื่อคิดได้อย่างนั้น เธอไปขนของลงจากรถอีกหลายกล่องเธ

สาเหตุที่เย่มู่มู่ย้ายมาอยู่ที่ฟาร์มเพราะข้างคฤหาสน์ มีลำธารสายหนึ่งที่น้ำผุดขึ้นจากใต้ดิน ไหลตั้งแต่ยอดเขาลงไปถึงเชิงเขาคุณภาพของน้ำใสสะอาด สามารถนำมาดื่มกินได้เด็กในหมู่บ้านตรงเชิงเขาอาบน้ำจับปลา ยิ่งในช่วงแรกชาวบ้านนำมาซักผ้าทำอาหารเพียงแต่ ตอนนี้น้ำประปาเข้าถึงบ้านทุกหลัง จึงไม่มีใครมาใช้น้ำที่ลำธารอีกเธออยากลองดู หากเอาแจกันวางในลำธาน น้ำจะถูกส่งข้ามไปได้หรือไม่ทันใดนั้น เธอจึงส่งกระดาษไปให้จ้านเฉิงอิ้นหลังจากจ้านเฉิงอิ้นได้รับ ตอบกลับเธอ “ขอรับ ท่านเทพข้าเตรียมบ่อน้ำไว้แล้ว”เพื่อความสะดวกในการรองน้ำดื่มของทางค่ายทหาร จ้านเฉิงอิ้นให้ทหารทำความสะอาดบ่อน้ำที่แห้งไปแล้วหากบ่อน้ำถูกเติมให้เต็ม เหล่าทหารจะได้ดื่มน้ำอย่างสะดวกสบายมากขึ้นลำธารสายนี้ห่างจากคฤหาสน์ไม่ถึงสิบเมตร น่าจะส่งข้ามไปฝั่งโน้นได้เธอใช้โซ่เหล็กพันรอบปากแจกันแล้วแขวนไว้บนต้นไม้ทั้งสองฝั่ง เพื่อไม่ให้น้ำพัดแจกันไปจากนั้นใช้หินเรียงกันเหมือนแอ่ง เพื่อกั้นแจกันไว้อีกหนึ่งชั้นสุดท้ายวางแจกันลงไปในลำธาน ให้ปากแจกันจมลงไปในน้ำปากแจกันกลายเป็นน้ำวน ไหลเข้าไปอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ไหลออกมาสำเร็จแล้