LOGINShare
บทที่ 91
Related chapters
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 92
ทันใดนั้นรู้สึกว่าการไม่ทะเยอทะยานก็ดีเหมือนกันตงฟางจิ่งทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงทำหน้าเข้ม “เจ้าสนุกพอหรือยัง?”เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก ในใจแอบไม่สบอารมณ์ การล้างสมองของคนยุคโบราณร้ายกาจกว่าการสะกดจิตของนางซะอีก เพื่อผู้เป็นนายแล้ว ยอมสละได้ทุกสิ่งนางปลุกเว่ยเซิงตื่น หลังจากตื่นมาด้วยความมึนงง เขาเห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีนักของท่านอ๋องและพระชายา ในใจจึงกระตุกวาบเขาคงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปหรอกนะ?แต่ว่าเขาไม่ใช่สายลับและไม่มีความลับใด ทำไมสีหน้าของท่านอ๋องและพระชายาจึงเป็นเช่นนี้?เว่ยชิวถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหา จากนั้นตบบ่าของเขา “พี่ชาย วางใจเถอะ ท่านทำได้ดีมาก”“แต่ว่า...”เว่ยชิวยิ้มเจื่อน “เพราะท่านพี่ทำได้ดี พระชายาถึงไม่พอใจ”เว่ยเซิง “...”เมื่อมีตัวอย่างให้เห็น เฟิ่งเชียนอวี่จึงไม่คิดจะกลั่นแกล้งอีกต่อไป และหมดสนุกที่จะสะกดจิตเว่ยชิว จึงรอแกล้งองครักษ์ลับที่อยู่ข้างหลังต่อองครักษ์ลับแต่ละคนล้วนไม่มีปัญหา ทุกคนมีความจงรักภักดีสูงมาก จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้ายระหว่างที่เฟิ่งเชียนอวี่สะกดจิต สีหน้าขององครักษ์ลับคนสุดท้ายดูผิดปกติคิ้วขมวดแน่น สีหน้าดูเจ็บปวดเล็กน้อย จิต
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 93
เฟิ่งเชียนอวี่กลอกตา คำพูดนี้อีกละ จนแทบจะกลายเป็นคำพูดประจำของเจ้าหมอนี่อยู่แล้วไม่ใช่สินางหันมองตงฟางจิ่ง พร้อมจ้องเขา “ทั้งที่เมื่อครู่ท่านเป็นคนเอาเปรียบข้านะ ข้ายังไม่รังเกียจเลย แล้วดูสิท่านทำสีหน้าอะไรเนี่ย?” ชายโฉดเอ๊ยตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าเป็นพระชายาของข้า ต่อให้ข้าเอาเปรียบเจ้าจริง ก็ถือเป็นเกียรติแก่เจ้า ยังกล้ารังเกียจหรือ?”ว๊ายตายแล้ว ช่างสดใหม่อะไรอย่างนี้ ช่างเป็นตรรกะที่ซาบซึ้ง เฟิ่งเชียนอวี่โกรธจนอยากจะหัวเราะสองมาตรฐานเช่นนี้มันสุดโต่งไร้ขอบเขตเกินไปแล้วนะ น่าโมโหนัก“อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าใคร ฉวยโอกาสตอนพิษเหมันต์ของข้ากำเริบ ทำตัวบังอาจกับข้ายิ่งนัก”เฟิ่งเชียนอวี่สะอึก เตรียมจะตอบโต้ ทว่าเสียงของเว่ยเซิงดังขึ้น“ท่านอ๋อง พระชายา รีบดูขอรับ”สงครามน้ำลายของทั้งสองถูกตัดตอน จึงพากันหันมอง เห็นเพียงหนอนสีแดงบนพื้น ซึ่งก่อนหน้านี้ร่างกายอ้วนท้วน ขณะนี้ร่างของมันค่อยๆ แฟ่บลงเฟิ่งเชียนอวี่มองสำรวจอยู่สักครู่ พลันเข้าใจ“ข้าก็ว่าทำไมถึงคุ้นตานัก ที่แท้ก็เป็นหนอนกู่นี่เอง”ตงฟางจิ่งหันมองนางฉับพลัน “เจ้ารู้จักหรือ?”“รู้จักสิ”ตอนยังอยู่ใ
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 94
นางมองดูหนอนแห้งกรังในมือ แล้วครุ่นคิด“ดูท่า หนอนกู่ของที่นี่ ร้ายกาจยิ่งกว่าที่ข้าได้รู้มา ถึงกับสามารถควบคุมมนุษย์ได้”“หากรู้แต่แรกว่าเขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ข้าคงไม่ใช่วิธีสะกดจิตกับเขา อย่างน้อยเขายังมีชีวิตรอด จุๆ บาปกรรม”องครักษ์ลับผู้นี้ถูกหนอนกู่ควบคุม ส่วนการสะกดจิตของนางคล้ายกับการควบคุมสมอง แล้วเข้าไปกระตุ้นส่วนลึกสุดมิน่าละเมื่อครู่สีหน้าของคนผู้นี้ถึงได้ทรมานนัก หนอนกู่ที่อยู่ในร่างของเขาต่อต้านการสะกดจิต ดังนั้นหนอนกู่จึงถูกขับออกจากร่างกายแม้เฟิ่งเชียนอวี่จะไม่แตกฉานในเรื่องหนอนกู่ แต่นางเป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ แม้จะไม่เคยเจออาการป่วยเช่นนี้มาก่อนแต่เมื่อผนวกกับสถานการณ์ตรงหน้า เพียงตรึกตรองสักนิด คิดให้รอบด้านในทฤษฎีเดียวกัน ก็พอจะคาดเดาได้ตงฟางจิ่งคว้าข้อมือของนางกะทันหัน เขาออกแรงเยอะมาก จากนั้นจ้องนางเขม็ง“หากถูกหนอนกู่ เจ้ามีวิธีแก้หรือ?”เฟิ่งเชียนอวี่ปวดข้อมือ จึงไม่ได้สนใจคำถามของเขา นางโมโหทันที“ท่านเป็นบ้าหรือ ถึงได้คลุ้มคลั่งเช่นนี้ ปล่อยนะ มันเจ็บมากไม่รู้หรือ”ระหว่างที่พูด ด้วยความโมโหนางจึงกระทืบเขาไปหลายครั้งตงฟางจิ่งเม้มปาก คลา
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 95
ในยุคโบราณย่อมไม่มีไฟฟ้า แห่งเดียวที่มีคือในห้องทดลองของเฟิ่งเชียนอวี่ ดังนั้น จึงมีนางที่แก้หนอนกู่นี้ได้ตงฟางจิ่งจ้องมองนางด้วยสีหน้าสับสน“ถ้าหาก ข้าได้พบเจ้าเร็วกว่านี้ คงดีไม่น้อย...”สีหน้าตงฟางจิ่งเหมือนกำลังอมยิ้ม ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด พร้อมพึมพำเฟิ่งเชียนอวี่มองดูอย่างอกสั่นขวัญแขวน จนลืมตัวถอยหลังไปหนึ่งก้าวจู่ๆ เจ้าหมอนี่พูดประโยคนี้ออกมา หากไม่ใช่เพราะสีหน้าที่เจ็บปวด นางยังนึกว่าเขากำลังสารภาพรักกับนางซะอีก“เรื่องนี้ฟังดูเหมือนมีที่มา ถ้าอย่างไร ลองเล่ามาฟังสิ?”เฟิ่งเชียนอวี่หัวเราะแห้งตงฟางจิ่งหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้น เขากลับมาเป็นปกติอีกครั้ง“เว่ยเซิง ส่งพระชายากลับไป”“ขอรับ”เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก ไม่พูดก็ช่างหลังจากเว่ยเซิงส่งเฟิ่งเชียนอวี่กลับเรือนชิง ได้ย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว“ท่านอ๋อง เรื่องผ่านมาตั้งหลายปี นึกไม่ถึงว่าวิชาหนอนกู่ของแคว้นหนานอูจะปรากฏอีกครั้ง ท่านอ๋องคิดจะทำอย่างไรต่อขอรับ?”เว่ยชิวขมวดคิ้ว “สิ่งที่ทำให้ลับหกทรยศคือหนอนกู่หนานอู แล้วองค์รัชทายาทมีบทบาทอย่างไรในเรื่องนี้หรือขอรับ?”“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าองค์รัชทายาทจะลักลอบต
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 96
“ขอรับ”วันรุ่งขึ้นเฟิ่งเชียนอวี่พาสาวใช้ออกไปข้างนอกอีกแล้วนางแวะไปเยี่ยมเหล่าแม่นางที่หออิ๋งชุน ตอนนี้มีบ้านสวนแล้ว รอให้ดอกไม้รอบแรกบานเต็มที่ ก็สามารถเริ่มผลิตสินค้าได้เลย และเตรียมเปิดร้านนางตั้งชื่อใหม่ให้เด็กสาวทั้งแปดคน เพื่อความสะดวก จึงตั้งชื่อพวกนางตามฤดูกาลย่อยซึ่งเรียงลำดับจากอายุของเด็กสาวทั้งแปดคน ได้แก่จิงเจ๋อ ลี่ชิว ไป๋ลู่ กู๋อวี่ เซี่ยจื้อ ชิวเฟิน ซวงเจี้ยงและตงจื้อประตูใหญ่ของหออิ๋งชุนตรงท้ายตรอกดอกไม้ เฟิ่งเชียนอวี่ได้สั่งให้คนมาปิดไปแล้วครั้งที่สองที่นางไป พบว่าประตูหลังของหออิ๋งชุน มีเพียงกำแพงชั้นหน้ากั้น ถัดไปก็เป็นบ้านเรือนที่อยู่อาศัยของชาวบ้านแล้วต่อมาเฟิ่งเชียนอวี่เกิดความคิด จึงใช้เงินก้อนหนึ่งที่จำนวนไม่น้อย ซื้อบ้านหลังนั้นเอาไว้เอง จากนั้นรื้อถอนกำแพงที่ขวางกั้น เพื่อให้พื้นที่เชื่อมถึงหออิ๋งชุนทั้งหมด หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว จึงได้เปิดเส้นทางใหม่ที่เชื่อมถึงกันเมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อไปพวกจิงเจ๋อออกไปข้างนอก จึงไม่ต้องเดินออกจากเส้นตรอกดอกไม้ และไม่เกิดความยุ่งยากโดยไม่จำเป็นถนนที่อยู่ตรงข้ามกับหออิ๋งชุนพอดีคือถนนทิศเหนือ ซึ่งอย
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 97
ฮองเฮาคงลืมไปแล้วว่าเรื่องเรือมังกร เพราะรัชทายาทให้ทุกข์แก่จวนอ๋องหกก่อน ทุกข์นั้นถึงได้ย้อนเข้าตัว“หมอมอ เจ้าว่าข้าควรทำเช่นไรดี?”เมื่อฮองเฮานึกถึงลูกชายที่ยังถูกกักบริเวณ ทำให้กลัดกลุ้มอย่างมากในฐานะรัชทายาท การมีอำนาจและไร้ซึ่งอำนาจ ต่างกันราวฟ้ากับเหว“ฮองเฮาอย่างทรงกลัดกลุ้ม ฝ่าบาทให้เกียรติพระนางขนาดนี้ คงจะให้ความสำคัญกับองค์รัชทายาทไปด้วย รอให้ฝ่าบาทหายกริ้วเมื่อใด องค์รัชทายาทต้องไม่เป็นไรแน่นอนเพคะ อย่างไรรัชทายาทก็ยังเป็นรัชทายาทอยู่แล้ว” หมอมอเอ่ยปลอบฮองเฮาพึมพำ “ถูกต้อง รัชทายาทก็ยังเป็นรัชทายาท แตกต่างจากองค์ชายที่เกิดจากเหล่าสนมอยู่แล้ว” “ข้าทำเพื่อฝ่าบาททุกอย่าง พระองค์คงเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตบ้าง”นางพูดกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา คล้ายกำลังปลอบใจตัวเอง จนความกระวนกระวายค่อยๆ ลดลง ต่อมาแววตาเหี้ยมเกรียมอีกครั้ง แล้วกัดฟันกรอด“ตงฟางจิ่งทำร้ายหลางเอ๋อร์ของข้าถึงเพียงนี้ แค้นนี้ ข้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ เด็ดขาด”จวนตระกูลเฟิ่งศาลาภายในสวนดอกไม้สาวน้อยแรกรุ่นสองคนนั่งอยู่ในศาลา บนโต๊ะมีน้ำชา ขนมและผลไม้วางไว้คนหนึ่งสวมชุดกระโปรงรัดอกผ้าแพรสีเขียวอ่อน ตรงคอเสื้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 98
เฟิ่งชิงอวี่ชะงัก เมื่อหันมอง พลันเห็นเฟิ่งหลิงหลงไม่รู้มายืนอยู่ตรงบันไดศาลาตั้งแต่เมื่อใด พร้อมจ้องนางด้วยสีหน้าเรียบเฉยนางในฐานะคุณหนูใหญ่สายตรง ทั่วทั้งจวนไม่ว่าจะเป็นสาวใช้หรืออี๋เหนียง กระทั่งน้องสาวที่เกิดจากพวกอนุภรรยา ล้วนให้ความเคารพยำเกรงนางทั้งสิ้น ไม่มีใครกล้ากำเริบต่อหน้านางหลังจากใช้อำนาจบาตรใหญ่มาหลายปี ขณะนี้ในใจเฟิ่งชิงอวี่สะท้านอย่างอดไม่ได้แต่เมื่อนึกได้ว่าขณะนี้อี๋เหนียงของตนกุมอำนาจ ฮูหยินใหญ่ไม่มีอำนาจใด นางอยากรู้ว่าเฟิ่งหลิงหลงจะทำอะไรนางได้?เมื่อคิดได้เช่นนั้น ความมั่นใจของเฟิ่งชิงอวี่กลับมาอีกครั้ง นางค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วทำความเคารพอย่างไม่ใส่ใจ“ที่แท้เป็นพี่ใหญ่นี่เอง ทำไมพี่ใหญ่มาเงียบๆ ละ กลางวันแสกๆ เช่นนี้ไม่ตกใจตายกันหมดหรือ”เฟิ่งหลิงหลงสวมชุดสีขาว ใบหน้างามมีแววอาฆาต แล้วกวาดมองอีกฝ่ายเยือกเย็น นางค่อยๆ เดินขึ้นบันไดทีละก้าว แล้วไปยืนตรงหน้าเฟิ่งชิงอวี่ จากนั้นยกมือขึ้นแล้วตบลงไปอย่างไม่ลังเลเฟิ่งชิงหย่าอุทานอย่างตกใจ แล้วถอยหลังไปสองก้าวเฟิ่งชิงอวี่ถูกตบจนคว่ำลงบนโต๊ะ ทำให้จานบนโต๊ะถูกกวาดลงพื้น กระจัดกระจายเละเทะไปหมดนางกุมใบหน้าซีกหน
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 99
น้อยตรงไหนกัน หญิงในยุคโบราณ ใส่เสื้อผ้าน้อยที่สุดในฤดูร้อน อย่างน้อยก็ต้องใส่สามชิ้นเสื้อตัวใน เสื้อชั้นใน บวกกับผ้าคลุมตัวบางชั้นนอกอีกหนึ่งชิ้น หนำซ้ำยังต้องสวมถุงเท้าและรองเท้า ทั่วทั้งตัวยังคงปกปิดอย่างมิดชิดเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ แล้วคิดถึงเสื้อแขนสั้นขาสั้นและรองเท้าแตะหนีบในสมัยใหม่มาก อีกทั้งยังมีเครื่องปรับอากาศ ตู้เย็น น้ำเย็น และไอศกรีม...“พระชายา ความจริงวันนี้ถือว่าไม่ได้ร้อนมากนัก น้ำแข็งนี่เป่าอีกสักครู่ก็ให้ยกออกไปเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวเป็นไข้หวัดขึ้นมาจะแย่เอา” หลิวซูเอ่ยเตือนอย่างอดไม่ได้พวกนางล้วนเป็นหญิงสาวในยุคโบราณ เกิดและโตที่นี่ จึงเคยชินไปแล้ว เลยไม่ได้รู้สึกร้อนขนาดนั้น จึงไม่เข้าใจพระชายาจริงๆ ว่าทำไมถึงขี้ร้อนขนาดนั้น“ไม่ได้ ข้ายังรู้สึกว่าไม่พอ กำลังคิดว่าจะให้ยกมาอีกสองกะละมังด้วยซ้ำ” เฟิ่งเชียนอวี่กลอกตาหลิวซูและอิ้งเสวี่ยสบตากัน แล้วรู้สึกจนใจ“พระชายา อู๋เหวยไต้สือแห่งวัดหลงถานกลับมาแล้วเจ้าค่ะ มีพวกฮูหยินและคุณหนูมากมายไปกราบไหว้ พระชายาก็ไปด้วยสิเจ้าคะ ไม่แน่หากโชคดีอาจได้พบไต้ซือ”เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก พร้อมเอ่ยถาม “หลวงจีนนั่นรูปงามหรือ?
Latest chapter
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 212
“ฮือ ฮือ...”ตงฟางหล่างหน้าซีดด้วยความหวาดผวา พร้อมส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ใช่นะเสด็จพ่อ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นทว่าฮ่องเต้เทียนหยวนกลับเชื่อไปเจ็ดแปดส่วนแล้วเพราะมือสังหารพูดอย่างมีเหตุมีผล หากตงฟางจิ่งลอบสังหารเขาจริง เหตุผลล่ะ?ตงฟางจิ่งร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก น้อยมากที่จะออกจากจวนอ๋อง ไม่มีเหตุผลในการลอบปลงพระชนม์แม้แต่น้อย เพราะต่อให้ทำสำเร็จ แล้วเขาจะทำอะไรได้?ทว่ารัชทายาทไม่เหมือนกันหากฮ่องเต้เทียนหยวนตาย รัชทายาทจะเป็นฮ่องเต้ตงเยว่คนต่อไป ถือเป็นผลประโยชน์มหาศาลสำหรับเขา จึงค่อนข้างเข้าใจได้ ฮ่องเต้เทียนหยวนเป็นฮ่องเต้ที่เห็นแก่ตัวและรักอำนาจ คำพูดของมือสังหารแต่ละคำกระแทกเข้าไปในใจเขา ราวกับรุกล้ำขีดจำกัดของเขา ทำให้เขาโกรธจนถึงขีดสุด“ทหาร มาลากตัวมือสังหารผู้นี้ลงไปประหารซะ”“ยังมีรัชทายาท คนที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เนรคุณอกตัญญู ช่างน่าโมโหยิ่งนัก มาลากตัวไปรอรับโทษที่คุกหลวง”ฮ่องเต้เทียนหยวนโมโหมาก หลังจากสั่งเสร็จจึงจากไปทันทีเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างสุดขั้ว ตงฟางจิ่งถูกปล่อยออกจากวังอย่างปลอดภัย ส่วนรัชทายาทถูกนำไปคุมขังที่คุกหลวงรัชทายาทคงไม่นึกไม่ฝัน เมื
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 211
“รัชทายาท...”น้ำเสียงเย็นเยือกของฮ่องเต้เทียนหยวนทำให้ใจของตงฟางหล่างบีบรัด“เสด็จพ่อ ลูกถูกปรักปรำพ่ะย่ะค่ะ ไม่รู้ว่ามือสังหารผู้นี้ได้รับคำสั่งจากใคร ถึงได้ใส่ความลูกเช่นนี้”“ก่อนหน้านี้เขาซัดทอดน้องหกก่อน ตอนนี้ซัดทอดลูก เห็นได้ชัดว่ามีเงื่อนงำ ความภักดีที่ลูกมีต่อเสด็จพ่อ ฟ้าดินเป็นพยานได้ ไม่กล้าลบหลู่พระองค์แม้แต่น้อย”“เสด็จพ่อ นี่เป็นแผนการ ขอจงทรงตรวจสอบด้วยพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนบรรยายไม่ถูก แต่ไม่ดีแน่นอน สายตาของพระองค์หันมองตงฟางจิ่ง“เจ้าหก เรื่องนี้เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “ลูกไม่มีความเห็น มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น ลูกเป็นผู้บริสุทธิ์พ่ะย่ะค่ะ”ตงฟางหล่างกัดฟันกรอด แล้วถลึงตาใส่เขา เจ้าบริสุทธิ์หรือ? ดังนั้นคนที่มีปัญหาคือเขางั้นหรือ?เขาอดแค่นหัวเราะไม่ได้ “น้องหกพูดอย่างไม่เดือดร้อน ครั้งที่แล้วมือสังหารซัดทอดเจ้า คราวนี้กลับเปลี่ยนคำให้การกะทันหัน ช่างบังเอิญเสียจริง”ตงฟางจิ่งส่ายหน้าเชื่องช้า “มือสังหารชี้แจงสาเหตุแล้วไม่ใช่หรือ”“ท่านสังหารน้องสาวเพียงคนเดียวของเขา คนเป็นพี่ชายอย่างเขาไม่ยินดีถวายชีวิตให้ท่านอีกแล้ว เรื่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 210
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่ารัชทายาทสั่งการเจ้าหรือ?”“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไม่กล้าโป้ปด ทุกอย่างเป็นคำสั่งขององค์รัชทายาท”ตงฟางหล่างที่อยู่อีกด้านกำหมัดแน่น มองดูมือสังหารด้วยแววตาอำมหิต แทบอยากจะเข้าไปแทงอีกฝ่ายให้ตายคามือเขากล้าได้อย่างไร...“ฮึ เจ้านึกว่าเราจะเชื่อเจ้าหรือ?”“ครั้งที่แล้วเจ้าซัดทอดอ๋องหก ครั้งนี้ซัดทอดรัชทายาท เจ้ากำลังปั่นหัวเราเหมือนคนโง่หรือ?”มือสังหารรีบกล่าว “กระหม่อมไม่กล้า”“เราว่าเจ้าใจกล้ามาก ในเมื่อเจ้าซัดทอดรัชทายาท เราจะถามเจ้าอีกครั้ง เหตุใดครั้งแรกเจ้าซัดทอดอ๋องหก แล้วตอนนี้ถึงเปลี่ยนคำให้การอีกครั้ง?”“หากเจ้าไม่มีเหตุผล เราจะให้เจ้าได้ลิ้มรสสุดยอดของเครื่องทรมาน” ฮ่องเต้เทียนหยวนทรงพลังดูน่าเกรงขามมือสังหารกัดฟันกรอก แล้วจ้องไปที่รัชทายาท ในดวงตามีความโกรธแค้นที่รุนแรงความโกรธแค้นนั้นเสมือนจริงมากตงฟางหล่างถูกเขาจ้องจนชะงักไป“กระหม่อมเป็นข้ารับใช้ขององค์รัชทายาทมาตลอด ทำงานให้องค์รัชทายาทด้วยความจงรักภักดี”“การลอบปลงพระชนม์ในครั้งนี้ เดิมทีกระหม่อมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตาย เพราะองค์รัชทายาทเคยบอกว่าหากกระหม่อมเกิดเรื่อง จะช่วยดูแลน้องสาวเพียง
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 209
ถูกต้อง หากไม่มีตราประทับนั่น แค่คำให้การของมือสังหาร คงไม่มีน้ำหนักมากพออ๋องทุกคนล้วนมีตราประทับเฉพาะของทุกคน เพื่อแสดงสถานะของตน ซึ่งเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเป็นวัสดุหรือฝีมือแกะสลักล้วนเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งยากจะเลียนแบบทว่าตราประทับนั่นกลับอยู่บนตัวมือสังหาร หนำซ้ำหลังผ่านการพิสูจน์ มันเป็นของจริงนี่จึงเป็นสาเหตุให้ฮ่องเต้เทียนหยวนสงสัยตงฟางจิ่งสีหน้าฮ่องเต้เทียนหยวนไม่สู้ดีนัก เขาหันมองตงฟางจิ่ง “เจ้าหก เจ้าเป็นลูกที่เรารักและเอ็นดูมาโดยตลอด หากเจ้ายอมรับตอนนี้ เราจะลงโทษสถานเบา”“ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าเราไม่ให้โอกาสเจ้า”เมื่อรัชทายาทได้ยิน แววตามีความไม่สบอารมณ์แวบผ่านตงฟางจิ่งสีหน้าเรียบเฉย “ลูกไม่มีความผิดพ่ะย่ะค่ะ”“ดี นำตัวเข้ามาเดี๋ยวนี้” ฮ่องเต้เทียนหยวนเอ่ยเสียงฮึดฮัดในไม่ช้า มือสังหารที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำกรมราชทัณฑ์ถูกคุมตัวเข้ามามือสังหารหมอบกราบอยู่บนพื้น ไม่มีปฏิกิริยาใดทั้งสิ้นฮ่องเต้เทียนหยวนมองเขาเยือกเย็น “เจ้าลองบอกเราอีกครั้งสิ คืนนั้นที่เจ้าลอบสังหารเรา ได้รับคำสั่งจากใครกันแน่?”“ทางที่ดีจงพูดความจริง หากกล้าโป้ปดแม้แต่น้อย เราจะเฉือนเจ้าท
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 208
“พระชายา ตกลงท่านทำอะไรลงไป?”เฟิ่งเชียนอวี่เท้าคางพร้อมโบกมือ “บอกไปพวกเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”นางหันมองเว่ยเซิงกับเว่ยชิว “พวกเจ้าสองคนมีวิธีทำให้ฮ่องเต้ไต่สวนคดีของตงฟางจิ่งอีกครั้งหรือไม่?”“จำไว้ ทางที่ดีต้องไต่สวนต่อหน้าเหล่าขุนนาง โดยเฉพาะสามารถไต่สวนในท้องพระโรง สอบสวนมือสังหารคนนั้นต่อหน้าทุกคน”“ไม่ได้นะขอรับพระชายา หากมือสังหารคนนั้นซัดทอดท่านอ๋องอีกครั้ง เช่นนั้นข้อหานี้ จะไม่มีวันรอดไปได้อีกเลย”สีหน้าเว่ยเซิงเคร่งเครียดมากเฟิ่งเชียนอวี่กลอกตามองเขา “เรื่องนี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? วางใจเถอะ หากอยากให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าออกมาจากคุกหลวงอย่างปลอดภัย ต้องทำเรื่องนี้ให้สำเร็จ”“นี่มัน...”เว่ยเซิงเอ่ยอย่างลังเล “พระชายา ท่านมั่นใจหรือ?”“มั่นใจแน่นอน”“งั้น...ก็ดี ข้าน้อยเข้าใจแล้ว” เว่ยเซิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำความเคารพคดีลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้เทียนหยวน แม้จะถูกมือสังหารซัดทอด แต่ในทางความผิด ตงฟางจิ่งยังไม่ยอมรับแม้ภายนอกตงฟางจิ่งจะเป็นอ๋องที่อ่อนแอขี้โรค ไม่สนใจเรื่องภายนอก ทว่าหลายปีมานี้ แอบวางแผนอยู่เบื้องหลังไม่น้อยเรื่องลอบปลงพระชนม์ เป็นความผิดที่ใส่ร้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 207
บ่าวทางซ้ายมือเข้าใจทันที จึงก้าวไปหนึ่งก้าวแล้วทำให้เหยียนความสลบเขาวางเหยียนควานไว้บนพื้น แล้วหันไปมองอีกคน “พระชายา ท่านเก่งกาจเหลือเกินขอรับ”นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้ามาอย่างง่ายดาย หนำซ้ำยังไม่มีใครขัดขวางที่แท้บ่าวรับใช้ทั้งสองคน คือเฟิ่งเชียนอวี่และเว่ยเซิงส่วนเหลิ่งหานและเว่ยชิว ทั้งสองคนรออยู่ด้านนอก“เจ้าเฝ้าเขาให้ดี ข้าจะไปพบมือสังหารคนนั้น”“ไม่ได้ขอรับพระชายา ให้ข้าน้อยไปเป็นเพื่อนเถอะ ท่านเข้าไปคนเดียวอันตรายมาก”“วางใจเถอะ ข้ารู้จักประมาณตน ไม่ต้องพูดมาก”หลังจากเฟิ่งเชียนอวี่เอากุญแจมาจากมือเหยียนควาน ในไม่ช้าก็หาห้องขังของมือสังหารคนนั้นเจอพื้นที่บริเวณนี้เป็นส่วนที่ลึกมาก ห้องขังรอบด้านล้วนว่างเปล่า มีเพียงหนึ่งห้องที่คุมขังคนเอาไว้ จึงหาได้ง่ายมากนางเปิดประตูห้องขัง แล้วเดินเข้าไปอย่างเชื่องช้ามือสังหารที่เดิมทีนอนพักสายตาอยู่บนเตียงลืมตาโพลง แล้วระมัดระวังตัวมาก “เจ้าคือใคร? เข้ามาได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่มองสำรวจอีกฝ่ายสักครู่ ใบหน้าดำคล้ำ หน้าตาธรรมดา เป็นคนที่หน้าตากลืนหายเข้าไปในฝูงชนนางเลิกคิ้ว เดินเข้าไปอย่างเชื่องช้า จากนั้นนั่งลงบนเก้าอี
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 206
“...”เว่ยเซิงตาลุกวาว “พระชายา ท่านรู้แล้วหรือว่าจะช่วยท่านอ๋องได้อย่างไร?”เฟิ่งเชียนอวี่พยักหน้า “มีวิธีที่ช่วยได้จริง แต่ว่า ข้าจำเป็นต้องได้พบมือสังหารคนนั้น”“ไม่มีปัญหา เรื่องนี้พวกข้าจะคิดหาวิธีเองขอรับ” เว่ยเซิงเว่ยชิวรีบรับปากทันทีเฟิ่งเชียนอวี่ผายมือ “ฤกษ์ดีไม่สู้ฤกษ์สะดวก ทำเสียตอนนี้เถอะ”“ตอนนี้หรือ?” ทั้งสามคนแปลกใจนางเลิกคิ้ว “ไม่ได้หรือ?”“ไม่ใช่แน่นอนขอรับ” พวกเขาแค่รู้สึกว่ากะทันหันเกินไปเท่านั้นแต่เรื่องช่วยท่านอ๋องจะรอช้าต่อไปไม่ได้แล้ว ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี พวกเว่ยเซิงจึงลงมือทันทีขณะนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว บนถนนหนทางจึงไม่มีผู้คน เงียบสงัดมาก คนชุดดำทั้งสี่คนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปที่เรือนจำของกรมราชทัณฑ์เรือนจำของกรมราชทัณฑ์ย่อมตั้งอยู่ภายในกรม และมีทหารป้องกันแน่นหนาเช่นกันหากอยากเคลื่อนไหวโดยไม่เอิกเกริก แทรกซึมเข้าไปโดยไม่ให้เหล่าทหารพวกนี้รู้ คงทำได้เพียง...เฟิ่งเชียนอวี่ครุ่นคิด “เสนาบดีกรมราชทัณฑ์สามารถเข้าออกเรือนจำได้ตลอดใช่หรือไม่?”เว่ยเซิงพยักหน้า “แน่นอนขอรับ”สำหรับเสนาบดีกรมราชทัณฑ์ เรือนจำเปรียบเสมือนพื้นที่ของตัวเอง ย่อมเข้
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 205
“เกลียดหรือ...คงไม่ถึงขั้นนั้น”ปีศาจจิ๋วที่มีเงางอกออกมาบนหัวบินเข้ามา ทำเสียงฮึดฮัด “หากไม่ใช่เพราะตอนแรกเขาไม่ยอมหย่าร้างกับเจ้า ด้วยความสามารถของเจ้า ตอนนี้คงมีความสุขอิสรเสรีไปแล้ว”“เขาเป็นคนกักขังเจ้าเอาไว้ในจวนอ๋องหก ทำให้เจ้าไม่อาจทำตามความฝันได้”เฟิ่งเชียนอวี่กระพริบตา แล้วสงสัย “ความฝันของข้าคือสิ่งใดหรือ?”ปีศาจจิ๋วบินวนกลางอากาศหนึ่งรอบ กำหมัดขวาแล้วชูขึ้น “ความฝันของพวกเราคือ เงินทองที่ใช้ไม่หมด หนุ่มรูปงามที่เกี้ยวไม่หวาดไม่ไหว”เฟิ่งเชียนอวี่ “...”นางฟ้าจิ๋วถีบปีศาจจิ๋วจนกระเด็น พร้อมมือเท้าเอว เอ่ยอย่างโกรธเคือง “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ”“เชียนอวี่ เจ้าอย่าฟังเขาพูดจาเหลวไหล เขาคือหายนะ เจ้าดูเขาสิแค่หน้าตาก็ไม่เหมือนคนดีแล้ว”เฟิ่งเชียนอวี่เอ่ยเชื่องช้า “พวกเจ้าสองคนหน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน”“ใครเป็นคนบอก”“ไม่ใช่สักหน่อย”ปีศาจจิ๋วและนางฟ้าจิ๋วโต้แย้งพร้อมกันเฟิ่งเชียนอวี่ถอนหายใจ แล้วโบกพวกเขาให้พ้นทางอย่างน่ารำคาญ “เอาละ เอาละ หนวกหูจะตายแล้ว ไปไกล ๆ ข้าเลย”นางฟ้าจิ๋วเบะปาก “เจ้าต้องช่วยเขาให้ได้นะ หากสามีเจ้าตาย เจ้าเองก็จบเห่เช่นกัน”“ที่นี่
ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว บทที่ 204
“เจ้านึกว่าข้าจับตัวช่างพวกนั้นไม่ได้หรือ?”“ตอนนี้ข้าใจดีเปิดโอกาสให้เจ้ามีชีวิตรอด อย่าทำตัวไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”ตงฟางจิ่งเอ่ยเสียงเรียบ “หากรัชทายาทเก่งกล้าขนาดนั้น เชิญตามสบาย”เฟิ่งเชียนอวี่เคยกล่าวไว้ แม้ช่างเหล่านั้นจะรู้วิธีทำ แต่พวกเขาไม่รู้ขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญที่สุดหากไม่มีขั้นตอนนี้ จะไม่สามารถผลิตแก้วหลิวหลีที่เป็นผลึกใสออกมาได้คิดไปก็น่าจะใช่ นางรักเงินทองขนาดนั้น สิ่งที่ทำเงินได้มากมาย จะเปิดเผยออกไปหมดได้อย่างไร หญิงผู้นั้นฉลาดเป็นกรดตงฟางจิ่งจึงไม่เป็นห่วงสักนิดตงฟางหล่างเห็นว่าใช้ไม้ไหนก็ไม่ได้ผล จึงจากไปด้วยความโกรธจวนอ๋องหกเฟิ่งเชียนอวี่พลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงเพราะนอนไม่หลับในหัวของนางคิดถึงตงฟางจิ่งโดยไม่มีสาเหตุแม้นางจะไม่รู้ว่าคุกหลวงในยุคโบราณเป็นอย่างไร แต่คิดก็รู้ แม้คุกหลวงจะเป็นคุกระดับสูง ทว่าอย่างไรก็คือคุก จะสุขสบายได้อย่างไรตงฟางจิ่งถูกจับตัวไป ข้างในคงไม่มีใครใช้เครื่องทรมานกับเขาหรอกนะ?ไม่ไม่ ไม่น่าจะใช่ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นท่านอ๋อง เป็นถึงองค์ชาย คงไม่ตกต่ำขนาดนั้นแต่เรื่องที่เขาถูกตั้งข้อหาไม่ใช่เรื่องเล็ก นั่นมันก่อกบฏเ
