บทที่ 112

นางสาวเท้าเดินไปที่ข้างเตียง สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ เลิกผ้าม่านขึ้น นางมองเห็นใบหน้าที่น่าสยดสยองของเฟิ่งหลิงหลงแวบหนึ่ง

เฟิ่งเชียนอวี่จับชีพจรของนาง หยิบเข็มเงินออกมาจากในกระเป๋ายา แทงลงไปบนแขนของนางหลายที แล้วจ้องมองลูกตา และฝ้าที่ลิ้นของนางเป็นต้น กล่าวโดยรวมแล้วก็คือทำท่าทางที่ดูเหมือนจริงจัง แต่อันที่จริงกลับไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด ถึงได้ลุกขึ้นยืน

“นักพรตเฟิง อาการของบุตรสาวข้า มีผลหรือไม่?”

เฟิ่งอวี้เทียนกล่าวถามอย่างอดไม่ได้ รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที เกรงว่าเขาจะไร้หนทาง เฉกเช่นเดียวกันกับหมอหลวงทั้งหลาย

เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้าพร้อมกล่าวเสียงเรียบ “เรื่องเล็กน้อย สามารถรักษาได้”

ความกังวลใจของเฟิ่งอวี้เทียนคลายลงเป็นอย่างยิ่ง บนใบหน้ามีความปีติ นางหลิ่วร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

“ดีเหลือเกิน รักษาได้ก็ดี รักษาได้ก็ดี หลิงหลงมีทางรอดแล้ว”

หมอหลวงทุกคนสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ หนึ่งในนั้นอดไม่ได้ที่จะกล่าวถาม “ขอถามท่านนักพรต โรคของคุณหนูเฟิ่ง เป็นโรคอะไรหรือ?”

เฟิ่งเชียนอวี่ได้เตรียมการไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรก

“เป็นเพียงแค่ขี้กลากชนิดหนึ่งเท่านั้น”

อะไรนะ? ขี้กลากหรือ?

หมอห