Share
บทที่ 25
Related chapter
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 26
เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของโม่หนานเจ๋อก็เปลี่ยนเป็นหม่นหมอง ดวงตาจ้องเขม็งราวกับไฟแผดเผา บรรยากาศรอบตัวเขาถูกปกคลุมด้วยความเย็นเยียบจนน่ากลัว ราวกับว่าอากาศรอบกำลังจะแข็งตัวซู่เยียนรู้สึกหวาดหวั่นในใจ เธอกลัวว่าถ้าทำให้ผู้ชายคนนี้โกรธ ตัวเองอาจจะถูกฆ่าตายได้แต่เธอไม่ยอมแพ้ แม้ว่าจะต้องตาย เธอก็ต้องการโอกาสที่จะอธิบายและปกป้องตัวเองสักครั้งสำหรับโม่หนานเจ๋อ จะเชื่อหรือไม่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วเพราะไม่สามารถเปลี่ยนความสำคัญของไป๋จิ่นชูในใจของเขาได้โม่หนานเจ๋อนิ่งเงียบไปเขาเห็นความเข้มแข็งที่ไม่ยอมแพ้ซ่อนอยู่ใต้ดวงตาที่อ่อนโยนของซู่เยียนเหมือนตอนที่ช่วยเธอในสวนเทคโนโลยี และเหมือนตอนที่อยู่ในคาสิโน ตอนที่เธอซ้อมพี่ชายแท้ ๆ ของเธออย่างไม่ยั้งอย่างไรก็ตาม สายตาที่อ่อนโยนแต่เข้มแข็งของเธอ พยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ห้ามไม่ให้ไหลออกมาได้ ดูเหมือนกับเสี่ยวชูตอนเด็กที่เผชิญกับความลำบากแต่ไม่ยอมแพ้หัวใจของเขาเจ็บแปลบเล็กน้อย ความรู้สึกผิดปกตินั้นทำให้เขาเสียสมาธิไปชั่วขณะหลังจากซู่เยียนพูดจบ เธอก็ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตา บาดแผลบนฝ่ามือของเธอเด่นชัดจนทำให้โม่หนานเจ๋อตระหนักได้ว่าแผลขอ
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 27
คุณนายผู้เฒ่าโม่ลูบหัวของซู่เยียนด้วยความเอ็นดู พร้อมกับยิ้มอย่างสดใส "สามีของหนูมาแล้ว"ซู่เยียนชะงักไป สีหน้าซีดลงเล็กน้อยคุณนายผู้เฒ่าโม่ชี้ไปที่ในห้อง "เขาอยู่ในห้อง"ซู่เยียนหันกลับไปดูด้วยความตื่นตระหนกมาเพื่อแก้แค้นให้กับน้องสาวเสี่ยวชูของเขาหรือว่าจะมาหย่ากับเธอกันแน่?คุณนายผู้เฒ่าโม่กระซิบเสียงเบา "เมื่อวานหนูมานอนค้างที่นี่หนึ่งคืน เขาคงคิดถึงหนูเลยมารับกลับบ้าน"ซู่เยียนฝืนยิ้มออกมาอย่างเกร็งๆ ในใจรู้สึกขมขื่นและเจ็บปวดคุณย่าไม่รู้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาแย่แค่ไหน ยังคิดว่าพวกเขาเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันดีอยู่เลยคุณนายผู้เฒ่าโม่ให้ซู่เยียนพยุงเธอเข้าไปในบ้านทั้งสองคนเพิ่งเดินเข้าห้องรับแขก ก็เห็นโม่หนานเจ๋อออกมาจากห้องคุณนายผู้เฒ่าโม่ยิ้มแย้มเต็มใบหน้า "อาเจ๋อ มานี่ มานี่""คุณย่า"โม่หนานเจ๋อเดินเข้าไป ทักทายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเขาสวมชุดลำลองสีดำ ท่วงท่าสง่างาม เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม และดูโดดเด่นเป็นพิเศษซู่เยียนไม่สามารถควบคุมหัวใจที่เต้นแรงของตัวเองได้ เหมือนมีลูกกวางตัวน้อยกำลังวิ่งพล่านอยู่ในอกแต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกขัดแย้ง โกรธเขา เกลียด
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 28
ช่วงเวลาพลบค่ำบนโต๊ะอาหาร ทั้งสามคนต่างก็กินอาหารเย็นกันอย่างเงียบๆเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือของโม่หนานเจ๋อดังขึ้นกะทันหัน ทำลายบรรยากาศที่อบอุ่นและสบายในช่วงเวลาอาหารเย็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูหน้าจอ คิ้วขมวดเล็กน้อยเป็นวิดีโอคอลจากไป๋จิ่นชูไม่เหมาะที่จะรับสายของเธอต่อหน้าคุณย่าและซู่เยียน ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องที่เธอใส่ร้ายซู่เยียนเมื่อวานนี้ เขายังไม่ได้มีโอกาสสั่งสอนเธอเลยโม่หนานเจ๋อปฏิเสธที่จะรับสายโดยไม่ลังเล แล้วพิมพ์ตอบกลับไปว่า "กำลังยุ่ง เดี๋ยวมีเวลาจะโทรกลับ"หลังจากส่งข้อความเสร็จ โม่หนานเจ๋อก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วหยิบชามและตะเกียบขึ้นมากินข้าวต่อคุณนายผู้เฒ่าโม่คีบอาหารให้โม่หนานเจ๋อ แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ช่วงนี้ยุ่งไหม?"โม่หนานเจ๋อ "ยุ่งนิดหน่อยครับ""เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว?" คุณย่าชี้ไปที่โทรศัพท์"เป็นสายที่ไม่สำคัญครับ" โม่หนานเจ๋ออธิบายเขาพูดจบได้ไม่นาน วิดีโอคอลก็โทรเข้ามาอีกครั้งซู่เยียนไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นโทรศัพท์จากไป๋จิ่นชู อารมณ์ของเธอพลันหม่นหมองและเศร้าหมอง จึงนั่งกินข้าวเงียบ ๆโม่หนานเจ๋อเหลือบมองซู่เยียนแวบห
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 29
ซู่เยียนฝืนยิ้มแข็งๆ และอธิบายให้โม่หนานเจ๋อฟังอย่างเข้าอกเข้าใจ "เขาเปล่าค่ะ""แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใครกัน?"ซู่เยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากอาการป่วยของคุณย่า ไม่สามารถรับการกระตุ้นได้เธอจึงใช้คําพูดเดิมของโม่หนานเจ๋อมาบรรยาย "เป็นเด็กที่ยังไม่โต พูดจาเหลวไหลเท่านั้นค่ะ"โม่หนานเจ๋อนิ่งงันเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะได้รับความคับข้องใจและการใส่ร้ายป้ายสีมากขนาดนี้ แต่กลับไม่ได้บ่นสักคํายิ่งไม่เหมือนไป๋จิ่นชูที่พูดจาใส่ร้ายป้ายสีทำร้ายคนอื่นภายใต้การปลอบโยนของซู่เยียน คุณนายผู้เฒ่าโม่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรอีกหลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ ทั้งสามคนก็ดื่มชาและคุยกันนอกศาลาท้องฟ้ายามค่ําคืนมืดสลัว ในสวนดอกไม้ที่เงียบสงบมีกบและจักจั่นร้องกลิ่นหอมของชาอบอวลไปทั่ว สบายใจและสวยงามคุณนายผู้เฒ่าโม่กําลังเพลิดเพลินกับการอยู่เป็นเพื่อนของหลานชายและหลานสะใภ้ อารมณ์ค่อนข้างดีในเวลานี้ คนรับใช้เดินเข้ามาและพูดอย่างนอบน้อมว่า "ฮูหยินเฒ่า คุณหนูไป๋อยู่นอกประตู ต้องการพบคุณนายผู้เฒ่าและนายท่านห้าค่ะ"หัวใจของซู่เยียนบีบรัดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงดื่มชาต่อไปอย่างเหม่อลอยคุณนายผู้เฒ่าโม่
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 30
คุณนายผู้เฒ่าโม่โกรธจนตัวสั่นเล็กน้อย กําหมัดแน่นมองไปทางโม่หนานเจ๋อ "อาเจ๋อ เธอกําลังโกหก ใช่หรือเปล่า?"สีหน้าของโม่หนานเจ๋อมืดมนลง เขาพูดเสียงเรียบว่า "คุณย่าครับ เธอคือไป๋จิ่นชู"คุณนายผู้เฒ่าโม่ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก ดวงตาแดงก่ำ มือที่สั่นเทาจับซู่เยียนที่อยู่ข้างๆ เอ่ยเสียงแน่น "เสี่ยวหวาน หนูบอกย่าสิ พวกเขาโกหกย่าใช่ไหม? หนูต่างหากที่เป็นหลานสะใภ้ของย่า"ซู่เยียนรู้สึกว่าอารมณ์ของคุณย่าผิดปกติ แต่วันนี้ยังไงก็ต้องมาถึงไม่ช้าก็เร็วเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณย่าจําคนผิด จึงสบายใจที่จะยอมรับความดีที่คุณย่ามีต่อเธอแต่ตอนนี้ เธอรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะเป็นภรรยาของโม่หนานเจ๋อต่อไป และยังให้คุณย่ารักเธอผิดคนอีกซู่เยียนรู้สึกว่ากําลังจะสูญเสียความรักครั้งสุดท้ายไป หัวใจเจ็บแปลบๆ แต่ก็พูดอย่างเข้มแข็งว่า "คุณย่าคะ คุณย่าเรียกหนูว่าเสี่ยวหวานมาตลอด หนูคิดว่าคุณย่าเห็นหนูหน้ากลมๆ และชอบม้วนผมช่อกลมๆ คุณย่าถึงเรียกหนูว่าเสี่ยววาน หนูไม่รู้ว่าคุณย่าเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นว่าที่หลานสะใภ้ที่คุณย่าเคยรักค่ะ"ดวงตาของคุณนายผู้เฒ่าโม่เปียกชื้น ลู
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 1
ณ ชายแดนของเป่ยกว๋อซู่เยียนคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะถูกพี่ชายแท้ๆ ขายใช้หนี้การพนันในราคาห้าแสนในสวนเทคโนโลยีที่มืดมนแห่งนี้ การฉ้อโกงทางโทรศัพท์ การซื้อขายมนุษย์ การซื้อขายอวัยวะ การทรมานและการฆ่า ล้วนแต่เห็นชีวิตมนุษย์เป็นเหมือนผักปลาหน้าตาเธอค่อนข้างสะสวย จึงถูกพวกอาชญากรบังคับให้รับแขกขายตัวแต่เพราะเธอยอมตายก็ไม่ยอมทำตาม ขัดขืนสู้สุดชีวิต จึงถูกทุบตีอย่างหนัก เสื้อผ้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างกายล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลซู่เยียนทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัว ในขณะที่สิ้นหวังนั้นก็นึกถึงโม่หนานเจ๋อ ผู้เป็นสามีของเธอ"ฉันขอร้อง พวกคุณอย่าแตะต้องฉันเลย ฉันสามารถให้สามีของฉันส่งเงินให้พวกคุณได้... เท่าไหร่ก็ได้... ขอร้องพวกคุณล่ะ..." เธอสะอึกสะอื้นและขอร้อง พยายามดิ้นรนครั้งสุดท้ายการรีดไถเงินเป็นหนึ่งในธุรกิจของพวกเขาพี่เสือที่เป็นหัวหน้าดีใจจนออกนอกหน้า ตะโกนให้ลูกน้องที่กำลังลงมือกับซู่เยียนให้หยุด แล้วรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาซู่เยียน "ให้สามีเธอเอาเงินหนึ่งร้อยล้านมา ถ้าขาดเงินไปแม้แต่แดงเดียว เธอต้องปรนนิบัติรับใช้พี่น้องทุกคนที่นี่ ใช้ร่างกายของเธอรับแขกหาเงิน"ซู่เยียนฟังจนขนลุก ในใจหวาด
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 2
ต่อสู้ผ่านสมรภูมิเลือดเพื่อปกป้องประเทศชาติจากผู้รุกราน โดยไม่เกรงกลัวใดๆพี่หู่คิดในใจว่า โม่หนานเจ๋อเป็นทหารราชันย์ที่เคยเข้าร่วมสงครามภายในตะวันออกกลาง เป็นวีรบุรุษผู้กอบกู้ชาติบ้านเมือง อีกทั้งยังเป็นผู้ที่ฝ่าฟันออกจากสงครามที่โหดร้ายที่สุดแต่หญิงสาวที่อ่อนโยนตรงหน้าคนนี้ จะเป็นภรรยาของโม่หนานเจ๋อได้อย่างไร?เขาปลอบโยนด้วยความไม่ใส่ใจว่า "วางใจได้เลย โม่หนานเจ๋อเป็นถึงใครกัน? เขามีอำนาจล้นฟ้า แค่ชื่อของเขาก็ทำให้คนกลัวจนตัวสั่นแล้ว ใครจะกล้าเอาภรรยาของเขามาขาย? เท่าที่ฉันรู้ โม่หนานเจ๋อยังไม่ได้แต่งงานเลย คงเป็นแค่คนชื่อเหมือนกัน ติดต่อสามีของเธอต่อไปเถอะ ให้เขาเอาเงินยี่สิบล้านมาไถ่ตัวเธอ"พวกผู้ชายเหล่านั้นจึงติดต่อโม่หนานเจ๋อต่อไปซู่เยียนรู้สึกหมดหวัง เธอนั่งทรุดตัวลงที่มุมห้อง หลับตาด้วยความสิ้นหวังไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไรเสียงระเบิดที่ดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ทั้งพื้นดินรู้สึกสั่นสะเทือน"ปั้ง!" เสียงระเบิดทำให้ตัวเธอรู้สึกสะเทือนซู่เยียนสะดุ้งและลืมตาขึ้นพวกผู้ชายในห้องที่กำลังเล่นไพ่รอค่าไถ่ต่างตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อลูกน้องที่อยู่ข้างนอกตะโกนเข้ามาด้วยความหวาดกลัว
ตามรักให้หวนคืนใจ บทที่ 3
พี่หู่ตกใจจนตัวสั่นระริก พร้อมพลางขู่ด้วยความโกรธว่า "ถ้าอย่างนั้นผมจะตายพร้อมกับเมียของคุณ"โม่หนานเจ๋อเด็ดขาดในเรื่องการฆ่าเสมอมา เขาไม่เคยถูกข่มขู่ นัยน์ตาของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาทันใดนั้น เสียงปืนเจ็ดนัดที่น่ากลัวก็ดังสนั่นในโสตประสาทหูของซู่เยียนซู่เยียนตัวสั่นอย่างรุนแรง ร่างกายเกร็งแน่นเหมือนการแข็งตัวของเลือด พร้อมกับหลับตาปี๋โดยไม่ขยับเขยื้อนการฆ่าที่โหดร้าย เลือดสาดกระเซ็นไปบนใบหน้าที่ซีดขาวของเธอเสี้ยววินาทีนั้น อัตลักษณ์การเป็นภรรยาของโม่หนานเจ๋อของเธอนี้เป็นเรื่องตลกและน่าเยาะเย้ยที่สุดคนที่โม่หนานเจ๋อช่วยไม่ใช่เธอ หากแต่เป็นผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกคุมขังอยู่ในสวนเทคโนโลยีหลายพันคนฆ่าเธอโดยไม่ได้ตั้งใจก็ไม่เป็นไรใช่ไหม?ร่างกายที่อ่อนแอของซู่เยียนไม่สามารถทนต่อความหวาดกลัวนี้ได้ เธอจึงล้มลงด้วยความเศร้าที่เจ็บปวดจนสุดหัวใจและหมดสติไป......สำนักงานใหญ่ของสงครามทหารกรุ๊ปฐานการผลิตอาวุธที่ใหญ่ที่สุดในเป่ยกว๋อ โรงงานผลิตอาวุธของรัฐที่มีป้อมปราการคุ้มกันแน่นหนา"ไม่เอา"ซู่เยียนตื่นจากฝันร้าย ลืมตาขึ้นอย่างแรงพร้อมกับเหงื่อที่ไหลชุ่มกายเธอหายใจติดขัดและหายใ
Latest chapter
