บททั้งหมดของ ตามรักให้หวนคืนใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

ต่อสู้ผ่านสมรภูมิเลือดเพื่อปกป้องประเทศชาติจากผู้รุกราน โดยไม่เกรงกลัวใดๆพี่หู่คิดในใจว่า โม่หนานเจ๋อเป็นทหารราชันย์ที่เคยเข้าร่วมสงครามภายในตะวันออกกลาง เป็นวีรบุรุษผู้กอบกู้ชาติบ้านเมือง อีกทั้งยังเป็นผู้ที่ฝ่าฟันออกจากสงครามที่โหดร้ายที่สุดแต่หญิงสาวที่อ่อนโยนตรงหน้าคนนี้ จะเป็นภรรยาของโม่หนานเจ๋อได้อย่างไร?เขาปลอบโยนด้วยความไม่ใส่ใจว่า "วางใจได้เลย โม่หนานเจ๋อเป็นถึงใครกัน? เขามีอำนาจล้นฟ้า แค่ชื่อของเขาก็ทำให้คนกลัวจนตัวสั่นแล้ว ใครจะกล้าเอาภรรยาของเขามาขาย? เท่าที่ฉันรู้ โม่หนานเจ๋อยังไม่ได้แต่งงานเลย คงเป็นแค่คนชื่อเหมือนกัน ติดต่อสามีของเธอต่อไปเถอะ ให้เขาเอาเงินยี่สิบล้านมาไถ่ตัวเธอ"พวกผู้ชายเหล่านั้นจึงติดต่อโม่หนานเจ๋อต่อไปซู่เยียนรู้สึกหมดหวัง เธอนั่งทรุดตัวลงที่มุมห้อง หลับตาด้วยความสิ้นหวังไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ทั้งพื้นดินรู้สึกสั่นสะเทือน"ปั้ง!" เสียงระเบิดทำให้ตัวเธอรู้สึกสะเทือนซู่เยียนสะดุ้งและลืมตาขึ้นพวกผู้ชายในห้องที่กำลังเล่นไพ่รอค่าไถ่ต่างตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อลูกน้องที่อยู่ข้างนอกตะโกนเข้ามาด้วยความหวาดกลัว

สายตาของโม่หนานเจ๋อเย็นยะเยือก สงบนิ่งแต่กลับเย็นชา "หมายความว่าอย่างไร?"สายตาที่แน่วแน่ของซู่เยียนจ้องมองเขา "เราหย่ากันเถอะ"เธอชอบผู้ชายคนนี้มาสามปี และแค่อยากได้ชีวิตคู่ที่บริสุทธิ์ก็เท่านั้นในเมื่อตอนนี้ ชีวิตคู่ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป เธอเองก็ไม่อยากฝืนและไม่ต้องการประนีประนอมอีกนัยน์ตาของโม่หนานเจ๋อดำสนิท สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดผู้ช่วยพิเศษโหลวชิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "ซู่เยียน อายุ 25 ปี มาจากเมืองเฟิ่งของเป่ยกว๋อ พ่อของเธอเป็นนักดื่มสุราและมีประวัติใช้ความรุนแรงในครอบครัว แม่และพี่ชายของเธอเป็นนักพนัน อีกทั้งติดหนี้ก้อนใหญ่"ซู่เยียนตกใจและมองไปที่โหลวชิงโหลวชิงพูดต่ออย่างไม่เกรงใจ "เธอลาออกจากโรงเรียนตอนมัธยมสาม ถูกหลอกโดยเพื่อนชายออนไลน์และทำงานเป็นโฮสเตสที่ KTV มาหลายปี ตอนอายุยี่สิบปีได้แต่งงานกับชายอายุแปดสิบปีที่ต่างประเทศ จากนั้นเวลาไม่ถึงสองปีก็กลายเป็นหม้าย โดยไม่ได้รับมรดกแม้แต่บาทเดียว""เธอมีการศึกษาสูงสุดแค่ระดับประถม อีกทั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมาก็ไม่ประสบความสำเร็จ เธอมีพฤติกรรมผิดศีลธรรม เคยถูกจับในข้อหาเป็นโสเภณี 2 ครั้ง ทำศั

โม่หนานเจ๋อเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังว่า "เมียของโม่หนานเจ๋ออย่างฉันจะนอนบนพื้น ดูถูกใครเหรอ?"ฮอร์โมนชายของเขามีความแข็งแกร่งมากและแฝงไปด้วยความกดดัน ซึ่งทำให้ซู่เยียนรู้สึกหายใจไม่ออกเธอรู้สึกสับสน น้ำเสียงของเธอสั่นเทาด้วยความกังวล "ฉะ... ฉันแค่รู้สึกว่าคุณมีคนที่ชอบในใจอยู่ พวกเรานะ...นอนด้วยกันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร"โม่หนานเจ๋อขมวดคิ้วเบาๆ และยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา "ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะถอดเสื้อผ้าและเต้นอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่ได้สนใจที่จะเหลือบมองเธอแม้แต่น้อย ยิ่งไม่แตะต้องเธอด้วย"ซู่เยียนรู้สึกถึงการบาดเจ็บ รวมถึงสิ่งที่อ่อนโยนที่สุดในก้นบึ้งของหัวใจเจ็บปวด ทรมานในใจอย่างมากเธออยากจะตอบโต้เขา แต่ลำคอของเธอรู้สึกแสบร้อนจนไม่สามารถพูดออกไปได้ กลัวว่าจะเผยความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองออกมาดวงตางดงามที่ใสแจ๋วของเธอเริ่มมีน้ำตาและกัดริมฝีปากล่างอย่างเงียบๆโม่หนานเจ๋อมองดวงตาที่สวยงามของซู่เยียน วินาทีที่แววตาของเธอเริ่มมีน้ำตานั้น ดูเหมือนว่าเขาถูกสะกดเหมือนถูกเสน่ห์อยู่ครู่หนึ่งเสี้ยววินาทีต่อมา เขาเคลื่อนไหวไปที่ขอบเตียงอย่างว่องไวและสั่งอย่าง

ดวงตาโม่หนานเจ๋อฉายแววล้ำลึก ใบหน้าคมคายได้รูป เสียงเย็นเยียบเอ่ยถามเฉิงฮ่าว “นายกำลังสอนเธอ หรือกำลังแกล้งเธอกันแน่?”เฉิงฮ่าวกลืนน้ำลายอย่างเคร่งเครียด “นายท่านห้า ผมกำลังสอนวิชาป้องกันตัวให้นายหญิงครับ”ทุกคนในสนามต่างเหงื่อแตกแทนเฉิงฮ่าวกันถ้วนหน้ามีหรือการกลั่นแกล้งเล็กๆน้อยๆนี้จะรอดพ้นสายตาโม่หนานเจ๋อไปได้เขาดันซู่เยียนไปด้านข้าง “ถอยห่างไปหน่อย”หัวใจซู่เยียนสั่นไหว เต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูกตั้งแต่หัวจรดเท้าโม่หนานเจ๋อไม่แม้แต่มองเธอสักนิด หากแต่การกระทำกลับแสดงออกชัดว่ากำลังปกป้องเธอเธอแอบสงสัยว่า โม่หนานเจ๋อคิดจะทำอะไรกันแน่?โม่หนานเจ๋อค่อยๆถอดนาฬิกาข้อมือออกอย่างเชื่องช้า ท่าทางดูสงบนิ่งเกินคาดเดา “เรามาสู้กันหนึ่งรอบ หากนายชนะก็อยู่ต่อ หากแพ้ก็ไสหัวไปทันที”ฮ่าวเฉิงหวาดผวาจนหน้าถอดสี ละล่ำละลักอธิบายอย่างทำตัวไม่ถูก “นายท่านห้า ผม...ผมสู้คุณไม่ไหว ผมแค่สอนวิชาป้องกันตัวให้คุณหญิงเท่านั้น อย่าไล่ผมออกเลย ของร้องเถอะครับ นายท่านห้า...”โม่หนานเจ๋อหาได้แยแส ถอดนาฬิกาข้อมือส่งให้ซู่เยียนซู่เยียนรับนาฬิกาของเขามา พร้อมอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างน่าประหลาดเฉิงฮ

อาคารวิจัยหมายเลข5คนมากมายปิดจมูกวิ่งออกมาอย่างต่อเนื่องเจ้าหน้าที่ที่โดนพิษมากมายต่างเกิดการอาเจียน บางคนเวียนหัวจนนอนหงายบนพื้นสถานการณ์ตอนนี้ชุลมุนวุ่นวาย หมอและพยาบาลของค่ายต่างวิ่งเข้ามาช่วยเหลืออย่างรวดเร็วซู่เยียนวิ่งเหนื่อยหอบเข้ามาถึงเหตุการณ์ ในใจเป็นกังวลเรื่องความปลอดภัยของโม่หนานเจ๋อ สายตาสอดส่องหาทั่วสารทิศหากแต่ เธอกลับเห็นโม่หนานเจ๋ออุ้มไป๋จิ่นชูวิ่งออกจากอาคารหมายเลขห้าอย่างรวดเร็ว ก่อนวางไว้บนเตียงปฐมพยาบาลซู่เยียนรู้สึกตัวเองน่าขำเหลือเกินในสายตาแลหัวใจเธอมีแต่ผู้ชายคนนี้ แต่ในสายตาผู้ชายคนนี้กลับมีเพียงไป๋จิ่นชูโม่หนานเจ๋อส่งไป๋จิ่นชูให้หมด ก่อนหันหลังหมายเข้าไปช่วยคนอื่นต่อไป๋จิ่นชูรั้งแขนโม่หนานเจ๋อเอาไว้ ร้องห่มร้องไห้ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "พี่เจ๋อ อย่าไป ฉันรู้สึกไม่ดีมากๆ อยากอ้วก...""เด็กดี" โม่หนานเจ๋อเอ่ยเสียงอ่อนโยน "ไม่เป็นไรนะ หมออยู่ที่นี่แล้ว"ไป๋จิ่นชูส่ายหน้า บอกให้น้ำตามาก็มา ร้องไห้สะอึกสะอื้น "พี่อย่าไปนะ ฉันทรมานมาก จะตายอยู่แล้ว พี่เจ๋อ ฉันจะตายแล้วจริงๆ"เวลานั้นโหลวชิงเข้ามารายงาน "นายท่านห้า คนข้างในกระจายตัวออกมาหมดแล้ว มี