บททั้งหมดของ ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: บทที่ 111 - บทที่ 120

ในเวลานี้ จู่ ๆ สาวใช้คนหนึ่งก็ส่งเสียงกล่าวออกมา “ฮูหยิน หรือไม่ก็เชิญนักพรตเฟิงที่อยู่จวนอ๋องหกท่านนั้นมาเถอะเจ้าค่ะ”บรรดาสาวใช้ชราคนอื่น ๆ ก็ได้สติกลับคืนมา ต่างพากันคล้อยตามทันทีนักพรตเฟิงที่จวนอ๋องหกท่านนั้น ถึงแม้ว่าจะยื่นมือเข้าช่วยรักษาไม่มากนัก แต่ทุกครั้งที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือก็สามารถรักษาผู้ป่วยที่ใกล้ตายให้หายเป็นปกติได้เหมือนเดิมทุกครั้ง สร้างปาฏิหาริย์ อาการที่ไม่สามารถรักษาให้หายดีได้ แต่เมื่อผ่านมือเขา ก็หายดีเป็นปลิดทิ้งหมอหลวงหลายคนตกตะลึง ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันและกัน เห็นได้ชัดว่า พวกเขาเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงอันโด่งดังของนักพรตเฟิงท่านนั้นเช่นเดียวกัน เพียงแต่ไม่เคยเห็นหน้าเลยสักครั้งเท่านั้นฮูหยินหลิ่วดวงตาเปล่งประกายทันที เห็นความหวังใหม่อีกครั้ง รีบบอกเฟิ่งอวี้เทียน เฟิ่งอวี้เทียนพาคนไปที่จวนอ๋องหกด้วยตัวเองและภายในจวนอ๋อง เฟิ่งเชียนอวี่รออยู่ตั้งแต่แรกแล้ว ในเมื่อนางลงมือแล้ว จะยอมให้หมอคนอื่นรักษาโรคของเฟิ่งหลิงหลงให้หายดีอย่างง่ายดายได้อย่างไรพ่อบ้านรายงานตงฟางจิ่งแล้ว ตงฟางจิ่งเจอหน้าเฟิ่งอวี้เทียนแล้ว ในนามแล้ว คนคนนี้ยังเป็นพ่อตาของเขาอีกด้วย

เฟิ่งอวี้เทียนและคนอื่น ๆ จ้องมองเฟิ่งเชียนอวี่ สีหน้าเต็มไปด้วยคำว่าเหลวไหล“น้ำ น้ำมูลนี่ ควร ควรจะใช้อย่างไร...” เฟิ่งอวี้เทียนพูดต่อไปไม่ไหวจริง ๆเฟิ่งเชียนอวี่เผชิญหน้ากับสายตาของทุกคนอย่างไม่สะทกสะท้าน ยังคงสงบนิ่งเช่นเดิม “แน่นอนว่าต้องดื่มลงไป”หนึ่งในหมอหลวงไม่สามารถทนรับต่อไปได้จริง ๆ รีบลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าชราคร่ำเครียด“เหลวไหล ช่างเป็นเรื่องเหลวไหลจริง ๆ ข้าเป็นหมอมาหลายสิบปี ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าของสกปรกเช่นนี้ จะสามารถนำมารักษาอาการไข้ได้ ฮึ่”หมอหลวงคนอื่น ๆ พากันเห็นด้วย สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อเฟิ่งเชียนอวี่ไม่โมโห สถานการณ์เหล่านี้นางคาดเดาเอาไว้ได้ตั้งแต่แรกแล้วแต่คนพวกนี้ยอมรับไม่ได้แล้วอย่างไร? นอกเสียงจากว่าไม่อยากให้เฟิ่งหลิงหลงหายดี ไม่อย่างนั้น เฮอะ น้ำมูลนี้ เฟิ่งหลิงหลงไม่อยากดื่มก็ต้องดื่ม“ท่านผู้นี้มีนามว่าอะไร?”“ข้าแซ่หวัง” หมอหลวงท่านนั้นกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดี“ที่แท้ก็คือหมอหลวงหวัง วิธีการรักษาที่ท่านไม่เคยได้ยินมาก่อนมีมากถมไป ท่านไม่เคยได้ยินก็เป็นเรื่องของท่าน แต่จะปฏิเสธการมีอยู่ของมันไม่ได้”“ยังไม่ทันได้ลองเลย จะให้ข้อสรุปไ

ตงฟางจิ่งเปิดกล่องยาออก ราวกับว่าได้เปิดโลกใบใหม่โลกหนึ่งขึ้นมาสิ่งของด้านในนอกจากขวดกระเบื้องสามสี่ขวดกับเข็มเงินแล้ว อันอื่นที่เหลือเขาไม่รู้จักเลยสักอัน แล้วก็ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยเขาหยิบสิ่งของทรงกระบอกกลมอันหนึ่งขึ้นมา ไม่นึกว่ายังเป็นสีใสอีกด้วย ด้านนอกยังมีกระดาษสีใสหุ้มเอาไว้อีกหนึ่งชั้นเป็นครั้งแรกที่ตงฟางจิ่งได้เห็นกระดาษสีใส คุณภาพค่อนข้างแข็งแรงอีกด้วย“นี่คือสิ่งใด?”เฟิ่งเชียนอวี่เหลือบตามองแวบหนึ่ง “นี่เรียกว่ากระบอกฉีดยา”“เข็มที่อยู่ด้านบนเป็นแบบกลวง ด้านในหลอดบรรจุด้วยยาน้ำ นำปลายเข็มแทงเข้าไปในเส้นเลือดของมนุษย์ นำยาน้ำดันเข้าไปแบบนี้นางอธิบายหลักการการฉีดยาคร่าว ๆ ให้ตงฟางจิ่งฟังตงฟางจิ่งได้ฟังก็รู้สึกสงสัยเป็นอย่างยิ่ง ตามความเข้าใจของเขา ยาน้ำมีไว้สำหรับดื่ม นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า สามารถนำมาฉีดเข้าไปในร่างกายได้อีกด้วย“แล้วนี่คืออะไร?”“นี่คือถุงมือ ใช้สำหรับสวมบนมือ ป้องกันมือของแพท...หมอสัมผัสโดนคนป่วยโดยตรง เพื่อ...”เฟิ่งเชียนอวี่ยังไม่ทันพูดจบ ตงฟางจิ่งก็พยักหน้า กล่าวอย่างพอใจ “ของสิ่งนี้ดีมาก”หืม?นางมีความไม่เข้าใจบางอย่างตงฟางจิ่

เฟิ่งเชียนอวี่กำลังครุ่นคิด นี่น่าจะเหมือนกับที่ผู้ชายยุคสมัยปัจจุบันชอบรถ หนีจากเสน่ห์ของรถไม่พ้นสมัยโบราณไม่มีรถ แต่ผู้ชายสมัยโบราณฝึกวรยุทธ์ คนที่ฝึกวรยุทธ์ จะต้องชื่นชอบอาวุธประเภทมีดและกระบี่แน่นอน แล้วก็มีความรักเป็นอย่างยิ่ง เรื่องนี้ก็พอเข้าใจได้เฟิ่งเชียนอวี่อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจไปทางอื่น แต่นางตระหนักไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย ยกมือขึ้นแล้วอุ้มกล่องยากลับมา“ท่านอ๋อง ต่อให้ท่านจ้องมีดเล่มนั้นอย่างไร มันก็ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นหรอก เอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าเป็นคนใจดีมาแต่ไหนแต่ไร ชุดนี้ขอมอบให้ท่านแล้วกัน ท่านค่อย ๆ ดูแล้วกัน”ความคิดของตงฟางจิ่งหยุดชะงักไปทันที มองนาง แล้วค่อย ๆ แสยะยิ้ม ถือโอกาสกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอบใจพระชายามาก”“แต่ว่า พระชายาบอกว่า นี่คืออุปกรณ์จำเป็นที่เจ้าใช้ในการรักษาไม่ใช่หรือ? มอบให้ข้าแล้ว จะส่งผลกระทบต่อการรักษาโรคของพระชายาหรือไม่?”เฟิ่งเชียนอวี่โบกมือ “ไม่มีผลกระทบไม่มีผลกระทบ ที่ข้ายังมีอยู่อีกชุดหนึ่ง ท่านอาจารย์ให้ข้าไว้สำรอง”ในตู้ของห้องทดลองพกพา อุปกรณ์ผ่าตัดเป็นชุดพวกนี้ ยังมีอีกสิบกว่าชุด สินค้าในคลังมีเยอะแยะรอยยิ้มของตงฟางจิ่งไม่

“ท่านแม้ ข้าทรมานเหลือเกิน เพราะเหตุใดพวกท่านถึงได้ยอมให้ใช้วิธีแบบนั้น เพราะเหตุใดถึงให้ข้าดื่มของสิ่งนั้น เพราะเหตุใด...”นางยิ่งพูดก็ยิ่งหวั่นไหว ตะโกนและร้องไห้อย่างทุกข์ทรมาน“ลูก พ่อแม่ของเจ้าเองก็จนปัญญาแล้วเช่นกัน ตอนนั้นเจ้าตัวร้อนจนใกล้จะสติเลอะเลือนแล้ว บรรดาหมอหลวงก็ไร้ซึ่งหนทาง”“จะปล่อยให้เจ้าตัวร้อนแบบนั้นต่อไป หัวสมองอาจจะเกิดปัญหาได้ ไร้ซึ่งหนทางแล้วจริง ๆ”นางหลิ่วหางตาแดงเล็กน้อย กล่าวเสียงสะอื้น สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง “ยังดีที่ถึงแม้ว่าตำรายาสมุนไพรพื้นบ้านนั่นจะน่าสะอิดสะเอียนไปหน่อย แต่ก็ได้ผลจริง ๆ เจ้าดื่มลงไปไม่ทันไร ไข้บนตัวก็ลดลงแล้ว”“ลูก ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเจ้าอีกแล้ว เรื่องพวกนี้ผ่านไปหมดแล้ว พวกเราอย่าคิดมากอีกเลย ดีหรือไม่”เฟิ่งหลิงหลงจ้องมองนางหลิ่ว “ผ่านไปแล้ว? ลูกของภรรยาเอกจวนตระกูลเฟิ่งผู้สง่าผ่าเผยเป็นขี้กลาก ดื่มของแบบนั้น ท่านคิดว่า ทันทีที่เรื่องราวแพร่งพรายออกไป ลูกจะมีผลตามมาอย่างไร?”“ลูกยังจะเป็นลูกของภรรยาเอกแห่งจวนอัครเสนาบดีที่ทุกคนในเมืองหลวงแหงนหน้ามองอยู่หรือไม่? ยังจะเป็นดาวหงส์ จะเป็นหญิงสาวที่มีชะตาที่สวรรค์ลิข