All Chapters of ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว: Chapter 91 - Chapter 100

ทันใดนั้นรู้สึกว่าการไม่ทะเยอทะยานก็ดีเหมือนกันตงฟางจิ่งทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงทำหน้าเข้ม “เจ้าสนุกพอหรือยัง?”เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก ในใจแอบไม่สบอารมณ์ การล้างสมองของคนยุคโบราณร้ายกาจกว่าการสะกดจิตของนางซะอีก เพื่อผู้เป็นนายแล้ว ยอมสละได้ทุกสิ่งนางปลุกเว่ยเซิงตื่น หลังจากตื่นมาด้วยความมึนงง เขาเห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีนักของท่านอ๋องและพระชายา ในใจจึงกระตุกวาบเขาคงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปหรอกนะ?แต่ว่าเขาไม่ใช่สายลับและไม่มีความลับใด ทำไมสีหน้าของท่านอ๋องและพระชายาจึงเป็นเช่นนี้?เว่ยชิวถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหา จากนั้นตบบ่าของเขา “พี่ชาย วางใจเถอะ ท่านทำได้ดีมาก”“แต่ว่า...”เว่ยชิวยิ้มเจื่อน “เพราะท่านพี่ทำได้ดี พระชายาถึงไม่พอใจ”เว่ยเซิง “...”เมื่อมีตัวอย่างให้เห็น เฟิ่งเชียนอวี่จึงไม่คิดจะกลั่นแกล้งอีกต่อไป และหมดสนุกที่จะสะกดจิตเว่ยชิว จึงรอแกล้งองครักษ์ลับที่อยู่ข้างหลังต่อองครักษ์ลับแต่ละคนล้วนไม่มีปัญหา ทุกคนมีความจงรักภักดีสูงมาก จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้ายระหว่างที่เฟิ่งเชียนอวี่สะกดจิต สีหน้าขององครักษ์ลับคนสุดท้ายดูผิดปกติคิ้วขมวดแน่น สีหน้าดูเจ็บปวดเล็กน้อย จิต

นางมองดูหนอนแห้งกรังในมือ แล้วครุ่นคิด“ดูท่า หนอนกู่ของที่นี่ ร้ายกาจยิ่งกว่าที่ข้าได้รู้มา ถึงกับสามารถควบคุมมนุษย์ได้”“หากรู้แต่แรกว่าเขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าคงไม่ใช่วิธีสะกดจิตกับเขา อย่างน้อยเขายังมีชีวิตรอด จุๆ บาปกรรม”องครักษ์ลับผู้นี้ถูกหนอนกู่ควบคุม ส่วนการสะกดจิตของนางคล้ายกับการควบคุมสมอง แล้วเข้าไปกระตุ้นส่วนลึกสุดมิน่าละเมื่อครู่สีหน้าของคนผู้นี้ถึงได้ทรมานนัก หนอนกู่ที่อยู่ในร่างของเขาต่อต้านการสะกดจิต ดังนั้นหนอนกู่จึงถูกขับออกจากร่างกายแม้เฟิ่งเชียนอวี่จะไม่แตกฉานในเรื่องหนอนกู่ แต่นางเป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ แม้จะไม่เคยเจออาการป่วยเช่นนี้มาก่อนแต่เมื่อผนวกกับสถานการณ์ตรงหน้า เพียงตรึกตรองสักนิด คิดให้รอบด้านในทฤษฎีเดียวกัน ก็พอจะคาดเดาได้ตงฟางจิ่งคว้าข้อมือของนางกะทันหัน เขาออกแรงเยอะมาก จากนั้นจ้องนางเขม็ง“หากถูกหนอนกู่ เจ้ามีวิธีแก้หรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่ปวดข้อมือ จึงไม่ได้สนใจคำถามของเขา นางโมโหทันที“ท่านเป็นบ้าหรือ ถึงได้คลุ้มคลั่งเช่นนี้ ปล่อยนะ มันเจ็บมากไม่รู้หรือ”ระหว่างที่พูด ด้วยความโมโหนางจึงกระทืบเขาไปหลายครั้งตงฟางจิ่งเม้มปาก คลา

“ขอรับ”วันรุ่งขึ้นเฟิ่งเชียนอวี่พาสาวใช้ออกไปข้างนอกอีกแล้วนางแวะไปเยี่ยมเหล่าแม่นางที่หออิ๋งชุน ตอนนี้มีบ้านสวนแล้ว รอให้ดอกไม้รอบแรกบานเต็มที่ ก็สามารถเริ่มผลิตสินค้าได้เลย และเตรียมเปิดร้านนางตั้งชื่อใหม่ให้เด็กสาวทั้งแปดคน เพื่อความสะดวก จึงตั้งชื่อพวกนางตามฤดูกาลย่อยซึ่งเรียงลำดับจากอายุของเด็กสาวทั้งแปดคน ได้แก่จิงเจ๋อ ลี่ชิว ไป๋ลู่ กู๋อวี่ เซี่ยจื้อ ชิวเฟิน ซวงเจี้ยงและตงจื้อประตูใหญ่ของหออิ๋งชุนตรงท้ายตรอกดอกไม้ เฟิ่งเชียนอวี่ได้สั่งให้คนมาปิดไปแล้วครั้งที่สองที่นางไป พบว่าประตูหลังของหออิ๋งชุน มีเพียงกำแพงชั้นหน้ากั้น ถัดไปก็เป็นบ้านเรือนที่อยู่อาศัยของชาวบ้านแล้วต่อมาเฟิ่งเชียนอวี่เกิดความคิด จึงใช้เงินก้อนหนึ่งที่จำนวนไม่น้อย ซื้อบ้านหลังนั้นเอาไว้เอง จากนั้นรื้อถอนกำแพงที่ขวางกั้น เพื่อให้พื้นที่เชื่อมถึงหออิ๋งชุนทั้งหมด หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว จึงได้เปิดเส้นทางใหม่ที่เชื่อมถึงกันเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปพวกจิงเจ๋อออกไปข้างนอก จึงไม่ต้องเดินออกจากเส้นตรอกดอกไม้ และไม่เกิดความยุ่งยากโดยไม่จำเป็นถนนที่อยู่ตรงข้ามกับหออิ๋งชุนพอดีคือถนนทิศเหนือ ซึ่งอย

เฟิ่งชิงอวี่ชะงัก เมื่อหันมอง พลันเห็นเฟิ่งหลิงหลงไม่รู้มายืนอยู่ตรงบันไดศาลาตั้งแต่เมื่อใด พร้อมจ้องนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยนางในฐานะคุณหนูใหญ่สายตรง ทั่วทั้งจวนไม่ว่าจะเป็นสาวใช้หรืออี๋เหนียง กระทั่งน้องสาวที่เกิดจากพวกอนุภรรยา ล้วนให้ความเคารพยำเกรงนางทั้งสิ้น ไม่มีใครกล้ากำเริบต่อหน้านางหลังจากใช้อำนาจบาตรใหญ่มาหลายปี ขณะนี้ในใจเฟิ่งชิงอวี่สะท้านอย่างอดไม่ได้แต่เมื่อนึกได้ว่าขณะนี้อี๋เหนียงของตนกุมอำนาจ ฮูหยินใหญ่ไม่มีอำนาจใด นางอยากรู้ว่าเฟิ่งหลิงหลงจะทำอะไรนางได้?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ความมั่นใจของเฟิ่งชิงอวี่กลับมาอีกครั้ง นางค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วทำความเคารพอย่างไม่ใส่ใจ“ที่แท้เป็นพี่ใหญ่นี่เอง ทำไมพี่ใหญ่มาเงียบๆ ละ กลางวันแสกๆ เช่นนี้ไม่ตกใจตายกันหมดหรือ”เฟิ่งหลิงหลงสวมชุดสีขาว ใบหน้างามมีแววอาฆาต แล้วกวาดมองอีกฝ่ายเยือกเย็น นางค่อยๆ เดินขึ้นบันไดทีละก้าว แล้วไปยืนตรงหน้าเฟิ่งชิงอวี่ จากนั้นยกมือขึ้นแล้วตบลงไปอย่างไม่ลังเลเฟิ่งชิงหย่าอุทานอย่างตกใจ แล้วถอยหลังไปสองก้าวเฟิ่งชิงอวี่ถูกตบจนคว่ำลงบนโต๊ะ ทำให้จานบนโต๊ะถูกกวาดลงพื้น กระจัดกระจายเละเทะไปหมดนางกุมใบหน้าซีกหน

“นี่เป็นเหล้าดอกพุดตาน เป็นสินค้าแนะนำเช่นกัน เจ้าดื่มให้น้อยหน่อย เหล้านี่ดื่มเข้าไปเหมือนไม่เป็นไร แต่ส่งผลแรงมาก”นางไม่ใคร่ใส่ใจ “วางใจเถอะ ข้าคอแข็งไม่เบา”เมื่อได้ยินเฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยเช่นนี้ อวิ๋นจิ่นเซ่อจึงเชื่อ “เช่นนั้นเจ้าดื่มแล้วคงไม่เป็นไร”ทั้งสองคนกินไปด้วยดื่มไปด้วย อวิ๋นจิ่นเซ่อไม่รู้ไปฟังข่าวจากซุบซิบมาจากแห่งหนตำบลใด มีทั้งเรื่องของชาวบ้าน และยังมีทั้งเรื่องของเหล่าฮูหยินและคุณหนูตระกูลขุนนางเฟิ่งเชียนอวี่ฟังจนหัวเราะชอบใจ ทั้งสองคนดื่มมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้สึกตัว พวกหลิวซูห้ามอย่างไรก็ห้ามไม่อยู่อาหารมื้อนี้กินจนกระทั่งท้องฟ้ามืดสลัวถึงได้จบลง เพราะนายทั้งสองเมามายอย่างมาก“พระชายา พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ”เฟิ่งเชียนอวี่ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาพร่ามัว ร่างกายอ่อนปวกเปียกเหมือนเส้นบะหมี่ เมื่อเทียบกับนาง อวิ๋นจิ่นเซ่อดูยุ่งยากกว่าไม่น้อยเพราะพละกำลังของนางมากกว่า“ใครนะ อย่ามาดึงข้า บังอาจนัก ที่กล้ามาดึงข้า อยากตายหรือ”อวิ๋นจิ่นเซ่อพูดไม่ชัดถ้อยชัดคำ จากนั้นสาวหมัดออกไปอย่างไม่ลังเลเหลิ่งหนิงเบิกตาโต แล้วหลบอย่างว่องไว หมัดของอวิ๋นจิ่นเซ่อจึงชกเข้ากับกำ