All Chapters of นักสืบจากต่างแดน: Chapter 101 - Chapter 110

เช้าตรู่ของวันใหม่ ท้องฟ้ายังไม่ทันสว่างดี เสียงนกร้องแว่วมาเป็นระยะในความเงียบ หลินหลินตื่นขึ้นมาแต่เช้าตามนิสัย เธอเดินเข้าครัว เตรียมกาแฟร้อนๆ สำหรับทุกคน หัวสมองยังครุ่นคิดถึงข้อมูลที่เธอค้นเจอเมื่อคืน เธอนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เปิดเอกสารเกี่ยวกับบริษัทที่ซาเอบะและทาเคชินำมาให้เมื่อคืนก่อน ข้อมูลที่ดูเหมือนจะธรรมดา กลับมีบางอย่างที่เธอเริ่มสังเกตเห็น เมื่อเชื่อมโยงเข้ากับฐานข้อมูลออนไลน์ที่เธอเข้าถึงได้ “มีอะไรน่าสนใจไหม?” เสียงของเมย์ดังขึ้นจากด้านหลัง หลินหลินสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มให้ “ข้อมูลพวกนี้ดูธรรมดา แต่มีบางอย่างที่ฉันว่ามันแปลก” หลินหลินตอบ ขณะชี้ไปยังรหัสตัวเลขในเอกสาร “ดูนี่สิ เมย์ ตัวเลขพวกนี้มันปรากฏหลายที่ในรายงานของบริษัท แถมยังตรงกับล็อตสินค้าบางอย่างที่ถูกส่งไปยังโกดังอีกด้วย” เมย์พยักหน้า “เหมือนเป็นรหัสลับอะไรบางอย่าง… แต่เธอรู้ไหมว่ามันหมายถึงอะไร?” “ยังไม่แน่ใจ” หลินหลินถอนหายใจ “แต่ฉันคิดว่าซาเอบะกับทาเคชิอาจมีคำตอบ” ไม่นานนัก ซาเอบะและทาเคชิเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แม้ว่าจะผ่านคืนที่หนักหนามาก็ตาม ซาเอบะหยิบเ

เสียงลิฟต์ขนส่งดังก้องไปทั่วโกดังที่เงียบสงัด ซาเอบะกับทาเคชิยืนอยู่หน้าลังไม้ขนาดใหญ่ที่พวกเขาเปิดออก ภายในเต็มไปด้วยอาวุธสงครามหลากชนิด ทั้งปืนไรเฟิล ปืนกล และระเบิดมือ “นี่มันของหนัก” ทาเคชิพึมพำ สีหน้าของเขาตึงเครียด “ไม่ใช่แค่นั้น” ซาเอบะตอบพลางหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งออกมาจากลังด้านข้าง เนื้อหาในนั้นเป็นรหัสส่งของที่เชื่อมโยงไปยังหลายประเทศ “ดูเหมือนพวกมันกำลังขยายเครือข่ายข้ามประเทศ” “เราต้องรีบออกไปจากที่นี่พร้อมหลักฐาน” ทาเคชิกล่าว ซาเอบะพยักหน้า แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ขยับ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก พร้อมกับเสียงวิทยุที่ดังแว่วเข้ามา “มันต้องอยู่แถวนี้! กระจายกำลังค้นหาให้ทั่ว!” ซาเอบะรีบส่งสัญญาณมือให้ทาเคชิหลบเข้าไปในมุมมืด ทั้งสองกดตัวลงต่ำ ซ่อนตัวอยู่หลังกองลังไม้ขนาดใหญ่ เสียงฝีเท้าของชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งใกล้เข้ามา ทุกก้าวหนักหน่วงราวกับพวกมันตั้งใจบดขยี้ผู้บุกรุก “เราคงไม่รอดถ้ายังอยู่ตรงนี้” ทาเคชิกระซิบ พลางเตรียมปืนในมือ “อย่าเพิ่งใช้ปืน มันจะทำให้เราถูกล้อม” ซาเอบะเตือน เขาชี้ไปที่ช่องระบายอากาศด้านบน “นั่นทางออกของเรา” “ฉันเกลียดช่องแคบๆ แบบ

เสียงหายใจหอบหนักของทั้งสี่คนสอดประสานกับเสียงฝีเท้าที่ดังก้องอยู่ในโกดังร้าง ซาเอบะปีนขึ้นไปที่หน้าต่างบานเล็กเหนือกำแพง และส่งมือดึงหลินหลินขึ้นตามอย่างรวดเร็ว ขณะที่เมย์ยังลังเลเล็กน้อย ทาเคชิรีบจับมือเธอและช่วยดันขึ้นไป “เร็วเข้า! พวกมันใกล้มาแล้ว!” ทาเคชิร้อง เมื่อทุกคนปีนออกจากหน้าต่างได้สำเร็จ พวกเขากลับพบว่าตัวเองอยู่บนหลังคาของโกดังสูงตระหง่าน ลมเย็นปะทะหน้า ขณะที่เบื้องล่างเต็มไปด้วยกลุ่มคนร้ายที่กำลังวิ่งไปรอบๆ เพื่อหาพวกเขา “เราจะไปทางไหนต่อ?” หลินหลินถาม สายตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล ซาเอบะสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างรวดเร็ว เขาเห็นทางเดินแคบๆ ที่เชื่อมต่อไปยังโกดังอีกหลังหนึ่ง “ทางนั้น! เราจะข้ามไปบนหลังคาโกดังข้างๆ” “จริงเหรอ? นี่มันสูงตั้งเท่าไหร่ ถ้าพลาดขึ้นมาล่ะ?” เมย์พูดด้วยเสียงสั่น “ถ้าพลาดก็ตาย! แต่ถ้าอยู่ที่นี่เราก็ไม่รอดเหมือนกัน” ทาเคชิตอบพลางมองไปยังกลุ่มคนร้ายที่เริ่มปีนขึ้นมาตามหน้าต่างที่พวกเขาเพิ่งออกมา “ไม่มีเวลาเถียงแล้ว ไปก่อนเลย!” ซาเอบะตะโกน พวกเขาเริ่มข้ามไปบนทางเดินแคบๆ ซึ่งเชื่อมระหว่างโกดังทั้งสอง หลินหลินจับเมย์ไว้แน่นเพื่อประคองไม่ให้เธอเสียหลั

หลังจากที่หลินหลินและทาเคชิช่วยพยุงซาเอบะข้ามซากปรักหักพังที่เกิดจากการระเบิด พวกเขาพบว่าทางเดินเบื้องหน้ามีเพียงความมืดสนิทที่ทอดยาวไปไกล ความเงียบสงัดทำให้ทุกเสียงเล็กน้อยดูดังเกินปกติ ทาเคชิมองรอบๆ อย่างระมัดระวัง ในขณะที่หลินหลินพยายามประคองซาเอบะที่สีหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือด “ซาเอบะ นายยังไหวอยู่ไหม?” หลินหลินถามเสียงเบา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ไหว…ฉันยังไปต่อได้” ซาเอบะตอบพร้อมฝืนยิ้ม แม้ว่าในใจเขารู้ดีว่าเรี่ยวแรงของตัวเองลดลงเรื่อยๆ “เราต้องหาที่พักหลบก่อน พวกมันตามเราไม่หยุดแน่” ทาเคชิพูด พลางกวาดสายตามองหาจุดที่เหมาะสม ระหว่างทางเดินลึกเข้าไปในความมืด พวกเขาเจอกับห้องเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเคยเป็นที่เก็บอุปกรณ์เก่าๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นหนาและกลิ่นอับ ซาเอบะนั่งลงพิงกำแพงอย่างหมดแรง ขณะที่หลินหลินรีบตรวจดูบาดแผล “เลือดหยุดไหลแล้ว แต่เราต้องทำแผลให้ดีกว่านี้” หลินหลินกล่าวเสียงเคร่ง เธอฉีกชายเสื้อของตัวเองเพื่อใช้พันบาดแผล “เธอไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้” ซาเอบะพูด แต่หลินหลินไม่สนใจ เธอจัดการพันแผลให้แน่นที่สุดเพื่อหยุดเลือด “ถ้าฉันไม่ทำ นายก็คงตายก่อนที่จะหนีออ

หลังจากการต่อสู้อันดุเดือด ทั้งสี่คนหลบหนีไปตามเส้นทางแคบในอุโมงค์ใต้ดิน เสียงฝีเท้าของศัตรูยังคงดังสะท้อนมาตามผนังราวกับเป็นเงาตามตัว “เราไม่มีทางหนีได้ตลอด” ทาเคชิพูดเสียงหนัก พลางตรวจสอบกระสุนในปืนที่เหลือน้อยเต็มที “อย่าเพิ่งหมดหวัง เรายังมีโอกาส” ซาเอบะกล่าว เขายืนพิงกำแพง พลางจับแผลที่เริ่มเลือดซึมออกมาอีกครั้ง หลินหลินหยุดเดินและหันกลับมามองทั้งสอง เธอรู้ดีว่าซาเอบะไม่มีทางไหวอีกนานหากยังต้องหนีแบบนี้ “ฟังนะ พวกเราต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะล้อมเราไว้” เมย์ยืนหลบอยู่ด้านหลังเงียบๆ ดวงตาของเธอสั่นไหว เธอกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด “หลินหลิน ฉัน…” เมย์เอ่ยขึ้น แต่หลินหลินจับไหล่เธอไว้และพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าโทษตัวเอง ทุกอย่างที่เราทำก็เพื่อหยุดพวกมัน” ไม่นานนัก ทั้งสี่ก็เดินมาถึงจุดที่เส้นทางใต้ดินเริ่มแคบลงและชันขึ้น มีบันไดเหล็กเก่าขึ้นไปสู่พื้นที่เบื้องบน “ทางออก?” ทาเคชิถามพร้อมกับเงยหน้ามองปลายบันไดที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด หลินหลินพยักหน้า “ใช่ ถ้าแผนที่ไม่ผิดพลาด ทางนี้จะพาเราออกไปยังเขตโกดังร้