บทที่ 4

สายตาของโม่หนานเจ๋อเย็นยะเยือก สงบนิ่งแต่กลับเย็นชา "หมายความว่าอย่างไร?"

สายตาที่แน่วแน่ของซู่เยียนจ้องมองเขา "เราหย่ากันเถอะ"

เธอชอบผู้ชายคนนี้มาสามปี และแค่อยากได้ชีวิตคู่ที่บริสุทธิ์ก็เท่านั้น

ในเมื่อตอนนี้ ชีวิตคู่ไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป เธอเองก็ไม่อยากฝืนและไม่ต้องการประนีประนอมอีก

นัยน์ตาของโม่หนานเจ๋อดำสนิท สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียด

ผู้ช่วยพิเศษโหลวชิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "ซู่เยียน อายุ 25 ปี มาจากเมืองเฟิ่งของเป่ยกว๋อ พ่อของเธอเป็นนักดื่มสุราและมีประวัติใช้ความรุนแรงในครอบครัว แม่และพี่ชายของเธอเป็นนักพนัน อีกทั้งติดหนี้ก้อนใหญ่"

ซู่เยียนตกใจและมองไปที่โหลวชิง

โหลวชิงพูดต่ออย่างไม่เกรงใจ "เธอลาออกจากโรงเรียนตอนมัธยมสาม ถูกหลอกโดยเพื่อนชายออนไลน์และทำงานเป็นโฮสเตสที่ KTV มาหลายปี ตอนอายุยี่สิบปีได้แต่งงานกับชายอายุแปดสิบปีที่ต่างประเทศ จากนั้นเวลาไม่ถึงสองปีก็กลายเป็นหม้าย โดยไม่ได้รับมรดกแม้แต่บาทเดียว"

"เธอมีการศึกษาสูงสุดแค่ระดับประถม อีกทั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมาก็ไม่ประสบความสำเร็จ เธอมีพฤติกรรมผิดศีลธรรม เคยถูกจับในข้อหาเป็นโสเภณี 2 ครั้ง ทำศัลยกรรม 15 ครั้ง รักษาโรคติดต่อทางเพศ 3 ครั้ง มีแฟนที่นับได้ 32 คน คบมากสุดถึง 5 คนในเวลาเดียวกัน และมีการค้ากามอีกนับไม่ถ้วน"

"เมื่อสามปีก่อน เธอกลับมาที่เป่ยกว๋อ เพื่อตั้งใจเข้าใกล้คุณนายผู้เฒ่า เอาอกเอาใจจนได้รับความชื่นชมจากเธอ อีกทั้งยังทำทุกวิถีทางเพื่อแต่งงานกับคนรวย จนกลายเป็นภรรยาของนายท่านห้า"

เมื่อซู่เยียนฟังเรื่องราวในอดีตของตัวเอง มีเหงื่อเย็นไหลออกมาจากสันหลังและหนังหัวชาไปหมด

อันที่จริงแล้วเธอรู้สึกกลัวกับอดีตที่เป็นอยู่จริงๆ

โหลวชิงเปิดเผยข้อมูลประวัติของซู่เยียนและอดีตที่ไม่ดีของเธอ พร้อมกับพูดประชดประชันว่า "คนอย่างเธอ ได้เป็นภรรยาของนายท่านห้าถือว่าเป็นวาสนาจากสวรรค์แล้ว เธอยังมีหน้ากล้ามาพูดเรื่องหย่าอีกเหรอ?"

วินาทีนั้นซู่เยียนรู้สึกเหมือนถูกถอดเสื้อผ้า เปลือยเปล่าและอับอาย เธอกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

วินาทีนั้น โม่หนานเจ๋อสงบและไม่สะทกสะท้านอย่างเห็นได้ชัด การแต่งงานกับเธอเป็นเพียงเพื่อสนองความต้องการของคุณย่าเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้น

ซู่เยียนยิ้มอย่างขมขื่นและอธิบายอย่างจำใจว่า "คุณโม่คะ ฉันสูญเสียความทรงจำเมื่อสามปีก่อน ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับอดีตที่สกปรกและเสื่อมโทรมของฉันมาบ้าง แต่ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ "

"ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชีวิตของฉันถึงได้แย่ขนาดนี้"

"ขอโทษที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ ถูกคุณย่าบังคับให้แต่งงานกับคนที่ย่ำแย่อย่างฉัน"

"ฉันไม่คู่ควรกับคุณ พวกเราควรหย่ากันมากกว่า"

โม่หนานเจ๋อค่อยๆ เดินเข้ามาที่ด้านหน้าของซู่เยียน

ร่างกายแข็งแรงของเขาทำให้ซู่เยียนบอบบางรู้สึกถึงความกดดันอย่างอธิบายไม่ได้ ถูกปกคลุมด้วยพลังอำนาจที่ทรงพลังจนทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

ซู่เยียนเงยหน้าขึ้นสบตากับเขาด้วยความตึงเครียด

ดวงตาสีดำทมิฬของชายหนุ่มฉายแววเย็นชาและเย่อหยิ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งว่า "เมื่อฉันต้องการหย่า แน่นอนว่าฉันจะแจ้งเธอเอง"

ถ้าเช่นนั้นเธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่?

เพียงแค่สิ่งของที่ใช้เอาใจผู้ใหญ่อย่างนั้นเหรอ?

ดวงตาของซู่เยียนที่ชุ่มชื้นและใสแจ๋วเริ่มมีหมอกน้ำตาเอ่อขึ้น เธอรู้สึกเต็มไปด้วยความน้อยใจ "ฉันไม่รู้ว่าฉันเคยเป็นคนอย่างไรในอดีต แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกบังคับให้ยอมจำนน และฉันจะไม่ละทิ้งศักดิ์ศรีเพียงเพราะต้องการรักษาการแต่งงานที่มีแค่ชื่อแต่ไม่มีความหมายนี้"

แววตาจริงจังของโม่หนานเจ๋อ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า "เธอพูดเรื่องศักดิ์ศรีกับฉันอย่างนั้นเหรอ?"

ซู่เยียนตกใจมาก นี่หมายความว่าเธอไม่สามารถมีศักดิ์ศรีได้หรือ?

ชายคนนี้มองเธอด้วยความดูถูกมากแค่ไหน? รังเกียจเธอแค่ไหน?

ความรู้สึกดื้อรั้นเริ่มเกิดขึ้นในใจของซู่เยียน เธอพูดด้วยท่าทีจริงจังว่า

"คุณโม่คะ ถ้าคุณไม่ต้องการหย่ากับฉัน ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้คุณทำหน้าที่ของสามีของตัวเองให้ถูกต้อง จัดการผู้หญิงที่อยู่รอบตัวให้เรียบร้อย จากนั้นใช้ชีวิตกับฉันอย่างคู่สามีภรรยา"

"แต่ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็หย่ากันเถอะ ฉันจะบอกกับคุณย่าเอง และจะไม่ทำให้คุณลำบากใจแน่นอน"

สีหน้าของโม่หนานเจ๋อเปลี่ยนไปทันที จู่ๆ เขาก็โน้มตัวลงมาใกล้เธอ โดยใช้มือข้างเดียวพยุงตัวอยู่ที่หัวเตียง มองซู่เยียนในระยะใกล้ด้วยสายตาที่เย็นชา

การเข้าใกล้อย่างกะทันหันของเขา ทำให้ซู่เยียนตกใจจนต้องพิงหัวเตียงอย่างแน่น

กลิ่นหอมสะอาดที่เย็นสบายโชยเข้ามาในจมูกของเธอ ทําให้ซู่เยียนจิตใจกระสับกระส่าย หัวใจเต้นแรงราวกับว่ามีกระต่ายป่าที่ดุร้ายกระโดดอยู่ข้างใน เสี้ยววินาทีนั้นใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เขินจนหายใจเริ่มไม่เป็นจังหวะ

"คุณจะทำอะไร?" น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ