บททั้งหมดของ นักสืบจากต่างแดน: บทที่ 111 - บทที่ 120

ควันจากการระเบิดของ ‘เดอะไฮฟ์’ ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ เศษซากอาคารที่พังทลายกลายเป็นเพียงภาพเบื้องหลัง ขณะที่ทั้งสี่คนพยายามหนีออกจากพื้นที่ เมย์ที่ดูเหมือนจะเหนื่อยล้าจากการวิ่งหอบหายใจหนัก หลินหลินจับแขนเธอไว้เพื่อให้กำลังใจ “ทุกคนโอเคไหม?” หลินหลินถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “บาดแผลเก่าของฉันเริ่มสร้างปัญหาอีกแล้ว” ซาเอบะตอบ พลางจับไหล่ที่ยังมีเลือดซึมจากกระสุนที่โดนก่อนหน้านี้ ทาเคชิเดินนำทางไปข้างหน้า คอยสังเกตทุกความเคลื่อนไหวในความมืด “ฉันไม่ไว้ใจเลยว่าจะไม่มีใครตามเราอีก” “มันก็จริง” ซาเอบะเสริม “เดอะไฮฟ์เป็นแค่ส่วนหนึ่งของขบวนการใหญ่ ถ้าพวกมันรู้ว่าเราเข้ามายุ่ง สิ่งที่เราทำในคืนนี้อาจเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นของบางอย่างที่ใหญ่กว่านี้” ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงกระท่อมร้างในป่าเพื่อหลบพักชั่วคราว ขณะที่ซาเอบะนั่งซ่อมอาวุธและพันแผลใหม่ หลินหลินกับเมย์นั่งอยู่ที่มุมห้อง ทาเคชิกำลังมองแผนที่และหาทางออกจากป่า “หลินหลิน…” เมย์เอ่ยเรียกเสียงเบา ขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง “เธอคิดว่าพวกเขาจะหยุดตามหาเราจริงไหม?” หลินหลินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “ฉันไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เราจะไม่ยอมให้พ

ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆดำ ลมแรงพัดผ่านท้องทุ่งร้างราวกับเสียงกรีดร้อง ซาเอบะพยุงตัวเองออกจากกระท่อมโดยมีทาเคชิคอยประคอง ดวงตาของเขายังคงมุ่งมั่นแม้ร่างกายจะเต็มไปด้วยร่องรอยของการบาดเจ็บ เมย์และหลินหลินเดินตามหลังอย่างระมัดระวัง พวกเขาทั้งหมดกำลังหลบหนีไปยังจุดนัดพบที่ปลอดภัยที่สุดแห่งหนึ่งที่ซาเอบะเคยใช้ในอดีต “พวกมันคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆ” ทาเคชิพูดพลางมองไปรอบๆ ด้วยสายตาเฉียบคม “ใช่” ซาเอบะตอบ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด “แต่เราต้องพาเมย์ไปให้ถึงสถานที่ปลอดภัยก่อน” หลินหลินเดินเข้ามาข้างเมย์ พลางกระซิบให้กำลังใจ “ไม่ต้องห่วง เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน” เส้นทางที่พวกเขาเลือกเดินเป็นทางลูกรังที่ทอดยาวผ่านป่า ความมืดมิดของค่ำคืนทำให้ทุกก้าวเต็มไปด้วยความหวาดระแวง เสียงใบไม้ไหวและเสียงกิ่งไม้แตกทำให้พวกเขาตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา “ดูเหมือนจะไม่มีใครตามมา” ทาเคชิพูดขณะหันมามองด้านหลัง “อย่าประมาท” ซาเอบะเตือน “พวกมันอาจซ่อนตัวอยู่ในเงามืด” แต่แล้ว เสียงวัตถุโลหะกระทบกันเบาๆ ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทั้งสี่คนหยุดเดินทันที ซาเอบะยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ เสียงฝีเ

กลุ่มของซาเอบะเดินลุยป่าลึกในความมืด แต่ละคนต่างระวังภัยรอบด้าน เสียงลมพัดแผ่วและเสียงใบไม้ไหวทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ทุกย่างก้าวคือการเสี่ยงชีวิต เมื่อเป้าหมายคือการไปยังท่าเรือเก่าที่เมย์กล่าวถึง “เมย์” ซาเอบะพูดเบาๆ ขณะเดินนำ “เธอจำอะไรเกี่ยวกับท่าเรือนั้นได้อีกไหม? ช่วยบอกทุกอย่างที่คิดออก ไม่ว่าสิ่งเล็กน้อยแค่ไหน” เมย์พยายามคิด ยกมือแตะหน้าผากราวกับจะดึงความทรงจำกลับมา “ที่นั่น…เหมือนมีโกดังขนาดใหญ่หลายแห่ง บางแห่งถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา และฉันจำได้ว่ามีแท่นเรือขนาดใหญ่กับเรือลำหนึ่งที่เหมือนจะใช้ขนส่งอะไรบางอย่าง… มันน่าจะเป็นของผิดกฎหมาย” “เป็นไปได้ว่าโกดังพวกนั้นอาจเป็นสถานที่ทดลองที่เธอเคยพูดถึง” ทาเคชิเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึม “และถ้าพวกมันยังใช้งานอยู่ เราอาจต้องเผชิญหน้ากับคนจำนวนมาก” “ไม่ใช่แค่คนจำนวนมาก” หลินหลินกล่าว “แต่ยังรวมถึงสิ่งที่พวกมันอาจซ่อนอยู่ในโกดังนั่นด้วย” หลังจากเดินทางมาหลายชั่วโมง พวกเขาก็ออกมาจากแนวป่าสู่พื้นที่โล่งที่มีลมทะเลพัดเย็นเฉียบ บริเวณนี้ดูเงียบสงบผิดปกติ แต่ในความเงียบก็แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว “นั่นไง ท่าเรือ” เมย

เสียงเครื่องยนต์เฮลิคอปเตอร์ดังกึกก้องเหนือศีรษะ ลำแสงไฟฉายแรงสูงกวาดไปทั่วบริเวณชายหาด ทาเคชิหันมองขึ้นข้างบนอย่างรวดเร็ว พลางออกคำสั่งเสียงหนักแน่น “แยกกัน! เจอกันที่จุดนัดพบ!” “ไม่!” หลินหลินค้านเสียงดัง “เราจะทิ้งใครไว้ไม่ได้!” ซาเอบะจับไหล่เธอแน่น พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถ้าอยู่ด้วยกัน เราจะกลายเป็นเป้าหมายที่ง่ายเกินไป ฟังทาเคชิ พวกมันยังไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่” เมย์ยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ สายตาของเธอสับสนและเต็มไปด้วยความกลัว เธอไม่ต้องการแยกจากใครอีกแล้ว หลังจากสิ่งที่เธอเผชิญมา เธอกลัวว่าการแยกจากกันครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย “เชื่อฉัน” ซาเอบะพูดขณะสบตาหลินหลิน “ฉันจะดูแลเธอและเมย์ นายไปได้เลย ทาเคชิ” ทาเคชิมองทั้งสามคนอย่างลังเล ก่อนจะพยักหน้าและหายตัวเข้าไปในเงามืดของป่า เขาคล่องแคล่วเหมือนเสือร้ายที่เคยผ่านสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วน “รีบไป!” ซาเอบะกระซิบ พลางจูงหลินหลินและเมย์ให้หลบเข้าไปในซอกหินที่แนวชายหาด น้ำทะเลซัดเข้ามาเย็นเฉียบ แต่พวกเขาไม่มีเวลาให้สนใจ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านบน คนร้ายที่ติดอาวุธครบมือกระจายกำลังค้นหาพวกเขา แสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์สาดส่องไปย

เสียงปืนดังสนั่นใกล้เข้ามา ทาเคชิและหลินหลินช่วยกันลากซาเอบะที่บาดเจ็บไปหลบหลังโขดหินใหญ่ ริมชายหาดที่ไม่มีเรือให้หนีทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ “พวกมันตามมาทันเร็วกว่าที่คิด!” ทาเคชิพูดด้วยความหงุดหงิด ซาเอบะพิงโขดหิน เขาไม่สามารถขยับตัวได้มากนักจากแผลที่ไหล่ แต่อดไม่ได้ที่จะสังเกตถึงความตื่นตัวในดวงตาของเมย์ เธอมองไปรอบๆ ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง “พวกมันมีกี่คน?” หลินหลินถามเสียงสั่น “ไม่น่าต่ำกว่าสิบ” ทาเคชิตอบ พลางชักปืนขึ้นมาเตรียมพร้อม “แต่พวกเรามีกันแค่สี่คน หนึ่งในนั้นยังเจ็บหนัก” “ฉันยังช่วยได้” ซาเอบะพูดพลางพยายามยันตัวขึ้น “นายควรพัก” ทาเคชิหันมาบอก “ปล่อยให้ฉันจัดการ” “จัดการคนเดียวคงไม่รอดหรอก” ซาเอบะยิ้มบางๆ ก่อนจะชักปืนพกของตัวเองออกมา “มีแค่สองทาง หนีหรือต่อสู้ แล้วตอนนี้ดูเหมือนจะหนีไม่ได้” เสียงฝีเท้าของคนร้ายเข้าใกล้เรื่อยๆ ซาเอบะหันมามองเมย์ที่ยังคงจ้องมองบางอย่างในความมืด “เธอเห็นอะไรหรือเปล่า?” เขาถาม เมย์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ฉันคิดว่า… มีทางออกอีกทาง” “อะไรนะ?” หลินหลินหันมามองเธอด้วยความหวัง “เธอแน่ใจเหรอ?” “ตรงนั้น…” เมย์ชี้ไปยังแนวโขดหินที่อย