บทที่ 1

ณ ชายแดนของเป่ยกว๋อ

ซู่เยียนคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะถูกพี่ชายแท้ๆ ขายใช้หนี้การพนันในราคาห้าแสน

ในสวนเทคโนโลยีที่มืดมนแห่งนี้ การฉ้อโกงทางโทรศัพท์ การซื้อขายมนุษย์ การซื้อขายอวัยวะ การทรมานและการฆ่า ล้วนแต่เห็นชีวิตมนุษย์เป็นเหมือนผักปลา

หน้าตาเธอค่อนข้างสะสวย จึงถูกพวกอาชญากรบังคับให้รับแขกขายตัว

แต่เพราะเธอยอมตายก็ไม่ยอมทำตาม ขัดขืนสู้สุดชีวิต จึงถูกทุบตีอย่างหนัก เสื้อผ้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ร่างกายล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล

ซู่เยียนทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัว ในขณะที่สิ้นหวังนั้นก็นึกถึงโม่หนานเจ๋อ ผู้เป็นสามีของเธอ

"ฉันขอร้อง พวกคุณอย่าแตะต้องฉันเลย ฉันสามารถให้สามีของฉันส่งเงินให้พวกคุณได้... เท่าไหร่ก็ได้... ขอร้องพวกคุณล่ะ..." เธอสะอึกสะอื้นและขอร้อง พยายามดิ้นรนครั้งสุดท้าย

การรีดไถเงินเป็นหนึ่งในธุรกิจของพวกเขา

พี่เสือที่เป็นหัวหน้าดีใจจนออกนอกหน้า ตะโกนให้ลูกน้องที่กำลังลงมือกับซู่เยียนให้หยุด แล้วรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาซู่เยียน "ให้สามีเธอเอาเงินหนึ่งร้อยล้านมา ถ้าขาดเงินไปแม้แต่แดงเดียว เธอต้องปรนนิบัติรับใช้พี่น้องทุกคนที่นี่ ใช้ร่างกายของเธอรับแขกหาเงิน"

ซู่เยียนฟังจนขนลุก ในใจหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

สามีที่แอบรักกันมา 3 ปี จดทะเบียนสมรสได้ 1 เดือน แต่ไม่เคยได้อยู่ด้วยกันเลยสักวัน จะเอาเงินหนึ่งร้อยล้านออกมาช่วยเธอจริงๆ เหรอ?

"ตกลง" ซู่เยียนรับคําอย่างอ่อนแรง การโทรหาโม่หนานเจ๋อเพื่อช่วยเธอนั้น เป็นการเดิมพันทุ่มสุดตัวครั้งสุดท้าย เป็นตายล้วนถูกลิขิตไว้แล้ว

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ถูกรับสาย เสียงของผู้หญิงดังมาจากฝั่งตรงข้าม

"ฮัลโหล ไม่ทราบว่าจากไหนคะ?"

ชั่วขณะนั้น ใจของซู่เยียนพลันว่างเปล่า ราวกับตกลงไปในเหวลึกที่มืดมิด

เธอลุกขึ้นนั่งด้วยร่างกายที่เจ็บปวดและพูดอย่างเร่งด่วนว่า "ฉันคือซู่เยียน นภรรยาของโม่หนานเจ๋อ ช่วยกรุณาให้เขารับโทรศัพท์ทีได้ไหมคะ?"

ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างไม่รีบร้อนว่า "พี่เจ๋อกําลังนอนกลางวันอยู่ คุณมีอะไรก็บอกฉันเถอะ"

ซู่เยียนรู้สึกขมขื่นในใจ "ช่วยกรุณาส่งโทรศัพท์ให้โม่หนานเจ๋อทันทีด้วยค่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นทําเป็นหูหนวกและเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา ก่อนจะตําหนิด้วยความโกรธ "ซู่เยียน อย่าคิดว่าเธอแต่งงานกับพี่เจ๋อ ก็จะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา เธอก็แค่หลอกใช้ย่าเขา บังคับให้พี่เจ๋อแต่งงานกับเธอก็เท่านั้นเอง"

"คนที่พี่เจ๋อรักคือฉันต่างหาก เธอก็แค่มือที่สามที่มาสอดแทรกความรักของเรา ผู้หญิงที่ต่ำช้าไร้ยางอายและสกปรกอย่างเธอ พี่เจ๋อไม่อยากแม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำ สมน้ำหน้าเธอที่ต้องเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาวยังแส้"

ซู่เยียนหน้าซีดเผือด

หัวใจเจ็บแปลบเหมือนถูกมีดกรีดเป็นแผล มีเลือดหยดออกมา

ทันใดนั้น น้ําเสียงที่อ่อนโยนของโม่หนานเจ๋อก็แว่วมาจากปลายสาย "เสี่ยวชู โทรศัพท์ของใครเหรอ?"

"เป็นโทรศัพท์พวกหลอกลวงน่ะค่ะ" ฝ่ายหญิงรีบตัดสายทิ้ง

ผู้ชายที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็หัวเราะเยาะเย้ย

"ผัวเธอมีผู้หญิงที่ข้างนอกแล้ว คงไม่มาสนใจความเป็นความตายเธอแล้วแหละ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งเงินมาไถ่เธอด้วย"

ที่แท้โม่หนานเจ๋อก็มีผู้หญิงที่เขารักมากอยู่แล้ว การแอบรักมาสามปีของเธอเป็นเพียงความเพ้อฝันเท่านั้น

คุณย่าโกหกเธอ บอกว่าโม่หนานเจ๋อชอบเธอ จึงยอมแต่งงานกับเธอด้วย

หารู้ไม่ว่าความปรารถนาเพียงฝ่ายเดียวของเธอกลายเป็นบุคคลที่สามที่ทําลายความรักของคนอื่น

ซู่เยียนค่อยๆ หลับตาลง หยาดน้ำตาใสๆ ไหลออกมาจากหางตาไหลรินลงบนแก้มที่ขาวซีดของเธอ

ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจมันเจ็บมากกว่าความเจ็บปวดทางกายเป็นร้อยเท่า

ในเวลานี้ ลูกน้องของเขาพูดอย่างประหม่าว่า "พี่เสือ เธอเพิ่งพูดถึงชื่อของสามีเธอ เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นโม่หนานเจ๋อ - ผู้นําของกองทัพเป่ยกว๋อ"

ในเป่ยกว๋อ ไม่มีใครที่ไม่รู้จักโม่หนานเจ๋อ

ในช่วงสถานการณ์ที่สงครามตะวันออกกลางรบอย่างรุนแรงที่สุดนั้น เขานํากองทัพของตัวเอง เหยียบศพของผู้บุกรุก ช่วยชีวิตประชาชนผู้ยากไร้ทั้งหลายที่ไร้บ้านเพราะถูกทำลายจากสงคราม