All Chapters of How To Catch A Billionare: Chapter 11 - Chapter 20

Aika’s POVPagod na pagod ako habang naglalakad palabas ng building ng Herrera Soverign Defense. Ang mga binti ko ay tila bumibigat sa bawat hakbang at hindi ko maiwasang isipin ang araw na ito ay palaging lupaypay ang nangyayari sa akin. Buwisit kasi ang mga bully na iyon, ayaw akong pasakayin sa elevator kanina. Kaya, ito, umiwas ako, naghagdan na lang ako kahit nasa mataas na floor ang office namin. Nakakabaliw na talaga sa trabaho kasama ang mga bully na iyon, isama pa ang mga mapanghusgang si Ma’am Dolores na laging may nakikitang mali sa bawat galaw ko.Hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa ito titiisin, pero sa ngayon, wala akong magagawa. Kailangan ko ng pera at wala akong ibang mapagpipilian. Sa trabaho, nabu-bully ako. Sa bahay, hindi rin ako makawala. Parang wala akong ligtas na lugar—parang ang mundo ay nilikha para pahirapan ako. Paisa lang lang, ha. Putangina nilang lahat.Biglang tumunog ang cellphone ko. Binuksan ko ito at nakita ang pangalan ni Tita Teofila. Saglit

Isaid’s POVIsinara ko na ang pintuan ng shop at ini-lock ito nang maayos. Linggo ngayon, kaya sarado ang flower shop, pero sa totoo lang, wala akong pakialam sa pagpapahinga. Isa lang akong tao na walang alam kung paano ba mag-relax nang hindi nalilibang. Sa isip ko nga, bakit pa ako magpapahinga kung may mga bagay naman akong puwedeng gawin? Pero, dahil linggo, pass muna sa gawaing bulaklak. Sa iba naman ako maglilibang.Luminga-linga ako sa paligid. Tahimik ang kalsada, pati ang mga ibon sa itaas ng mga poste ng kuryente ay parang naisipang magbakasyon. Napatingin ako sa cellphone ko at napangiti.Isang linggo na ang nakakalipas nung huli kong makita si Aika, ito pa ‘yung hinatid ko siya sa bahay nila nang makita kami sa isang lugawan. Nag-deliver lang ako nun ng bulaklak sa malapit sa lugawan, nagutom lang ako at hinila ang mga paa ko roon, iyon pala, naroon siya kaya pareho pa kaming nagkagulatan. Parang tinadhanang magkita kami roon.Bakit hindi ko kaya siya tawagan? Tiyak, wala

Aika’s POVPag-alis ng trabaho ko nang gabing iyon, gusto ko nang umuwi agad. Mabigat ang katawan ko at parang wala akong lakas na harapin ang gabing ito. Alam kong naghihintay si Tita sa akin at siguradong mapapagalitan na naman ako kapag nahuli ako sa pag-uwi. Mga lintek kasi na ‘yon, ako pang pagod ang inaasahang magluto ng hapunan nila, mga amo talaga. Hindi na ako makahinga sa bahay, parang palagi akong naglalakad sa balat ng apoy.Pero hindi iyon ang nagpapabilis ng tibok ng puso ko ngayon. Sina Gina, Monia, at Vanessa—mga katrabaho kong tila laging may agenda—ang nakatingin sa akin, palapit habang hinihila ako palabas ng gusali.“Aika, tara na! Magsasaya tayo sa bar!” sabi ni Gina, ang pinakamatapang sa tatlo. Wala akong choice. Hindi ako puwedeng tumanggi, lalo na’t alam kong kapag tumanggi ako, mas magiging masama ang trato nila sa akin kinabukasan.Nginitian ko sila, pilit, kahit ang totoo ay nanginginig ang mga tuhod ko.“Ahm... sorry, hindi ako puwede. Kailangan ko nang um

Aika’s POV Hiyang-hiya ako kay Isaid. Hindi ako makapaniwala na nasaksihan niya ang ganoong kaganapan habang binu-bully ako ng mga bruhang katrabaho ko. Pero bakit kaya sumulpot siya roon? Naroon din ba siya sa bar? Nagkataon bang naroon din siya talaga kaya nakita niya kami? O baka sinusundan niya ako? Hindi ko naman siva matanong about sa nangyari kanina kasi nahihiya talaga ako. Kanina pa ako sa harap ng pinto ng bahay simula nang mahatid ako dito ni Isaid. Hindi pa ako makapasok kasi alam kong pati rito sa bahay ay malilintikan ako. Pinakiramdaman ko muna kung gising pa ba sila. Dinikit ko ang tenga ko sa pinto, pinakinggan ko kung bukas pa ba ang TV sa sala . Pero mukhang tahimik na kaya mukhang nasa kani-kaniyang kuwarto na sila. Pero ang naiisip ko, ano kayang kinain nila para sa hapunan kanina? Piniritong itlog kaya? Pancit canton o baka nagtinapay lang ang mga batugan na 'yun? Nang magkaroon na ako ng lakas ng loob na pumasok sa loob ay dahan-dahan kong binuksan ang pinto.

Isaid’s POVBumalik siya sa kusina matapos ayusin ang mga damit, halatang pagod na pero ipinagpatuloy pa rin ang pagluluto. Nakatayo siya sa harap ng kalan, binabantayan ang niluluto habang sinasabayan ng ibang gawain—hiniwa ang mga gulay, hinugasan ang mga plato. Nakakaawa siyang tingnan, para bang walang ibang gumagawa sa bahay nila kundi siya.Habang nakatanaw ako sa kanya, naramdaman ko ang pagbigat ng loob ko. Hindi ko kaya. Hindi ako pwedeng manahimik na lang. Kung ganito na ang buhay ni Aika, paano pa siya makakahanap ng oras para sa sarili niya? Para sa mga pangarap niya? Tila lahat ng oras niya, kinukuha ng mga taong nakapaligid sa kanya, walang kahit isang nagpapahalaga sa kanya. Gusto kong lapitan siya, gusto kong tulungan siya, pero natatakot akong baka lalo lang akong makadagdag sa bigat ng dinadala niya.Sinundan ko siya ng tingin habang inilalagay ang pagkain sa mesa. Hindi ko na kaya ang bigat sa dibdib ko. Nakita kong dumating ang kanyang mga kamag-anak, lahat sila na