เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 102 เผชิญหน้าความลับในเงามืด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-16 20:13:10
บทที่เกี่ยวข้อง
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 103 ทางออกที่ไร้ทาง
เสียงลิฟต์ขนส่งดังก้องไปทั่วโกดังที่เงียบสงัด ซาเอบะกับทาเคชิยืนอยู่หน้าลังไม้ขนาดใหญ่ที่พวกเขาเปิดออก ภายในเต็มไปด้วยอาวุธสงครามหลากชนิด ทั้งปืนไรเฟิล ปืนกล และระเบิดมือ “นี่มันของหนัก” ทาเคชิพึมพำ สีหน้าของเขาตึงเครียด “ไม่ใช่แค่นั้น” ซาเอบะตอบพลางหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งออกมาจากลังด้านข้าง เนื้อหาในนั้นเป็นรหัสส่งของที่เชื่อมโยงไปยังหลายประเทศ “ดูเหมือนพวกมันกำลังขยายเครือข่ายข้ามประเทศ” “เราต้องรีบออกไปจากที่นี่พร้อมหลักฐาน” ทาเคชิกล่าว ซาเอบะพยักหน้า แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ขยับ เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก พร้อมกับเสียงวิทยุที่ดังแว่วเข้ามา “มันต้องอยู่แถวนี้! กระจายกำลังค้นหาให้ทั่ว!” ซาเอบะรีบส่งสัญญาณมือให้ทาเคชิหลบเข้าไปในมุมมืด ทั้งสองกดตัวลงต่ำ ซ่อนตัวอยู่หลังกองลังไม้ขนาดใหญ่ เสียงฝีเท้าของชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งใกล้เข้ามา ทุกก้าวหนักหน่วงราวกับพวกมันตั้งใจบดขยี้ผู้บุกรุก “เราคงไม่รอดถ้ายังอยู่ตรงนี้” ทาเคชิกระซิบ พลางเตรียมปืนในมือ “อย่าเพิ่งใช้ปืน มันจะทำให้เราถูกล้อม” ซาเอบะเตือน เขาชี้ไปที่ช่องระบายอากาศด้านบน “นั่นทางออกของเรา” “ฉันเกลียดช่องแคบๆ แบบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17นักสืบจากต่างแดน บทที่ 104 กับดักที่ไร้ทางเลือก
เสียงกระสุนยังคงดังสนั่นไปรอบๆ ซาเอบะ, ทาเคชิ, หลินหลิน และเมย์วิ่งฝ่าความมืดออกจากห้องควบคุมโดยมีคนร้ายตามล่าอย่างไม่ลดละ พวกเขาเลือกเส้นทางซับซ้อนที่เต็มไปด้วยลังสินค้าและเงามืดเพื่อหลบหลีก “อย่าหยุด! พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว!” ทาเคชิเตือนพลางยิงสวนทางหลัง “เราต้องหาทางออกจากโกดังนี้ให้เร็วที่สุด!” ซาเอบะตอบกลับ เขาเหลือบมองหลินหลินที่ยังคงประคองเมย์วิ่งไปด้วยกัน แม้ใบหน้าของเมย์จะเต็มไปด้วยความกลัว แต่เธอก็พยายามไม่ให้ตัวเองเป็นภาระ ขณะที่พวกเขาวิ่งไป เสียงปืนใหญ่ดังกึกก้องขึ้นจากด้านข้าง ลังสินค้าถูกกระสุนเจาะจนแตกกระจาย เศษไม้และเศษของหล่นลงมาขวางทาง “ระวัง!” ซาเอบะดึงหลินหลินและเมย์หลบไปอีกทาง ขณะทาเคชิยิงสวนไปยังกลุ่มคนร้ายที่กำลังรุกคืบ “พวกมันมีปืนใหญ่ด้วยเหรอ!” ทาเคชิร้องอย่างหงุดหงิด “นั่นหมายความว่าพวกมันไม่คิดจะจับเราเป็นๆ แล้ว!” ซาเอบะตอบก่อนจะพยักหน้าไปยังทางแยก “เลี้ยวขวาเร็ว!” พวกเขาวิ่งเข้าไปในทางเดินที่แคบลง ความมืดในโกดังทำให้ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระแวง เสียงรองเท้าของคนร้ายยังคงดังก้องอยู่ไม่ไกล หลินหลินหยุดชั่วครู่เพื่อมองไปยังเมย์ที่หอบหายใจแรง “ไหวไหม?”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17นักสืบจากต่างแดน บทที่ 105 ทางรอดในความมืด
เสียงหายใจหอบหนักของทั้งสี่คนสอดประสานกับเสียงฝีเท้าที่ดังก้องอยู่ในโกดังร้าง ซาเอบะปีนขึ้นไปที่หน้าต่างบานเล็กเหนือกำแพง และส่งมือดึงหลินหลินขึ้นตามอย่างรวดเร็ว ขณะที่เมย์ยังลังเลเล็กน้อย ทาเคชิรีบจับมือเธอและช่วยดันขึ้นไป “เร็วเข้า! พวกมันใกล้มาแล้ว!” ทาเคชิร้อง เมื่อทุกคนปีนออกจากหน้าต่างได้สำเร็จ พวกเขากลับพบว่าตัวเองอยู่บนหลังคาของโกดังสูงตระหง่าน ลมเย็นปะทะหน้า ขณะที่เบื้องล่างเต็มไปด้วยกลุ่มคนร้ายที่กำลังวิ่งไปรอบๆ เพื่อหาพวกเขา “เราจะไปทางไหนต่อ?” หลินหลินถาม สายตาเธอเต็มไปด้วยความกังวล ซาเอบะสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างรวดเร็ว เขาเห็นทางเดินแคบๆ ที่เชื่อมต่อไปยังโกดังอีกหลังหนึ่ง “ทางนั้น! เราจะข้ามไปบนหลังคาโกดังข้างๆ” “จริงเหรอ? นี่มันสูงตั้งเท่าไหร่ ถ้าพลาดขึ้นมาล่ะ?” เมย์พูดด้วยเสียงสั่น “ถ้าพลาดก็ตาย! แต่ถ้าอยู่ที่นี่เราก็ไม่รอดเหมือนกัน” ทาเคชิตอบพลางมองไปยังกลุ่มคนร้ายที่เริ่มปีนขึ้นมาตามหน้าต่างที่พวกเขาเพิ่งออกมา “ไม่มีเวลาเถียงแล้ว ไปก่อนเลย!” ซาเอบะตะโกน พวกเขาเริ่มข้ามไปบนทางเดินแคบๆ ซึ่งเชื่อมระหว่างโกดังทั้งสอง หลินหลินจับเมย์ไว้แน่นเพื่อประคองไม่ให้เธอเสียหลั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17นักสืบจากต่างแดน บทที่ 106 บาดแผลแห่งความเสียสละ
เสียงกระสุนดังสนั่นในอากาศ ขณะที่กลุ่มคนร้ายพยายามระดมยิงใส่ท่อระบายอากาศที่พวกเขาเพิ่งปีนออกมา ความตึงเครียดทวีคูณขึ้นเมื่อพวกเขาเริ่มออกจากทางแคบและเข้าสู่พื้นที่โล่งข้างนอก ซาเอบะนำกลุ่มอย่างระมัดระวัง ดวงตาของเขากวาดมองรอบๆ เพื่อหาทางหลบหนี แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล คนร้ายเริ่มกระจายตัวเข้ามาใกล้ และทุกคนที่เขาต้องปกป้องยังคงอยู่ในอันตราย “เราต้องรีบหาที่ซ่อนก่อนที่พวกมันจะตามมาทัน” ซาเอบะกล่าว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเร่งรีบ “ซาเอบะ ทางนั้น!” หลินหลินชี้ไปยังกลุ่มลังไม้และเศษเหล็กที่กองอยู่ด้านหลังโกดัง “ไปที่นั่นก่อน!” ซาเอบะสั่ง ทุกคนรีบวิ่งไปยังจุดหมายอย่างไม่รั้งรอ พวกเขาใช้ลังไม้และเศษเหล็กเป็นที่กำบัง ซาเอบะยกปืนขึ้นพร้อมยิงป้องกันหากคนร้ายปรากฏตัว ขณะที่หลินหลินกับทาเคชิคอยดูแลเมย์ “ทุกคนโอเคไหม?” ซาเอบะถามทั้งที่สายตายังจับจ้องไปที่เบื้องหน้า “ฉันไม่เป็นไร” หลินหลินตอบ “เมย์ดูเหมือนจะเริ่มได้สติขึ้นมาบ้างแล้ว” ทาเคชิเสริม “ฉัน…ฉันไหว” เมย์พูด แต่ยังมีน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย เสียงฝีเท้าของคนร้ายใกล้เข้ามาอีกครั้ง ซาเอบะส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ เขายกนิ้วชี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-17นักสืบจากต่างแดน บทที่ 107 เงามืดในเส้นทางสุดท้าย
หลังจากที่หลินหลินและทาเคชิช่วยพยุงซาเอบะข้ามซากปรักหักพังที่เกิดจากการระเบิด พวกเขาพบว่าทางเดินเบื้องหน้ามีเพียงความมืดสนิทที่ทอดยาวไปไกล ความเงียบสงัดทำให้ทุกเสียงเล็กน้อยดูดังเกินปกติ ทาเคชิมองรอบๆ อย่างระมัดระวัง ในขณะที่หลินหลินพยายามประคองซาเอบะที่สีหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือด “ซาเอบะ นายยังไหวอยู่ไหม?” หลินหลินถามเสียงเบา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “ไหว…ฉันยังไปต่อได้” ซาเอบะตอบพร้อมฝืนยิ้ม แม้ว่าในใจเขารู้ดีว่าเรี่ยวแรงของตัวเองลดลงเรื่อยๆ “เราต้องหาที่พักหลบก่อน พวกมันตามเราไม่หยุดแน่” ทาเคชิพูด พลางกวาดสายตามองหาจุดที่เหมาะสม ระหว่างทางเดินลึกเข้าไปในความมืด พวกเขาเจอกับห้องเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะเคยเป็นที่เก็บอุปกรณ์เก่าๆ ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่นหนาและกลิ่นอับ ซาเอบะนั่งลงพิงกำแพงอย่างหมดแรง ขณะที่หลินหลินรีบตรวจดูบาดแผล “เลือดหยุดไหลแล้ว แต่เราต้องทำแผลให้ดีกว่านี้” หลินหลินกล่าวเสียงเคร่ง เธอฉีกชายเสื้อของตัวเองเพื่อใช้พันบาดแผล “เธอไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้” ซาเอบะพูด แต่หลินหลินไม่สนใจ เธอจัดการพันแผลให้แน่นที่สุดเพื่อหยุดเลือด “ถ้าฉันไม่ทำ นายก็คงตายก่อนที่จะหนีออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21นักสืบจากต่างแดน บทที่ 108 ความลับในเงามืด
หลังจากที่หนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ซาเอบะ หลินหลิน ทาเคชิ และเมย์ก็พบว่าตัวเองอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินที่มืดสนิท แสงจากไฟฉายขนาดเล็กของทาเคชิส่องให้เห็นเพียงกำแพงเปียกชื้นและเส้นทางคดเคี้ยวเบื้องหน้า “นี่มันเหมือนเขาวงกต…” หลินหลินเอ่ยขึ้น ขณะมองเส้นทางแยกที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ซาเอบะทรุดตัวลงนั่งพิงกำแพงอีกครั้ง เขาสูดลมหายใจลึกเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดจากบาดแผล ทาเคชิเดินเข้ามาประคองพร้อมกับพูดว่า “นายควรพักสักหน่อย ถ้าฝืนมากไปอาจไม่รอด” “ไม่มีเวลาให้พัก พวกมันยังตามเราอยู่” ซาเอบะตอบเสียงแผ่ว แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น หลินหลินรีบเปิดกระเป๋ายาเล็กๆ ที่พกติดตัวมา เธอหยิบผ้าพันแผลและยาฆ่าเชื้อออกมาจัดการทำแผลใหม่ให้ซาเอบะโดยไม่พูดอะไร “หลินหลิน เราต้องรีบไปต่อ อย่าเสียเวลามาก” ทาเคชิเตือน “ถ้าเขาไม่ไหว เราก็ไม่มีทางรอดไปด้วยกันทั้งหมด” หลินหลินตอบเสียงแข็ง เมย์ที่ยืนอยู่เงียบๆ จนถึงตอนนี้เริ่มพูดขึ้น “ฉันขอโทษ…เพราะฉัน ทุกคนถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้” “อย่าพูดแบบนั้น” ซาเอบะกล่าว “พวกเราทำสิ่งนี้เพราะมันถูกต้อง ไม่ใช่เพราะใครคนใดคนหนึ่ง” หลังจากจัดการทำแผลเสร็จ ทั้งสี่คนก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21นักสืบจากต่างแดน บทที่ 109 ทางเลือกที่ไม่มีวันหวนกลับ
หลังจากการต่อสู้อันดุเดือด ทั้งสี่คนหลบหนีไปตามเส้นทางแคบในอุโมงค์ใต้ดิน เสียงฝีเท้าของศัตรูยังคงดังสะท้อนมาตามผนังราวกับเป็นเงาตามตัว “เราไม่มีทางหนีได้ตลอด” ทาเคชิพูดเสียงหนัก พลางตรวจสอบกระสุนในปืนที่เหลือน้อยเต็มที “อย่าเพิ่งหมดหวัง เรายังมีโอกาส” ซาเอบะกล่าว เขายืนพิงกำแพง พลางจับแผลที่เริ่มเลือดซึมออกมาอีกครั้ง หลินหลินหยุดเดินและหันกลับมามองทั้งสอง เธอรู้ดีว่าซาเอบะไม่มีทางไหวอีกนานหากยังต้องหนีแบบนี้ “ฟังนะ พวกเราต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะล้อมเราไว้” เมย์ยืนหลบอยู่ด้านหลังเงียบๆ ดวงตาของเธอสั่นไหว เธอกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด “หลินหลิน ฉัน…” เมย์เอ่ยขึ้น แต่หลินหลินจับไหล่เธอไว้และพูดอย่างอ่อนโยน “ไม่ใช่ความผิดของเธอ อย่าโทษตัวเอง ทุกอย่างที่เราทำก็เพื่อหยุดพวกมัน” ไม่นานนัก ทั้งสี่ก็เดินมาถึงจุดที่เส้นทางใต้ดินเริ่มแคบลงและชันขึ้น มีบันไดเหล็กเก่าขึ้นไปสู่พื้นที่เบื้องบน “ทางออก?” ทาเคชิถามพร้อมกับเงยหน้ามองปลายบันไดที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด หลินหลินพยักหน้า “ใช่ ถ้าแผนที่ไม่ผิดพลาด ทางนี้จะพาเราออกไปยังเขตโกดังร้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21นักสืบจากต่างแดน บทที่ 110 สายลมแห่งความหวัง
เสียงกระสุนยังคงดังกึกก้องในโกดังร้าง ซาเอบะยืนหยัดอยู่ที่เดิม ยิงตอบโต้ศัตรูที่บุกเข้ามาไม่ขาดสาย ขณะที่ทาเคชิลงไปถึงพื้นด้านล่างเรียบร้อยแล้ว เขาไม่อาจปล่อยให้เพื่อนของเขาอยู่คนเดียวในสถานการณ์เช่นนี้ “ซาเอบะ! เร็วเข้า!” ทาเคชิตะโกนจากด้านล่าง แต่ซาเอบะกลับส่งสัญญาณมือให้เขาไปต่อ “นายต้องพาพวกเธอออกไป นั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด!” ทาเคชิลังเล เขารู้ว่าซาเอบะกำลังเสียสละตัวเองเพื่อช่วยทีม แต่เขาไม่อาจปล่อยให้เพื่อนคนนี้ต้องเผชิญหน้ากับความตายเพียงลำพัง “ฉันจะกลับมาหานาย” ทาเคชิตะโกน ก่อนจะหันไปวิ่งหาหลินหลินและเมย์ที่ซ่อนตัวอยู่ ที่มุมหนึ่งของโกดัง หลินหลินกำลังพยายามสงบสติอารมณ์ของเมย์ แม้ว่าตัวเธอเองจะรู้สึกกดดันเช่นกัน “หลินหลิน… ฉันไม่อยากให้เขาต้องตายเพื่อฉัน” เมย์พูดเสียงสั่น “ซาเอบะเป็นคนที่ไม่เคยละทิ้งใคร เธอต้องเชื่อในตัวเขา” หลินหลินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทันใดนั้น ทาเคชิวิ่งเข้ามาหาทั้งสอง เขาเอ่ยอย่างเร่งรีบ “เราไม่มีเวลาแล้ว! พวกมันกำลังตามมา เราต้องรีบออกไป!” “แล้วซาเอบะล่ะ?” หลินหลินถาม “เขาจะตามมา เขาขอให้เราหนีก่อน” ทาเคชิกล่าว แต่แววตาของเขาบ่งบอกถึงความไม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-21
บทล่าสุด
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 168 การวางแผนครั้งใหม่
เมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น รถของซาเอบะและทาเคชิก็แล่นกลับมายังสำนักงานลับที่พวกเขาใช้เป็นฐานชั่วคราว เมย์ หลินหลิน และอาคิระยืนรออยู่ด้านหน้าอาคารเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของเขตชานเมือง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและเหน็ดเหนื่อย “กลับมาแล้ว” ทาเคชิกล่าวพลางเปิดประตูรถ “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” “ได้ข้อมูลที่ต้องการไหม?” หลินหลินถามทันที ซาเอบะพยักหน้า เขาชูแฟลชไดรฟ์ในมือขึ้น “รายชื่อเป้าหมายทั้งหมดอยู่ในนี้ รวมถึงที่ตั้งขององค์กรด้วย” “แล้วแผนต่อไปล่ะ?” เมย์ถาม สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความกดดัน “เราต้องพักก่อน” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ “ทุกคนต้องพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้” พวกเขาทั้งหมดเดินเข้าไปในสำนักงาน ทาเคชิล็อกประตูทันทีเพื่อป้องกันการถูกติดตาม ห้องภายในดูเรียบง่าย มีเพียงโต๊ะทำงานเก่าๆ และแผนที่ขนาดใหญ่ที่ปิดทับผนังด้านหนึ่ง “พักฟื้นก่อน” ซาเอบะพูดพร้อมกับวางกระเป๋าเป้ลง “คืนนี้เราจะเริ่มวางแผนตอบโต้” หลังจากพักผ่อนและรักษาบาดแผลจากการปะทะที่ผ่านมา ทุกคนรวมตัวกันในห้องประชุมขนาดเล็ก แสงไฟจากโคมเพดานทำให้บรรยากาศดูจริงจัง “นี่คือเป้าหมายที่เราต้องจัดการ” ซาเอบ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 167 ภารกิจแรกของการตอบโต้
รถคันเล็กแล่นผ่านเส้นทางเปลี่ยวในยามเช้าตรู่ เสียงเครื่องยนต์ที่ดังแผ่วๆ กลมกลืนกับบรรยากาศเงียบสงบ ซาเอบะและทาเคชิยังคงอยู่ในชุดที่พร้อมสำหรับการต่อสู้ โดยทั้งคู่ไม่มีการพูดคุยมากนักระหว่างทาง ทั้งสองต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง “ใกล้ถึงแล้ว” ทาเคชิเอ่ยขึ้นขณะมองแผนที่ GPS บนหน้าจอคอนโซล “อีกห้านาทีก็จะถึงจุดพักที่เราวางแผนไว้” ซาเอบะพยักหน้า “อย่าลืมว่าเราต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าตรงๆ เข้าไปแบบเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้” “แน่นอน” ทาเคชิตอบ พร้อมกับขับรถเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่ เส้นทางนี้นำไปสู่จุดซ่อนตัวซึ่งห่างจากโกดังเป้าหมายเพียงไม่กี่ร้อยเมตร เมื่อจอดรถเสร็จ ทั้งสองก็ลงจากรถและตรวจสอบอุปกรณ์เป็นครั้งสุดท้าย ซาเอบะสะพายกระเป๋าเป้ที่บรรจุเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์และระเบิดขนาดเล็ก ส่วนทาเคชิถือปืนไรเฟิลติดกล้องซึ่งเขาใช้เพื่อการป้องกันระยะไกล “พร้อมไหม?” ทาเคชิถาม ขณะที่ทั้งสองคนเริ่มเดินเท้าไปยังจุดเป้าหมาย “พร้อม” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ โกดังขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็นอยู่ลิบๆ ท่ามกลางความมืดสลัวของเงาต้นไม้ อาคารนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่รกร้าง มีรั้วลวดหนามล้อมรอบแล
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 166 แผนการตอบโต้
ความเงียบยามค่ำคืนปกคลุมสำนักงานลับของทาเคชิ แม้สมาชิกในทีมคนอื่นๆ จะพักผ่อนอยู่ในห้องต่างๆ แต่ซาเอบะกับทาเคชิยังคงนั่งจมอยู่กับกองข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ดีว่าทุกนาทีมีค่า และการตอบโต้ต้องเกิดขึ้นก่อนที่ศัตรูจะได้เปรียบ “ข้อมูลนี้…” ทาเคชิชี้ไปที่ไฟล์รายชื่อบุคคลสำคัญในองค์กรร้ายที่ปรากฏบนหน้าจอ “ฉันเจาะเข้าไปในระบบของพวกมันได้บางส่วน รายชื่อเหล่านี้คือคนที่มีบทบาทสำคัญในการตามล่าเรา” ซาเอบะก้มลงอ่านรายละเอียด ชื่อแต่ละชื่อถูกบันทึกไว้พร้อมตำแหน่ง หน้าที่ และความเชื่อมโยงกับหัวหน้าองค์กร หลายคนเป็นผู้ที่พวกเขาเคยเจอหน้าในสนามรบก่อนหน้านี้ “เราจะเริ่มยังไงดี?” ซาเอบะถามเสียงเบา “ก่อนอื่น เราต้องตัดกำลังพวกมัน” ทาเคชิกล่าว “คนพวกนี้แต่ละคนเป็นเหมือนเสาหลักขององค์กร ถ้าเราสามารถจัดการพวกเขาได้แม้เพียงบางส่วน ความสามารถในการเคลื่อนไหวของพวกมันจะลดลง” “แต่นั่นก็หมายความว่าเราต้องเสี่ยงอีกครั้ง” ซาเอบะเอ่ยพร้อมถอนหายใจ “เรายังไม่รู้เลยว่าพวกมันจะวางแผนอะไรต่อ” ทาเคชิพยักหน้าเห็นด้วย “นั่นแหละที่ทำให้มันยากขึ้น แต่เราก็ไม่มีทางเลือกอื่น
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 165 เตรียมพร้อมวางแผนสู้
บรรยากาศภายในสำนักงานลับของทาเคชิเริ่มเงียบสงบลงหลังจากความโกลาหลที่พวกเขาเผชิญมาตลอดหลายวัน ซาเอบะเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบในขณะที่ทาเคชิกำลังตรวจสอบระบบรักษาความปลอดภัย ทั้งคู่รู้ดีว่าความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ “ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ” ซาเอบะเอ่ยเสียงเรียบขณะหันมองหลินหลิน เมย์ และอาคิระที่ดูอ่อนล้าจนเห็นได้ชัด หลินหลินถอนหายใจยาว ก่อนพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฉันแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว” เมย์ยิ้มบางๆ พร้อมกับพยุงหลินหลินเดินไปยังโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่มุมห้อง “พักก่อนเถอะหลินหลิน ฉันจะหาน้ำมาให้” อาคิระนั่งลงกับเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วเอนหลังพิงกำแพง “พวกนายควรพักเหมือนกัน ไม่ใช่แค่พวกเราหรอกที่เหนื่อย นายสองคนก็คงไม่ต่างกัน” ทาเคชิหัวเราะเบาๆ พลางเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากชั้นวาง “ยังมีงานที่ต้องจัดการ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเราจะพักบ้าง” เมื่อทุกคนเริ่มผ่อนคลาย ซาเอบะจึงเดินไปที่ห้องครัวเล็กๆ ที่มุมสำนักงาน เขาเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำออกมา มือที่หยิบขวดน้ำยังมีรอยช้ำจากการต่อสู้ที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ขยับเขารู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็พยายามไม่แสดงออก “เจ็บอยู่ใช่ไหม?” ทาเคชิถามขณะเดิ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 164 เส้นทางสู่อิสรภาพ
กลุ่มของซาเอบะเดินต่อผ่านป่าเขาที่หนาแน่น ทิวไม้สูงตระหง่านและเสียงนกกาหม่นมัวในอากาศให้บรรยากาศที่ทั้งสงบและน่าหวาดหวั่น ทุกคนยังคงระวังภัย แม้ว่าพวกเขาจะเริ่มห่างจากการไล่ล่าของคนร้ายไปแล้ว หลินหลินเดินอยู่ข้างเมย์ มือของเธอแตะไหล่เพื่อนอย่างปลอบโยน “ไม่ไกลแล้ว เมย์ เราต้องออกจากป่านี้ได้แน่” ซาเอบะซึ่งนำหน้าอยู่หันกลับมามอง “พวกเราต้องเก็บแรงไว้ ถ้าออกจากป่านี้เมื่อไร เราต้องหารถเพื่อเดินทางต่อให้เร็วที่สุด” อาคิระที่เดินตามหลังก้มมองแผนที่กระดาษในมือ “เส้นทางนี้ควรนำเราไปถึงถนนสายเล็กที่มุ่งหน้าออกจากป่า ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด เราอาจเจอใครสักคนที่ช่วยได้” การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป เสียงฝีเท้าของพวกเขาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังก้องอยู่ในป่า แม้ทุกคนจะเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่มีใครบ่น ทุกก้าวที่เดินคือการเข้าใกล้ความปลอดภัย จนกระทั่งในที่สุด ขอบป่าก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลินหลินยิ้มให้เมย์ “เห็นไหม? เราทำได้แล้ว!” เมื่อพวกเขาออกมาจากป่า ก็พบกับถนนลูกรังสายเล็กที่ทอดยาวไปยังพื้นที่ชนบท มีป้ายบอกทางเก่าๆ ตั้งอยู่ริมถนน ซาเอบะมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้น “เรา
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 163 จุดเปลี่ยนของพันธมิตร
แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมป่า กลุ่มของซาเอบะที่เพิ่งผ่านพ้นการหนีตายอย่างหวุดหวิดเริ่มตั้งหลักได้อีกครั้ง พวกเขาได้รับการต้อนรับจากชาวบ้านในแบบเรียบง่าย ผู้คนในหมู่บ้านนี้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไร้ความวุ่นวายจากโลกภายนอก ชายแปลกหน้าที่เป็นผู้นำทางมายังหมู่บ้านยืนอยู่ห่างออกไปจากกลุ่ม สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความลังเลบางอย่าง ซาเอบะมองเขาแล้วเดินเข้าไป “คุณดูเหมือนมีเรื่องจะพูด” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ชายแปลกหน้าหันมามองเขา ก่อนจะถอนหายใจ “พวกคุณปลอดภัยแล้ว ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องแยกตัวไป” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในกลุ่มหันมาสนใจ หลินหลินถามขึ้น “ทำไมคุณต้องไปตอนนี้? พวกเรายังต้องการความช่วยเหลือของคุณอยู่นะ” ชายแปลกหน้ายิ้มเล็กน้อย “ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการ พวกคุณมีจุดหมายที่ชัดเจนแล้ว ผมมั่นใจว่าคุณซาเอบะจะนำพวกคุณไปสู่ทางออกได้” ซาเอบะจับจ้องชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “คุณช่วยเรามากแล้ว เราไม่มีสิทธิ์รั้งคุณไว้” “แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออีก คุณจะหาผมได้ที่ไหน?” ซาเอบะถาม ชายแปลกหน้าหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมา เขียนข้อความสั้นๆ แล้วส่งให
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 162 หลุดพ้นจากเงามรณะ
กลุ่มของซาเอบะเดินต่อไปในป่าที่เริ่มเบาบางลง ใบไม้และกิ่งไม้ที่ทึบจนบดบังแสงจันทร์ก่อนหน้านี้เริ่มเปิดทางให้มองเห็นฟ้ากว้าง พวกเขาทุกคนเหนื่อยล้า แต่ความมุ่งมั่นที่จะเอาชีวิตรอดยังคงขับเคลื่อนพวกเขาให้เดินหน้าต่อไป หลินหลินหันไปมองซาเอบะที่เดินอยู่ข้างหน้า แม้ใบหน้าของเขาจะเปื้อนไปด้วยรอยเหนื่อยล้า แต่แววตาของเขายังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “คุณแน่ใจหรือว่าพวกมันไม่ตามมาแล้ว?” เธอถามเสียงเบา “น่าจะปลอดภัยแล้ว” ซาเอบะตอบกลับพลางมองไปรอบๆ เขาหยุดเดินชั่วครู่เพื่อฟังเสียงรอบตัว เสียงใบไม้ไหวเบาๆ จากลมและเสียงแมลงกลางคืนคือสิ่งเดียวที่ดังขึ้น ทาเคชิที่เดินอยู่ด้านหลังพูดขึ้นมา “เราหนีมาไกลพอสมควร ถ้าพวกมันจะตามมา ก็คงไม่เร็วขนาดนี้” “แต่เราก็ประมาทไม่ได้” ชายแปลกหน้าพูดเสริม “เราไม่รู้ว่าพวกมันมีคนมากแค่ไหน หรือมีแผนอะไรอีก” ทุกคนหยุดพักกันใกล้ลำธารเล็กๆ น้ำใสเย็นช่วยให้พวกเขาเติมพลัง หลินหลินใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าของตัวเอง ในขณะที่เมย์นั่งซบอยู่ข้างอาคิระ ท่าทางของเธอสะท้อนถึงความเหนื่อยล้าทางจิตใจ “พวกเราควรวางแผนต่อไปยังไง?” เมย์ถาม ขณะดื่มน้ำจากมือที่วักขึ้นจากลำธาร ซาเอบะมองทุกคนก่
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 161 เส้นทางสู่ความหวัง
แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนเส้นทางแคบที่ทอดยาวเข้าสู่ป่าทึบ ซาเอบะเดินนำหน้ากลุ่ม โดยมีชายแปลกหน้าติดตามอยู่ใกล้ๆ เสียงกรอบแกรบของใบไม้ใต้ฝ่าเท้าเป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นในความเงียบงันของค่ำคืน “ทางนี้แหละ,” ชายแปลกหน้ากระซิบ พลางชี้ไปที่ซอกหินขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์ “เส้นทางนี้จะนำเราไปสู่ป่าด้านหลังหมู่บ้าน ถ้าพวกมันยังอยู่ในหมู่บ้าน เราจะมีโอกาสหลบหนีไปได้” หลินหลินเงยหน้ามองเถาวัลย์และพึมพำเบาๆ “มันดูเหมือนไม่เคยมีใครใช้มานานแล้ว คุณแน่ใจนะว่าพวกเราจะปลอดภัย?” ชายแปลกหน้าพยักหน้า “ทางนี้เป็นทางลับที่คนในหมู่บ้านใช้หลบภัยเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ไม่มีใครใช้มันอีกเพราะป่าเส้นทางนี้รกและอันตราย” ทาเคชิที่เดินอยู่ข้างหลังส่ายหน้าเล็กน้อย “อันตรายแค่ไหนก็ต้องลอง ไม่มีเวลาให้ลังเลแล้ว” ซาเอบะหันมาสบตาทุกคน “เราไม่มีทางเลือก เราต้องเดินต่อไป ถ้าหยุดตอนนี้ พวกมันจะตามมาถึงแน่” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ชายแปลกหน้าจะยกมือขึ้นเปิดเถาวัลย์ออก เผยให้เห็นช่องแคบที่พอให้คนผ่านเข้าไปได้ทีละคน พวกเขาเดินเรียงกันเข้าไปในเส้นทางแคบนี้ โดยมีซาเอบะเป็นคนนำหน้า ทาเคชิเป็นคนปิดท้าย ทางเดินในซอ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 160 หัวใจแห่งการหลบหนี
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในบ้านหลังเก่า ซาเอบะนั่งอยู่บนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ ยกมือขึ้นสัมผัสแผลที่ข้อมือของเขา ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนร่วมทีมที่นั่งกระจายอยู่ตามมุมต่างๆ ของห้อง ทุกคนดูเหนื่อยล้าและเครียดจากการไล่ล่าอย่างหนัก แต่ในแววตาของพวกเขากลับแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น “เราจะอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก” ซาเอบะพูดเบาๆ พลางลุกขึ้นจากพื้นไม้แล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก หมู่บ้านที่เงียบสงบในตอนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าโลกภายนอกนั้นห่างไกลออกไปทุกที คนร้ายที่ตามล่าพวกเขากำลังอยู่แค่ไม่กี่ก้าว และไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าพวกเขาจะสามารถหลบหนีไปได้อีกนานแค่ไหน ทาเคชิยืดตัวออกจากเก้าอี้ไม้และหันไปมองซาเอบะ “พวกเราต้องคิดแผนใหม่ให้เร็วที่สุด อย่าลืมว่าพวกเขาตามมาใกล้แล้ว และพวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จนถึงรุ่งเช้า” “จริงของนาย” ซาเอบะตอบเสียงเครียด “เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ไม่ว่าจะมีแผนอะไร เราต้องไม่ยึดติดกับที่เดิมเกินไป” หลินหลินที่นั่งเงียบมองไปที่พวกเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แม้จะพยายามกลั้นอารมณ์แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้ “พวกเราจะทำยังไงถ้าหมู่บ้านนี้ไม่ไ
