เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 137
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 138
“ข้าอยากเข้าสู่สนามเมื่อใด ก็เข้าสู่สนามเมื่อนั้น”“อีกอย่าง เวลาพูดคุยกันคุณหนูใหญ่เฟิ่งไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้น ข้าไม่อยากถูกรมจนตาย” เฟิ่งเชียนอวี่รีบปิดจมูก แล้วถอยไปสองก้าว ทำหน้ารังเกียจอีกฝ่าย“เจ้า...”สีหน้าเฟิ่งหลิงหลงเปลี่ยนไปทันที เจ็บแค้นจนสีหน้าขาวซีด แววตาที่เจ็บแค้นเหลือบมองเหล่าทหารรอบข้างอย่างอดไม่ได้ นางถลึงตาใส่เฟิ่งเชียนอวี่ ก่อนจะก้าวออกไปอย่างโกรธแค้นเฟิ่งเชียนอวี่แค่นหัวเราะ เมื่อหันมอง แล้วเห็นม้าสีแดงเข้มข้างกายสีหน้าชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นถอนหายใจ ให้ทหารไปเอาอานม้ามา แล้วเหยียบอานม้าขึ้นไปนั่งเมื่อพลิกตัวขึ้นนั่ง ร่างกายของนางเกร็งไปหมด สีหน้าจริงจัง ความจริงในใจสั่นระริกนี่สูงเกินไปหรือเปล่า นางจะตกลงมาหรือไม่? สูงขนาดนี้ตกลงไปคงเจ็บมาก อีกอย่าง ทำไมม้าตัวนี้ไม่ขยับล่ะ?เจ้ารีบไปสิเฟิ่งเชียนอวี่จับบังเหียนไว้แน่น จากนั้นตบไปก้นม้าอย่างอดไม่ได้ ม้าสะบัดหัว ในที่สุดก็ยอมก้าวขาออกไป แล้วเดินเชื่องช้าไปยังเขตล่าสัตว์รอบข้างตำหนักรับรอง รายล้อมไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ หลังจากเข้ามาในสนาม วิสัยทัศน์กว้างขวางขึ้นมากเฟิ่งเชียนอวี่มองดูรอบด้านที่ไร้ผู้คน
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 139
เฟิ่งเชียนอวี่กลืนน้ำลงคออย่างยากลำบาก น้ำคำใหญ่จนนางเจ็บลำคอ จิตใจนางประหม่าไปหมด ร่างกายแข็งทื่อ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือเสือดาวตัวหนึ่ง มันก้าวออกมาอย่างเชื่องช้า หางของมันสะบัดไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อย จ้องมองนางพร้อมอ้าปากกว้าง จากนั้นหาวในปากของมันมองเห็นฟันแหลมคมเรียงรายชัดเจน มันส่องแสงเงาวับภายใต้แสงแดดเฟิ่งเชียนอวี่ “...”นางเงียบไปสองอึดใจ ต่อมาหันหลังแล้ววิ่งหนีอย่างรวดเร็วเสือด้านหลังที่เดิมทีเอื่อยเฉื่อย เมื่อเห็นเหยื่อของมันวิ่งหนีไป พลันร้องคำรามแล้วไล่ตามเฟิ่งเชียนอวี่ไปทันทีเฟิ่งเชียนอวี่ตกใจจนหน้าขาวซีด นางจะวิ่งเร็วกว่าเสือได้อย่างไรนางหันมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าระยะห่างของตัวเองกับเสือใกล้กันมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงฉุกคิดถึงบางอย่าง แล้วหนีเข้าไปหลบในห้องทดลองอย่างไม่ลังเล“เฮ้อ...”เฟิ่งเชียนอวี่นั่งลงบนโซฟา ตัวอ่อนปวกเปียก บนหัวชื้นไปด้วยเหงื่อด้านนอก เมื่อเสือเห็นมนุษย์เบื้องหน้าที่กำลังไล่ล่าหายไปอย่างไร้ร่องรอยกะทันหัน ดวงตาที่มีประกายดุร้ายของมันมีความฉงนแวบผ่านมันหันมองรอบด้าน จากนั้นก้มหน้าสูดดมกลิ่นในอากาศ แม้แต่กลิ่นก็หายไปด้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 140
นางกัดฟัน แอบก่นด่าในใจ แล้วหันหลังวิ่งหนีอีกครั้งเห็นได้ชัดว่าครั้งนี้อันตรายกว่าเจอเสือเมื่อครู่เสียอีกเพราะเมื่ออยู่ต่อหน้ามนุษย์ หากไม่จำเป็นจริง ๆ นางจะเปิดเผยเรื่องห้องทดลองไม่ได้เมื่อเป็นเช่นนี้ เฟิ่งเชียนอวี่ที่อยู่ข้างหน้าวิ่งสุดแรงเกิด นักฆ่าสองคนตามอยู่ข้างหลังอย่างสบายใจ ดูท่าทาง เหมือนพวกเขากำลังมีความสุขกับการเล่นแมวจับหนูเฟิ่งเชียนอวี่สบถอยู่ในใจ แต่ไม่กล้าหยุดพักแม้แต่นิดเดียวไม่รู้ว่าวิ่งอยู่นานเท่าใด แต่นางวิ่งไม่ไหวแล้วจริง ๆ จึงยืนใช้มือค้ำต้นไม้ เหนื่อยจนหายใจหอบถี่นักฆ่าสองคนตามมาด้านหลังอย่างเชื่องช้า“ทำไม? พระชายาหกไม่วิ่งหนีแล้วหรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่กัดฟันพร้อมกลอกตาหากไม่ไหวจริง ๆ นางคงต้องเข้าไปหลบในห้องทดลอง แม้เปิดเผยแล้วจะอันตรายมาก แต่ก็ดีกว่าถูกฆ่าตายเมื่อนางคิดได้อย่างนั้น จู่ ๆ ก็เลิกประหม่าทันที จากนั้นหันหลังมองทั้งสอง“พวกเราไม่น่าจะมีความแค้นต่อกัน? ข้าก็ไม่รู้จักพวกเจ้า ทำไมพวกเจ้าต้องฆ่าข้าด้วย?”“หึ ย่อมต้องได้รับคำสั่งจากผู้อื่นอยู่แล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่หรี่ตา “ได้รับคำสั่งจากใคร?”“เรื่องนี้ รอให้พระชายาหกลงนรกแล้วไปถามยมบา
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 141
ถูกคนไล่ล่าเช่นเดียวกัน กลุ่มที่ไล่ล่านางมีแค่สองคน แต่กลุ่มที่ไล่ล่าตงฟางจิ่ง มองไปปราดเดียว นับได้อย่างน้อยยี่สิบคน เพิ่มขึ้นสิบเท่าโดยตรงชั่วขณะเฟิ่งเชียนอวี่ไม่แน่ใจว่า การได้พบหมอนี่เป็นเรื่องดีหรือเรื่องแย่กันแน่“ท่านอ๋อง พวก พวกมันมาแล้ว” นางกล่าวอย่างทุลักทุเล“ข้าเห็นแล้ว ไป”ตงฟางจิ่งกล่าวพลางรวบเอวเฟิ่งเชียนอวี่ พลันโคจรกำลังภายใน ร่างกายลอยขึ้นอย่างปราดเปรียวอีกครั้ง“จับให้แน่น หากร่วงตายข้าไม่รับผิดชอบนะ”ทันทีที่เขากล่าวจบ เฟิ่งเชียนอวี่ก็ยกมือยกเท้าเกาะร่างกายเขาไว้แน่นอย่างเจียมตัว เห็นแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นตุ๊กแกตงฟางจิ่ง “...”เฟิ่งเชียนอวี่กอดคอของเขา มองกลุ่มคนชุดดำที่ไล่ตามอย่างไม่ลดละข้างหลัง หัวใจเต้นตุ๊บๆ อดไม่ได้ที่จะเร่งเร้า“ท่านอ๋อง ท่านรีบบินสิ บินเร็วหน่อย พวกมันตามมาแล้ว”การเคลื่อนไหวของตงฟางจิ่งนับว่าเร็วมากแล้ว แต่กลุ่มคนที่ไล่ล่าเขา แต่ละคนก็มีฝีมือไม่ธรรมดา การเคลื่อนไหวก็ว่องไวเช่นกันประกอบกับเขายังต้องแบกเฟิ่งเชียนอวี่ด้วยทุกครั้งที่ตงฟางจิ่งเร่งความเร็ว สลัดคนกลุ่มนั้นหลุด ผ่านไปเพียงครู่เดียว คนกลุ่มนั้นก็จะไล่ตามมาอีกครั้ง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 142
“เสียวอวี่ เอาเป็นว่าเจ้าจะหนีไม่ได้นะ”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”“อย่าฟังนางพูดเหลวไหล นางกำลังทำร้ายเจ้า”เวลานี้เอง มีเสียงอีกสายหนึ่งผุดขึ้น เป็นเสียงที่แหลมเล็กน้อยเฟิ่งเชียนอวี่หันไปมอง เห็นเพียงปีศาจจิ๋วตนหนึ่งเกาะอยู่บนไหล่ขวาของนาง สวมชุดกระโปรงสีดำ มีปีกสีดำหนึ่งคู่ เท้าเหยียบเมฆดำ ใบหน้าก็เหมือนนางอย่างไม่มีผิดเพี้ยนเช่นกัน“แล้วเจ้าเป็นใคร?”ปีศาจจิ๋วหัวเราะเหอะๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย “ข้าก็คือเจ้า ข้าคือด้านที่ชั่วร้ายในจิตใจของเจ้า”ทันทีที่เพิ่งพูดจบ เฟิ่งเชียนอวี่ก็เหวี่ยงฝ่ามือออกไป ตบจนปีศาจจิ๋วมึนงง“ไสหัวไป พูดจาเป็นหรือไม่ แม่เจ้าสิจิตใจชั่วร้าย เห็นๆ อยู่ว่าตัวข้านั้นเป็นเทพธิดาตัวน้อยที่น่ารักและจิตใจดี”ปีศาจจิ๋ว “...” เกรงว่าเจ้ามีเข้าใจอะไรบางอย่างผิดเกี่ยวกับตัวเจ้าแล้วนางฟ้าจิ๋วรีบกล่าว “ถูกต้องๆ เสียวอวี่ เจ้าเป็นคนจิตใจดีที่สุด ตอนนี้เจ้าไม่ควรคิดเรื่องหนี แต่ต้องคิดหาวิธีช่วยผู้ชายของเจ้า”มุมปากเฟิ่งเชียนอวี่กระตุก มือก่ายหน้าผาก “เขาไม่ใช่ผู้ชายของข้า”“เขาเป็นสามีเจ้า ก็คือผู้ชายของเจ้า”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”ปีศาจจิ๋วจ้องนางฟ้าจิ๋วอย่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 143
เฟิ่งเชียนอวี่ฟังพวกนางทะเลาะกันจนปวดศีรษะ ทนไม่ไหวจนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกเจ้าสองคนหุบปากไปเลย น่ารำคาญชะมัด”พลันนางโบกมือ ปีศาจจิ๋วกับนางฟ้าจิ๋วหายไปอย่างไร้ร่องรอยเฟิ่งเชียนอวี่เพิ่งจะพบว่า เหมือนข้างหลังจะสงบลงมาก จึงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปกล่าวอย่างระมัดระวังเห็นเพียงนักฆ่าชุดดำที่ร่างกายบิดเบี้ยวนอนเกลื่อนบนพื้นที่โล่งตรงหน้า และมีแขนขาที่ขาดตกกระจายเต็มพื้น เป็นภาพที่สยดสยองมากมีเพียงตงฟางจิ่งยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ชุดลายหม่างบนร่างกายควรดูเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้นดวงตาเฟิ่งเชียนอวี่ลุกวาว ชนะแล้ว? หมอนี่เก่งจริงๆ โชคดีที่เมื่อครู่ตนไม่ได้หนีนางยกชายกระโปรงวิ่งเข้าไปทันที “ท่านอ๋อง” ตงฟางจิ่งเหลือบมองนางแวบหนึ่ง กล่าวอย่างเรียบเฉย “ไป”วินาทีต่อมา เฟิ่งเชียนอวี่รู้สึกเพียงภาพตรงหน้ามืดฉับพลัน หลังจากหวนคืนสติ นางถูกตงฟางจิ่งพาบินไปตามป่าอีกครั้งนางได้ยินเสียงหายใจที่หอบเล็กน้อยของตงฟางจิ่ง อดไม่ได้ที่จะกล่าว “ท่านอ๋อง ในเมื่อจัดการนักฆ่าหมดแล้ว พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเร่งเช่นนี้แล้วกระมัง”“ไม่ใช่แค่นี้”“ฮืม? อะไรไม่ใช่แค่นี้?”ไม่นาน เฟิ่งเชียนอวี่ก็เข้าใจ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 144
นางกล่าวยังไม่ทันจบ คนชุดดำกลุ่มนั้นก็พุ่งเข้ามาแล้ว เฟิ่งเชียนอวี่สะอึก คิดแล้วคิดอีก กัดฟันประคองตงฟางจิ่งวิ่งต่อไป“ท่านอดทนอีกนิด อีกนิดก็พอ”แค่วิ่งไปในที่ที่คนชุดดำมองไม่เห็น นางก็พาตงฟางจิ่งเข้าไปในห้องทดลองตงฟางจิ่งในเวลานี้ฝืนจนถึงขีดจำกัดแล้ว เขากล่าวอย่างทุลักทุเล “เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ ข้ายังต้านได้อีกสักพัก เจ้า รีบหนีไป”เฟิ่งเชียนอวี่เม้มปาก มองข้ามความตื้นตันที่ผุดขึ้นในใจ กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “พอแล้ว ท่านไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น วางใจได้ พวกเราไม่ตายแน่นอน”ไม่นาน นางก็ต้องมองตาค้างเพราะทั้งสองวิ่งได้ไม่กี่ก้าว ภาพตรงหน้าก็สว่างกะทันหัน หน้าผาที่ตั้งชันปรากฏต่อหน้าทั้งสอง“ไม่ใช่กระมัง สวรรค์กลั่นแกล้งข้า” เฟิ่งเชียนอวี่แทบกระอักเลือดคนชุดดำไล่ตามมาติดๆ คนที่เป็นหัวหน้าหรี่ตา กล่าวอย่างเรียบเฉย “ท่านอ๋องหก ดูเหมือนแม้แต่สวรรค์ก็อยากให้ท่านตาย”“แต่ว่า มีพระชายาอ๋องหกอยู่เคียงข้าง คิดว่าบนเส้นทางยมโลก ก็คงไม่เหงานัก”ตงฟางจิ่งในเวลานี้หมดสติไปแล้ว ไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง เพราะเสียเลือดมากเกินไป และพิษเข้าสู่อวัยวะภายใน เฟิ่งเชียนอวี่กำหมัดแน่น มองคนกลุ่มนี้อย่าง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 145
เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง กลับมีความห้าวหาญและเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมีกันได้“หัวหน้า สองคนนั้นไม่น่ารอดกระมัง” ลูกน้องคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังกล่าว“ไร้สาระ หน้าผาสูงเช่นนี้ ใครโดดลงไปแล้วไม่ตาย? เกรงว่าแม้แต่ศพก็หาไม่เจอแล้ว” หัวหน้านักฆ่ากล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ เวลานี้ คนทั้งสองที่ถูกระบุว่าตายไม่เหลือซาก กำลังลอยแกว่งไปแกว่งมากลางอากาศ และร่อนลงทีละนิดเฟิ่งเชียนอวี่สะพายร่มชูชีพ มือข้างหนึ่งจับตงฟางจิ่ง มืออีกข้างดึงเชือกร่มชูชีพ พยายามควบคุมทิศทาง ความสมดุล และความเร็วในการร่อนลง ใต้หน้าผาเป็นป่าที่หนาทึบ ภายใต้การควบคุมของเฟิ่งเชียนอวี่ พวกเขาร่อนลงพื้นอย่างปลอดภัยนางปลดเชือกที่ผูกไว้บนร่างกาย แล้วเก็บร่มชูชีพ ไม่มีเวลาสนใจว่าใต้หน้าผาเป็นอย่างไร เพราะตงฟางจิ่งยังอยู่ในอาการหมดสติเพราะถูกพิษถ้าหากยังไม่ถอนพิษให้เขา ไม่แน่หมอนี้อาจจะตายก็ได้ยังไม่พูดถึงว่านางเป็นหมอก่อน ต่อให้เห็นแก่ที่ตงฟางจิ่งช่วยนางกันอาวุธลับ และช่วยนางไว้ก่อนหน้านี้ เฟิ่งเชียนอวี่ก็ไม่มีทางปล่อยให้เขาตายโดยมาสนใจนางนำยาชาออกมาฉีดให้ตงฟางจิ่งหนึ่งเข็ม หลังจากนั้นพาเขาวาร์ปเข้าไปในห้อ
บทล่าสุด
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 176
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 175
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 174
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 173
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 172
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 171
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 170
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 169
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 168
