All Chapters of ธุลีใจ: Chapter 341 - Chapter 350

ฉันยังคงจ้องมองตำรวจด้วยความตกใจ ทุกคนก็เช่นกัน ราวกับว่าเราทุกคนถูกแช่แข็ง ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าจนกระทั่งพวกเขาจัดการใส่กุญแจมือเอมม่าเสร็จและเริ่มลากตัวเธอไป ทราวิสและเคทถึงได้สติและเริ่มกระทำบางสิ่งตอบโต้"นี่มันเรื่องบ้าอะไร? พวกคุณจับคนผิดแล้ว!" ทราวิสตะโกน แต่ตำรวจเพียงแค่จ้องเขาด้วยสายตาดุดันพวกเขาหยุดและหันมามองทราวิส เอมม่าดูเหมือนอยู่ในความฝัน เหมือนเธอแยกตัวออกจากสถานการณ์ และสีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ"ผมมั่นใจว่าเราไม่ได้จับผิดคนครับ" ตำรวจผมบลอนด์ตอบ "เธอเองยืนยันว่าเธอคือเอมม่า ชาร์พ ซึ่งเป็นคนที่เราถูกสั่งให้จับกุมที่นี่"เอมม่าไม่ขยับตัว ไม่ดิ้นรน เธอหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน ฉันเข้าใจเธอนะเพราะฉันเองก็สับสนมาก ทำไมพวกเขาถึงจับเธอ? ทำไมพวกเขาถึงคิดว่าเธอเป็นคนพยายามฆ่าฉัน?“มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ ค่ะ ต่อให้พวกเขามีปัญหากันยังไง เอมม่าจะไม่มีวันคิดฆ่าเอวาแน่" เคทพูดอ้อนวอน แต่คำพูดของเธอกลับไร้ผล"เราแค่ทำตามคำสั่งครับ ผมแนะนำให้คุณหาเวลาติดต่อทนายดีกว่า" ตำรวจอีกคนกล่าวพวกเขาเริ่มลากตัวเอมม่าออกไป ท่ามกลางเสียงส

เราไปถึงสถานีตำรวจ และความวิตกกังวลของฉันก็พุ่งสูงขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนเป็นซากปรักหักพังที่เต็มไปด้วยความประหม่า ฉันไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองอยากจะฟังสิ่งที่ไบรอันจะพูดจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าเธอเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังการพยายามฆ่าฉันล่ะ ฉันควรทำอย่างไรดี?แน่นอนว่าเราไม่ค่อยถูกกัน แต่ฉันรู้จักเธอมาตั้งแต่ยังเด็ก เราเติบโตมาด้วยกัน สำหรับฉัน เธอคือพี่สาว เราอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันจนกระทั่งเธอจบการศึกษาและย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัย“ไหวไหม?” โรแวนถามด้วยความกังวลที่ฉายชัดบนใบหน้า “ก็แค่กังวลนิดหน่อย”เขาจับมือฉันก่อนจะจูบเบา ๆ ฉันไม่ได้ปฏิเสธ เพราะฉันต้องการสิ่งนี้ ฉันต้องการเขา“ทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่ต้องเครียด” เขาปลอบใจหลังจากถอนจูบออกฉันพยักหน้าและเราก็ลงจากรถ มือของฉันยังอยู่ในมือเขา เราเดินไปยังสถานีตำรวจและเข้าไปข้างใน คนอื่น ตามมาหลังจากนั้นไม่นาน และเราก็ถูกพาไปยังห้องทำงานของหัวหน้าตำรวจ“ขอบคุณที่มานะครับ” เขากล่าวทักทาย พร้อมชี้ไปที่เก้าอี้สองตัว แม่กับฉันนั่งลง ขณะที่ผู้ชายยืนอยู่ด้านหลังเรา“นายบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับเรา” โรแวนถามเสียงจริงจัง“ขอเวลาเดี๋ยว” เขาชูนิ้วข

“ฉันไม่มั่นใจ แต่เชื่อฉันเถอะ” ในที่สุดฉันก็ตอบเขา “สัญชาตญาณของฉันไม่เคยผิด”เขาดูไม่แน่ใจในตอนแรก จนกระทั่งเขาปรับสีหน้าให้กลับมาเรียบนิ่ง และปัดความสงสัยออกไปจากใบหน้า เขายืนขึ้นและเดินมาข้าง ๆ ฉัน ก่อนที่ฉันจะเข้าใจว่าเขาจะทำอะไร เขาก็จูบฉันเบา ๆ แล้วดึงตัวกลับทันที“ก็ได้” เขาเริ่มพูด “ผมเชื่อคุณ แต่ถ้ามันกลายเป็นแบบตรงกันข้าม ผมจะให้เธอชดใช้กับสิ่งที่เธอทำกับคุณ”น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเด็ดขาดและอันตรายอย่างชัดเจนฉันยอมรับข้อตกลง “ตกลง แต่คุณจะเห็นเองว่าสัญชาตญาณเรื่องนี้ฉันถูก”เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่จูบหน้าผากฉันแล้วกลับไปนั่งดื่มกาแฟ เราคุยกันต่ออีกหน่อย ไม่มีเรื่องสำคัญอะไร แต่ความรู้สึกมันดีมากการได้พูดคุยกับเขาและอยู่ใกล้ ๆ เขา มันให้ความรู้สึกเหมือนกลับบ้านหลังจากวันที่เหนื่อยล้า ฉันรักโรแวน และตอนนี้ฉันกำลังได้สิ่งที่ฉันเคยอธิษฐานขอมาโดยตลอด แล้วฉันจะปล่อยเขาไปได้ยังไง? ฉันจะปฏิเสธโอกาสนี้ได้ยังไง?ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสครั้งที่สองในความรัก ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนที่จะได้เห็นสามีที่เคยหลงผิดเปลี่ยนแปลงตัวเอง เขาทำให้ฉันเจ็บ แต่ฉันต้องปล่อยอดีตไปเสีย ฉันคิดว่า ณ จ

โรแวนผมจ้องมองหน้าจอแล็ปท็อปว่างเปล่า ไม่มีอารมณ์ทำงานเลย โนอากำลังเล่นวิดีโอเกม ส่วนไอริสกำลังหลับ เอวาออกไปส่งกันเนอร์ได้สักพักแล้ว เธอน่าจะกลับมาได้แล้วตั้งแต่เหตุการณ์ยิงกัน ผมก็เป็นห่วงเธอไม่หยุด ความกลัวกัดกินใจทุกครั้งที่เธออยู่นอกบ้าน ผมไม่สามารถสลัดความหวาดกลัวที่จะสูญเสียเธอไปได้ ผมเกือบเสียเธอไปครั้งหนึ่งแล้ว และนั่นก็ทิ้งรอยแผลไว้ในใจผมผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าเธอปลอดภัย รวมถึงการส่งคนที่ทำร้ายเธอไปยังที่ซึ่งจะไม่มีทางทำร้ายเอวาได้อีกผมถอนหายใจและลุกขึ้น สิ่งที่รบกวนจิตใจอีกอย่างคือคำพูดของเอวาในวันนี้ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมและอย่างไรเธอถึงเชื่อว่าเอมม่าเป็นผู้บริสุทธิ์ ผมรู้ตัวช้าไป แต่เอมม่าเริ่มจ้องเล่นงานเอวาตั้งแต่เธอรู้ว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อเอวาเปลี่ยนไปอย่างที่บอก ผมยืนยันได้ว่าเอมม่าที่ผมรักในวัยรุ่นเป็นคนดี แต่เอมม่าในวันนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป หลายสิ่งหลายอย่างชี้ชัดว่าเธอเปลี่ยนไปแล้วลองคิดดูสิ เธอปฏิเสธเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง ซ่อนกันเนอร์และปิดบังความจริงว่าเธอเป็นแม่ของเขา ใช้ชีวิตต่อไปเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตน ถ้าเธอทำได้ถึงขนาดนี้ คุณคิดจ

เอวาความทรงจำของฉันกลับมาแล้ว และจะบอกว่าฉันโกรธก็คงไม่เพียงพอ ฉันไม่ได้แค่โกรธ ฉันเดือดดาลสุดขีด“คุณโกหกฉัน!” ฉันตะโกนใส่โรแวน มือของฉันฟาดไปที่หน้าอกของเขา มันเหมือนกับการตีเข้ากำแพงอิฐ แต่ฉันไม่สน “คุณโกหกฉัน คุณมันสารเลว นานเป็นเดือน เป็นเดือน ๆ เชียวนะ โรแวน!”แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อรู้ว่าความทรงจำของฉันกลับคืนมาแล้ว ตอนแรกฉันรู้สึกแปลกใจเพราะโรแวนไม่เคยแสดงความกลัวมาก่อน แต่แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันยังโกรธเขาอยู่“ฉันต้องไปก่อน มีที่ที่ฉันต้องไป” ฉันพูดโดยไม่ได้มุ่งหมายพูดกับใครเป็นพิเศษฉันมองไปรอบห้อง และเมื่อเห็นกุญแจรถ ฉันก็หยิบมันขึ้นมา ฉันกำลังจะเดินออกไปเมื่อโรแวนคว้ามือฉันไว้“คุณไปไม่ได้ คุณต้องไปโรงพยาบาลนะเอวา คุณเป็นลม คุณต้องให้หมอตรวจดู” แววตาของเขาอ่อนโยนขณะที่อ้อนวอน “ปล่อยฉันนะ โรแวน” ฉันสั่งพยายามสะบัดมือออก แต่เขากลับจับแน่นขึ้น“ฉันจะไม่พูดซ้ำสองครั้งนะ โรแวน”“ได้โปรด” เขาขอร้อง แต่ฉันทนเขาไม่ไหวอีกต่อไปฉันบิดตัวแล้วใช้มือขวาต่อยหน้าเขาเต็มแรง ความสะใจที่บิดเบี้ยวพลันเกิดขึ้นในใจเมื่อได้ยินเสียงจมูกเขาหัก เพราะเขาไม่ทันตั้งตัวกับหม