เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 118 เผชิญหน้ากับเงามืด
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-22 20:14:32
บทที่เกี่ยวข้อง
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 119 กับดักที่มองไม่เห็น
ซาเอบะกัดฟันเดินฝ่าความเจ็บปวดที่เสียดแทงจากแผลกระสุนบนไหล่ซ้าย เขาก้าวผ่านแนวป่ารกทึบ เสียงหายใจหนักและเหงื่อที่ไหลซึมเต็มใบหน้าไม่ได้ทำให้เขาหยุด เสียงฝีเท้าของคนร้ายตามหลังมาไม่ห่างนัก และเขารู้ว่าการชะลอเพียงเล็กน้อยอาจหมายถึงจุดจบ “ต้องไปให้ถึง…” ซาเอบะพึมพำกับตัวเอง เขาจำแผนที่ในหัวได้แม่นยำ จุดนัดพบอยู่ไม่ไกล แต่เส้นทางเต็มไปด้วยอุปสรรคที่คาดไม่ถึง ทั้งกิ่งไม้ที่เกะกะและพื้นที่ลื่นชื้นจากฝนที่ตกก่อนหน้านี้ เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งจากด้านหลัง กระสุนพุ่งเฉียดผ่านหัวของเขา ซาเอบะพุ่งตัวลงกับพื้นโดยอัตโนมัติ “บ้าจริง…” เขากระซิบ เขาหยิบปืนพกขึ้นมาเล็งอย่างมั่นคง พลางยิงสวนกลับไปเพื่อกดดันคนร้าย แม้จะรู้ว่ากระสุนเหลือน้อยจนไม่พอให้สู้ยืดเยื้อ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น ที่จุดนัดพบ ทาเคชิกำลังจัดการสำรวจบริเวณโดยรอบ หลินหลินกับเมย์ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาทั้งสองเต็มไปด้วยความกังวล “เขายังไม่มา…” หลินหลินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทาเคชิหันมามองเธอ “ซาเอบะไม่ใช่คนที่จะถูกจัดการได้ง่ายๆ เขาจะมา” “แต่ถ้าเขา…” หลินหลินเริ่มพูด แต่ทาเคชิยกมือขึ้นหยุด “อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้าย” ทาเคชิพูดด้วยน้ำ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22นักสืบจากต่างแดน บทที่ 120 ทางเลือกที่ไม่มีใครอยากเลือก
เสียงปืนดังสนั่นใกล้เข้ามา ทาเคชิและหลินหลินช่วยกันลากซาเอบะที่บาดเจ็บไปหลบหลังโขดหินใหญ่ ริมชายหาดที่ไม่มีเรือให้หนีทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ “พวกมันตามมาทันเร็วกว่าที่คิด!” ทาเคชิพูดด้วยความหงุดหงิด ซาเอบะพิงโขดหิน เขาไม่สามารถขยับตัวได้มากนักจากแผลที่ไหล่ แต่อดไม่ได้ที่จะสังเกตถึงความตื่นตัวในดวงตาของเมย์ เธอมองไปรอบๆ ราวกับกำลังค้นหาบางสิ่ง “พวกมันมีกี่คน?” หลินหลินถามเสียงสั่น “ไม่น่าต่ำกว่าสิบ” ทาเคชิตอบ พลางชักปืนขึ้นมาเตรียมพร้อม “แต่พวกเรามีกันแค่สี่คน หนึ่งในนั้นยังเจ็บหนัก” “ฉันยังช่วยได้” ซาเอบะพูดพลางพยายามยันตัวขึ้น “นายควรพัก” ทาเคชิหันมาบอก “ปล่อยให้ฉันจัดการ” “จัดการคนเดียวคงไม่รอดหรอก” ซาเอบะยิ้มบางๆ ก่อนจะชักปืนพกของตัวเองออกมา “มีแค่สองทาง หนีหรือต่อสู้ แล้วตอนนี้ดูเหมือนจะหนีไม่ได้” เสียงฝีเท้าของคนร้ายเข้าใกล้เรื่อยๆ ซาเอบะหันมามองเมย์ที่ยังคงจ้องมองบางอย่างในความมืด “เธอเห็นอะไรหรือเปล่า?” เขาถาม เมย์สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ฉันคิดว่า… มีทางออกอีกทาง” “อะไรนะ?” หลินหลินหันมามองเธอด้วยความหวัง “เธอแน่ใจเหรอ?” “ตรงนั้น…” เมย์ชี้ไปยังแนวโขดหินที่อย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22นักสืบจากต่างแดน บทที่ 121 ในเงื้อมมือของศัตรู
แสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์สาดส่องลงมาราวกับแสงจากดวงตาปีศาจที่ตามล่าผู้หลบหนีทั้งสี่ ทุกคนพยายามหลบให้พ้นจากสายตาของศัตรูที่มองลงมาจากฟ้า ทะเลที่เคยสงบกลับกลายเป็นสนามรบที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด “เราต้องหาทางขึ้นฝั่งก่อนที่พวกมันจะลงมาจัดการเรา” ทาเคชิพูดพลางมองไปรอบๆ “แต่ที่นี่ไม่มีอะไรให้ยึดเกาะเลย!” หลินหลินตะโกนแข่งกับเสียงลมและคลื่นที่กระแทกซัดโขดหิน “เมย์ เธอว่ายน้ำได้ไหม?” ซาเอบะถามเสียงเข้ม “ได้!” เมย์ตอบกลับสั้นๆ “งั้นแยกกันว่ายไปตามแนวโขดหิน พยายามอย่าอยู่รวมกัน มันจะทำให้พวกมันจับตัวเรายากขึ้น” ซาเอบะพูด พลางส่งสายตามองทุกคน “เราจะเจอกันที่ฝั่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ทาเคชิลังเลเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “ระวังตัวด้วยล่ะ” ทุกคนเริ่มว่ายออกจากจุดเดิมในทิศทางต่างๆ ขณะที่เฮลิคอปเตอร์เริ่มเคลื่อนตัวลงมาใกล้พื้นน้ำมากขึ้น เสียงใบพัดดังก้องจนคลื่นน้ำสาดกระจาย ทุกคนต้องพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าของแสงไฟที่ฉายลงมา ซาเอบะกัดฟันกรอดขณะว่ายน้ำต่อไป แม้แผลที่ไหล่จะทำให้การเคลื่อนไหวของเขายากลำบาก แต่จิตใจที่ไม่ยอมแพ้ก็ผลักดันให้เขาก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง ขณะที่เขาเริ่มใกล้ถึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22นักสืบจากต่างแดน บทที่ 122 เงามืดที่ซ่อนอยู่
ความมืดในป่าทึบที่พวกเขาหลบซ่อนเหมือนจะเพิ่มความเงียบงันจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน ซาเอบะพยายามพยุงตัวเองไปพิงต้นไม้ใหญ่ หยาดเหงื่อผสมกับเลือดจากแผลที่ไหล่ทำให้เสื้อเขาเปียกชุ่ม หลินหลินรีบเข้ามาประคองเขาด้วยใบหน้ากังวล “ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่เป็นไร” ซาเอบะพูดพลางพยายามยืนตัวตรง แม้สีหน้าจะบ่งบอกถึงความเจ็บปวด “อย่าดื้อสิ” หลินหลินว่าเสียงแข็ง “คุณต้องทำแผล ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อ” “หลินหลินพูดถูก” ทาเคชิหันมาสมทบ ขณะเขาหยิบกระเป๋าเป้ที่เก็บจากเรือขึ้นมาตรวจสอบ “ในนี้มีชุดปฐมพยาบาลพื้นฐาน เดี๋ยวฉันจัดการให้” ซาเอบะถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาก็ยอมให้ทาเคชิช่วยเหลือ ขณะที่หลินหลินหันไปดูแลเมย์ซึ่งดูเหมือนจะเหนื่อยล้าจากเหตุการณ์ทั้งหมด “เธอเป็นไงบ้าง?” หลินหลินถามเมย์ น้ำเสียงอ่อนโยน “ฉันไหวค่ะ” เมย์ตอบเบาๆ แต่แววตายังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หลินหลินจับมือเมย์เบาๆ “ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย แต่เราใกล้จะออกจากเรื่องพวกนี้แล้ว ขอแค่เราอดทนอีกหน่อย” เมย์พยักหน้า แม้จะไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่คำพูดของหลินหลินก็ช่วยให้เธอรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย ขณะที่ทุกคนกำลังพักและฟื้นฟูตัวเอง เสีย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-22นักสืบจากต่างแดน บทที่ 123 กับดักในเงามืด
เส้นทางสู่โกดังร้างไม่ใช่เรื่องง่าย ป่าทึบและเส้นทางที่วกวนกลายเป็นบททดสอบความอดทนของทั้งสี่คน ซาเอบะที่ยังบาดเจ็บจากกระสุนปืนต้องกัดฟันทนเดินไปพร้อมกับคอยมองไปรอบๆ เพื่อระวังภัย “แน่ใจเหรอว่าที่นั่นปลอดภัย?” ทาเคชิถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนัก “ไม่มีที่ไหนปลอดภัยจริงๆ หรอก” ซาเอบะตอบสั้นๆ “แต่ที่นั่นเราน่าจะได้เปรียบ ถ้าเรารู้จักพื้นที่ดีพอ” “แล้วคุณรู้จักพื้นที่นั้นแค่ไหน?” หลินหลินเอ่ยถาม ขณะที่สายตายังมองไปรอบๆ ด้วยความระแวดระวัง “พอประมาณ” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ “ฉันเคยไปที่นั่นระหว่างภารกิจเก่าครั้งหนึ่ง พวกมันใช้เป็นที่ซ่อนของสินค้าเถื่อนและจัดประชุมลับ” เมย์ที่เดินตามหลังเงียบๆ ฟังทุกคำสนทนา เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นภาระ แต่สถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ให้โอกาสเธอได้แสดงความเห็นมากนัก ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงริมเขตป่าที่มองเห็นโกดังร้างตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า โกดังแห่งนี้ดูเหมือนจะถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน ผนังบางส่วนทรุดโทรมจนเห็นโครงเหล็กสนิมเขรอะ แต่ในขณะเดียวกัน มันกลับให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างประหลาด “เราจะเข้าไปยังไง?” หลินหลินถาม ซาเอบะหันไปมองทาเคชิ “นายจัดการนำทาง ฉั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23นักสืบจากต่างแดน บทที่ 124 กับดักที่มองไม่เห็น
เสียงฝีเท้าหนักหน่วงดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ประตูที่กั้นไว้ด้วยชั้นวางของเริ่มสั่นไหวเมื่อศัตรูพยายามพังเข้ามา ทุกคนในห้องเล็กตกอยู่ในความกดดัน หลินหลินหันไปมองหน้าซาเอบะที่กำลังพยายามตั้งสมาธิ “เราทำยังไงดี?” หลินหลินถามเสียงสั่น ซาเอบะหลับตาชั่วครู่ก่อนตอบ “เราต้องทำให้พวกมันเสียเวลา…หรือหลงทาง” “หลงทางในโกดังนี่?” ทาเคชิถามกลับ สีหน้าแสดงความสงสัย “ใช่” ซาเอบะตอบ “ที่นี่มีทางเชื่อมหลายจุด ถ้าเราทำให้พวกมันตามไม่ทัน เราอาจมีโอกาสหลบหนีได้” “แล้วเราจะเริ่มยังไง?” เมย์ถามด้วยน้ำเสียงที่ปนเปไปด้วยความกลัวและความสับสน ซาเอบะไม่ตอบทันที แต่กลับหันไปมองรอบๆ ห้อง ก่อนจะเจอช่องระบายอากาศขนาดพอเหมาะตรงมุมบนของกำแพง “เราจะใช้ทางนั้น” เขาชี้ไปที่ช่องดังกล่าว “คุณจะให้เราคลานผ่านช่องระบายอากาศเหรอ?” หลินหลินเอ่ยด้วยความประหลาดใจ “ไม่มีทางเลือก” ซาเอบะตอบ ก่อนจะรีบดึงเก้าอี้มาวางเพื่อช่วยให้ทุกคนปีนขึ้นไปได้ เสียงปืนดังสนั่นเมื่อศัตรูเริ่มยิงประตูเพื่อพยายามเปิดทางเข้ามา เวลาของพวกเขาเหลือน้อยลงทุกที “หลินหลิน เธอขึ้นไปก่อน แล้วช่วยดึงเมย์ขึ้นไปด้วย” ซาเอบะสั่ง หลินหลินพยักหน้า รีบปีนขึ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23นักสืบจากต่างแดน บทที่ 125 เส้นทางแห่งความสิ้นหวัง
เสียงฝีเท้าของศัตรูดังใกล้เข้ามาอีกครั้ง ทุกย่างก้าวที่ได้ยินเป็นเหมือนนาฬิกานับถอยหลังที่เตือนพวกเขาว่าชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ซาเอบะ หลินหลิน ทาเคชิ และเมย์ยังคงเร่งฝีเท้าเดินผ่านทางเดินแคบๆ ในโกดังร้าง ซึ่งทุกซอกทุกมุมดูเหมือนจะเป็นกับดัก “เราจะไปต่อทางไหน?” หลินหลินถามขณะหยุดยืนที่แยกทาง ซาเอบะเพ่งมองแผนที่คร่าวๆ ในสมองที่เขาพยายามจดจำจากเส้นทางที่ผ่านมา “เลี้ยวซ้าย แล้วขึ้นบันไดไปชั้นบน” “บันได?” ทาเคชิขมวดคิ้ว “มันจะเป็นกับดักหรือเปล่า? ถ้าเราขึ้นไป พวกมันอาจล้อมเราได้ง่ายขึ้น” “ทางออกอยู่ชั้นบนสุด” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ “ถ้าไม่เสี่ยง เราไม่มีทางรอด” เมย์ที่เดินอยู่ข้างหลินหลินหันไปมองซาเอบะ “คุณแน่ใจนะว่าทางออกอยู่ที่นั่น?” “ไม่แน่ใจ” ซาเอบะสารภาพ “แต่ถ้าเราไม่ลอง เราก็ไม่มีโอกาสใดๆ เลย” พวกเขาเร่งเดินต่อไปยังบันไดที่อยู่ข้างหน้า เสียงฝีเท้าของศัตรูใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที เมื่อมาถึงบันได ซาเอบะเป็นคนแรกที่ก้าวขึ้นไป เขาพยายามเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เกิดเสียง “ระวังพื้นลื่น” เขาเตือนพลางกวาดสายตามองรอบๆ อย่างระแวดระวัง เมื่อทุกคนขึ้นมาถึงชั้นบนสุด พวกเขาพบว่าที่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23นักสืบจากต่างแดน บทที่ 126 การเผชิญหน้าที่เลี่ยงไม่ได้
ภายในอาคารร้างที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจหนักๆ ของทั้งสี่คนที่สะท้อนในความมืด หลินหลินพยายามหาผ้าหรือสิ่งของใกล้มือเพื่อช่วยห้ามเลือดให้ซาเอบะ แต่ดูเหมือนที่นี่จะไม่มีอะไรให้ใช้งาน “ซาเอบะ นายเสียเลือดมากเกินไป” หลินหลินพูดด้วยความกังวล “ฉันยังไหว” ซาเอบะตอบ ขณะที่ใช้มืออีกข้างกดบาดแผลตัวเองเพื่อชะลอการไหลของเลือด ทาเคชิมองไปรอบๆ เพื่อหาวิธีออกจากอาคาร “นี่ไม่ใช่ที่ปลอดภัย เราต้องหาทางออกก่อนที่พวกมันจะตามมา” เมย์ที่ยืนอยู่ใกล้หน้าต่างมองออกไปด้านนอก เธอเห็นเงาของศัตรูกำลังล้อมอาคารไว้ “พวกมันรู้ว่าเรามาอยู่ที่นี่แล้ว” “บ้าจริง!” ทาเคชิกำหมัดแน่น “เราถูกต้อนให้จนมุม” ซาเอบะพยายามลุกขึ้น แม้ร่างกายจะอ่อนแรงจากการเสียเลือด เขาหยิบปืนขึ้นมาและมองไปรอบๆ “เรายังไม่หมดหวัง ตราบใดที่พวกเรายังสู้อยู่” หลินหลินช่วยพยุงซาเอบะ ขณะที่ทาเคชิกับเมย์พยายามมองหาทางหนีอื่นๆ ภายในอาคารเก่า มีบันไดเล็กๆ ที่ดูเหมือนจะพาไปยังชั้นใต้ดิน ทาเคชิชี้ไปที่บันไดนั้น “เราน่าจะลงไปข้างล่างได้ อาจจะมีทางเชื่อมไปยังอาคารอื่น” ซาเอบะพยักหน้า “เอาเลย เราไม่มีทางเลือก” พวกเขาเริ่มลงบันไดที่ม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-23
บทล่าสุด
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 168 การวางแผนครั้งใหม่
เมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น รถของซาเอบะและทาเคชิก็แล่นกลับมายังสำนักงานลับที่พวกเขาใช้เป็นฐานชั่วคราว เมย์ หลินหลิน และอาคิระยืนรออยู่ด้านหน้าอาคารเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งของเขตชานเมือง สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและเหน็ดเหนื่อย “กลับมาแล้ว” ทาเคชิกล่าวพลางเปิดประตูรถ “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” “ได้ข้อมูลที่ต้องการไหม?” หลินหลินถามทันที ซาเอบะพยักหน้า เขาชูแฟลชไดรฟ์ในมือขึ้น “รายชื่อเป้าหมายทั้งหมดอยู่ในนี้ รวมถึงที่ตั้งขององค์กรด้วย” “แล้วแผนต่อไปล่ะ?” เมย์ถาม สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความกดดัน “เราต้องพักก่อน” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ “ทุกคนต้องพร้อมสำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้” พวกเขาทั้งหมดเดินเข้าไปในสำนักงาน ทาเคชิล็อกประตูทันทีเพื่อป้องกันการถูกติดตาม ห้องภายในดูเรียบง่าย มีเพียงโต๊ะทำงานเก่าๆ และแผนที่ขนาดใหญ่ที่ปิดทับผนังด้านหนึ่ง “พักฟื้นก่อน” ซาเอบะพูดพร้อมกับวางกระเป๋าเป้ลง “คืนนี้เราจะเริ่มวางแผนตอบโต้” หลังจากพักผ่อนและรักษาบาดแผลจากการปะทะที่ผ่านมา ทุกคนรวมตัวกันในห้องประชุมขนาดเล็ก แสงไฟจากโคมเพดานทำให้บรรยากาศดูจริงจัง “นี่คือเป้าหมายที่เราต้องจัดการ” ซาเอบ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 167 ภารกิจแรกของการตอบโต้
รถคันเล็กแล่นผ่านเส้นทางเปลี่ยวในยามเช้าตรู่ เสียงเครื่องยนต์ที่ดังแผ่วๆ กลมกลืนกับบรรยากาศเงียบสงบ ซาเอบะและทาเคชิยังคงอยู่ในชุดที่พร้อมสำหรับการต่อสู้ โดยทั้งคู่ไม่มีการพูดคุยมากนักระหว่างทาง ทั้งสองต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง “ใกล้ถึงแล้ว” ทาเคชิเอ่ยขึ้นขณะมองแผนที่ GPS บนหน้าจอคอนโซล “อีกห้านาทีก็จะถึงจุดพักที่เราวางแผนไว้” ซาเอบะพยักหน้า “อย่าลืมว่าเราต้องหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าตรงๆ เข้าไปแบบเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้” “แน่นอน” ทาเคชิตอบ พร้อมกับขับรถเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่ เส้นทางนี้นำไปสู่จุดซ่อนตัวซึ่งห่างจากโกดังเป้าหมายเพียงไม่กี่ร้อยเมตร เมื่อจอดรถเสร็จ ทั้งสองก็ลงจากรถและตรวจสอบอุปกรณ์เป็นครั้งสุดท้าย ซาเอบะสะพายกระเป๋าเป้ที่บรรจุเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์และระเบิดขนาดเล็ก ส่วนทาเคชิถือปืนไรเฟิลติดกล้องซึ่งเขาใช้เพื่อการป้องกันระยะไกล “พร้อมไหม?” ทาเคชิถาม ขณะที่ทั้งสองคนเริ่มเดินเท้าไปยังจุดเป้าหมาย “พร้อม” ซาเอบะตอบเสียงเรียบ โกดังขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็นอยู่ลิบๆ ท่ามกลางความมืดสลัวของเงาต้นไม้ อาคารนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่รกร้าง มีรั้วลวดหนามล้อมรอบแล
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 166 แผนการตอบโต้
ความเงียบยามค่ำคืนปกคลุมสำนักงานลับของทาเคชิ แม้สมาชิกในทีมคนอื่นๆ จะพักผ่อนอยู่ในห้องต่างๆ แต่ซาเอบะกับทาเคชิยังคงนั่งจมอยู่กับกองข้อมูลบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ สายตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น พวกเขารู้ดีว่าทุกนาทีมีค่า และการตอบโต้ต้องเกิดขึ้นก่อนที่ศัตรูจะได้เปรียบ “ข้อมูลนี้…” ทาเคชิชี้ไปที่ไฟล์รายชื่อบุคคลสำคัญในองค์กรร้ายที่ปรากฏบนหน้าจอ “ฉันเจาะเข้าไปในระบบของพวกมันได้บางส่วน รายชื่อเหล่านี้คือคนที่มีบทบาทสำคัญในการตามล่าเรา” ซาเอบะก้มลงอ่านรายละเอียด ชื่อแต่ละชื่อถูกบันทึกไว้พร้อมตำแหน่ง หน้าที่ และความเชื่อมโยงกับหัวหน้าองค์กร หลายคนเป็นผู้ที่พวกเขาเคยเจอหน้าในสนามรบก่อนหน้านี้ “เราจะเริ่มยังไงดี?” ซาเอบะถามเสียงเบา “ก่อนอื่น เราต้องตัดกำลังพวกมัน” ทาเคชิกล่าว “คนพวกนี้แต่ละคนเป็นเหมือนเสาหลักขององค์กร ถ้าเราสามารถจัดการพวกเขาได้แม้เพียงบางส่วน ความสามารถในการเคลื่อนไหวของพวกมันจะลดลง” “แต่นั่นก็หมายความว่าเราต้องเสี่ยงอีกครั้ง” ซาเอบะเอ่ยพร้อมถอนหายใจ “เรายังไม่รู้เลยว่าพวกมันจะวางแผนอะไรต่อ” ทาเคชิพยักหน้าเห็นด้วย “นั่นแหละที่ทำให้มันยากขึ้น แต่เราก็ไม่มีทางเลือกอื่น
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 165 เตรียมพร้อมวางแผนสู้
บรรยากาศภายในสำนักงานลับของทาเคชิเริ่มเงียบสงบลงหลังจากความโกลาหลที่พวกเขาเผชิญมาตลอดหลายวัน ซาเอบะเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบในขณะที่ทาเคชิกำลังตรวจสอบระบบรักษาความปลอดภัย ทั้งคู่รู้ดีว่าความปลอดภัยคือสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ “ทุกคนไปพักผ่อนเถอะ” ซาเอบะเอ่ยเสียงเรียบขณะหันมองหลินหลิน เมย์ และอาคิระที่ดูอ่อนล้าจนเห็นได้ชัด หลินหลินถอนหายใจยาว ก่อนพยักหน้า “ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฉันแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว” เมย์ยิ้มบางๆ พร้อมกับพยุงหลินหลินเดินไปยังโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่มุมห้อง “พักก่อนเถอะหลินหลิน ฉันจะหาน้ำมาให้” อาคิระนั่งลงกับเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วเอนหลังพิงกำแพง “พวกนายควรพักเหมือนกัน ไม่ใช่แค่พวกเราหรอกที่เหนื่อย นายสองคนก็คงไม่ต่างกัน” ทาเคชิหัวเราะเบาๆ พลางเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลจากชั้นวาง “ยังมีงานที่ต้องจัดการ แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเราจะพักบ้าง” เมื่อทุกคนเริ่มผ่อนคลาย ซาเอบะจึงเดินไปที่ห้องครัวเล็กๆ ที่มุมสำนักงาน เขาเปิดตู้เย็นและหยิบขวดน้ำออกมา มือที่หยิบขวดน้ำยังมีรอยช้ำจากการต่อสู้ที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ขยับเขารู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็พยายามไม่แสดงออก “เจ็บอยู่ใช่ไหม?” ทาเคชิถามขณะเดิ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 164 เส้นทางสู่อิสรภาพ
กลุ่มของซาเอบะเดินต่อผ่านป่าเขาที่หนาแน่น ทิวไม้สูงตระหง่านและเสียงนกกาหม่นมัวในอากาศให้บรรยากาศที่ทั้งสงบและน่าหวาดหวั่น ทุกคนยังคงระวังภัย แม้ว่าพวกเขาจะเริ่มห่างจากการไล่ล่าของคนร้ายไปแล้ว หลินหลินเดินอยู่ข้างเมย์ มือของเธอแตะไหล่เพื่อนอย่างปลอบโยน “ไม่ไกลแล้ว เมย์ เราต้องออกจากป่านี้ได้แน่” ซาเอบะซึ่งนำหน้าอยู่หันกลับมามอง “พวกเราต้องเก็บแรงไว้ ถ้าออกจากป่านี้เมื่อไร เราต้องหารถเพื่อเดินทางต่อให้เร็วที่สุด” อาคิระที่เดินตามหลังก้มมองแผนที่กระดาษในมือ “เส้นทางนี้ควรนำเราไปถึงถนนสายเล็กที่มุ่งหน้าออกจากป่า ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด เราอาจเจอใครสักคนที่ช่วยได้” การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป เสียงฝีเท้าของพวกเขาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ดังก้องอยู่ในป่า แม้ทุกคนจะเหนื่อยล้า แต่ก็ไม่มีใครบ่น ทุกก้าวที่เดินคือการเข้าใกล้ความปลอดภัย จนกระทั่งในที่สุด ขอบป่าก็ปรากฏขึ้นมาในสายตา ทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลินหลินยิ้มให้เมย์ “เห็นไหม? เราทำได้แล้ว!” เมื่อพวกเขาออกมาจากป่า ก็พบกับถนนลูกรังสายเล็กที่ทอดยาวไปยังพื้นที่ชนบท มีป้ายบอกทางเก่าๆ ตั้งอยู่ริมถนน ซาเอบะมองไปรอบๆ แล้วพูดขึ้น “เรา
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 163 จุดเปลี่ยนของพันธมิตร
แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมป่า กลุ่มของซาเอบะที่เพิ่งผ่านพ้นการหนีตายอย่างหวุดหวิดเริ่มตั้งหลักได้อีกครั้ง พวกเขาได้รับการต้อนรับจากชาวบ้านในแบบเรียบง่าย ผู้คนในหมู่บ้านนี้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไร้ความวุ่นวายจากโลกภายนอก ชายแปลกหน้าที่เป็นผู้นำทางมายังหมู่บ้านยืนอยู่ห่างออกไปจากกลุ่ม สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความลังเลบางอย่าง ซาเอบะมองเขาแล้วเดินเข้าไป “คุณดูเหมือนมีเรื่องจะพูด” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ชายแปลกหน้าหันมามองเขา ก่อนจะถอนหายใจ “พวกคุณปลอดภัยแล้ว ผมคิดว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องแยกตัวไป” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในกลุ่มหันมาสนใจ หลินหลินถามขึ้น “ทำไมคุณต้องไปตอนนี้? พวกเรายังต้องการความช่วยเหลือของคุณอยู่นะ” ชายแปลกหน้ายิ้มเล็กน้อย “ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการ พวกคุณมีจุดหมายที่ชัดเจนแล้ว ผมมั่นใจว่าคุณซาเอบะจะนำพวกคุณไปสู่ทางออกได้” ซาเอบะจับจ้องชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “คุณช่วยเรามากแล้ว เราไม่มีสิทธิ์รั้งคุณไว้” “แต่ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลืออีก คุณจะหาผมได้ที่ไหน?” ซาเอบะถาม ชายแปลกหน้าหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆ ออกมา เขียนข้อความสั้นๆ แล้วส่งให
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 162 หลุดพ้นจากเงามรณะ
กลุ่มของซาเอบะเดินต่อไปในป่าที่เริ่มเบาบางลง ใบไม้และกิ่งไม้ที่ทึบจนบดบังแสงจันทร์ก่อนหน้านี้เริ่มเปิดทางให้มองเห็นฟ้ากว้าง พวกเขาทุกคนเหนื่อยล้า แต่ความมุ่งมั่นที่จะเอาชีวิตรอดยังคงขับเคลื่อนพวกเขาให้เดินหน้าต่อไป หลินหลินหันไปมองซาเอบะที่เดินอยู่ข้างหน้า แม้ใบหน้าของเขาจะเปื้อนไปด้วยรอยเหนื่อยล้า แต่แววตาของเขายังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “คุณแน่ใจหรือว่าพวกมันไม่ตามมาแล้ว?” เธอถามเสียงเบา “น่าจะปลอดภัยแล้ว” ซาเอบะตอบกลับพลางมองไปรอบๆ เขาหยุดเดินชั่วครู่เพื่อฟังเสียงรอบตัว เสียงใบไม้ไหวเบาๆ จากลมและเสียงแมลงกลางคืนคือสิ่งเดียวที่ดังขึ้น ทาเคชิที่เดินอยู่ด้านหลังพูดขึ้นมา “เราหนีมาไกลพอสมควร ถ้าพวกมันจะตามมา ก็คงไม่เร็วขนาดนี้” “แต่เราก็ประมาทไม่ได้” ชายแปลกหน้าพูดเสริม “เราไม่รู้ว่าพวกมันมีคนมากแค่ไหน หรือมีแผนอะไรอีก” ทุกคนหยุดพักกันใกล้ลำธารเล็กๆ น้ำใสเย็นช่วยให้พวกเขาเติมพลัง หลินหลินใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าของตัวเอง ในขณะที่เมย์นั่งซบอยู่ข้างอาคิระ ท่าทางของเธอสะท้อนถึงความเหนื่อยล้าทางจิตใจ “พวกเราควรวางแผนต่อไปยังไง?” เมย์ถาม ขณะดื่มน้ำจากมือที่วักขึ้นจากลำธาร ซาเอบะมองทุกคนก่
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 161 เส้นทางสู่ความหวัง
แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนเส้นทางแคบที่ทอดยาวเข้าสู่ป่าทึบ ซาเอบะเดินนำหน้ากลุ่ม โดยมีชายแปลกหน้าติดตามอยู่ใกล้ๆ เสียงกรอบแกรบของใบไม้ใต้ฝ่าเท้าเป็นเสียงเดียวที่ดังขึ้นในความเงียบงันของค่ำคืน “ทางนี้แหละ,” ชายแปลกหน้ากระซิบ พลางชี้ไปที่ซอกหินขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์ “เส้นทางนี้จะนำเราไปสู่ป่าด้านหลังหมู่บ้าน ถ้าพวกมันยังอยู่ในหมู่บ้าน เราจะมีโอกาสหลบหนีไปได้” หลินหลินเงยหน้ามองเถาวัลย์และพึมพำเบาๆ “มันดูเหมือนไม่เคยมีใครใช้มานานแล้ว คุณแน่ใจนะว่าพวกเราจะปลอดภัย?” ชายแปลกหน้าพยักหน้า “ทางนี้เป็นทางลับที่คนในหมู่บ้านใช้หลบภัยเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่ไม่มีใครใช้มันอีกเพราะป่าเส้นทางนี้รกและอันตราย” ทาเคชิที่เดินอยู่ข้างหลังส่ายหน้าเล็กน้อย “อันตรายแค่ไหนก็ต้องลอง ไม่มีเวลาให้ลังเลแล้ว” ซาเอบะหันมาสบตาทุกคน “เราไม่มีทางเลือก เราต้องเดินต่อไป ถ้าหยุดตอนนี้ พวกมันจะตามมาถึงแน่” ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่ชายแปลกหน้าจะยกมือขึ้นเปิดเถาวัลย์ออก เผยให้เห็นช่องแคบที่พอให้คนผ่านเข้าไปได้ทีละคน พวกเขาเดินเรียงกันเข้าไปในเส้นทางแคบนี้ โดยมีซาเอบะเป็นคนนำหน้า ทาเคชิเป็นคนปิดท้าย ทางเดินในซอ
นักสืบจากต่างแดน บทที่ 160 หัวใจแห่งการหลบหนี
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในบ้านหลังเก่า ซาเอบะนั่งอยู่บนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ ยกมือขึ้นสัมผัสแผลที่ข้อมือของเขา ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนร่วมทีมที่นั่งกระจายอยู่ตามมุมต่างๆ ของห้อง ทุกคนดูเหนื่อยล้าและเครียดจากการไล่ล่าอย่างหนัก แต่ในแววตาของพวกเขากลับแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น “เราจะอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก” ซาเอบะพูดเบาๆ พลางลุกขึ้นจากพื้นไม้แล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก หมู่บ้านที่เงียบสงบในตอนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าโลกภายนอกนั้นห่างไกลออกไปทุกที คนร้ายที่ตามล่าพวกเขากำลังอยู่แค่ไม่กี่ก้าว และไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าพวกเขาจะสามารถหลบหนีไปได้อีกนานแค่ไหน ทาเคชิยืดตัวออกจากเก้าอี้ไม้และหันไปมองซาเอบะ “พวกเราต้องคิดแผนใหม่ให้เร็วที่สุด อย่าลืมว่าพวกเขาตามมาใกล้แล้ว และพวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จนถึงรุ่งเช้า” “จริงของนาย” ซาเอบะตอบเสียงเครียด “เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ไม่ว่าจะมีแผนอะไร เราต้องไม่ยึดติดกับที่เดิมเกินไป” หลินหลินที่นั่งเงียบมองไปที่พวกเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แม้จะพยายามกลั้นอารมณ์แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้ “พวกเราจะทำยังไงถ้าหมู่บ้านนี้ไม่ไ
