All Chapters of The Billionaire's Revenge: Chapter 1 - Chapter 10

Chapter oneJIROPinaslang sa harap ko ang mga magulang ko, wala akong nagawa dahil away sa negosyo ang pinagmulan ng gulong nakikita ko ngayon.Inilayo ako ni mang Domeng upang hindi ko masilayan ang walang buhay kong mga magulang at upang mailayo na rin ako sa kapahamakan.Nakita ko kung sino ang may gawa nun sa aking mga magulang, tandang tanda ko na sila.Gusto ko silang gantihan pero hindi ko alam kung papaano.Nagig mahirap para sa akin ang mamuhay na wala ang mga magulang ko, ang sakit sakit sa pakiramdam habang lumilipas ang araw na wala sila.Tinulungan ako ni mang Domeng na bumangon, siya kase ang kanang kamay nila mommy at daddy kaya lahat ng mga documents na tungkol sa business namin ay pinag aralan ko, sakto naman kase na kakagraduate ko ng kurso ko kaya binangon ko ang kompanya namin, hindi ko namalayan na lumalago na hanggang sa naging successful na ito.Hindi ko pa rin nakakalimutan ang nangyari sa mga magulang ko, tumatak sa isip ko lahat ng pangyayari kaya naman pina

Chapter threeSamanthaParang ayaw ko na lumabas ng kwarto ko, kinakabahan ako, tanda ko naman ang mga nangyari, kaso yung parte na nasa tricycle ako parang panaginip.Si kuya Jiro ba ang nagdala sa akin dito?Hays ano ba yan! Bakit kase nalate akong umuwi, nasaktohan pang umulan at kumulog.Ang gaan gaan na ng pakiramdam ko ngayon maski noong nilapitan ako ni kuya Jiro, halos ganun ang nangyayari tuwing niyayakap ako ni kuya Jiro kapag nakakarinig ako ng kulog at kidlat.Para siyang gamot ko tuwing umaatake ang phobia ko, simua’t sapul ganun na talaga ang ginagawa niya kapag nakikita niyang umaatake ang phobia ko, niyayakap niya lang ako ng mahigpit at pinapakalma.“Maam Sam gising ka na ba?” kumakatong na si manong Domeng sa pinto ko.“Opo!” sigaw ko at agad ko siyang pinagbuksan.“Pinapatawag ka ni sir Jiro.” Ito na yun, paano ako makakatakas ngayon, wala ng atrasan, matitikman ko na ang galit ng isang Jiro Villafuente.“Manong samahan mo naman ako doon.”“Hanggang sa labas lang ak

Chapter fiveJiro“I’m busy I will call you later.”“Sir tungkol po kay Sam.” Napahinto ako sa ginagawa ko nang marinig ko ang pangalan ni Samantha.“Bakit? anong meron?”“Meron po kaseng umaaligid na lalake sa kaniya dito sa campus, classmate po niya, Jude ang pangalan, halata kaseng sinusundan si maam Samantha at naiilang siya dito, sir Jiro mukhang pauwi na rin po siya ngayon.”“Pero may klase pa siya diba?”“Opo, mukhang hindi na siya papasok sa last subject niya po sir.”Napabuntong hininga na lamang ako, sino naman kaya yang Jude? Wala siyang nababanggit sa akin na nambubully sa kaniya, ngayon lang nireport sa akin ng tauhan ko.Naghired ako ng magmamanman kay Sam sa lahat nang gagawin niya at kung saan man siya pupunta, hindi ako mapalagay sa nilagay kong tracker sa phone niya, kaya ginawa ko yan.Hindi lang dahil sa safety niya kung hindi para na rin sa tunay niyang pamilya, gusto kong makasiguro na hindi siya matatagpuan nang mga tunay niyang pamilya.Binilin ko agad si manon

Chapter sevenSamantha“Kuya!” sigaw ko sa kaniya,bukas kase yung pinto ng kwarto niya at nakita ko siya na nasa table niya kaya nilapitan ko.“Hindi ka pa ba aalis, malalate ka.”“Magpapaalam palang naman ako na aalis na ako, sunod ka na lang kuya Jiro!” nakangiti ako sa kaniya pero nakatitig lang siya sa akin.Hindi ako natatakot sayo kahit ganiyan ka makatitig hahaha, alam kong maglelecture ka pa sa amin mamaya. Natutuwa nga ako dahil kasama kita araw araw kahit isang oras lang.Yung pakiramdam ko napakasafe ko talaga.Si mang Domeng ang naghatid sa akin ngayon dahil day off ng driver namin. “Ang saya moa ta ngayon.”“Syempre manong , nasa campus mamaya si sir Jiro.”“Kaya pala.”“Anong kaya pala?”“Hahaha wala naman Sam pagbutihan mo lang ang pag aaral mo.”“Syempre manong kailangan eh may bantay ako.”“Talaga naman si Jiro oh.”Masaya ang araw ko ngayon, ibang iba ang mood ko kaso sinalubong ako ni Jude na may masamang mood, ayaw ko mahawa kaya umiwas ako pero ang sama ng tingin

Chapter nineSamanthaHindi na ako makahinga dito sa loob, napanghihinaan na ako ng pag asa, pakiramdam ko bibigay na ang katawan ko, hindi dahil sa takot dahil para akong nasosofocate sa loob ng banyong ito lalo na at walang ilaw tapos kanina pa ako nandito.Napaupo na lang ako sa sulok, pumikit at nagdasal, kinakalma ko ang aking sarili upang hindi ako mawalan ng malay.“Kuya Jiro sana hanapin mo ko.” Bulong ko sa aking sarili, pero kung wala siyang pake sa akin malamang uuwi nay un sa bahay at matutulog.Baka bukas na ako makita dito, baka hindi na nila ako makitang buhay dito bukas.Nakakanega yung sitwasyon ko, nasa dulo kase itong bahagi ng building kaya madalang na may dumaan dito, sinabi ko naman sa janitress na huwag ilolock, kaso bakit sarado sa labas.Hindi kaya sira ang pinto?Hinahabol ko na lang ang paghinga ko pero napapasilip ako sa ilaw sa labas, sign ba yan na huwag akong mawalan ng pag asa? Kahit madilim dito sa loob may nagsisilbi sa akin ng liwanag.Tumayo ako par