All Chapters of แต่งกับขุนนาง: Chapter 181 - Chapter 190

"……"ซูชิงลั่วดันเขาออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะกระแอมเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อน "ไปกินข้าวเถอะ"เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เหิงจือก็สั่งให้คนไปซื้อเสื้อผ้าธรรมดาสำหรับสตรีทั่วไป ตัวไหนดูน่าเกลียดก็ซื้อตัวนั้นเนื้อผ้าค่อนข้างหยาบ แต่ซูชิงลั่วก็ยอมเปลี่ยนใส่โดยไม่อิดออด เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาจริงๆ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดมากนัก เพียงแต่ออกจะเทอะทะไปหน่อยนางเลือกชุดกระโปรงสีเทาที่คิดว่าธรรมดาที่สุดมาใส่ แล้วถามลู่เหิงจือว่าเป็นอย่างไรบ้างลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้น มองสำรวจนางขึ้นลงแล้วขมวดคิ้วออกมาโดยไม่รู้ตัวทำไมนางถึงดูสวยกว่าเดิมอีกนะ?แม้ว่าจะเป็นชุดสีเทา แต่นางมีผิวขาวเนียน ผมดำขลับมวยขึ้นอย่างเรียบง่ายและเสียบด้วยปิ่นไม้ กลับยิ่งเสริมให้นางดูเหมือน "ดอกบัวสวยในสระ" สวยงามเกินกว่าจะเป็นแค่สตรีธรรมดาลู่เหิงจือพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า "เปลี่ยนอีกชุดเถอะ"เปลี่ยน?ซูชิงลั่วส่องกระจกทองเหลือง คิดว่ามันก็แค่พอดูได้เท่านั้น "แต่นี่เป็นชุดที่เรียบง่ายที่สุดแล้วนะ""เพราะมันเรียบง่ายเกินไปอย่างไร" ลู่เหิงจือกล่าวเสียงเรียบ "เปลี่ยนเป็นชุดที่ดูเชยกว่านี้หน่อยเถอะ"ที่แท้ก็อยากได้ชุดที่เชย นาง

แน่นอนว่าย่อมหลีกเลี่ยงไม่พ้นโอกาสแบบนี้ช่างหายากนัก เกรงว่าทั้งชีวิตก็คงมีไม่กี่ครั้งลู่เหิงจือถึงกับนำของขวัญงานแต่งที่เซี่ยถิงอวี่ให้มาด้วย...หนังสือที่แสร้งว่าเป็นจดหมายเหตุท้องถิ่นเล่มนั้นของที่เซี่ยถิงอวี่ให้ ย่อมไม่ใช่ของธรรมดาลู่เหิงจือกอดซูชิงลั่วแล้วดันนางลงไปบนเตียงเรือโคลงเคลงเบาๆ ทำให้นางรู้สึกกลัวเล็กน้อย เสียงน้ำกระทบและเสียงฝีเท้าจากข้างนอกยิ่งทำให้นางประหม่า จึงทำได้เพียงกอดคอลู่เหิงจือแน่นลู่เหิงจือบีบปลายคางของนางไว้ "วันนี้ทำไมถึงได้กังวลนัก?"ซูชิงลั่วหน้าแดงโชคดีที่ลู่เหิงจือไม่ได้ทรมานนางมากนัก ไม่นานก็เสร็จภารกิจเขาช่างใส่ใจจริงๆหลังจากเสร็จกิจแล้ว ลู่เหิงจือก็ยกน้ำเข้ามาเทลงในถังอาบน้ำด้วยตัวเอง แล้วเรียกให้นางไปอาบน้ำอาจจะเพราะบนเรือนี้มีเพียงจื๋อหยวนที่เป็นบ่าวรับใช้คนเดียว การให้บ่าวรับใช้หญิงยกน้ำเข้ามาเลยดูใจร้ายไปหน่อยวันนี้ลู่เหิงจือดูจะใส่ใจนางเป็นพิเศษซูชิงลั่วนอนแช่อยู่ในถังน้ำ รู้สึกสบายตัวขึ้นมากแต่พอแช่ได้ไม่ถึงสิบห้านาที ก็เห็นลู่เหิงจือเดินเข้ามา"..." ซูชิงลั่วใช้แขนกอดอกไว้ รู้สึกถึงลางไม่ดีในใจ "ท่าน...ท่านจะทำอะไร?

ตอนที่ได้ยินเสียงออดอ้อนของหญิงสาว หางเต๋อโย่วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่ส่งข่าวให้เขามาตามเรือผิดลำหรือไม่แต่เมื่อเห็นซ่งเหวิน เขาก็เริ่มเอะใจ ชายคนนี้ดูคุ้นตา คงเป็นบ่าวรับใช้ของลู่เหิงจือแน่ๆ ทำให้เขารู้สึกทั้งตกใจและกระอักกระอ่วนไปพร้อมกันหางเต๋อโย่วเคยไปถวายรายงานที่เมืองหลวงมาก่อน เมื่อปีก่อนที่เขาไปยังได้ยินมาว่าลู่เหิงจือยังไม่ได้แต่งงานและไม่เคยสนิทสนมใกล้ชิดกับผู้หญิงมาก่อนข่าวลือนี้เป็นที่รู้กันดีในเมืองหลวง จนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาได้ยินว่าท่านอัครมหาเสนาบดีลู่เพิ่งแต่งงานไป ก็ยังคิดว่าเขาคงถูกครอบครัวเร่งให้แต่ง คงไม่ได้ชอบภรรยาที่เพิ่งแต่งงานเข้ามาเท่าไหร่นักแต่ใครจะรู้ว่าพอถึงวันนี้ เขากลับได้มาเห็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาหน้าแดงด้วยความอายพอหันไปดูที่ลู่เหิงจืออีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงสงบนิ่งไร้อารมณ์ ไม่เสียทีที่เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีชาญฉลาดแห่งราชสำนัก!ในใจของเขารู้สึกนับถือขึ้นมาในทันที จึงรีบยกมือขึ้นคารวะแล้วกล่าวว่า "ท่านอัครมหาเสนาบดีอย่าได้ตำหนิข้าน้อยเลย ข้าน้อยตัดสินใจมาเองเพื่อมาแสดงการต้อนรับ หวังว่าท่านจะไม่ถือสา"แม้คนที่ดำรงตำแหน่งในคณะรัฐมนตรีมั

ซ่งเหวินหยิบเงินสองตำลึงออกมาด้วยความเจ็บใจ แล้วโยนให้บริกรในร้านบริกรรับเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและยิ่งรีบพาทุกคนนั่งที่โต๊ะอย่างเอาใจใส่ เช็ดโต๊ะให้สะอาดสองสามรอบ ก่อนจะเชิญฮูหยินท่านนี้ให้นั่งลงบริกรคนนี้ดูคล่องแคล่วใช้ได้เลยทีเดียวหลังจากทุกคนได้นั่งลงและสั่งอาหารไปแล้ว ซูชิงลั่วอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า "นึกไม่ถึงเลยว่าเมืองหางโจวจะรุ่งเรืองกว่าจินหลิงมากขนาดนี้ แม้แต่ขอทานสักคนก็ไม่เห็นเลย"ลู่เหิงจือยกคิ้วขึ้น แต่ไม่ตอบอะไรซูชิงลั่วเห็นท่าทางของเขา จึงเดาออกว่า "ท่านว่าจะมีคนเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้วหรือไม่?"ลู่เหิงจือตอบช้าๆ ว่า "หากฮูหยินเป็นบุรุษ คงได้ตำแหน่งขุนนางไปแล้ว"ซ่งเหวินที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ คิดในใจ อะไรนะ? นี่มันเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือ? เขาเองก็รู้นะ แต่ทำไมไม่เห็นใต้เท้าจะชมเขาบ้าง?เมืองหางโจวสมเป็นเมืองที่มั่งคั่งแห่งเจียงหนาน แม้แต่ในโรงเตี๊ยมธรรมดายังมีหญิงสาวมาขับร้องเพลงสร้างความเพลิดเพลินหญิงสาวผู้นั้นดูจะอายุสักสิบห้าสิบหกปี รูปร่างผอมบางราวต้นไผ่ หน้าตาก็สะอาดสะอ้านเสียงที่อ่อนหวานไพเราะของนางขับร้องเพลงพื้นเมืองเจียงหนานจนได้รับเสียงปรบมือไปหลายร

ลี่หลุนได้ยินดังนั้น ก็ลุกขึ้นพร้อมมองไปยังลู่เหิงจือด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นก็หันไปมองซูชิงลั่วที่อยู่ข้างๆสายตาเขาเหมือนงูพิษ มองซูชิงลั่วตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมิน ก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆ ว่า "รูปร่างก็ดีอยู่หรอก น่าเสียดายที่หน้าตาอัปลักษณ์ แต่ถ้าปิดหน้าไว้ก็พอรับไหว"สายตาของลู่เหิงจือพลันเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งในทันทีซ่งเหวินคิดในใจว่า ลี่หลุนคงจบสิ้นแล้ว เพราะครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นสายตาแบบนี้จากลู่เหิงจือ คือตอนที่เขาตัดสินประหารชีวิตลุงของตัวเองลี่หลุนรู้สึกว่าแม่นางผู้นี้ดูประหลาดนัก ทั้งที่ข้อมือและลำคอของนางขาวขนาดนั้น แต่เหตุใดใบหน้าถึง...?เขาหรี่ตาเพ่งดูอย่างละเอียด ก่อนจะหัวเราะออกมา "แต่งหน้าเอาสินะ"เขาเดินท่องในยุทธภพมานาน เรื่องแบบนี้ก็เคยเจอมาก่อน คิดไปคิดมาก็เข้าใจได้ทันที ว่าหญิงสาวคนนี้คงแต่งหน้าแบบนี้เพื่อสะดวกในการเดินทาง...ถ้าเช่นนั้น แม่นางผู้นี้จะงดงามมากขนาดไหนกัน?ซูชิงลั่วเริ่มตื่นตระหนกในใจนางไม่คาดคิดเลยว่าการปลอมตัวจะถูกจับได้ร่างกายของนางแข็งทื่อในทันที ความทรงจำที่เคยถูกหนิงไห่ลู่ลักพาตัวผุดขึ้นมาในหัวอย่างฉับพลัน นางจับมือของลู่เ