Mag-log inShare
บทที่ 97
Kaugnay na kabanata
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 98
การรักษาความปลอดภัยสูงมากเย่มู่มู่กดลิฟท์ลงไปถึงชั้นบีสอง เดินทางลับลงไปถึงชั้นบีสามกล่องทั้งสิบสองใบถูกเก็บไว้ในห้องเก็บของแล้วล็อกไว้อย่างดีเมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอค้นชุดถ้วยชามกระเบื้องห้าชุดที่ยังไม่เคยใช้ ออกมาจากตู้เก็บของในห้องครัวหนึ่งชุดประกอบไปด้วยถ้วย จานเล็ก จานใหญ่ หม้อดิน ตะเกียบ ช้อน...รวมสิบหกชิ้นชุดถ้วยชามขอบทอง ชุดถ้วยชามลายครามดอกไม้ ชุดถ้วยชามกระเบื้องเคลือบสี ชุดของขวัญถ้วยชามตำบลจิ่งเต๋อสองชุด...บรรจุในกล่องผ้าแพรบุกำมะหยี่พร้อมหูหิ้ว สะดวกมอบเป็นของขวัญเย่มู่มู่เขียนแผ่นกระดาษ “จ้านเฉิงอิ้น ข้ามอบชุดจานชามกระเบื้องให้เจ้าหลายชุด เจ้านำไปแลกถ้วยกระเบื้อง จานกระเบื้อง ขวดกระเบื้อง...ที่ชาวบ้านใช้ในชีวิตประจำวันมาให้ข้าทั้งหมด”เธอส่งชุดกระเบื้องถ้วยชามทั้งห้าชุดข้ามไป*ภายในห้องประชุม ทุกคนอารมณ์ดีมาก ล้วนแต่กำลังกินดื่มกันอยู่ และหารือกันว่าจะโจมตีเผ่าหมานอย่างหนักอีกครั้งเพราะอย่างไรระเบิดก็ส่งมาแล้วหากไม่ระเบิดตอนนี้ จะไประเบิดตอนไหน !ทันใดนั้น กระดาษใบหนึ่งลอยลงมา ยังไม่ทันได้อ่านเนื้อหาบนกระดาษด้วยซ้ำกล่องผ้าแพรกล่องใหญ่ห้าใบก็ตกล
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 99
สาเหตุที่เย่มู่มู่ย้ายมาอยู่ที่ฟาร์มเพราะข้างคฤหาสน์ มีลำธารสายหนึ่งที่น้ำผุดขึ้นจากใต้ดิน ไหลตั้งแต่ยอดเขาลงไปถึงเชิงเขาคุณภาพของน้ำใสสะอาด สามารถนำมาดื่มกินได้เด็กในหมู่บ้านตรงเชิงเขาอาบน้ำจับปลา ยิ่งในช่วงแรกชาวบ้านนำมาซักผ้าทำอาหารเพียงแต่ ตอนนี้น้ำประปาเข้าถึงบ้านทุกหลัง จึงไม่มีใครมาใช้น้ำที่ลำธารอีกเธออยากลองดู หากเอาแจกันวางในลำธาน น้ำจะถูกส่งข้ามไปได้หรือไม่ทันใดนั้น เธอจึงส่งกระดาษไปให้จ้านเฉิงอิ้นหลังจากจ้านเฉิงอิ้นได้รับ ตอบกลับเธอ “ขอรับ ท่านเทพข้าเตรียมบ่อน้ำไว้แล้ว”เพื่อความสะดวกในการรองน้ำดื่มของทางค่ายทหาร จ้านเฉิงอิ้นให้ทหารทำความสะอาดบ่อน้ำที่แห้งไปแล้วหากบ่อน้ำถูกเติมให้เต็ม เหล่าทหารจะได้ดื่มน้ำอย่างสะดวกสบายมากขึ้นลำธารสายนี้ห่างจากคฤหาสน์ไม่ถึงสิบเมตร น่าจะส่งข้ามไปฝั่งโน้นได้เธอใช้โซ่เหล็กพันรอบปากแจกันแล้วแขวนไว้บนต้นไม้ทั้งสองฝั่ง เพื่อไม่ให้น้ำพัดแจกันไปจากนั้นใช้หินเรียงกันเหมือนแอ่ง เพื่อกั้นแจกันไว้อีกหนึ่งชั้นสุดท้ายวางแจกันลงไปในลำธาน ให้ปากแจกันจมลงไปในน้ำปากแจกันกลายเป็นน้ำวน ไหลเข้าไปอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้ไหลออกมาสำเร็จแล้
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 100
มีผู้อาวุโสมู่ รองผู้อำนวยการจาง และผู้อาวุโสอีกสองคนที่ดูสง่างามเมื่อผู้อาวุโสมู่เห็นคฤหาสน์ที่สร้างอย่างมีกลิ่นอายโบราณ ตั้งอยู่บนไหล่เขาที่มีหมอกรายล้อมด้านหน้าคือที่ดิน ที่เพาะปลูกผลหมากรากไม้และพืชผักด้านหลังมีลำธารหนึ่งสาย ข้างลำธารมีศาลาริมน้ำและศาลาพักร้อนเขาจึงกล่าวขึ้น “ที่แห่งนี้ราวกับดินแดนสุขาวดี น่าอยู่อาศัยมาก”เย่มู่มู่หัวเราะ “หากคุณชอบ สามารถมาพักได้ตลอดเวลาเลยค่ะ ฟาร์มเซียนหยวนยังมีห้องว่าง ให้ฉันแจ้งผู้จัดการเก็บห้องไว้ไหมคะ?”“เฮ้อ ไม่มีเวลาพักหรอก ผมต้องกลับไปดูร้านอีก”เย่มู่มู่เชิญพวกผู้อาวุโสมู่เข้าไปที่ห้องรับแขกภายในห้องรับแขก มีถ้วยกระเบื้อง จานกระเบื้อง ขวดกระเบื้องแบบต่าง ๆ วางไว้บนโต๊ะน้ำชาอย่างละยี่สิบใบบนโต๊ะอีกตัวหนึ่ง วางกาสุราสีทองอร่ามเอาไว้ผู้อาวุโสที่สง่างามสองคน เดินตรงไปที่โต๊ะน้ำชา แล้วหยิบจานขึ้นด้วยนิ้วที่สั่นระริก จากนั้นพลิกดูไม่หยุดผู้อาวุโสที่สวมแว่นตา ถึงขนาดเอาแว่นขยายออกมาส่องดูรองผู้อำนวยการจางกลับมองเห็นกาสุราตั้งแต่แวบแรก เขาหยิบขึ้นด้วยใบหน้าแดงเถือก แล้วตรวจดูที่ก้นกา จากนั้นดูที่ตัวกาสุรา ต่อมาสำรวจดูมังกรสีท
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 101
รองผู้อำนวยการจางหยิบเหรียญทองขึ้นมาถามว่า “สามพันสองร้อยห้าสิบล้าน คุณเย่คิดว่ายังไงครับ?”เย่มู่มู่นึกไม่ถึงว่าจะขายได้ราคาสูงขนาดนี้!ในรายการตรวจสอบสมบัติ เงินทองในยุคเดียวกันไม่ได้มีราคาเท่าเครื่องลายครามกับภาพเขียนและภาพวาดพู่กันสามพันสองร้อยห้าสิบล้านนั้นสูงเกินราคาจริงของมันไปมากเธอพึงพอใจกับราคานี้มาก “ได้ค่ะ ถ้าคุณคิดว่าคุ้มราคา ฉันก็ขาย”รองผู้อำนวยการจางหยักยิ้มมุมปาก รีบเก็บเหรียญทองทันที เขาใช้ผ้าไหมเช็ดถูอย่างเบามือ จากนั้นก็เก็บไว้ในกล่องเล็ก ๆเขายิ้มให้ผู้อาวุโสมู่ “กาสุรา คุณก็อย่าเอาแต่แย่งกับผมเลย!”ผู้อาวุโสมู่ไม่ยอม!“ผมกับคุณเย่ตกลงราคากันแล้ว จะยอมยกให้คุณได้ยังไงล่ะ?”รองผู้อำนวยการจางบอกว่า “กาสุรากับถังเหล้าเป็นชุดเดียวกัน ถือเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของพิพิธภัณฑ์ คุณตั้งราคาเท่าไร ผมให้เพิ่มหนึ่งร้อยล้าน!”ผู้อาวุโสมู่ถูกเขายั่วโมโห “รู้อย่างนี้ไม่พาคุณมาแต่แรกก็ดี ไม่คิดว่าจะมาแย่งของกันอย่างนี้”รองผู้อำนวยการจางเก็บเหรียญทองกับกาสุราไปในราคารวมทั้งหมดหกพันสองร้อยยี่สิบห้าล้านเขาสั่งให้ฝ่ายการเงินรีบโอนเงินให้เย่มู่มู่เพราะกลัวจะถูกใครแย่งไป
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 102
นัยน์ตาดำขลับของจ้านเฉิงอิ้นหันไปมองที่ประตูเมืองหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงเอ่ยว่า “กำลังหลักของเผ่าหมาน ปักหลักอยู่ทางทิศตะวันออก”“กำลังสำคัญอยู่ที่คอกม้า จะต้องมีม้าศึกอยู่มากมายเป็นแน่ ต้องหาวิธีขโมยม้าออกมา”“เรามีม้าศึกสองร้อยตัวของกองทัพตระกูลจ้าน คราวก่อนยึดม้ามาหกร้อยตัว ทั้งหมดมีไม่เกินแปดร้อย ไม่พอเลยสักนิด!”เฉินขุยได้ยินก็ตบหัวตัวเองแรง ๆ หนึ่งฉาด“ทำไมข้านึกไม่ถึง ตอนนี้สิ่งที่พวกเราขาดแคลนมากที่สุดก็คือม้าศึก”“ท่านแม่ทัพ กลางคืนข้าจะเอาน้ำและอาหารม้าไปที่คอกม้าของเผ่าหมาน หลอกล่อม้าของพวกมันออกมา”“ทางประตูทิศตะวันตกให้พากำลังคนไปก่อความวุ่นวายสักหน่อยก็พอ วันนี้จุดประสงค์หลักของพวกเราคือหากองทัพม้ามาเพิ่ม”“เอาละ ไปวางแผนกันที่ห้องโถงหารือกัน”สิ้นเสียงคำสั่งของจ้านเฉิงอิ้น น้ำก็หยุดไหลพอดีบ่อน้ำบ่อที่ห้าเต็มแล้วเหล่าทหารเห็นบ่อน้ำเต็มแล้วก็กู่ร้องด้วยความยินดี ต่างหยิบน้ำเต้าของตัวเองขึ้นมาตักน้ำที่ข้างบ่อจ้านเฉิงอิ้นยกแจกันดอกไม้ขึ้นมาห่อด้วยผ้าไหม จากนั้นก็ยกไปที่ห้องโถงหารือด้วยเวลานี้ กระดาษแผ่นหนึ่งลอยลงมา“ข้าซื้อชุดกล่องของขวัญเซราม
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 103
เผ่าหมานไม่กล้าเดินหน้าเข้ามาอีก ทำได้เพียงถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง เพื่อหลบลูกธนูเหอหงเป็นคนใจกล้า เขานำทัพเข้าไปทางด้านข้าง มุ่งหน้าสู่คอกม้าทันทีพอเปิดประตูคอกม้า ก็รีบปลดเชือกที่มัดม้าไว้ทุกครั้งที่ปลดเชือกม้า ก็ป้อนอาหารให้ม้าหนึ่งคำ ป้อนน้ำหนึ่งคำลากออกไปได้มากเท่าใดก็เอาเท่านั้นด้านหน้า พลทหารกำลังยั่วยุท้าทาย ยังคงปล่อยธนูอย่างต่อเนื่องด้านข้าง ม้าหนึ่งพันกว่าตัวในคอกถูกปล่อยออกไปหมดแล้วพวกมันวิ่งตามคนชุดดำสิบกว่าคนบนหลังม้าอ้วนท้วมและแข็งแรงบึกบึนซึ่งแบกกระสอบไว้ม้าวิ่งเร็วเกินไป ดึงก็ดึงไม่อยู่เหอหงกับพรรคพวกอีกสิบกว่าคนล่อลวงม้าหนึ่งพันกว่าตัวออกมาได้หลี่จงหยวนกับหลินต้าจวินเห็นเขาทำสำเร็จต่างก็ยกนิ้วโป้งให้ชื่นชมที่เขาใจกล้า เพราะทันทีที่ถูกเผ่าหมานจับได้ พวกเขาคงไม่มีวันได้หวนกลับมาอีกแต่เขากลับทำสำเร็จแล้วครั้นขโมยม้าศึกสำเร็จก็ไม่เสียเวลาสู้ต่อ พวกเขาล่อม้าหนึ่งพันกว่าตัวกลับเมืองเหล่าทหารเห็นม้าศึกฝูงใหญ่พุ่งทะยานมาจากทางประตูเมือง ต่างก็เบิกตากว้างน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วม้าศึกของเผ่าหมานถูกล่อกลับมาอย่างนี้เลยหรือ?ม้าเหล่านี้เทียบกับม้า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 104
แต่เธอไม่ใช่เทพยดานะ แล้วก็ไม่ใช่พระพุทธเจ้าด้วย เธอเป็นคนเป็น ๆ ต่างหาก!สร้างวัดให้คนเป็น ๆ จะโอเวอร์เกินไปรึเปล่า“ถ้าอย่างไร พวกเจ้าสร้างวัดพระโพธิสัตว์ดีกว่าไหม?”“เหตุใดต้องเป็นวัดพระโพธิสัตว์?”จู่ ๆ เย่มู่มู่ก็นึกขึ้นได้ ยุคนี้ศาสนาพุทธยังไม่แพร่เข้ามาในประเทศ“ข้าหมายถึง สร้างรูปปั้นไปเลยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องใช้รูปของข้า ข้าเป็นคนเป็น ๆ จะให้คนมากราบไหว้บูชาก็ออกจะ…”ไม่เหมาะสม!“ไม่ขอรับ ท่านช่วยกองทัพตระกูลจ้านของเรา ท่านช่วยอิ้นไว้ ช่วยชาวบ้านทั้งเมืองไว้ด้วย พวกชาวบ้านไม่มีทางกราบไหว้บูชาคนแปลกหน้าที่ไหน”“ท่านคือท่านเทพยดาของพวกเราอย่างไร้ข้อกังขา ได้โปรดส่งรูปเหมือนของท่านมา ช่างฝีมือเร่งเร้าแล้ว ไม่อาจชักช้าได้อีก!”จ้านเฉิงอิ้นจะสร้างวัดให้เธอให้ได้ก็ได้!เธอจะไม่เถียงกับคนโบราณ!คฤหาสน์หลังนี้ไม่มีรูปถ่ายของเธอ แต่บ้านเดิมมีเย่มู่มู่บอกว่า “รออีกสองสามวัน ข้าจะกลับไปเอารูป!”“ได้ขอรับ ท่านเทพอย่าลืมก็แล้วกัน!”“วันนี้ได้ม้ามาเพิ่มสี่พันกว่าตัว อาหารม้าไม่พอแล้วใช่หรือไม่?”“ขอรับ อิ้นอยากบอกท่านอยู่พอดี!”“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ข้าจะสั่งให้คนส่งมาสองคันรถ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 105
กองทัพแคว้นฉู่และแคว้นฉีใช้เส้นทางอ้อมภูเขาหลายลูก หมายมุ่งหน้ามาโจมตีด่านเจิ้นกวนซ่งตั๋วดักซุ่มโจมตีอยู่ไม่ห่างจากฐานที่มั่นของฝ่ายศัตรู ซุ่มรออยู่นานกลับยังไม่เห็นควันลอยขึ้นจากกระโจมของอีกฝ่ายเขาติดตามกองทัพตระกูลจ้านมาเป็นเวลายี่สิบกว่าปี มีประสบการณ์มากกว่าสองพี่น้องสกุลเฉิน อู๋ซานหลาง และเฉินจวิ้นหลินมากเขาสังเกตได้ถึงความผิดปกติ จึงเรียกทหารเก่าแก่สองนายแฝงตัวเข้าไปในค่ายทหารแคว้นฉู่ในยามวิกาลเวลานี้ พวกเขาค้นพบว่าค่ายทหารแห่งนี้ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คนไปแล้วม้าศึก อาวุธ อุปกรณ์ทุกอย่างล้วนถูกเอาไปหมดแล้วเหลือไว้เพียงบ้านอิฐ และกระโจมสิบกว่าหลังที่ยังไม่มีใครแตะต้องซ่งตั๋วสบถด่าด้วยความเดือดดาล“มารดาเอ็งเถอะ พวกเราถูกปั่นหัวแล้ว!”ทหารเก่าแก่รีบถาม “แม่ทัพซ่ง ตอนนี้จะทำอย่างไรดี?”“รีบส่งนกพิราบส่งข่าวกลับไปให้ท่านแม่ทัพใหญ่ บอกเขาว่าแคว้นฉู่เคลื่อนทัพไปด่านเจิ้นกวนแล้ว ให้เตรียมกองทัพตั้งรับศึกได้เลย!”หวังว่าตอนที่ข่าวถูกส่งไปถึง จะยังไม่สายไปนะ!“อย่างนั้นพวกเรารีบกลับไปตอนนี้เลยหรือไม่?”ซ่งตั๋วตอบราวกับร่างไร้วิญญาณว่า “พวกเรากลับไปไม่ทันแล้ว!”เขาหันไปมอ
Pinakabagong kabanata
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 654
การจัดซื้อเสบียง แม้ต้องขนส่งข้ามโลกก็ต้องทำ!การจะนำเข้าอาหารจำนวนมากจากต่างประเทศไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะหมายถึงการต้องแย่งทรัพยากรจากประเทศอื่นประชาชนต้าฉี่มีถึงยี่สิบล้านคน การให้ทั้งหมดต้องพึ่งพาเธอเลี้ยงดูย่อมเป็นไปไม่ได้ทางที่ดีที่สุดก็คือ ทำให้จ้านเฉิงอิ้นสามารถพึ่งพาตัวเองได้ข้าวสามารถเติบโตและเก็บเกี่ยวได้เร็วที่สุดในเวลาเพียงสามเดือน หากสภาพอากาศร้อนพอ สามารถปลูกได้ถึงปีละสามรอบขอเพียงมีปุ๋ยและแหล่งน้ำเพียงพอยังมีพืชผลที่ให้ผลผลิตสูง... เช่น มันเทศ มันฝรั่ง ข้าวโพดอีกเพียงสองปี จะเกิดหายนะหิมะครั้งใหญ่ พวกเขาต้องเร่งสะสมเสบียงให้เพียงพอ พวกเขาจะสามารถผ่านช่วงเวลานั้นไปได้อย่างปลอดภัยแน่นอนดังนั้น เมื่อจ้านเฉิงอิ้นเสนอให้บุกเบิกพื้นที่เพาะปลูกขนาดใหญ่ในตงโจวเย่มู่มู่ก็ตอบรับโดยไม่ลังเล“ดี! จ้านเฉิงอิ้น ข้าจะสนับสนุนเจ้า หากเจ้าอยากทำสิ่งใด จงทำให้เต็มที่!”“ข้าจะเป็นกำลังหนุนของเจ้าเสมอ!”ดวงตาของแม่ทัพหนุ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา หางตาแดงก่ำ มือที่เปรอะเปื้อนโลหิตลูบไล้แจกันอย่างแผ่วเบาเสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง “ขอบคุณท่านมาก ท่านเทพ!” “บุญคุณของท่าน ข
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 653
เย่มู่มู่ลองใช้พลังดูแล้ว แต่เธอไม่สามารถข้ามไปได้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด ทั้งมั่วฝาน หลูซีและหลูหมิง ต่างสามารถข้ามไปได้ตามปกติเธอใช้พลังจนหมดสิ้น ใบหน้าซีดขาว ร่างกายอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงกลับไม่มีแม้แต่ความเคลื่อนไหวใด ๆเธอคิดว่า การที่เจ้าของแจกันสามารถเดินทางข้ามสองพันปีได้นั้น...บางทีอาจต้องอาศัยสื่อกลางบางอย่าง หรือไม่ก็ตัวแจกันเองอาจต้องผ่านการอัพเกรดขึ้นอีกระดับเมื่อจ้านเฉิงอิ้นได้ยินคำตอบของเย่มู่มู่ เขากลับหัวเราะออกมาเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความสุข เห็นได้ชัดว่า เขาดีใจมากจริง ๆการได้พบเย่มู่มู่ทำให้เขาดีใจยิ่งกว่าการได้รับชัยชนะในศึกครั้งนี้เสียอีกเย่มู่มู่ที่ห่วงใยเขา ถึงกับพยายามเผาผลาญพลังทั้งหมดเพื่อจะข้ามมาให้ได้เธอรีบกล่าวเตือน “จ้านเฉิงอิ้น ข้าสัญญากับเจ้าแล้วว่าจะพบเจ้า ข้าจะไม่ผิดคำพูดแน่นอน!”“ตอนนี้เผ่าหมานยังไม่ถูกกวาดล้าง เจ้ายังไม่ต้องรีบร้อนข้ามมายังยุคปัจจุบัน กำจัดเผ่าหมานให้เสร็จเสียก่อน!”“เพราะว่า เพราะว่า...การข้ามกาลเวลานั้นต้องใช้พลังชีวิตอย่างมาก เจ้ายังต้องรักษาสติและพลังงานไว้ให้พร้อม ต้องระวังให้มาก เพราะเผ่าหมานอาจบุกเข้ามา
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 652
บัดนี้ พวกเขาทุกคนกลายเป็นเชลยศึกพวกเขาทำได้เพียงอ้อนวอน ขอให้กองทัพตระกูลจ้านเมตตาปล่อยผ่าน ขอเพียงได้มื้ออาหารให้มีชีวิตรอดก็เพียงพอ!ซ่งตั๋วสั่งให้เชลยรวบรวมศพทั้งหมดมากองรวมกัน นำไปวางบนไม้แห้ง ราดน้ำมัน แล้วจุดไฟเผาขณะที่เหล่าทหารผ่านศึกต่างเหนื่อยล้า นั่งพักกระจัดกระจายเต็มพื้นสนามรบจ้านเฉิงอิ้นหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา สอบถามขบวนรถ “พวกเผ่าหมานส่งกำลังมาสนับสนุนกองทัพธงเหลืองหรือไม่?”“ท่านแม่ทัพ ไม่มีขอรับ...พวกเราไม่กล้าดับเครื่องรถเลย กลัวพวกมันจะควบม้าบุกมาเล่นงานเรา แต่แปลกมาก ทั้งที่พวกมันรู้ดีว่ากองทัพธงเหลืองกำลังรบกับพวกเรา”“เสียงระเบิดดังไปไกลขนาดนั้น แต่พวกมันยังนิ่งเฉย ปล่อยให้พวกนั้นตายไปต่อหน้าต่อตา!”จ้านเฉิงอิ้นกล่าว “ข้าเข้าใจแล้ว พวกเจ้าจับตาดูต่อไป หากพวกมันบุกเข้ามา ให้ใช้ระเบิดไล่ต้อน”“รับทราบ ท่านแม่ทัพ!”จ้านเฉิงอิ้นปิดวิทยุสื่อสารก่อนหน้านี้ เขาคิดว่ากองทัพธงเหลืองกับเผ่าหมานม่อเป่ยมีพันธมิตรอันแน่นแฟ้นเมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนจับผู้คนมากินเป็นอาหาร และสังหารประชาชนแคว้นต้าฉี่ แต่กองทัพธงเหลืองกลับทำเป็นไม่เห็นเสียอย่างนั้นแต่ดูจากสถานการณ์ตอน
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 651
ครั้งนี้ ทันทีที่ได้ยินเสียงซ่งตั๋วประกาศคำสั่ง กองทัพธงเหลืองทั้งหมดต่างพากันทิ้งอาวุธและยอมจำนนทหารกว่าสิบหมื่นนาย นอกจากผู้ที่เสียชีวิตในสนามรบแล้ว!ที่เหลือล้วนแต่ยอมจำนน!พวกเขาคุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ชูอาวุธขึ้นเหนือศีรษะ ก้มหน้าลงต่ำด้วยความพ่ายแพ้ ตามธรรมเนียมของสงครามที่ผ่านมา ผู้ที่ถูกจับเป็นเชลยจะมีเพียงสองทางเลือกถูกสังหารในที่นั้น หรือกลายเป็นทาส ใช้ชีวิตอย่างต่ำต้อยเหมือนตายทั้งเป็นแต่พวกเขาอยากเสี่ยงเดิมพัน!พวกเขาทั้งหมดเป็นชาวบ้านผู้หิวโหยที่ไม่มีทางรอด จึงมาสมัครเป็นทหารของกองทัพธงเหลืองเพราะรู้ว่าที่นี่มีเสบียงให้กิน พวกเขาจึงเข้าร่วมหากยังพอมีอาหารให้ประทังชีวิต แม้ไม่ใช่ทาส แม้ต้องลงเหมืองทำงานหนัก พวกเขาก็ยอม!ขอเพียงได้รับค่าตอบแทนตามกำหนด ได้ส่งเงินกลับไปเลี้ยงดูครอบครัวพวกเขายอมทำทุกอย่าง!ซ่งตั๋วสั่งให้ทหารผ่านศึกเข้ายึดอาวุธจากผู้ที่ยอมจำนนให้คนที่ยอมจำนนยืนเข้าแถวทีละคน เตรียมพร้อมสำหรับการตรวจนับจำนวนจ้านเฉิงอิ้นยืนอยู่กลางสมรภูมิที่เต็มไปด้วยบาดแผลแห่งสงคราม ซากศพเกลื่อนกลาดทั่วทุกหนแห่ง~ชนะแล้ว!พวกเขาชนะแล้ว!เดิมที คิดว่า
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 650
ความมุ่งมั่นในการต่อสู้ของเขาดูเหมือนจะสลายไปหมดแล้ว เขาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวังไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะเดินมาถึงจุดนี้!ไม่ยินยอมยิ่งนัก!ต่อให้เป็นเช่นนี้ เขาก็ยังคงไม่ยอมจำนน คำรามอย่างไม่ยอมแพ้ “ข้าไม่...”ด้านหลังของเขา ซ่งตั๋วรังเกียจที่เขาส่งเสียงดัง จึงใช้ดาบในมือฟาดเขาจนสลบ“ยุ่งยากเสียจริง!”หลีชิงกับสวีจู้กล่าวว่า “ชื่อเสียงของคนผู้นี้ไม่ได้แย่นัก เพียงแต่ไม่รู้ว่า ไยมู่ฉีซิวถึงได้มอบหมายตำแหน่งสำคัญเช่นนี้ให้กับเขา!”ซ่งตั๋วกล่าวว่า “ด้วยความภักดีของเขา สามารถรับตำแหน่งที่สำคัญของมู่ฉีซิวได้ ก็ไม่น่าประหลาดใจอันใด!”ในตอนนี้ ซ่งตั๋วขึ้นไปบนรถคันเล็กของมั่วฝาน นำลำโพงที่อยู่ตรงเบาะหลังของเขา ย้ายไปไว้ที่กระโปรงท้ายรถทั้งหมดหลังจากนั้นก็ขับรถไล่ตามไปยังทิศทางที่ทหารของกองทัพธงเหลืองหลบหนีไปไล่ตามไปด้วย ตะโกนใส่ลำโพงประกาศเสียงขนาดใหญ่ไปด้วย“ผู้ที่ยอมจำนน และมอบอาวุธจะไม่ถูกสังหาร!”“ผู้ที่หันมาพึ่งพิงกองทัพตระกูลจ้านและสร้างผลงาน ไม่มีตำแหน่งขุนนางชั้นสูง ไม่มีที่ศักดินาหนึ่งพันครัวเรือน ที่ดินอันอุดมสมบูรณ์หนึ่งพันหมู่ให้!”“ทหารกองทัพตระกูลจ้านมีอาหารวันละส
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 649
เมื่อจ้านเฉิงอิ้นโบกมือ อากาศยานไร้คนขับขนาดเล็กจำนวนสิบลำก็ปรากฏขึ้น ด้านบนผูกดินระเบิดเอาไว้เรียบร้อยแล้วมั่วฝานควบคุมอากาศยานไร้คนขับลำหนึ่ง ลอยขึ้นไปอย่างช้า ๆ ไล่ตามไปทางที่พวกมู่ฉีซิวหลบหนีไปยิ่งไปกว่านั้นเฉินอู่ได้พาทหารผ่านศึกกลุ่มใหญ่ บุกเข้าไปในกลุ่มของกองทัพธงเหลืองเขาตะโกน “เหล่าสหาย สังหาร รถคันใหญ่ของพวกเราหนีไปแล้ว!”“อย่าปล่อยให้พวกมันหนีไปได้เป็นอันขาด!”“หากเอารถคันใหญ่มาไม่ได้ ก็ต้องเอารถยนต์คันเล็กมาให้ได้สักคัน บุก...”กองทัพธงเหลืองที่เดิมทีต่อสู้อย่างดุเดือดอยู่แนวหน้า อยู่ ๆ ก็ละทิ้งชุดเกราะกันเป็นจำนวนมากอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งหมดวิ่งหนีไปที่ด้านหลังพวกเขายังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นจนกระทั่งมีคนตะโกนขึ้นมา “ท่านผู้นำให้ถอยทัพ เร็วเข้า รีบถอยทัพ!”คนพวกนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง วิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตเวลานี้กองทัพตระกูลจ้านประสมธนู หน้าไม้ราชวงศ์ฉิน และดินระเบิด...เข้าด้วยกันขวัญกำลังใจของพวกเขาเต็มเปี่ยม ทั้งหมดบุกสังหารด้วยท่าทางดุดันทหารกองทัพธงเหลืองวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตท่านผู้นำยังหนีไปแล้ว ขวัญกำลังใจจึงลดลงไปอย่างมาก เหลือแค่เ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 648
จ้านเฉิงอิ้นขึ้นขี่ม้า สวมหมวกกันน็อก มือถือดาบม่อเตา แล้วขี่ออกมาเพื่อเผชิญหน้าเฉินอู่กับซ่งตั๋วตามติดอยู่ด้านหลังครั้งนี้ เหลือหน่วยกล้าตายส่วนหนึ่งไว้เพื่อปกป้องมั่วฝานมั่วฝานกล่าวว่า “พวกเจ้าไปสังหารศัตรูกันให้หมด ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้า!”เขาขึ้นนั่งบนรถ และขับพุ่งเข้าไปท่ามกลางฝูงชนของกองทัพธงเหลืองการศึกในครั้งนี้ต่อสู้กันอย่างดุเดือดฝ่ายตรงข้ามมีจำนวนคนมากเกินไป พวกเขามาถึงใกล้กับเมืองหลวงแล้ว ไม่ยอมละทิ้งความมั่งคั่งที่ได้มาอย่างง่ายดายต้องการสังหารกองทัพตระกูลจ้านกองทัพตระกูลจ้านมีประสบการณ์ในการรบมากกว่ากองทัพธงเหลือง อาวุธและอุปกรณ์สวมใส่ดียิ่งกว่ากองทัพธงเหลืองอย่างไรก็ดีฝ่ายตรงข้ามมีคนจำนวนมากพวกเขาต่อสู้อย่างยากลำบาก!หน่วยปืนล่าสัตว์ถูกคุกคามอย่างต่อเนื่อง แม้แต่หน่วยหน้าไม้ราชวงศ์ฉินยังทิ้งคันธนูและศร หยิบดาบม่อเตามาต่อสู้กับศัตรู...ในเวลานี้ หวังเซิ่งคิดว่าหากต่อสู้ต่อไป กองทัพตระกูลจ้านจะร่อยหรอสองแสนคนเมื่อเทียบกับสามหมื่นคน มากมายเกินไปจริง ๆ อีกทั้ง พวกเขายังถูกโอบล้อม หากอยากฝ่าวงล้อม มีแต่ต้องสังหารกองทัพธงเหลืองให้สิ้นเท่านั้นเขามอ
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 647
เย่มู่มู่กำลังต่อรองราคากับเจ้าของร้าน อยากจะซื้อปืนล่าสัตว์จำนวนมากเจ้าของร้านจนใจยืนยันคำเดิมอย่างหนักแน่นว่าเขาขายเพียงกระบอกเดียวเท่านั้นเย่มู่มู่เตรียมจะใช้เงินติดสิบน เพื่องัดปากเจ้าของร้านทันใดนั้นเอง ภายในสมองของนางก็ได้ยินเสียงของจ้านเฉิงอิ้นที่แฝงไปด้วยความตื้นตันอย่างชัดเจนว่า “ท่านเทพ บุญคุณในวันนี้ เฉิงอิ้นจะจดจำเอาไว้”“เฉิงอิ้นไม่มีอันใดจะตอบแทน ข้าจะสังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ พิชิตกองทัพธงเหลืองให้ได้ และทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ!”เมื่อเย่มู่มู่ได้ยิน ก็กอดแจกันพลางรีบวิ่งเข้าไปในรถเมื่อเจ้าของร้านเห็นดังนั้น ก็ตะโกนไล่หลังนาง “นี่ คุณยังเอาอยู่ไหม นำเข้าจากเยอรมัน นำเข้าจากรัสเซียมีหมด อานุภาพสูง จะล่าหมีก็ไม่มีปัญหา!”“รอเดี๋ยวค่ะ ฉันจะกลับมาซื้อ!”เย่มู่มู่รีบเข้าไปนั่งในรถ กอดแจกันไว้ พลางถามจ้านเฉิงอิ้นด้วยความตื่นเต้น“จ้านเฉิงอิ้น เจ้าเห็นปืนสองพันกระบอกแล้วหรือไม่?”“ขอโทษด้วย ข้าสามารถซื้อมาได้เพียงเท่านี้ เจ้าของร้านเกรงว่าจะถูกตรวจสอบ ไม่ว่าอย่างไรก็ขายให้ข้าได้เพียงเท่านี้!”ภายในแจกัน เสียงแหบและทุ้มต่ำจากสองพันปีก่อนดังออกมา“ท่านเทพ บุญคุณใหญ่หลว
ปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ บทที่ 646
ชนทหารกองทัพธงเหลืองที่อยู่ระหว่างทางตายไปไม่น้อยกองทัพธงเหลืองที่เดิมทีถูกปลุกปั่น และกำลังเตรียมพร้อมทำศึกสงครามครั้งใหญ่ จู่ ๆ ก็มีรถกระบะเข้ามาก่อกวนแผนการของพวกเขารถคันนี้ทั้งพุ่งทั้งชนอุตลุด แล้วขับไปอยู่ที่เบื้องหน้าของกองทัพตระกูลจ้าน จนเศษฝุ่นลอยขึ้นมาเดิมทีกองทัพตระกูลจ้านต่างก็ดึงสายหน้าไม้ราชวงศ์ฉินเพื่อเตรียมพร้อม เมื่อเห็นว่ารถกระบะขับเข้ามา ทั้งหมดก็หยุดการเคลื่อนไหวการเผชิญหน้ากันของกองทัพทั้งสองถูกทำลายลงโดยรถยนต์คันหนึ่งมั่วฝานขับรถมาอยู่ตรงหน้ากองทัพตระกูลจ้าน และเหยียบเบรกอย่างรวดเร็วจากนั้น เขาก็เปิดประตูรถ ใช้เสื้อคลุมยาวห่อแจกันเอาไว้ แล้วมาอยู่ตรงหน้าของจ้านเฉิงอิ้น“ปืน ท่านเทพส่งปืนล่าสัตว์มาสองพันกระบอก กระสุนปืนห้าร้อยกล่อง...”เฉินอู่ ซ่งตั๋ว แม้กระทั่งหวังเซิ่งและคนอื่น ๆ ต่างก็ได้ยินคำพูดของมั่วฝาน!“ปะ ปืนล่าสัตว์สองพันกว่ากระบอกงั้นหรือ?”“กระสุนปืนห้าร้อยกล่อง?”“ปืนล่าสัตว์นี้มีอานุภาพในการสังหารรุนแรงมาก ท่านเทพนำมาให้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”มั่วฝานกล่าวว่า “นางรู้ว่ากองทัพตระกูลจ้านกำลังเผชิญหน้ากับเผ่าหมานสองแสนคน และกองทัพธง
