บททั้งหมดของ นักสืบจากต่างแดน: บทที่ 131 - บทที่ 140

เสียงสายน้ำที่ไหลรินจากลำธารเบื้องล่างกลายเป็นเครื่องบ่งชี้ทิศทางที่ชัดเจนในความมืดมิดของป่า ท่ามกลางการหลบหนีที่ตึงเครียด พวกซาเอบะพยายามรักษาจังหวะการเดินให้เงียบที่สุด ขณะที่เสียงฝีเท้าของศัตรูยังดังสะท้อนตามมาไม่ไกล “พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว” หลินหลินกระซิบเบาๆ พร้อมหันไปมองทาเคชิที่กำลังนำทาง “ถ้าเราถึงเรือ พวกมันจะไม่มีทางตามเราทัน” ทาเคชิเอ่ยเสียงต่ำ แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ ซาเอบะที่ยังเจ็บจากแผลกระสุนกัดฟันพยุงตัวเดินต่อไป เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะหยุดพัก ความรู้สึกเจ็บปวดถูกกลบด้วยแรงฮึดที่ต้องนำพาทุกคนให้รอดพ้น ลำธารเล็กๆ นำไปสู่จุดซ่อนเรือ พวกเขามองเห็นเรือลำเล็กที่ถูกคลุมด้วยใบไม้และกิ่งไม้เพื่ออำพรางไว้ ทาเคชิเร่งเข้าไปเปิดผ้าใบที่คลุมเรือออก “ขึ้นเรือเร็ว!” เขาสั่ง ซาเอบะและหลินหลินรีบช่วยกันพยุงเมย์ขึ้นไปก่อน จากนั้นหลินหลินก็ช่วยซาเอบะที่เริ่มอ่อนแรงขึ้นเรือ ทาเคชิลงมือผลักเรือออกจากฝั่งโดยใช้ไม้พายช่วยเร่งความเร็วของเรือในกระแสน้ำ เสียงปืนดังสนั่นขึ้นจากระยะไกล ศัตรูพบว่าพวกเขากำลังหลบหนีผ่านลำธาร แสงไฟจากไฟฉายส่องวูบวาบตามแนวป่า “พวกมันรู้แล้ว!” หลินหลินร้องบอก

แสงจันทร์ที่ลอดผ่านพุ่มไม้ลงมาเป็นประกายระยิบระยับท่ามกลางความมืด ซาเอบะและหลินหลินซ่อนตัวอยู่หลังโขดหินใหญ่ ห่างออกไปไม่กี่เมตร กลุ่มคนร้ายจับตัวทาเคชิและเมย์ไว้อย่างแน่นหนา เสียงตะโกนสั่งการดังแว่วเข้ามา “ตรวจดูให้ทั่ว! อย่าให้พวกมันรอดไปได้!” ซาเอบะยกมือขึ้นแตะเอว แต่กลับพบว่าที่ซ่อนระเบิดควันนั้นว่างเปล่า เขากัดฟันแน่น “ระเบิดควันหมดแล้ว” หลินหลินพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตก “แล้วเราจะทำยังไงต่อ? กระสุนปืนของนายก็มีไม่มากใช่ไหม?” “ใช่” ซาเอบะตอบขณะมองปืนพกในมือ มันเหลือกระสุนเพียงหกนัด ซึ่งไม่พอที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูจำนวนมาก “ถ้าเราพุ่งออกไปโดยไม่มีแผน ทุกคนจะตาย” เขาพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะหยุดคิด หลินหลินเงียบ แต่สายตาของเธอบ่งบอกว่าเธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือเมย์ ซาเอบะพยักหน้าเบาๆ “ฉันมีแผน แต่ต้องใช้ความเสี่ยงสูง” “ว่ามาเลย ฉันพร้อมช่วย” หลินหลินตอบทันที “เธอต้องเบี่ยงเบนความสนใจพวกมันไปทางอื่น ฉันจะหาทางเข้าไปช่วยทาเคชิและเมย์” หลินหลินลังเลเล็กน้อย แต่เธอพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้ว ฉันจะล่อพวกมันออกไปให้ไกลที่สุด” “แต่อย่าพยายามสู้กับพวกมัน แค่ดึงความสนใจใ

เสียงฝีเท้าของคนร้ายใกล้เข้ามาทุกขณะ ซาเอบะพิงตัวกับโขดหินใหญ่ พยายามปรับลมหายใจให้สงบ แม้จะเหนื่อยล้าจากการต่อสู้อย่างหนัก แต่ในใจของเขากลับไม่เคยคิดถึงคำว่า “ยอมแพ้” เขาล้วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อ เจอกับซองบุหรี่ที่ถูกบดขยี้จากการต่อสู้ที่ผ่านมา เขาหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง “อย่างน้อยก็ยังมีเจ้านี่…” แต่แทนที่จะหยิบขึ้นมาสูบ เขาโยนมันลงพื้น พร้อมตั้งใจว่าหากนี่จะเป็นจุดจบของเขา ก็จะจบในฐานะคนที่ต่อสู้จนถึงที่สุด อีกด้านหนึ่ง ทาเคชิ หลินหลิน และเมย์เคลื่อนตัวผ่านป่าทึบอย่างระมัดระวัง ทาเคชิถือปืนที่เก็บมาจากศัตรูพร้อมยิง หากมีอะไรผิดปกติ “เราอยู่ห่างจากศัตรูแค่ไหน?” หลินหลินถามเบา ๆ “ยังไม่แน่ใจ” ทาเคชิตอบโดยไม่หันไปมอง เขาจ้องเข็มทิศในมือซึ่งบอกทิศทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้า “แต่เราต้องออกจากป่านี่ก่อนจะถึงรุ่งสาง ถ้าพวกมันตามมา เราจะไม่มีที่หลบซ่อน” เมย์เดินตามหลังสุด เธอไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เริ่มหนี สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสนและหวาดกลัว “หลินหลิน…” เมย์พูดขึ้นในที่สุด เสียงของเธอสั่น “พวกนั้นจะฆ่าเราไหม?” หลินหลินหยุดเดิน เธอหันกลับไปมองเมย์ก่อนจะจับมือเธ

สายลมที่พัดผ่านต้นไม้รอบบ้านหลังเก่าเย็นเยียบจนเหมือนกับจะเตือนให้ทุกคนระวังตัว ทาเคชิออกสำรวจพื้นที่รอบบ้านอีกครั้งอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ซาเอบะนั่งตรวจสอบแฟ้มเอกสารอย่างละเอียด “นี่ไม่ใช่แค่เทคโนโลยีธรรมดา…” เขาพูดพึมพำกับตัวเอง ดวงตาจับจ้องไปยังหน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยข้อมูลทางเทคนิค “ซาเอบะ เจออะไรบ้าง?” หลินหลินเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าของเธอยังคงเคร่งเครียด “เทคโนโลยีนี้ไม่ใช่แค่ระบบควบคุมเครือข่ายทั่วไป” ซาเอบะตอบ “มันเป็นโปรแกรมที่สามารถรวบรวมข้อมูลจากทุกระบบในเครือข่ายทั่วโลก ทั้งข้อมูลส่วนตัว ข้อมูลทางการเงิน ไปจนถึงระบบความมั่นคงระดับประเทศ” “หมายความว่าถ้าองค์กรนั้นได้มันไป…” หลินหลินหยุดพูดกลางประโยค “พวกมันสามารถควบคุมทุกอย่างได้” ซาเอบะพูดต่อ “นี่คือเหตุผลที่พวกมันไล่ล่าเมย์ พวกมันต้องการข้อมูลนี้จากพ่อของเธอ” เมย์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ เงยหน้าขึ้น น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความวิตก “แล้วพ่อฉันรู้หรือเปล่าว่าข้อมูลนี้อันตรายแค่ไหน?” “ฉันคิดว่าเขารู้” ซาเอบะตอบ “นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่เขาซ่อนมันไว้และพยายามปกป้องเธอ” “แต่ตอนนี้เราเป็นเป้าหมาย” ทาเคชิพูดขึ้นขณะที่เดินกลับเข้ามา

ท่ามกลางความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่ว พวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่ในรถกระบะที่หลินหลินขับมา หลังจากที่ได้หนีออกมาจากการล้อมของคนร้าย พวกเขามองหน้ากันด้วยความเคร่งเครียด ซาเอบะยังคงนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ ขยับตัวเล็กน้อยขณะหันไปมองที่แผนที่ที่เขากำลังถืออยู่ในมือ “เราต้องหาทางไปยังสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว” ซาเอบะพูดเบาๆ ขณะยกนิ้วชี้ไปที่จุดบนแผนที่ “นี่คือที่ที่มีการเคลื่อนไหวของคนร้าย ถ้าเราพุ่งไปที่นั่น อาจจะทำให้พวกมันหายไปจากตัวเราได้สักระยะ” หลินหลินที่ขับรถมาเงียบๆ หยุดชะงักแล้วหันไปมองเขา “แต่เรายังไม่รู้เลยว่าพวกมันต้องการอะไรจากเรา” “เรารู้แค่ว่ามันเกี่ยวข้องกับข้อมูลที่เมย์ถืออยู่” ทาเคชิพูดขัดขึ้น “และมันก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่ถ้าพวกมันยังตามเรามา” “ใช่ แต่ข้อมูลนั้นไม่ได้บอกทั้งหมดว่าพวกมันคือใคร และทำไมพวกมันถึงตามล่าหมายเลขนี้” ซาเอบะตอบกลับ ขมวดคิ้ว ขณะพิจารณาแผนที่ในมือ “มันต้องมีอะไรบางอย่างที่เรายังไม่รู้” ในขณะเดียวกัน เมย์ซึ่งนั่งเงียบๆ อยู่เบาะหลัง เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันและความเหนื่อยล้า เธอยังคงไม่เข้าใจทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเอง “ฉัน… ฉันอยากรู้ว่า… ฉันเ