All Chapters of นักสืบจากต่างแดน: Chapter 121 - Chapter 130

ความมืดในป่าทึบที่พวกเขาหลบซ่อนเหมือนจะเพิ่มความเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ซาเอบะพยายามพยุงตัวเองไปพิงต้นไม้ใหญ่ หยาดเหงื่อผสมกับเลือดจากแผลที่ไหล่ทำให้เสื้อเขาเปียกชุ่ม หลินหลินรีบเข้ามาประคองเขาด้วยใบหน้ากังวล “ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่เป็นไร” ซาเอบะพูดพลางพยายามยืนตัวตรง แม้สีหน้าจะบ่งบอกถึงความเจ็บปวด “อย่าดื้อสิ” หลินหลินว่าเสียงแข็ง “คุณต้องทำแผล ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อ” “หลินหลินพูดถูก” ทาเคชิหันมาสมทบ ขณะเขาหยิบกระเป๋าเป้ที่เก็บจากเรือขึ้นมาตรวจสอบ “ในนี้มีชุดปฐมพยาบาลพื้นฐาน เดี๋ยวฉันจัดการให้” ซาเอบะถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็ยอมให้ทาเคชิช่วยเหลือ ขณะที่หลินหลินหันไปดูแลเมย์ซึ่งดูเหมือนจะเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ทั้งหมด “เธอเป็นไงบ้าง?” หลินหลินถามเมย์ น้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันไหวค่ะ” เมย์ตอบเบาๆ แต่แววตายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลินหลินจับมือเมย์เบาๆ “ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย แต่เราใกล้จะออกจากเรื่องพวกนี้แล้ว ขอแค่เราอดทนอีกหน่อย” เมย์พยักหน้า แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่คำพูดของหลินหลินก็ช่วยให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ทุกคนกำลังพักและฟื้นฟูตัวเอง เสีย

เสียงฝีเท้าหนักหน่วงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ประตูที่กั้นไว้ด้วยชั้นวางของเริ่มสั่นไหวเมื่อศัตรูพยายามพังเข้ามา ทุกคนในห้องเล็กตกอยู่ในความกดดัน หลินหลินหันไปมองหน้าซาเอบะที่กำลังพยายามตั้งสมาธิ “เราทำยังไงดี?” หลินหลินถามเสียงสั่น ซาเอบะหลับตาชั่วครู่ก่อนตอบ “เราต้องทำให้พวกมันเสียเวลา…หรือหลงทาง” “หลงทางในโกดังนี่?” ทาเคชิถามกลับ สีหน้าแสดงความสงสัย “ใช่” ซาเอบะตอบ “ที่นี่มีทางเชื่อมหลายจุด ถ้าเราทำให้พวกมันตามไม่ทัน เราอาจมีโอกาสหลบหนีได้” “แล้วเราจะเริ่มยังไง?” เมย์ถามด้วยน้ำเสียงที่ปนเปไปด้วยความกลัวและความสับสน ซาเอบะไม่ตอบทันที แต่กลับหันไปมองรอบๆ ห้อง ก่อนจะเจอช่องระบายอากาศขนาดพอเหมาะตรงมุมบนของกำแพง “เราจะใช้ทางนั้น” เขาชี้ไปที่ช่องดังกล่าว “คุณจะให้เราคลานผ่านช่องระบายอากาศเหรอ?” หลินหลินเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ไม่มีทางเลือก” ซาเอบะตอบ ก่อนจะรีบดึงเก้าอี้มาวางเพื่อช่วยให้ทุกคนปีนขึ้นไปได้ เสียงปืนดังสนั่นเมื่อศัตรูเริ่มยิงประตูเพื่อพยายามเปิดทางเข้ามา เวลาของพวกเขาเหลือน้อยลงทุกที “หลินหลิน เธอขึ้นไปก่อน แล้วช่วยดึงเมย์ขึ้นไปด้วย” ซาเอบะสั่ง หลินหลินพยักหน้า รีบปีนขึ

ภายในอาคารร้างที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของทั้งสี่คนที่สะท้อนในความมืด หลินหลินพยายามหาผ้าหรือสิ่งของใกล้มือเพื่อช่วยห้ามเลือดให้ซาเอบะ แต่ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีอะไรให้ใช้งาน “ซาเอบะ นายเสียเลือดมากเกินไป” หลินหลินพูดด้วยความกังวล “ฉันยังไหว” ซาเอบะตอบ ขณะที่ใช้มืออีกข้างกดบาดแผลตัวเองเพื่อชะลอการไหลของเลือด ทาเคชิมองไปรอบๆ เพื่อหาวิธีออกจากอาคาร “นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย เราต้องหาทางออกก่อนที่พวกมันจะตามมา” เมย์ที่ยืนอยู่ใกล้หน้าต่างมองออกไปด้านนอก เธอเห็นเงาของศัตรูกำลังล้อมอาคารไว้ “พวกมันรู้ว่าเรามาอยู่ที่นี่แล้ว” “บ้าจริง!” ทาเคชิกำหมัดแน่น “เราถูกต้อนให้จนมุม” ซาเอบะพยายามลุกขึ้น แม้ร่างกายจะอ่อนแรงจากการเสียเลือด เขาหยิบปืนขึ้นมาและมองไปรอบๆ “เรายังไม่หมดหวัง ตราบใดที่พวกเรายังสู้อยู่” หลินหลินช่วยพยุงซาเอบะ ขณะที่ทาเคชิกับเมย์พยายามมองหาทางหนีอื่นๆ ภายในอาคารเก่า มีบันไดเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะพาไปยังชั้นใต้ดิน ทาเคชิชี้ไปที่บันไดนั้น “เราน่าจะลงไปข้างล่างได้ อาจจะมีทางเชื่อมไปยังอาคารอื่น” ซาเอบะพยักหน้า “เอาเลย เราไม่มีทางเลือก” พวกเขาเริ่มลงบันไดที่ม

เสียงหอบหายใจดังทั่วบริเวณ ขณะที่กลุ่มของซาเอบะพยายามหาที่หลบภัยในป่าทึบ แม้จะมีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ ช่วยนำทาง แต่ความเหนื่อยล้าจากการหลบหนีและเสียงปืนที่ยังคงดังแว่วอยู่เบื้องหลังทำให้ทุกคนต้องตื่นตัวตลอดเวลา “ตรงนี้!” ทาเคชิเรียกพร้อมชี้ไปยังโพรงใต้ต้นไม้ใหญ่ ทุกคนรีบเข้าไปหลบ ซาเอบะที่บาดเจ็บหนักถูกพยุงเข้าไปเป็นคนแรก “พวกมันไล่มาใกล้ขึ้นทุกที” ทาเคชิพูดพลางตรวจสอบอาวุธที่เหลือในมือ “เราต้องหาทางตอบโต้ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางหนีพ้น” “แต่พวกเรายังไม่พร้อม คุณซาเอบะก็…” หลินหลินพูดพลางมองไปที่ร่างของซาเอบะที่นั่งพิงต้นไม้อยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียว แต่แววตายังคงแน่วแน่ “ฉันไหว” ซาเอบะพูด แม้เสียงของเขาจะอ่อนล้า “สิ่งสำคัญคือเราต้องรู้ว่าทำไมพวกมันถึงต้องการตัวเมย์” ทุกคนหันมามองเมย์อย่างพร้อมเพรียง เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสับสน “ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม…” “ไม่มีทางที่พวกมันจะเสี่ยงขนาดนี้ถ้าเธอไม่มีอะไรที่พวกมันต้องการ” ทาเคชิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ๆ” เมย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “ฉ

ซาเอบะเคลื่อนตัวช้าๆ ไปตามแนวพุ่มไม้ หนึ่งในสองเส้นทางที่เขาเลือกเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาของศัตรู แม้แสงจันทร์จะช่วยให้เขามองเห็นทิวทัศน์เบื้องหน้าได้ชัดเจน แต่ก็ทำให้เขาเสี่ยงต่อการถูกมองเห็นเช่นกัน เขาหลบเข้าไปใต้เงาไม้ใหญ่ พลางจับจ้องทิศทางของยามที่ลาดตระเวนอยู่รอบโกดังร้าง ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงหัวใจของเขาดังเหมือนระฆังตี ทางอีกฝั่ง ทาเคชิค่อยๆ เลื่อนตัวไปตามแนวกำแพงด้านข้าง ซึ่งเต็มไปด้วยเถาวัลย์ เขาหยุดชั่วคราวเมื่อเห็นกล้องวงจรปิดหันมาทางเขา ก่อนจะรีบขยับไปยังตำแหน่งที่ปลอดภัย เมื่อถึงจุดที่กำหนด เขาดึงวิทยุสื่อสารเครื่องเล็กออกมา “ตำแหน่งของฉันพร้อมแล้ว นายว่าไง ซาเอบะ?” “ยังต้องอีกหน่อย” ซาเอบะกระซิบตอบ “พวกมันเยอะกว่าที่เราคิด” “เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วย” ในขณะที่สองหน่วยบุกลอบเข้าใกล้เป้าหมาย หลินหลินและเมย์หลบซ่อนอยู่ในซอกหินเล็กๆ ห่างจากโกดังร้างประมาณ 200 เมตร หลินหลินมองผ่านกล้องส่องทางไกล จับตาดูความเคลื่อนไหวรอบตัว “เธอกลัวไหม?” หลินหลินถามเมย์ที่นั่งเงียบ “แน่นอนว่ากลัว” เมย์ตอบเบาๆ “แต่ฉันพยายามไม่ให้มันครอบงำฉัน” “เธอเข้มแข็งกว่าที่ฉันคิดนะ” หลินหลินพูด ก่อนจ