บทที่ 7

ลูกน้องตอบกลับอย่างเคารพ “รับทราบครับ”

โม่หนานเจ๋อถอนหายใจบางเบาอย่างจนปัญญา เขาให้คำสัญญาได้ เพียงแต่“แนวทางการปฏิบัติตามกฎสามี”ของซู่เยียนนี้ ดูแปลกประหลาดมาก

——

สามวันต่อมา

ร่างกายซู่เยียนหายดีสมบูรณ์

นับตั้งแต่วันที่โม่หนานเจ๋อไปรับนางในใจของเขามา ป่านนี้ก็ยังไม่กลับมา สามวันแล้วที่เธอไม่เจอแม้แต่เงาโม่หนานเจ๋อ

อารมณ์ของเธอดำดิ่งลงเรื่อยๆ เธอมายังฐานฝึกนี้ ก็เพื่อต้องการเรียนรู้วิชาป้องกันตัวจากเหล่าทหารทั้งหลายที่นี่

ในสถานที่ที่ฮอร์โมนของบุรุษเพศพุ่งพล่านดังเช่นที่นี่ เห็นชัดว่าหุ่นอรชรได้รูปของซู่เยียนที่ร่ำเรียนการต่อสู้นั้นมีเสน่ห์ดึงดูดเป็นพิเศษ

สนามฝึกรายล้อมไปด้วยชายกำยำ

ไม่ไกลนัก ไป๋จิ่นชูเดินตามผู้ช่วยพิเศษเฉิงฮ่าวเข้ามา

เธอยู่ปากอย่างไม่สบอารมณ์ “ตั้งสามวันแล้ว ทำไมพี่เจ๋อยังไม่กลับมาอีก?”

เฉิงฮ่าว : “นายท่านห้ามีธุระสำคัญต้องจัดการ วันนี้คงกลับมาแล้วครับ”

ไป๋จิ่นชูชี้ไปยังซู่เยียนที่กำลังฝึกวิชาป้องกันตัว ดวงตาพลันฉายแววเย็นเยียบทันใด “ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เฉิงฮ่าว “นายหญิง...”

เฉิงฮ่าวยังไม่ทันเอ่ยจบ ไป๋จิ่นชูชิงกลับโวยวายทันใด “ถุย เรียกหล่อนว่านายหญิงเหรอ? เธอไม่คู่ควรกับมัน ผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ เพื่อเป้าหมายแล้วก็ไม่เกี่ยงวิธีการลงมือ ทำร้ายพี่เจ๋อซะน่าสงสาร ก่อนหน้านี้เธอเป็นโสเภณี มั่วสุมสำส่อนไปทั่ว ไม่พอยัง...”

ไป๋จิ่นชูขยับใกล้ข้างหูเฉิงฮ่าว สาดสีตีไข่พูดให้ร้ายซู่เยียนกองโต

บนสนามฝึก

ซู่เยียนเหงื่อท่วมกาย ความอัดอั้นตันใจในหลายวันมานี้ปลอดโปร่งขึ้นเช่นกัน

"ขอบคุณค่ะ พี่ใหญ่" ซู่เยียนโค้งหัวให้ครูฝึกฝั่งตรงข้ามที่สอนวิชาป้องกันตัวให้พลางกล่าวขอบคุณ "ฉันยังอยากเรียนตั้งอีกหลายกระบวนท่า คุณสอนเพิ่มให้ฉันอีกได้ไหมคะ?"

ครูฝึกยกยิ้มกว้าง "แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว"

เพิ่งพูดจบ เฉิงฮ่าวพลันลุกพรวดด้วยความโมโห สายตาหยามเหยียดปราดมองไปทางซู่เยียน "ให้ฉันเป็นคนสอนเถอะ"

ซู่เยียนงุนงงทันใด

ครูฝึกทักทายเฉิงฮ่าวอย่างพินอบพิเนา "สวัสดีครับคุณผู้ช่วยพิเศษ"

เฉิงฮ่าวตบบ่าครูฝึก ส่งสัญญาณว่าเขารับช่วงต่อเอง

ซู่เยียนคลับคล้ายกับสัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรจากผู้ช่วยพิเศษเฉิง แต่เธอไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้สักหน่อย ทำไมสายตาที่เขามองมาถึงได้น่ากลัวขนาดนั้น?

"ผู้ช่วยพิเศษเฉิง คุณจะสอนอะไรฉันเหรอคะ?" ซู่เยียนถามอย่างมีมารยาท

เฉิงฮ่าวคิดอยากตะโกนบันดาลโทสะใส่นายท่านห้าสักที ก่อนเอ่ยตอบด้วยความเยือกเย็น “การต่อสู้ระยะประชิด”

ซู่เยียนทำได้เพียงฝืนก้มหน้าก้มตาเรียน

เวลาต่อมา

เฉิงฮ่าวถือโอกาสใช้วิธีการสอน ที่สะบัดซู่เยียนจนเวียนหัวแทบลมจับ

อีกหลายท่าต่อมา ร่างของเธอเจ็บปวดเสียแทบแหลกเป็นเสี่ยงๆ

เหล่าทหารที่ล้อมรอบต่างสงสารซู่เยียนจับใจ แต่อำนาจที่มีกลับน้อยนิดนัก จึงไม่กล้าออกหน้าไปหยุดยั้ง

หลังจากล้มหัวคะมำไปอีกครั้ง ซู่เยียนรู้สึกปวดกระดูกเกินทนไหว ฝืนกำหมัดแน่น “ฉันไม่อยากเรียนแล้ว”

“เมื่อกี้เพิ่งเริ่มต้น ยังเรียนไม่ถึงแก่นสำคัญเลยนะ” เฉิงฮ่าวดึงซู่เยียนขึ้นมา ก่อนล็อกคอเธอจากข้างหลัง “ถ้ามีคนล็อกคอคุณจากข้างหลัง แล้วคุณจะปลดท่ายังไง?”

ซู่เยียนรู้สึกถูกเฉิงฮ่าวรัดคอแน่นจนทนไม่ไหว แทบขาดอากาศอยู่รอมร่อ จะรู้ได้อย่างไรว่าต้องปลดท่าอย่างไร?

ชั่วเวลานั้น สายตาเธอกวาดเจอไป๋จิ่นชูที่อยู่ข้างสนามพอดี

สายตาของเธอแฝงแววท้าทาย มุมปากหยักยิ้มหยัน

วินาทีนั้น ซู่เยียนกระจ่างชัดทันใด เข้าใจแล้วว่าทำไมเฉินฮ่าวถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้

ขณะกำลังสับสน ซู่เยียนได้ยินเฉิงฮ่าวเอ่ย “คุณควรเหยียบหลังเท้าอีกฝ่าย จากนั้นหักนิ้วโป้งของอีกฝ่าย...”

ซู่เยียนทำตามคำบอกของอีกฝ่าย

ไม่รู้ว่าผิดพลาดอีกท่าไหน ถึงได้ซวนเซล้มลงพื้นอย่างจัง ทรวงอกเจ็บรวดร้าวขึ้นทันใด

ชั่วเวลานั้น ซู่เยียนทรุดอยู่บนพื้นอย่างน่าอายเกินบรรยาย ท่าทางประหนึ่งคนโง่ถูกล้อเลียน ทั้งถูกหัวเราะเยาะ ถูกมองเป็นลิงตัวตลก

เธอกัดริมฝีปากล่าง กำหมัดแน่น อารมณ์โกรธคุกครุ่นกำลังก่อตัวขึ้นทีละนิด

ทันใดนั้น ซู่เยียนสัมผัสได้ว่าแขนถูกมือหนาของใครคนหนึ่งจับไว้ ก่อนดึงเธอขึ้นอย่างเบามือ

หลังจากซู่เยียนปักหลักยืนมั่นได้แล้ว ชั่ววินาทีที่เห็นชายผู้ช่วยพยุงเธอ ก็ตะลึงงันไปทันใด

คาดไม่ถึงว่าจะเป็นโม่หนานเจ๋อ