All Chapters of The Mafia's Unwanted Wife (Tagalog): Chapter 1 - Chapter 10

Napatayo ako nang makita ang pagpasok ni Lucas sa pinto. Gabing-gabi na.Tiningnan niya ako nang tulungan ko siya na tanggalin ang kaniyang coat na suot-suot. Lumukot ang ilong ko matapos masinghot ang amoy ng alak."Kumain ka na ba?" tanong ko. "Hinihintay kita para sabay na tayo kumain," dagdag ko nang hindi man lang siya mag-abala na balingan ako.Pinalobo ko ang pisngi at saka kinagat ang ibabang labi. "Niluto ko 'yung paborito mo na ulam. Alam ko kasi na pagod ka—""Can you shut the fuck your mouth?" galit na baling niya sa akin.Napalunok ako at yumuko na lang. Nang makita ang hinubad niya na sapatos ay pinulot ko iyon at tinabi na lang sa shoe rack.Sanay na ako na ganito siya. Naiintindihan ko naman kung bakit ayaw niya pero ang hinding-hindi ko maiintindihan ay kung bakit hindi pa rin niya ako kayang itrato kahit bilang isang tao na lang at hindi na asawa niya.Kuminang ang aking mga mata nang dumiretso siya sa kusina. Naghain ako sa pag-aakala na kakain siya dahil naroon siy

"My," bati ko sa kaniya nang makita siya rito sa kusina.Nagulat siya at hindi inaasahan ang pagdating ko. Gayunpaman ay binigyan ako ng isang malaking ngiti. "Himala ang pagbisita mo ngayon," aniya."Weekend po e. Nakakatamad din sa bahay, wala akong magawa kaya dito muna ako," sabi ko kahit na hindi pa naman ako umuuwi sa bahay mula pa nang umalis ako roon kahapon. "Where's Lucas? Hindi mo ba siya kasama?" tanong niya. Umiling ako. "Busy po siya," sagot ko. "I see... Napaka-busy talaga niyan ng asawa mo," puna niya. "Si Daddy po?" tanong ko na lang upang ilihis na ang usapan doon. Mabigyan lang ako ng isang kahit isang oras na makalimutan ang lalaki na iyon. "Nasa itaas. May online meeting.""Si Daddy talaga hindi na nagbago pati weekends ginagawang weekdays," sabi ko. "Hindi ka na nasanay," natatawang sambit ni Mommy. Nang pinatay na niya ang stove ay tumulong na akong magsandok ng pagkain. "Pakain po ako ha," natatawang sabi ko. Tumawa siya. "Mas hindi ako papayag kung hin

Lubog na ang araw nang dumating ako sa bahay namin ni Lucas upang kuhanin ang mga gamit na naiwan. Katulad ng nais niya ay kukuhanin ko lahat ng gamit ko rito at walang ititira.Sarado ang mga ilaw kaya ako na ang nagbukas noon. Mabuti nga at pareho kami na may susi ng bahay kaya hindi hassle kapag pareho kaming wala at walang tao rito sa bahay. Pinalobo ko ang mga pisngi ko nang ilibot ang mga mata sa kabuohan ng bahay. Pitong taon din ako rito pero kahit saan na sulok ko tingnan ay wala man lang ako naging masaya na alaala. Puro masasakit na karanasan ang siyang nakikita ko.Tahimik ang bahay at kulang na lang ay makarinig na ako ng kuliglig sa paligid. Ganito naman lagi ang eksena. Napakalaki ng bahay pero parang wala naman nakatira. Sobrang lungkot din.Sa halip na magtagal pa ay pumunta na ako sa silid ko at niligpit na ang aking mga gamit. Ayos na rin 'to. Tama na 'yung pitong taon na paghihirap ko. Maraming lalaki sa mundo at hindi mauubusan ang bawat isa. Choice na lang nati

Nangangalay ang leeg nang magising ako sa sofa. Napaayos ako ng upo at kinapa ang mukha kung may panis na laway. Nandito pa rin ako sa bahay namin ni Lucas. Kung tutuosin ay p'wede naman na ako umalis na at iwan na siya rito dahil mukhang kaya niya na rin naman. Hindi ko nga rin alam kung bakit nandito pa ako.Nasanay lang yata talaga ako na kapag may nangangailangan ng tulong ko ay handa ako na igugol ang oras ko para roon na animo'y sinasaniban ako ni Mommy.Sa kaniya ko nakuha ang pagiging maasikaso sa mga tao na nasa paligid at hindi kayang iwan iyon hangga't hindi nakikita na maayos pa sa mas maayos ang kalagayan noong tao.Sinagot ko ang tawag ni Noah nang mag-ring ang phone ko."Wala tayong paramdam ah," aniya.Ngumuso ako. "Baka kuwentuhan mo na naman ako tungkol kay Miss Bernadette e," pagbibiro ko. Natawa ako nang manahimik siya. Nagdadamdam na naman iyon panigurado. Tumayo na ako sa sofa. Nais uminom ng tubig dahil sa panunuyo ng lalamunan."Kumusta araw mo?" pagkumusta

Wala ng nagawa pa si Lucas nang gabing iyon. Nanatili ako sa silid niya ngunit pinalayas din ako sa higaan at saka ako pinahiga sa sofa.Simula noong pag-uusap namin na iyon ay masama na naman ang tingin niya sa akin na para bang bawat minuto ay dapat na akong matakot dahil hindi ako sigurado kung sisikatan pa ba ako ng araw."Umalis ka nga rito kung hindi ka naman tutulong," pagtataboy ko sa kaniya nang mas lalo lang na nagkakalat ang maliliit na bubog dahil sipa siya nang sipa habang nakaupo sa sofa.Inirapan niya ako. "Shut up."Inirapan ko siya pabalik at tinuloy na ang ginagawa. Ang hindi ko maintindihan mula pa kanina ay ayaw niya magtawag ng police para ipaimbestigahan ang nangyari rito sa bahay.Ayaw niya kaya ako ang tumawag kaso kinumpiska naman niya ang cell phone ko kaya sa huli ay naiwan ako na walang imik na naglilinis ng bahay.Sa halip na police ang tawagan ay tumawag siya ng mag-aayos at magpapalit sa mga nabasag na bintana. Inuna ko na alisin ang mga nagkalat na bub