All Chapters of นักสืบจากต่างแดน: Chapter 151 - Chapter 160

กลุ่มของซาเอบะยังคงเดินทางต่อไปในป่าลึกหลังจากที่หนีจากงูยักษ์และการตามล่าของคนร้ายมาได้ แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาก็เริ่มกัดกินทั้งร่างกายและจิตใจ เสียงหายใจหนักของแต่ละคนสอดประสานกับเสียงฝีเท้าบนใบไม้ที่กรอบแกรบใต้เท้า“พวกเราจะไปถึงเขตแดนเมื่อไหร่?” หลินหลินถามพร้อมหอบเบาๆ ขณะพยายามรักษาจังหวะการเดินชายแปลกหน้าที่นำทางหยุดชะงัก หันมามองพวกเขาด้วยสีหน้าขรึม “ยังอีกไกล เราต้องเดินตัดผ่านป่าทึบช่วงหนึ่งก่อนจะถึงพื้นที่เปิด”“พื้นที่เปิด?” ทาเคชิเลิกคิ้วถาม “คุณหมายถึงพื้นที่เสี่ยงใช่ไหม?”“ใช่” ชายแปลกหน้าตอบเสียงเรียบ “แต่เราต้องเสี่ยง ถ้าอยากหลุดพ้นจากการตามล่าของพวกมัน”ซาเอบะที่เดินรั้งท้ายมาตลอดหยุดเพื่อฟังบทสนทนา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ไม่ว่าเส้นทางไหน เราต้องพร้อมเผชิญหน้า ถ้าเจอคนร้ายอีกก็แค่จัดการให้จบ”คำพูดของเขาเรียกกำลังใจกลับคืนมา แม้แต่หลินหลินที่ดูอ่อนล้า ก็พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงเห็นด้วยหลังจากเดินมาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง กลุ่มของพวกเขาก็มาถึงพื้นที่ที่ชายแปลกหน้าพูดถึง มันเป็นลานหินขนาดใหญ่ที่ทอดยาวไปยังอีกฝั่งของป่า ด้านบนมีหน้าผาสูงชันซึ่งเหมือนเป็นกำ

เสียงปืนที่ดังสะท้อนกลับกลายเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้กลุ่มของซาเอบะยังคงเคลื่อนไหว พวกเขาหนีต่อเนื่องไปในความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุด เส้นทางที่ดูเหมือนจะไม่มีวันจบถูกขับเคลื่อนด้วยความหวังเพียงเล็กน้อยว่าจะสามารถหลุดพ้นจากการตามล่าของคนร้ายซาเอบะหยุดเพียงชั่วครู่เมื่อพวกเขามาถึงลำธารที่ตัดผ่านแนวหุบเขา น้ำใสเย็นไหลเอื่อย แต่ลึกพอที่จะปกปิดร่องรอยการหลบหนี“เราต้องลุยน้ำ” เขาพูดเสียงแผ่ว พลางชี้ไปยังแนวป่าอีกฝั่ง “มันอาจช่วยทำให้พวกนั้นตามเราไม่เจอ”“แผนนี้เสี่ยงเกินไปไหม?” หลินหลินถาม แม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงความระแวดระวัง“เสี่ยง” ทาเคชิพูดพร้อมยิ้มบาง ๆ “แต่ตอนนี้เรามีตัวเลือกอื่นเหรอ?”ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทุกคนก้าวลงไปในลำธาร น้ำเย็นจัดชวนให้เสียวสะท้าน แต่พวกเขาจำเป็นต้องกัดฟันทน ซาเอบะเดินนำหน้า โดยตรวจดูทุกย่างก้าวอย่างระมัดระวัง ขณะที่หลินหลินเดินประคองเมย์อยู่ตรงกลาง อาคิระและทาเคชิปิดท้ายคอยคุ้มกันไม่นานนัก เสียงฝีเท้าหนัก ๆ และเสียงตะโกนของกลุ่มคนร้ายก็เริ่มดังขึ้นมาจากด้านหลัง พวกมันกระจายตัวค้นหาท่ามกลางพุ่มไม้และพื้นป่า“พวกมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม” อาคิระกระซิบ “เราจะเอายัง

รุ่งเช้าของวันที่เต็มไปด้วยความกดดัน แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องผ่านหน้าต่างอาคารเก่า กลุ่มของซาเอบะยังคงระแวดระวัง แม้จะอยู่ในสถานที่ที่ดูเหมือนปลอดภัย ทาเคชิและอาคิระยืนอยู่บริเวณประตูตรวจตราความเรียบร้อย ขณะที่หลินหลินกำลังชงกาแฟด้วยท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ซาเอบะนั่งอยู่ที่มุมห้อง มองดูแผนที่ที่คาซึกินำมาให้เมื่อคืนก่อน แผนที่นี้แสดงเส้นทางที่สามารถใช้หลบหนีออกจากพื้นที่ได้ แต่เส้นทางแต่ละเส้นล้วนเต็มไปด้วยอันตราย ไม่ว่าจะเป็นด่านของกลุ่มทหารรับจ้างหรือภูมิประเทศที่ยากลำบาก “ถ้าเราเลือกเส้นทางนี้ เราอาจต้องเผชิญหน้ากับด่านตรวจของพวกมันโดยตรง” ซาเอบะพูดขึ้น ขณะที่นิ้วชี้ไปยังเส้นทางที่ใกล้ที่สุด “แต่ถ้าเราเลือกเส้นทางอ้อม มันจะใช้เวลามากกว่าสองวัน และเรายังไม่รู้ว่าพวกมันจะส่งกำลังเสริมมาที่นี่หรือเปล่า” คาซึกิเดินเข้ามาพร้อมกับชายอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นสมาชิกทีมอาสาสมัคร “สถานการณ์เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับโยนซองเอกสารลงบนโต๊ะ “เมื่อคืนเราดักฟังสัญญาณของพวกมันได้ มันรู้แล้วว่าคุณอยู่ในพื้นที่นี้ และกำลังวางแผนปิดล้อมทุกทางออก” หลินหลินที่ได้ยินคำพูดนั้นถึง

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาอ่อนเมื่อยามเย็นใกล้เข้ามา ความเงียบของป่าถูกแทนที่ด้วยเสียงลมหายใจของทั้งหกคนที่ยังคงก้าวย่างไปข้างหน้า ซาเอบะเดินนำเป็นแนวหน้า ตามมาด้วยทาเคชิและอาคิระที่คอยระวังหลัง หลินหลินและเมย์อยู่กลางกลุ่ม ชายแปลกหน้าปิดท้ายขบวนเหมือนเดิม หลังการปะทะเมื่อครู่ กลุ่มคนร้ายที่ตามล่าพวกเขาดูเหมือนจะกระจัดกระจายไปชั่วคราว แต่ซาเอบะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น พวกมันยังคงไล่ล่า และจะไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาหายไปจากสายตา “เรายังไม่ปลอดภัย” ซาเอบะเอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนหยุดพักชั่วคราวบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ “พวกมันยังไล่ตามอยู่ ถ้าไม่รีบไปต่อ พวกมันจะไล่ทันแน่” หลินหลินทรุดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ หยิบขวดน้ำขึ้นมาจิบแล้วหันไปมองซาเอบะ “แต่เราจะหนีไปไหนกันต่อดีคะ? พวกมันเต็มไปทั่วทั้งพื้นที่เลย” ทาเคชิเสริมขึ้น “ใช่ พวกมันกระจายกำลังเยอะเกินไป เราสู้ไปก็คงไม่ไหว แถมกระสุนเราก็ใกล้หมดแล้ว” ชายแปลกหน้าที่เงียบมานานพูดขึ้น “มีทางเดียว เราต้องหาทางออกจากป่านี้ให้เร็วที่สุด ถ้าเราไปถึงถนนใหญ่ได้ เราอาจหายานพาหนะหรือขอความช่วยเหลือได้” “แล้วคุณรู้เหรอว่าทางออกอยู่ที่ไหน?” อาค

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในบ้านหลังเก่า ซาเอบะนั่งอยู่บนพื้นไม้ที่เย็นเฉียบ ยกมือขึ้นสัมผัสแผลที่ข้อมือของเขา ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนร่วมทีมที่นั่งกระจายอยู่ตามมุมต่างๆ ของห้อง ทุกคนดูเหนื่อยล้าและเครียดจากการไล่ล่าอย่างหนัก แต่ในแววตาของพวกเขากลับแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น “เราจะอยู่ที่นี่ไม่นานหรอก” ซาเอบะพูดเบาๆ พลางลุกขึ้นจากพื้นไม้แล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก หมู่บ้านที่เงียบสงบในตอนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าโลกภายนอกนั้นห่างไกลออกไปทุกที คนร้ายที่ตามล่าพวกเขากำลังอยู่แค่ไม่กี่ก้าว และไม่มีใครสามารถรู้ได้ว่าพวกเขาจะสามารถหลบหนีไปได้อีกนานแค่ไหน ทาเคชิยืดตัวออกจากเก้าอี้ไม้และหันไปมองซาเอบะ “พวกเราต้องคิดแผนใหม่ให้เร็วที่สุด อย่าลืมว่าพวกเขาตามมาใกล้แล้ว และพวกเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จนถึงรุ่งเช้า” “จริงของนาย” ซาเอบะตอบเสียงเครียด “เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่ ไม่ว่าจะมีแผนอะไร เราต้องไม่ยึดติดกับที่เดิมเกินไป” หลินหลินที่นั่งเงียบมองไปที่พวกเขา สายตาของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แม้จะพยายามกลั้นอารมณ์แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกท้อแท้ “พวกเราจะทำยังไงถ้าหมู่บ้านนี้ไม่ไ