บททั้งหมดของ ตามรักให้หวนคืนใจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

หรือว่า เขาสืบเรื่องของผู้หญิงคนนี้พลาดไป?มีเพียงศาสตราจารย์หลิงเท่านั้นที่เข้าใจกระจ่าง ราวกับว่าเพิ่งค้นพบสมบัติล้ำค่า รีบถามไถ่ด้วยความตื่นเต้นระคนถ่อมตน "นายหญิง คุณเคยเรียนสาขาเคมีมาเหรอ?"ดวงตากลมโตของซู่เยียนใสแจ๋ว ตอนนี้สมองของเธอขาวโพลน เธอส่ายหน้าตอบกลับเสียงอ่อน "ลืมไปแล้วล่ะ""ลืมแล้ว?" ศาสตราจารย์หลิวประหลาดใจ "งั้นคุณรู้เรื่องสารเหลวชิงหลีกับธาตุรีเนียมได้ยังไง? ไหนจะรู้ว่าต้องแก้พิษยังไงด้วย"ซู่เยียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยหน้าตาเฉย "ก็เหมือนกับการทำอาหารต้องเติมเกลือ การตกปลาต้องใส่เหยื่อล่อ ความรู้ทั่วไปก็เท่านั้น"คำว่าความรู้ทั่วไปก็เท่านั้น ทำเอาศาสตราจารย์หลิวนับถือชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง ยกย่องขึ้นหิ้งเลยทีเดียวไม่ไกลนัก เฉิงฮ่าวและโหลวชิงพาลูกน้องบางส่วนมา แยกกันป้อนน้ำด่างกินได้ให้เหล่าผู้ถูกพิษไม่นาน อาการอ้วกรุนแรงและปวดท้องของทุกคนก็หายไป แม้ยังเหลืออาการวิงเวียนอยู่บ้าง แต่เห็นผลลัพทธ์ได้ทันทีโหลวชิงถือน้ำด่างมาตรงหน้าโม่หนานเจ๋อ ยื่นให้เขาด้วยความเคารพ "นายท่านห้า สิ่งนี้ได้ผลมาก ให้คุณหนูไป๋ดื่มเถอะครับ"ไป๋จิ่นชูขบฟันกราม โกรธเกรี้ยวที่ปล่อยให

ซู่เยียนชี้ไปที่ชั้นวางหนังสือในห้องอีกครั้ง "หลายวันมานี้ ฉันอ่านหนังสือบนชั้นวางหนังสือของคุณหมดแล้วค่ะ"โม่หนานเจ๋อ "จะไม่คิดทบทวนใหม่จริงๆ เหรอ?"ซู่เยียนก้มหน้าลง "ไม่ล่ะค่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันก็จะไปแล้ว วันหลังคงไม่มีโอกาสมาที่นี่อีกแล้วล่ะ"โม่หนานเจ๋อไม่เกลี้ยกล่อมอีก เดินผ่านเธอไปเข้าไปในห้อง เขาปลดกระดุมเสื้อพลางพูดว่า "กลับไปที่บ้าน ก็อย่าพูดเรื่องหย่ากับคุณย่า มันจะกระตุ้นอาการป่วยของท่านได้"มือของซู่เยียนกำโทรศัพท์โดยไม่รู้ตัว ตัวสั่นไหวเล็กน้อย ความรู้สึกอึดอัดที่ไม่อาจปกปิดได้พรั่งพรูออกมา "ฉันขอโทษที่เห็นรูปถ่ายของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในหนังสือของคุณ ด้านหลังเขียนว่า เด็กผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด ไป๋จิ่นชู"การปลดกระดุมของโม่หนานเจ๋อนั้นชะงักค้าง ร่างกายของเขาแข็งทื่อและแน่นิ่งไปดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม ไม่พูดอะไรสักคําซู่เยียนรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ความเจ็บปวดนี้ยากที่จะอธิบายได้ ทําได้เพียงแสร้งทําเป็นไม่สนใจ พูดอย่างใจเย็นว่า "ถ้าฉันเดาไม่ผิด ผู้หญิงที่คุณอยากแต่งงานด้วยมากที่สุดคือไป๋จิ่นชูใช่ไหมคะ"ผ่านไปครู่ใหญ่ โม่หนานเจ๋อถึงได้สติกลับมา และถอดเสื้อผ้าต

ซู่เยียนก้มหน้าก้มตา กระซิบเสียงแผ่วด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ "ไม่ใช่ว่าคุณอยากอยู่กับไป๋จิ่นชูเหรอ?"เสียงนุ่มนวลของหญิงสาว เต็มไปด้วยความเสียใจและความน้อยใจที่คอยระวังตัว ไม่ว่าผู้ชายคนไหนได้ยิน เป็นอันต้องใจอ่อนทั้งสิ้นโม่หนานเจ๋อเองก็ไม่เว้นหากแต่ตัวเขาเกลียดความรู้สึกนี้ จึงแสร้งทำท่าทีเย็นชา “ไม่เป็นไร”ซู่เยียนสูดหายใจลึก ช่างเถอะเขาจะส่งก็ให้เขาส่งแล้วกัน กลับไปหย่าก็ประจวบเหมาะพอดี ตอนนี้ความเจ็บปวดของเธอก็บรรเทาลงแล้วเช่นกันซู่เยียนล้างหน้าบ้วนปากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพ หยิบแค่โทรศัพท์และกระเป๋าสะพายข้างที่เธอมี ตามโม่หนานเจ๋อออกจากประตูห้อง ตรงสู่โรงอาหารเพื่อทานมื้อเช้าโรงอาหารในยามเช้าตรู่ เหล่าพนักงานเดินขวักไขว่ไปมาไม่ขาดสายทุกคนที่เห็นพวกเขาต่างทักทายด้วยความเคารพ"นายท่านห้า นายหญิง อรุณสวัสด์ครับ"โม่หนานเจ๋อไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดเพราะคนทักทายมากเกินไป จึงตอบกลับได้ไม่ทั่วถึงแต่ซู่เยียนกลับตรงกันข้าม ทุกคนที่ทักทายเธอ เธอต่างยกยิ้มบางด้วยความถ่อมตัว ตอบกลับไปด้วยความสุภาพ “อรุณสวัสดิ์จ้ะ”หลายวันมานี้ที่ซู่เยียนอยู่ในค่าย เธอทั้งมีมารยาททั้งสุภาพอ่

โม่หนานเจ๋อนึกไม่ถึงจริงๆว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนโยนตรงหน้าจะมีด้านที่ดุร้ายขนาดนี้ซู่เยียนยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรอัธพาลคนหนึ่งก็วิ่งพุ่งเข้ามาด้วยร่างกายที่บาดเจ็บแล้วชี้ไปที่โม่หนานเจ๋อพร้อมพูดว่า "ลูกพี่ คนๆ นี้มาเพื่อสร้างความวุ่นวาย เขาตีต้าหงจนสลบแล้วยังต่อยผมอีกหนึ่งหมัด"วินาทีต่อมาอัธพาลสิบกว่าคนภายในคาสิโนก็ล้อมเข้ามาแล้วจ้องมองไปที่โม่หนานเจ๋อด้วยสีนาดุร้ายอย่างเปิดเผยเพราะเป็นคาสิโนใต้ดินที่ผิดกฎหมายที่นี้จึงต้อนรับแค่คนที่คุ้นเคยเท่านั้น แต่สำหรับคนแปลกหน้าอย่างโม่หนานเจ๋อผู้คนภายในคาสิโนจึงระมัดระวังตัวกันเป็นอย่างมากผู้ดูแลคาสิโนถามอย่างโมโห "แกตีลูกน้องของฉันจนสลบแล้วบุกลุกเข้ามาเพื่อจะทำอะไร ? "ซู่เยียนจึงไปยืนอยู่ที่ด้านหน้าของโม่หนานเจ๋ออย่างกล้าหาญแล้วมองสบตากับผู้ดูแลคาสิโน "พี่เฉินเขาเป็นเพื่อของฉัน"พี่เฉินหัวเราะในลำคอหนึ่งครั้งแล้วกัดฟันพูด "เธอเข้ามาตีพี่ของเธอแล้วยังมาทำให้ระเบียบ และธุรกิจคาสิโนของพวกเราวุ่นวายก็ว่าแล้ว ตอนนี้เพื่อนของเธอยังมาทำร้ายลูกน้องของฉัน ลักษณะแบบนี้ก็ไม่เหมือนกันแล้ว"ซู่เยียนกลัวว่าโม่หนานเจ๋อจะสู้อัธพาลสิบกว่าคนของคาสิโนไม่

โม่หนานเจ๋อตกตะลึงเขามองดวงตากลมโตใสกระจ่างของซู่เยียนที่เต็มไปด้วยน้ำตาราวกับสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วง หยดน้ำตาสองหยดเหมือนไข่มุกใส เอ่อล้นขอบตา ราวกับจะไหลออกมาแต่ก็ไม่ไหลในใจของเขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาพร้อมกันนั้นก็รู้สึกสงสัยว่าทำไมเธอถึงเศร้าโศกขนาดนี้ เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "เป็นอะไรไป?"ซู่เยียนหันหลังให้เขา แอบเช็ดน้ำตาในเบ้าตาอย่างรวดเร็วเธอสูดหายใจเพื่อระงับอารมณ์ "ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ครอบครัวของคุณคงอยู่พร้อมหน้ากันที่บ้าน เดี๋ยวฉันจะเข้าไปก่อน คุณยืนรออยู่หน้าประตูแล้วฟังดูนะ"พูดจบ ซู่เยียนก็เปิดประตูลงจากรถ ไม่รอโม่หนานเจ๋อและเดินเข้าไปก่อนเธอผลักประตูคฤหาสน์เข้าไป เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นลุงจงพ่อบ้านลุงจงอายุราวห้าสิบปี เป็นคนนิ่งและฉลาดหลักแหลม เขาตกตะลึงชั่วครู่แล้วรีบตั้งสติ กล่าวอย่างนอบน้อม "สวัสดีครับคุณนายห้า คุณกลับมาพอดีเลย อาหารเย็นกำลังจะเริ่มแล้วครับ"ซู่เยียนรู้สึกได้ว่าความเป็นมิตรของลุงจงเป็นเพียงมารยาทตามหน้าที่ ทุกคนในบ้านนี้ล้วนมีอคติต่อเธอ"ขอบคุณค่ะ" ซู่เยียนตอบอย่างสุภาพ แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขกที่ตกแต่งอย่างหรูหรา สมาชิกตระกูล