All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 331 - Chapter 340

ฉันยังคงสับสนกับทุกสิ่งที่โรแวนบอกมา ทุกคำพูดของเขามันฟังดูมีเหตุผล แต่มันก็ไม่ช่วยให้ฉันแน่ใจได้เลยว่าฉันจะเชื่อใจเขาได้หรือเปล่าจิตใจฉันวุ่นวายตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่รู้ว่าควรเชื่อเขาหรือไม่ ฉันเข้าใจว่าเขามีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการปล่อยวางสิ่งที่เขาและเอมม่าเคยวาดฝันไว้สำหรับอนาคต ฉันเข้าใจว่าเขาต้องลำบากในการปล่อยวางความรักที่เขาคิดว่าจะเป็นรักนิรันดร์ พระเจ้า! ถ้าฉันเป็นเขา ฉันก็คงจะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองเหมือนกัน แต่ฉันล่ะ?แล้วสิ่งที่ฉันต้องเผชิญจากการกระทำของเขาล่ะ? แล้วความเจ็บปวดที่ฉันอดทนและยังคงต่อสู้กับมันอยู่ทุกวันนี้ล่ะ? ฉันรักโรแวน ทั้ง ๆ ที่ไม่ควรรัก และฉันคิดว่าในวินาทีที่ฉันรู้ว่าฉันรักเขา ฉันควรจะปล่อยมือฉันต้องการอนาคตกับเขา แต่ฉันจะต่อสู้กับความทรงจำเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เขาเคยทำร้ายฉันได้อย่างไร? ฉันสามารถให้อภัยได้ แต่ฉันไม่แน่ใจเลยว่าฉันจะลืมได้หรือเปล่า และนั่นแหละคือปัญหา ฉันเชื่อว่าความเจ็บปวดในอดีตและความทรงจำเหล่านั้นจะดึงเรากลับไปทุกครั้งที่เราพยายามก้าวไปข้างหน้า"ถึงแล้วครับ คุณผู้หญิง" มอริส คนขับรถและคนคุ้มกันพูดขัดจังหวะความคิดฉันมองออกไปข้างน

ฉันอยู่ที่บ้านพ่อแม่ต่ออีกสักพัก ไอริสกำลังเพลิดเพลินกับความรักและความเอาใจใส่จากตายายของเธอ เด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้รักการถูกสนใจเป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าความสนใจนั้นมาในรูปแบบของการหอมพุงฉันมองดูเธอแล้วนึกอยากให้ชีวิตตัวเองง่ายดายแบบนั้นบ้าง ฉันเคยเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่ใฝ่ฝันอยากมีชีวิตแบบเด็ก ๆ ? พวกเขาไม่มีเรื่องให้กังวลใด ๆ นอกจากเรื่องอาหารและผ้าอ้อมที่เลอะเทอะ ความไร้เดียงสาของพวกเขาเหมือนยาชโลมใจให้กับวิญญาณที่เหนื่อยล้าและทุกข์ตรมแต่แล้วพวกเขาก็เติบโตขึ้น ชีวิตก็พัดพาความบริสุทธิ์นั้นไป และพวกเขาก็กลายเป็นคนเฉยชา ถ้าฉันสามารถปกป้องลูกทั้งสองคนของฉันจากสิ่งที่เรียกว่าความรักนี้ได้ ฉันคงจะทำ แต่ฉันก็รู้ดีว่าในที่สุดฉันทำไม่ได้ เพราะพวกเขามีโชคชะตาของตัวเองที่ต้องเดิน ไม่ว่าจะเต็มไปด้วยความสุข ความทุกข์ หรือทั้งสองอย่างฉันยังคงมองดูตายายทั้งสองเล่นกับลูกสาวตัวน้อยบนพื้นหญ้า นอร่ากำลังอุ้มไอริสที่หัวเราะอย่างร่าเริง คุณอยากรู้ไหมว่าเธอหัวเราะอะไร? คำตอบคือเธอคิดว่ามันตลกเหลือเกินที่เห็นธีโอกลิ้งไปมาอยู่บนหญ้าฉันเข้าใจเธอนะ ถ้าฉันอารมณ์ดีขึ้นก็คงขำเหมือนกัน ใครจะคิดว่

โรแวนให้ตายสิ ผมเกลียดความรู้สึกนี้! เกลียดความตึงเครียดและความไม่สบายใจระหว่างผมกับเอวา เกลียดทุกครั้งที่เราเดินสวนกัน แล้วเธอมองมาที่ผมเหมือนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่เช้าวันนั้น ผมคิดว่าทุกอย่างระหว่างเราจะดีขึ้นหลังจากที่ผมอธิบายทุกอย่าง แต่ผมคิดผิดถนัด มันกลับตรงกันข้าม พอผมบอกความจริงทั้งหมดกับเธอ ทุกอย่างก็พังลงราวกับพายุซัดผมย้ายกลับมาอยู่บ้าน และทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม อย่าเข้าใจผิดนะ เธอไม่ได้กลายเป็นผู้หญิงที่โกรธจัดหรืออะไรแบบนั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่า ผมอยากให้เธอแสดงอารมณ์โกรธใส่ผมมากกว่าท่าทางเย็นชาสุภาพที่เธอแสดงออกมาแบบนี้ความกลัวที่จะสูญเสียเธอรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในทุก ๆ วัน ผมอดไม่ได้ที่จะคิดว่า เมื่อเธอจำเรื่องราวทุกอย่างได้ แล้วพบว่าเราหย่ากัน รวมถึงการที่ผมโกหกเธอ อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ความกลัวนั้นเหมือนกำมือบีบหัวใจผมจนแทบหายใจไม่ออก ผมไม่อยากสูญเสียเธอไป และผมกลัวว่าเมื่อความจริงปรากฏ สิ่งนั้นอาจจะเกิดขึ้นผมลุกขึ้นเพราะทนอยู่เฉยไม่ไหวและเริ่มเดินไปมาในห้องทำงานที่บ้าน ห้องนี้กลายเป็นสถานที่ที่ผมใช้เวลาอยู่มากที่สุด ผมนอนไม่ค่อยหลับ คิดแต่เร

เธอไม่ปล่อยให้พวกเขามีโอกาสตอบอะไรเลย แม่อุ้มไอริสจากอ้อมแขนของโรแวนอย่างเบามือ แล้วคว้ามือฉันก่อนจะดึงตัวฉันออกมาจากสองหนุ่มที่ยืนอึดอัดอยู่ด้วยกันเราทั้งคู่เงียบขณะที่เดินขึ้นไปยังห้องของไอริส เมื่อมาถึงแม่ค่อย ๆ วางไอริสลงในเปลอย่างอ่อนโยน หลังจากจัดแจงให้เธอหลับสนิทแล้ว แม่ก็จับมือฉันก่อนพาไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้หน้าต่าง"บอกแม่หน่อยสิ ลูกตัดสินใจเรื่องโรแวนได้หรือยัง?" แม่ถามพลางบีบมือฉันเบา ๆฉันหันไปมองหน้าแม่ก่อนจะส่ายหัว “ยังเลยค่ะ หนูยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น”"แม่คิดเรื่องนี้อยู่ และแม่ว่า ลูกควรเริ่มไปบำบัดนะ เล็ตตี้เคยบอกแม่ว่า ลูกเคยเริ่มไปบำบัดแล้วแต่หยุดไปด้วยเหตุผลที่เข้าใจได้ แต่แม่ว่าลูกควรกลับไปเริ่มใหม่อีกครั้ง” แม่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ลูกผ่านอะไรมาเยอะ การปล่อยวางมันย่อมไม่ง่าย ลูกต้องการความช่วยเหลือ ต้องมีใครสักคนที่ช่วยนำทางลูกให้ก้าวผ่านการเยียวยาได้”ฉันพยายามจะพูดแทรก แต่แม่ยกมือห้าม“แม่เข้าใจนะลูก แต่ลูกต้องการสิ่งนี้ ไม่ว่าลูกจะเลือกอยู่กับโรแวนหรือไม่ ลูกก็ยังต้องการบำบัดอยู่ดี การคิดว่าลูกจะเยียวยาตัวเองได้โดยไม่ทำอะไรเลยมันไม่ได้ผล การนั่งเฉย ๆ โด

เมื่อการต้อนรับแขกทุกคนเสร็จสิ้น ฉันรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งทางร่างกายและจิตใจ แต่แล้วไอริสก็ตื่นขึ้นมาในจังหวะนั้นเอง และเริ่มร้องไห้เสียงดังจนลั่นบ้าน"คุณไปที่หลังบ้านก่อนเลย เดี๋ยวผมจะไปดูลูกเอง" โรแวนพูดพร้อมกับดันฉันเบา ๆ ไปทางสวนหลังบ้านฉันพยักหน้ารับแล้วมุ่งหน้าไปยังที่จัดงาน ซึ่งตอนนี้บรรยากาศของงานกำลังคึกคักเต็มที่ โนอาทิ้งพวกเราไว้ทันทีที่เพื่อนของเขามาถึงผู้ใหญ่กำลังนั่งกินอาหารกันอย่างสนุกสนาน ในขณะที่เด็ก ๆ วิ่งเล่นกันอยู่ทั่วบริเวณ ฉันมองหาเล็ตตี้กับโครินจนเจอและเดินไปหา“ทราวิสกับเกเบรียลอยู่ไหนเหรอ?” ฉันถามเล็ตตี้ชี้ไปอีกทาง “ตรงนั้นน่ะ”พวกเขากำลังคุยกับชายสองสามคนที่ฉันไม่รู้จัก แต่ถ้าฉันเดาไม่ผิด ทั้งคู่คงกำลังเจรจาธุรกิจอะไรบางอย่าง“จริงด้วย รีเปอร์ส่งของขวัญมาให้ด้วยนะ” โครินพูดขึ้น ทำให้ฉันกับเล็ตตี้ประหลาดใจ “เขาบอกว่าขอโทษที่มาไม่ได้เพราะมีเหตุจำเป็น แต่บอกว่าถ้าทุกอย่างสงบลงแล้ว เขาจะมาหา”ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจะก้าวหน้าไปในทางที่ดี ถ้าเขาส่งของขวัญมาแทนตัวเองเรายังคุยกันต่ออีกพักใหญ่ จนกระทั่งโรแวนปรากฏตัวพร้อมกับไอริสในอ้อมแขน เด็กน