All Chapters of How To Catch A Billionare: Chapter 41 - Chapter 50

Aika’s POVKinaumagahan, nagising ako sa tunog ng malakas na ulan. Akala ko ay umaambon lang kagabi, pero ngayong umaga, parang bumuhos lahat ng tubig mula sa langit. Bumalik ako sa kama at nakinig sa patak ng ulan na parang walang balak huminto. Sinilip ko ang phone ko at may mensahe sa group chat ng mga katrabaho ko: “Suspended ang pasok ngayong araw. Ingat sa bagyo, mga kaibigan!”Napabuntong-hininga ako, may halong saya dahil hindi na kailangang lumabas, pero kaunting pangamba rin dahil sa lakas ng ulan at hangin. Muli akong humiga, iniisip na sulit ang mahabang tulog sa buong araw. Ngunit maya maya, naramdaman ko ang sigaw ng sikmura ko—nagugutom na pala ako.Bumangon ako at nagpunta sa kusina. Kumuha ako ng kawali at hinanda ang mga rekado para sa almusal. Pagbukas ko ng lagayan ng bigas, napasigaw ako sa gulat—walang-wala na pala akong natitirang bigas. Nalimutan ko ngang bumili kahapon dahil sa dami ng bonding namin ni Isaid. Ang bundol kasi na iyon, nag-stay pa dito sa apartm

Isaid’s POVNagising ako sa biglang lamig na naramdaman ko sa tabi ko. Nang binuksan ko ang mga mata ko, agad kong napansin si Aika, nakayakap sa sarili habang bahagyang nanginginig. Himbing na himbing siya, pero ramdam ko ang init ng kaniyang balat kahit hindi ko pa siya hinahawakan.Ay shit, nilagnat pala siya.Dali-dali akong tumayo. Hindi ko na kailangan pang tanungin o pagdudahan. Siguradong epekto ito ng pagpapaulan kanina, noong lumikas kami sa baha kanina. Pareho kaming naulanan, pero siya ang tila nakasagap ng sakit.Napakagat ako sa labi ko habang pinagmamasdan siya. Parang gusto kong sakupin lahat ng lamig na nararamdaman niya, kunin ang sakit na nararanasan niya. Nakapikit pa rin si Aika, tila walang kamalay-malay sa mundo, at lalo akong naantig habang pinagmamasdan ko ang mahinang kilos ng kanyang paghinga. Sa totoo lang, bihira lang kaming magkaroon ng ganitong pagkakataon, ‘yung makasama siya sa ganitong oras, tahimik at walang ingay ng mundo. Ngunit masakit din sa akin

Aika’s POVNagising ako sa malambot at mainit na yakap ni Isaid. Parang naguguluhan ang isip ko, pero sa sandaling naramdaman kong nakayakap siya sa akin nang mahigpit, hindi ko mapigilang mapangiti. Hindi ako sanay na may kasama sa pagtulog, lalo pa’t may isang taong nakayakap sa akin ng ganito kahigpit at mainit. Pero, sa halip na matakot o mahiya, ang unang pumasok sa isip ko ay kung gaano siya ka-cute matulog. Halos hindi gumagalaw ang mukha niya, pero may bahagyang ngiti sa labi niya, na parang panatag siya.Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko para masilayan siya nang mabuti. Nakakatuwa lang talaga. Sino bang mag-aakala na ang matikas at maalagang si Isaid ay mukhang bata pala kapag natutulog? Parang gusto ko na lang manatiling ganito habang nakatitig sa kanya, hindi pa ako handang bumangon o kahit kumilos. Gusto ko lang sulitin ang sandaling ito, ‘yung pakiramdam na may yumayakap sa ’yo at parang hindi ka papakawalan.Sa totoo lang, natutunaw ang puso ko. Natatandaan ko pa an

Aika’s POVHindi ko kayang bumigay. Kailangan kong magpakatatag. Alam kong hindi ako papayag na maapektuhan ng pangmamaliit nila, pero hindi ko rin maiwasang mapaisip—ano nga ba ang nagawa ko para kamuhian nila nang ganito?Lalong-lalo na si Ma’am Dolores, na parang itinuring na akong personal na punching bag niya sa bawat araw na masama ang gising niya.Pinilit kong ibalik ang atensyon ko sa trabaho, sinusubukan ang lahat ng paraan para bilisan ang ginagawa ko. Pero sa tuwing nagmamadali ako, tila lalo namang dumadami ang mga pagkakamali ko. Pagka-klick ko sa send button para i-email kay Ma’am Dolores ang unang batch ng mga dokumentong hinihingi niya, may biglang lumabas na error sa screen. Failed to Send. Napatitig ako, namutla sa kaba.“My god, Aika, why are you taking so long?” Muling dumagundong ang boses ni Ma’am Dolores, kaya napapikit na lang ako sa pagkataranta. “Wala ka bang ibang alam kundi magkamali?” Ang tono niya ay kasinlamig ng bakal, at hindi ko maiwasang makaramdam n

Aika’s POVPagkababa ko ng kotse ni Isaid, agad akong nilamon ng malamig na simoy ng hangin sa aming kalye. Malapit na talaga ang pasko. Parang hindi ko ramdam ang pagod ko kanina sa trabaho dahil sa dinner date na hinanda ni Isaid, tapos may pabulaklak pa siya, ngunit kakaibang kaba ang dumapo sa dibdib ko nang mapansin ko ang dalawang pamilyar na tao sa ‘di kalayuan. Nakasilip mula sa liwanag ng poste, nakatayo sila roon sa harap ng apartment ko—sina Tita Teofila at si Liya, ang pinsan kong matagal ko nang iniiwasan.Napaatras ako nang bahagya, nagtatago sa likod ng malaking puno, pinilit na pigilan ang kabog ng puso ko. Ano na naman kaya ang kailangan nila? Isang malalim na buntong-hininga ang binitiwan ko, pero naroon pa rin ang takot sa isipan ko. Alam kong may dahilan ang pagbisita nila, at hindi iyon mabuting balita para sa akin.Hindi kaya mga gutom na? Hindi kaya wala na silang pera at manghihingi na sa akin. O, baka pipilitin na nila akong umuwi para alipinin ulit. No way, h