บทที่ 6

โม่หนานเจ๋อเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและจริงจังว่า "เมียของโม่หนานเจ๋ออย่างฉันจะนอนบนพื้น ดูถูกใครเหรอ?"

ฮอร์โมนชายของเขามีความแข็งแกร่งมากและแฝงไปด้วยความกดดัน ซึ่งทำให้ซู่เยียนรู้สึกหายใจไม่ออก

เธอรู้สึกสับสน น้ำเสียงของเธอสั่นเทาด้วยความกังวล "ฉะ... ฉันแค่รู้สึกว่าคุณมีคนที่ชอบในใจอยู่ พวกเรานะ...นอนด้วยกันไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไร"

โม่หนานเจ๋อขมวดคิ้วเบาๆ และยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา "ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะถอดเสื้อผ้าและเต้นอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่ได้สนใจที่จะเหลือบมองเธอแม้แต่น้อย ยิ่งไม่แตะต้องเธอด้วย"

ซู่เยียนรู้สึกถึงการบาดเจ็บ รวมถึงสิ่งที่อ่อนโยนที่สุดในก้นบึ้งของหัวใจเจ็บปวด ทรมานในใจอย่างมาก

เธออยากจะตอบโต้เขา แต่ลำคอของเธอรู้สึกแสบร้อนจนไม่สามารถพูดออกไปได้ กลัวว่าจะเผยความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองออกมา

ดวงตางดงามที่ใสแจ๋วของเธอเริ่มมีน้ำตาและกัดริมฝีปากล่างอย่างเงียบๆ

โม่หนานเจ๋อมองดวงตาที่สวยงามของซู่เยียน วินาทีที่แววตาของเธอเริ่มมีน้ำตานั้น ดูเหมือนว่าเขาถูกสะกดเหมือนถูกเสน่ห์อยู่ครู่หนึ่ง

เสี้ยววินาทีต่อมา เขาเคลื่อนไหวไปที่ขอบเตียงอย่างว่องไวและสั่งอย่างเย็นชาว่า "ปิดไฟ นอน"

สิ้นสุดเสียงของเขา ไฟที่ควบคุมด้วยเสียงในห้องก็ดับลง

ซู่เยียนมองไปยังห้องที่มืดตึ๊ดตื๋อด้วยความรู้สึกดิ่งลง

เธอปรับท่านอนให้ดี

เตียงคู่ขนาดใหญ่ ทั้งสองคนนอนอยู่ที่ขอบเตียงสองข้าง โดยมีระยะห่างกว้างอยู่ตรงกลาง

ค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ซู่เยียนยากจะนอนหลับได้

จนกระทั่งช่วงกลางดึกหลังเหนื่อยมากจนแทบทนไม่ไหวถึงได้หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ซู่เยียนถูกเสียงโทรศัพท์ดังปลุกให้ตื่นขึ้น

เธอลืมตาในสภาพงงงวย

โม่หนานเจ๋อสวมชุดดำที่ดูหล่อเหลาและสง่างาม ดวงตาของเขาเปล่งประกายและดูโดดเด่นมาก

บางทีอาจเป็นความรู้สึกของคนที่แอบรักใครสักคนละมั้ง เพียงแค่เห็นเขาอยู่ที่ไหนก็รู้สึกเหมือนมีแสงสว่างเจิดจ้าอยู่ตลอดเวลา

โม่หนานเจ๋อรับสายโทรศัพท์และลดเสียงลงว่า "อรุณสวัสดิ์ เสี่ยวชู มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"

ซู่เยียนไม่ได้ยินว่าไป๋จิ่นชูพูดอะไร แต่โม่หนานเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า "ป่วยได้อย่างไร? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้"

ซู่เยียนลุกขึ้นนั่ง พอได้ยินโม่หนานเจ๋อเรียกชื่อเสี่ยวชูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก้นบึ้งหัวใจของเธอก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา

เธอขยี้ตาที่ยังงัวเงีย

โม่หนานเจ๋อวางสายและหมุนตัวหันมาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า "ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย"

ซู่เยียนค่อยๆ พูดอย่างอดทนว่า "เมื่อวานนี้คุณรับปากกับฉันว่าจะปฏิบัติตามหน้าที่ของสามีภรรยา ความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญในชีวิตแต่งงาน"

โม่หนานเจ๋อมองเธอด้วยความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "ตระพวกเราทั้งสองตระกูลคุ้นเคยกันมานาน ฉันกับเสี่ยวชูก็สนิทสนมกันมาตั้งแต่วัยเด็ก ความสัมพันธ์ของเราโปร่งใส ไม่ส่งผลกระทบต่อความซื่อสัตย์ในชีวิตแต่งงานนี้"

ต่างฝ่ายต่างรักซึ่งกันและกัน อีกทั้งยังอยู่ใกล้ชิดกันทุกวัน จะถือเป็นความสัมพันธ์ที่โปร่งใสได้อย่างไร?

ซู่เยียนรู้สึกแสบตาและรู้สึกอึดอัดที่หน้าอก

เมื่อเขาหมุนตัวหันหลังจะออกไป ซู่เยียนเรียกเขาไว้ “โม่หนานเจ๋อ ไม่ไปจะได้ไหม?”""

โม่หนานเจ๋อหยุดเดินทันทีและร่างกายแข็งทื่อไป

เขาไม่ได้ยินคนกล้าเรียกชื่อเต็มของตัวเองมานานมากแล้ว ทันใดนั้นเขารู้สึกไม่คุ้นเคยกะทันหัน

ซู่เยียนมองไปที่แผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของเขา รู้สึกเจ็บปวดในใจและพูดด้วยน้ำเสียงที่แทบจะอ้อนวอนว่า "คุณเป็นผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว ช่วยคำนึงถึงความรู้สึกของฉันด้วยได้ไหม? จัดหาแพทย์ไปดูแลเธอหน่อยได้ไหม?"

โม่หนานเจ๋อหยุดเพียงแค่ไม่กี่วินาที ไม่ได้สนใจคำอ้อนวอนของซู่เยียนเลยสักนิด เขาก้าวขายาวๆ ออกจากห้องและปิดประตูลง

ซู่เยียนทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่ หลับตาเพื่อไม่ให้หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงมา จากนั้นก็กำผ้าห่มแน่นและกำหมัดด้วยความกรุ่นโกรธ

การพูดถึงการปฏิบัติตามหน้าที่สามีภรรยาอะไร เป็นเพียงข้ออ้างเพื่อไม่ให้เธอหย่ากันเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าเขารักไป๋จิ่นชูมากมายขนาดนี้

ช่างทรมานเหลือเกิน การแต่งงานนี้ต้องจบลง!

ซู่เยียนตัดสินใจในใจอย่างเงียบๆ

โม่หนานเจ๋อเดินออกจากคอนโดและเจ้าหน้าที่ที่เฝ้าประตูออกมาต้อนรับอย่างเคารพ "อรุณสวัสดิ์ครับนายท่านห้า"

โม่หนานเจ๋อหยุดเดินชั่วขณะ ในสมองกำลังคิดถึงคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับซู่เยียนว่าจะปฏิบัติตามหน้าที่สามี

โม่หนานเจ๋อพูดกับเจ้าหน้าที่ว่า "นายไปจัดหาแพทย์ไปดูแลคุณหนูไป๋ที่ห้องของเธอด้วย"