All Chapters of ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: Chapter 131 - Chapter 140

“ท่านอ๋อง ท่านคงไม่คิดใช้วิธีนี้หลอกให้พวกรัชทายาทหลงกลหรอกนะ ให้คนพวกนั้นคิดว่าท่านป่วยหนัก จนไม่มีปัญญาแย่งชิงราชบัลลังก์กับพวกเขา”หรือพูดให้เข้าใจง่ายคือแสร้งเป็นหมูหลอกกินเสือแววตาตงฟางจิ่งสั่นไหวเล็กน้อย มองดูนางแล้วยิ้มจาง ๆ “พระชายาคิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่ยักไหล่ “ข้าก็แค่ลองเดาดูเท่านั้น”นางเอ่ยถามอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ “ท่านอ๋อง ท่านอยากชิงราชบัลลังก์หรือไม่?”ตงฟางจิ่งไม่ตอบเว่ยเซิงเว่ยชิวที่อยู่นอกรถม้า ได้ยินเฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยถามอย่างเถรตรง ทำให้ทั้งใจหายวาบจนเหงื่อแทบแตกพระชายาช่างใจกล้ายิ่งนักเฟิ่งเชียนอวี่ถูกเขาจ้องมอง จนรู้สึกอึดอัด จึงกระแอมเสียงค่อย “คือว่า ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง ท่านไม่ต้องใส่ใจหรอก หึหึ”ตงฟางจิ่งเอ่ยขึ้นเชื่องช้า “พระชายาอยากให้ข้าครอบครองตำแหน่งนั้นหรือ?”นางทำหน้าหมดคำพูด “เรื่องนี้ต้องดูความประสงค์ของท่านอ๋องเอง เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย?”“หากข้าขึ้นไปอยู่ตำแหน่งนั้นจริง พระชายาย่อมต้องกลายเป็นฮองเฮา จะไม่เกี่ยวได้อย่างไร?” ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ เฟิ่งเชียนอวี่ “...” คิดไกลเกินไปหรือเปล่าเนี่ย?ขณะนี้ รถม้าเกิดกา

ทางเข้าอุทยานหลังมีที่โล่งกว้างให้พักผ่อน ราชสำนักจึงสร้างตำหนักรับรองไว้ที่นี่ และจัดคนไว้ดูแลทำความสะอาด เพื่อใช้ในช่วงเวลาที่มีการล่าสัตว์ สำหรับเป็นที่พักของเหล่าเชื้อพระวงศ์และลูกท่านหลานเธอ รอบตำหนักรับรองได้สร้างกระโจมขึ้นหลายสิบหลัง ล้วนเป็นที่พักของทหารลาดตระเวนหลังจากตงฟางจิ่งและเฟิ่งเชียนอวี่มาถึง ทั้งสองเข้าไปจัดการที่พักในตำหนักรับรองก่อน จากนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ต่อมาจึงไปที่ตำหนักใหญ่เพื่อถวายพระพรฮ่องเต้เทียนหยวนภายในตำหนักใหญ่ องค์ชายหลายท่านและคุณชายตระกูลต่าง ๆ มาถึงแล้ว นั่งซ้ายขวาเรียงรายเป็นสองแถว“ถวายพระพรเสด็จพ่อ ขอเสด็จพ่อจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”“ลุกขึ้นเถอะ”หลังจากทั้งสองคนลุกขึ้น เมื่อเฟิ่งเชียนอวี่เงยหน้าถึงกับตะลึงไปทันทีเพราะข้างกายฮ่องเต้เทียนหยวนมีหญิงสาวเพิ่มขึ้นหนึ่งคน หญิงผู้นี้หน้าตา...ช่างเย้ายวนยิ่งนักร่างกายท่อนบนสวมเสื้อกล้ามรัดรูปตัวเล็กสีแดง เผยให้เห็นช่วงแขน สะดือและเอวกิ่วเล็กคอด ใต้เสื้อตัวเล็กมีใบไม้สีทองใบเล็กบางเย็บติดหนึ่งรอบ ดั่งตุ้งติ่งที่ห้อยระย้าท่อนล่างสวมกางเกงขาพองสีแดง เปลือยเท้า ตรงข้อเท้าสวมสายสร้อยสีท

“ถูกต้อง ข้าต้องได้ครองมีดสั้นเล่มนั้น”“จิ่นเซ่อ แค่มีดสั้นเล่มหนึ่งเท่านั้น เจ้าดีใจมากเกินไปหรือเปล่า?” เฟิ่งเชียนอวี่สงสัยอวิ๋นจิ่นเซ่อมองนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เมื่อครู่เจ้าไม่ได้ยินที่ฮ่องเต้บอกหรือ นั่นไม่ใช่มีดสั้นทั่วไป แต่เป็นอาวุธวิเศษที่แคว้นซีเหลียงในตอนนั้นหลอมขึ้นโดยทักษะการหลอมเหล็ก”เฟิ่งเชียนอวี่ชะงักไปทันที เหมือนฉุกคิดบางอย่างได้ในชั่วพริบตา จากนั้นเอ่ยขึ้นยากเย็น “มีดสั้นที่ทำจากเหล็กกล้า...ล้ำค่ามากหรือ?”“ดูท่าเจ้าคงไม่รู้จริง ๆ สินะ ก็ต้องล้ำค่ามากนะสิ”อวิ๋นจิ่นเซ่อเล่าเรื่องราวศึกใหญ่ระหว่างแคว้นซีเหลียงและแคว้นตงเยว่ให้นางฟัง จุดสำคัญยังเกี่ยวพันถึงทักษะหลอมเหล็ก“ดาบเหล็กของแคว้นซีเหลียงร้ายกาจมาก เรียกว่าเป็นอาวุธวิเศษก็ไม่เกินจริงสักนิด อาวุธเช่นนี้ ขอเพียงเป็นผู้ฝึกยุทธ์ ใครบ้างจะไม่อยากได้”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”มุมปากของนางกระตุกอย่างแรง ขณะนี้อยากให้เวลาย้อนกลับแล้วตบหน้าตัวเองสักฉาดก่อนหน้านี้ตอนไปรักษาเฟิ่งหลิงหลง ตั้งแต่ออกมาจากจวนตระกูลเฟิ่ง ตงฟางจิ่งขอดูกล่องยาของนาง นางควรปฏิเสธเสียงแข็งต่อมาหลังจากตงฟางจิ่งเห็นชุดมีดผ่าตัดของนาง นาง

“ข้าอยากเข้าสู่สนามเมื่อใด ก็เข้าสู่สนามเมื่อนั้น”“อีกอย่าง เวลาพูดคุยกันคุณหนูใหญ่เฟิ่งไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้น ข้าไม่อยากถูกรมจนตาย” เฟิ่งเชียนอวี่รีบปิดจมูก แล้วถอยไปสองก้าว ทำหน้ารังเกียจอีกฝ่าย“เจ้า...”สีหน้าเฟิ่งหลิงหลงเปลี่ยนไปทันที เจ็บแค้นจนสีหน้าขาวซีด แววตาที่เจ็บแค้นเหลือบมองเหล่าทหารรอบข้างอย่างอดไม่ได้ นางถลึงตาใส่เฟิ่งเชียนอวี่ ก่อนจะก้าวออกไปอย่างโกรธแค้นเฟิ่งเชียนอวี่แค่นหัวเราะ เมื่อหันมอง แล้วเห็นม้าสีแดงเข้มข้างกายสีหน้าชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจ ให้ทหารไปเอาอานม้ามา แล้วเหยียบอานม้าขึ้นไปนั่งเมื่อพลิกตัวขึ้นนั่ง ร่างกายของนางเกร็งไปหมด สีหน้าจริงจัง ความจริงในใจสั่นระริกนี่สูงเกินไปหรือเปล่า นางจะตกลงมาหรือไม่? สูงขนาดนี้ตกลงไปคงเจ็บมาก อีกอย่าง ทำไมม้าตัวนี้ไม่ขยับล่ะ?เจ้ารีบไปสิเฟิ่งเชียนอวี่จับบังเหียนไว้แน่น จากนั้นตบไปก้นม้าอย่างอดไม่ได้ ม้าสะบัดหัว ในที่สุดก็ยอมก้าวขาออกไป แล้วเดินเชื่องช้าไปยังเขตล่าสัตว์รอบข้างตำหนักรับรอง รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ หลังจากเข้ามาในสนาม วิสัยทัศน์กว้างขวางขึ้นมากเฟิ่งเชียนอวี่มองดูรอบด้านที่ไร้ผู้คน

นางกัดฟัน แอบก่นด่าในใจ แล้วหันหลังวิ่งหนีอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าครั้งนี้อันตรายกว่าเจอเสือเมื่อครู่เสียอีกเพราะเมื่ออยู่ต่อหน้ามนุษย์ หากไม่จำเป็นจริง ๆ นางจะเปิดเผยเรื่องห้องทดลองไม่ได้เมื่อเป็นเช่นนี้ เฟิ่งเชียนอวี่ที่อยู่ข้างหน้าวิ่งสุดแรงเกิด นักฆ่าสองคนตามอยู่ข้างหลังอย่างสบายใจ ดูท่าทาง เหมือนพวกเขากำลังมีความสุขกับการเล่นแมวจับหนูเฟิ่งเชียนอวี่สบถอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าหยุดพักแม้แต่นิดเดียวไม่รู้ว่าวิ่งอยู่นานเท่าใด แต่นางวิ่งไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงยืนใช้มือค้ำต้นไม้ เหนื่อยจนหายใจหอบถี่นักฆ่าสองคนตามมาด้านหลังอย่างเชื่องช้า“ทำไม? พระชายาหกไม่วิ่งหนีแล้วหรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่กัดฟันพร้อมกลอกตาหากไม่ไหวจริง ๆ นางคงต้องเข้าไปหลบในห้องทดลอง แม้เปิดเผยแล้วจะอันตรายมาก แต่ก็ดีกว่าถูกฆ่าตายเมื่อนางคิดได้อย่างนั้น จู่ ๆ ก็เลิกประหม่าทันที จากนั้นหันหลังมองทั้งสอง“พวกเราไม่น่าจะมีความแค้นต่อกัน? ข้าก็ไม่รู้จักพวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าต้องฆ่าข้าด้วย?”“หึ ย่อมต้องได้รับคำสั่งจากผู้อื่นอยู่แล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่หรี่ตา “ได้รับคำสั่งจากใคร?”“เรื่องนี้ รอให้พระชายาหกลงนรกแล้วไปถามยมบา