บทที่ 92

ทันใดนั้นรู้สึกว่าการไม่ทะเยอทะยานก็ดีเหมือนกัน

ตงฟางจิ่งทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงทำหน้าเข้ม “เจ้าสนุกพอหรือยัง?”

เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก ในใจแอบไม่สบอารมณ์ การล้างสมองของคนยุคโบราณร้ายกาจกว่าการสะกดจิตของนางซะอีก เพื่อผู้เป็นนายแล้ว ยอมสละได้ทุกสิ่ง

นางปลุกเว่ยเซิงตื่น หลังจากตื่นมาด้วยความมึนงง เขาเห็นสีหน้าที่ดูไม่ดีนักของท่านอ๋องและพระชายา ในใจจึงกระตุกวาบ

เขาคงไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกไปหรอกนะ?

แต่ว่าเขาไม่ใช่สายลับและไม่มีความลับใด ทำไมสีหน้าของท่านอ๋องและพระชายาจึงเป็นเช่นนี้?

เว่ยชิวถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหา จากนั้นตบบ่าของเขา “พี่ชาย วางใจเถอะ ท่านทำได้ดีมาก”

“แต่ว่า...”

เว่ยชิวยิ้มเจื่อน “เพราะท่านพี่ทำได้ดี พระชายาถึงไม่พอใจ”

เว่ยเซิง “...”

เมื่อมีตัวอย่างให้เห็น เฟิ่งเชียนอวี่จึงไม่คิดจะกลั่นแกล้งอีกต่อไป และหมดสนุกที่จะสะกดจิตเว่ยชิว จึงรอแกล้งองครักษ์ลับที่อยู่ข้างหลังต่อ

องครักษ์ลับแต่ละคนล้วนไม่มีปัญหา ทุกคนมีความจงรักภักดีสูงมาก จนกระทั่งมาถึงคนสุดท้าย

ระหว่างที่เฟิ่งเชียนอวี่สะกดจิต สีหน้าขององครักษ์ลับคนสุดท้ายดูผิดปกติ

คิ้วขมวดแน่น สีหน้าดูเจ็บปวดเล็กน้อย จิต