บทที่ 15

ซู่เยียนก้มหน้าก้มตา กระซิบเสียงแผ่วด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ "ไม่ใช่ว่าคุณอยากอยู่กับไป๋จิ่นชูเหรอ?"

เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว เต็มไปด้วยความเสียใจและความน้อยใจที่คอยระวังตัว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้ยิน เป็นอันต้องใจอ่อนทั้งสิ้น

โม่หนานเจ๋อเองก็ไม่เว้น

หากแต่ตัวเขาเกลียดความรู้สึกนี้ จึงแสร้งทำท่าทีเย็นชา “ไม่เป็นไร”

ซู่เยียนสูดหายใจลึก ช่างเถอะ

เขาจะส่งก็ให้เขาส่งแล้วกัน กลับไปหย่าก็ประจวบเหมาะพอดี ตอนนี้ความเจ็บปวดของเธอก็บรรเทาลงแล้วเช่นกัน

ซู่เยียนล้างหน้าบ้วนปากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพ หยิบแค่โทรศัพท์และกระเป๋าสะพายข้างที่เธอมี ตามโม่หนานเจ๋อออกจากประตูห้อง ตรงสู่โรงอาหารเพื่อทานมื้อเช้า

โรงอาหารในยามเช้าตรู่ เหล่าพนักงานเดินขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสาย

ทุกคนที่เห็นพวกเขาต่างทักทายด้วยความเคารพ

"นายท่านห้า นายหญิง อรุณสวัสด์ครับ"

โม่หนานเจ๋อไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด

เพราะคนทักทายมากเกินไป จึงตอบกลับได้ไม่ทั่วถึง

แต่ซู่เยียนกลับตรงกันข้าม ทุกคนที่ทักทายเธอ เธอต่างยกยิ้มบางด้วยความถ่อมตัว ตอบกลับไปด้วยความสุภาพ “อรุณสวัสดิ์จ้ะ”

หลายวันมานี้ที่ซู่เยียนอยู่ในค่าย เธอทั้งมีมารยาททั้งสุภาพอ่