บทที่ 114

เฟิ่งเชียนอวี่เดินไปที่โถงด้านนอก สายตาของตงฟางจิ่งและคนอื่น ๆ มองมาทันที โดยเฉพาะเว่ยเซิงกับเว่ยชิว สายตาที่จ้องมองนาง แปลกประหลาดอย่างอธิบายไม่ได้

นางเลิกคิ้ว เดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงอย่างใจเย็น

เวลาครึ่งชั่วยามผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก มีเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของสาวใช้ชราดังลอยมาจากภายในห้อง

“นายท่าน ฮูหยิน คุณหนูตัวหายร้อนแล้วจริง ๆ ด้วย ไข้ลดลงไปแล้วจริง ๆ ด้วย”

เฟิ่งเชียนอวี่แสยะยิ้มเล็กน้อย ไม่หวังซึ่งลาภยศสรรเสริญ

ในไม่ช้า เฟิ่งอวี้เทียนก็สาวเท้ายาวเดินเข้ามาหา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความปีติ

“ท่านนักพรต บุตรสาวของข้าไข้ลดแล้วจริง ๆ ฝีมือการรักษาของท่านนักพรตยอดเยี่ยมอย่างที่คิดไว้จริง ๆ”

“เพียงแค่ตำรายาสมุนไพรพื้นบ้านเท่านั้น ไม่ควรค่าให้ใต้เท้าเฟิ่งชื่นชม” เฟิ่งเชียนอวี่กล่าวอย่างถ่อมตัว

เมื่อเฟิ่งอวี้เทียนได้ยินดังนั้น ก็นึกถึงวิธีการรักษานั่นขึ้นมาอีกครั้ง กระตุกมุมปากสองสามที

“ไม่ทราบว่าตุ่มพวกนั้นบนร่างกายของบุตรสาวข้า จะรักษาอย่างไร?”

เฟิ่งเชียนอวี่นำใบสั่งยาที่จัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรกแผ่นหนึ่งยื่นไปให้ นางไม่อยากจะเข้าไปในห้องที่มีกลิ่นเหม็นชวนอ้วกนั่นอีกแล้ว