บทที่ 8

ดวงตาโม่หนานเจ๋อฉายแววล้ำลึก ใบหน้าคมคายได้รูป เสียงเย็นเยียบเอ่ยถามเฉิงฮ่าว “นายกำลังสอนเธอ หรือกำลังแกล้งเธอกันแน่?”

เฉิงฮ่าวกลืนน้ำลายอย่างเคร่งเครียด “นายท่านห้า ผมกำลังสอนวิชาป้องกันตัวให้นายหญิงครับ”

ทุกคนในสนามต่างเหงื่อแตกแทนเฉิงฮ่าวกันถ้วนหน้า

มีหรือการกลั่นแกล้งเล็กๆน้อยๆนี้จะรอดพ้นสายตาโม่หนานเจ๋อไปได้

เขาดันซู่เยียนไปด้านข้าง “ถอยห่างไปหน่อย”

หัวใจซู่เยียนสั่นไหว เต้นแรงอย่างอธิบายไม่ถูก

ตั้งแต่หัวจรดเท้าโม่หนานเจ๋อไม่แม้แต่มองเธอสักนิด หากแต่การกระทำกลับแสดงออกชัดว่ากำลังปกป้องเธอ

เธอแอบสงสัยว่า โม่หนานเจ๋อคิดจะทำอะไรกันแน่?

โม่หนานเจ๋อค่อยๆถอดนาฬิกาข้อมือออกอย่างเชื่องช้า ท่าทางดูสงบนิ่งเกินคาดเดา “เรามาสู้กันหนึ่งรอบ หากนายชนะก็อยู่ต่อ หากแพ้ก็ไสหัวไปทันที”

ฮ่าวเฉิงหวาดผวาจนหน้าถอดสี ละล่ำละลักอธิบายอย่างทำตัวไม่ถูก “นายท่านห้า ผม...ผมสู้คุณไม่ไหว ผมแค่สอนวิชาป้องกันตัวให้คุณหญิงเท่านั้น อย่าไล่ผมออกเลย ของร้องเถอะครับ นายท่านห้า...”

โม่หนานเจ๋อหาได้แยแส ถอดนาฬิกาข้อมือส่งให้ซู่เยียน

ซู่เยียนรับนาฬิกาของเขามา พร้อมอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างน่าประหลาด

เฉิงฮ่าวในตอนนี้ทั้งเคร่งเครียดทั้งร้อนรน ครั้นเห็นโม่หนานเจ๋อไม่สะทกสะท้าน จึงส่งสายตาวิงวอนไปยังซู่เยียน “นายหญิง ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณหกล้มจริงๆ”

โม่หนานเจ๋อไม่ให้โอกาสเขาได้พูดเวิ่นเว้อ ตวัดขาแกร่งทรงพลังราวกับสัตว์ร้ายเตะเฉิงฮ่าวเข้าเต็มแรง

“พลั่ก!” เสียงหนักหน่วงดังขึ้นตาม

เฉิงฮ่าวถูกเตะกระเด็นห่างไปไกลถึงหนึ่งเมตร ตัวเขาร่วงลงบนพื้น เจ็บปวดจนร้องโอดโอย ก่อนค่อยๆขดหน้าท้องตัวงอ

ซู่เยียนตกตะลึง ตกใจในพละกำลังอันป่าเถื่อนของโม่หนานเจ๋อจนเบิกตาโต

พระเจ้า! จู่โจมฉับพลันได้น่ากลัวเหลือเกิน

หากเปลี่ยนเป็นตัวเธอ คาดว่าคงโดนผู้ชายคนนี้เตะกระเด็นขึ้นฟ้าแน่ๆ

หลังจากความเจ็บของเฉิงฮ่าวบรรเทาลง จึงฝืนดันร่างยืนขึ้น ตระหนักได้ว่านายท่านห้าตั้งใจจริงๆ

หากเขาไม่ทุ่มสุดตัว วันนี้ต้องถูกไล่ออกแน่นอน

เฉิงฮ่าวฮึดสู้ รวบรวมกำลังพร้อมปะทะโจมตีทันที

หมัดของเขาเฉียดใกล้โม่หนานเจ๋อ หากแต่อีกฝ่ายกลับหลบได้อย่างง่ายดาย ก่อนวินาทีต่อมาโม่หนานเจ๋อจะเอี้ยวตัว หมัดหนักประหนึ่งค้อนเหล็กสวนเข้ากลางหน้าท้องเฉิงฮ่าวอีกครั้ง

เฉิงฮ่าวถูกซัดจนถอยไปหลายก้าว ทรุดตัวลงพื้น มุมปากห้อเลือด

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างรู้ดีว่า เฉิงฮ่าวที่ถูกโจมตีรุนแรงถึงสองครั้งนั้น บาดเจ็บช้ำในเข้าแล้ว

ชั่วเวลานั้นไปจิ่นชูพุ่งตัวเข้าไป กอดแขนโม่หนานเจ๋อไว้แน่น อ้อนวอนขอความเมตตา “พี่เจ๋อ พี่หยุดตีเถอะ เฉิงฮ่าวไม่ได้รังแกใคร เขาตั้งใจสอนวิชาป้องกันตัวให้พี่ซู่เยียนจริงๆค่ะ”

เหล่าลูกนองนอกสนามต่างร้องขอด้วยความกังวลเช่นกัน “นายท่านห้า ปล่อยผู้ช่วยพิเศษเฉิงไปเถอะครับ”

โม่หนานเจ๋อมองไปทางไป๋จิ่นชู สายตาแปรเปลี่ยนเป็นแววอบอุ่น เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เธอพุ่งเข้ามาแบบนี้ ไม่กลัวโดนพี่พลาดทำร้ายบาดเจ็บเหรอ?”

ไป๋จิ่นชูยู่ปากแดงฉ่ำ เอนร่างพิงแขนเขาราวกับกระดูกอ่อนร่วน ตอบกลับเวียงกระเง้ากระงอด “ไม่กลัวหรอกค่ะ ฉันรู้ว่าพี่เจ๋อไม่มีทางทำร้ายฉันแน่”

โม่หนานเจ๋อลูบหัวทุยของไป๋จิ่นชูอย่างอ่อนโยน

ภาพบาดตานี้ ทำเอาซู่เยียนเจ็บปวดจนใจกระตุกวูบ

บีบนาฬิกาข้อมือโม่หนานเจ๋อแน่น เหม่อมองสามีตัวเองหยอกล้อกับหญิงอื่นต่อหน้าตัวเอง กระหนุงกระหนิงมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน

ราวกับอวัยวะทุกส่วนของร่างเธอถูกโม่หนานเจ๋อจู่โจมฉับพลัน ความรู้สึกรวดร้าวทำเอาเธอเกือบหายใจไม่ได้ ตัวแข็งทื่อแน่นิ่งไป

แค่ทะเลาะกัน โม่หนานเจ๋อยังกลัวพลาดทำไป๋จิ่นชูบาดเจ็บ

แต่กลับกล้ายกปืนใส่คนร้ายที่จับเธอไว้ โดยไม่กลัวว่าจะพลาดฆ่าภรรยาของเขาแม้แต่น้อย

น่าขำชะมัด เรียกได้ว่าไอ้คนสองมาตฐานชอบวางมาดขรึม!

“พี่เจ๋อ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับพี่ เราไปสำนักงานกันเถอะค่ะ” ไป๋จิ่นชูดึงโม่หนานเจ๋อเดินไปข้างนอก

เฉิงฮ่าวหยัดกายยืน เอ่ยถามขอความเมตตา “นายท่านห้า ผมผิดไปแล้ว โปรดยกโทษให้ผมสักครั้งได้ไหมครับ?”

โม่หนานเจ๋อตามไป๋จิ่นชูออกไป ไม่แม้แต่หันไปตอบ ทิ้งท้ายไว้แค่ว่า “เรื่องนี้ให้ซู่เยียนตัดสินใจเอง”

เฉิงฮ่าวเดินมาข้างหน้าซู่เยียน ท่าทางถ่อมตน กล่าววิงวอนเสียงต่ำ “นายหญิง ขอโทษครับ ผมจริงใจภักดีกับนายท่านห้า ซื่อสัตย์มาโดยตลอด ขอร้องนายหญิงอย่าไล่ผมออกเลยครับ ผมขอขมาสำนึกผิดต่อนายหญิงจริงๆ ผม... ”