All Chapters of ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Chapter 161 - Chapter 170

“ศิษย์พี่ใหญ่ เทียนซูตามพวกเขาไปแล้ว พบว่าพวกเขาเข้าพักในโรงแรมตามปกติ แล้วก็ถามหาชายที่สวมเสื้อสีม่วง รูปร่างหน้าตาดี คงจะเป็นฮวาอวี๋ นอกนั้นก็มิได้ทำอะไร และมิได้ติดต่อกับขุนนางของเรา แต่ชายที่สวมหน้ากากระมัดระวังมาก คาดว่าเป็นยอดฝีมือ ดังนั้นเทียนซูจึงไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป”ซ่างกวนซีพยักหน้า “ไม่เป็นไร เพียงเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ ก็พอ ชาวเป่ยอินมีสถานะที่ละเอียดอ่อน เราไม่ควรไปข้องเกี่ยวกับพวกเขา แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้พวกเขาทำอะไรตามอำเภอใจ”อวี๋เฟยเหยียนเข้าใจความหมายของซ่างกวนซี นั่นคือ หากมือสังหารชาวเป่ยอินมาเพราะฮวาอวี๋ พวกเขาก็ไม่ควรเข้าไปยุ่ง แต่หากพวกเขามาเพราะแคว้นต้าหลี่ ก็ถือเป็นอีกเรื่องหนึ่งอวี๋เฟยเหยียนกล่าวต่อ “ศิษย์พี่ใหญ่โปรดวางใจ ข้าเข้าใจแล้ว ได้แจ้งให้ที่ว่าการเมืองทราบแล้ว เชื่อว่าเจียงโม่ หัวหน้าหน่วยตรวจสอบจะไปหาพวกเขาในไม่ช้า”ซ่างกวนซีพยักหน้าเล็กน้อย แล้วถามต่อ “ทางเยี่ยนเว่ยฉือ จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”อวี๋เฟยเหยียนพยักหน้า “จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม้แปรรูปหนึ่งพันท่อน ทั้งหมดถูกส่งไปยังจวนองค์ชายรอง ประมาณครึ่งเดือนก็จะซ่อมแซมเสร็จ”“เยี่ยนเว่ยฉือมีการเค

ซ่างกวนหลีส่ายหน้าเบา ๆ รู้สึกว่าเรื่องราวไม่เรียบง่ายเช่นนั้น จึงตัดสินใจสืบหาข่าวสาร…… ค่ำคืนนั้น เวลาเที่ยงคืน ณ จวนองค์รัชทายาทนอกห้องบ่าวรับใช้มีเสียงแมวร้องและเสียงนกหวีดดังขึ้น ปลุกให้ซูเค่อและฝูฉวีตื่นขึ้นทั้งสองรู้ว่าเป็นคนขององค์ชายรองที่มาขอรับข่าวสารฝูฉวีพูดด้วยความไม่สบอารมณ์ “ช่วงนี้สงบสุขดี นอกจากหว่านชิงแล้ว องค์ชายรัชทายาทก็ไม่ได้ให้ใครเข้าไปในห้องตำราอีก จะมีข่าวสารอะไรส่งให้องค์ชายรองเล่า โอ๊ย!”ซูเค่อแต่งตัวพลางปลอบประโลม “เจ้าพักผ่อนเถิด ข้าไปดูเอง”สักครู่ซูเค่อก็แต่งตัวเสร็จ เดินไปที่ประตูหลังห้องน้ำมีเสียงถามจากนอกประตู “องค์ชายทรงอยากทราบว่า เพราะเหตุใดพระชายาจึงไปยังป่าสนทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือบ่อยครั้ง”ซูเค่อคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบ “ข้าไม่ทราบ”“ไม่ทราบ? ซูเค่อ เจ้าคงไม่ได้หลงลืมกำพืดของตนเองหรอกกระมัง?” บุคคลผู้นั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซูเค่อขมวดคิ้ว “ข้าไม่ทราบจริง ๆ นับตั้งแต่หว่านชิงและชวนหงประสบเหตุ องค์ชายรัชทายาทและพระชายาก็ระมัดระวังพวกเรามากขึ้น ข้า… ข้าจะพยายามสืบหาข่าวสารเพิ่ม”“ฮึ่ม ให้เวลาเจ้าสามวัน หากสืบหาไม่ได้ เจ้าก็ไปอธิบาย

บรรดานางกำนัลใกล้ชิดที่ฮองเฮาทรงคัดเลือกมาล้วนมิใช่บุคคลธรรมดาหว่านชิงงามสง่า ชวนหงงดงามเย้ายวน ฝูฉวีงดงามบริสุทธิ์ ส่วนซูเค่อฉลาดหลักแหลมเมื่อซูเค่อเห็นปลวก พลันนึกถึงน้ำตาลจำนวนมากที่จวนนี้ใช้ไป รวมถึงเรื่องการซ่อมแซมจวนองค์ชายรองนางเข้าใจทันทีว่าเยี่ยนเว่ยฉือวุ่นวายอยู่ครึ่งเดือนเพื่อสิ่งใดซูเค่อสูดหายใจเข้าลึก ๆมิใช่เพียงแต่ประหลาดใจกับวิธีการของเยี่ยนเว่ยฉือ แต่ยังประหลาดใจกับความอดทนของนางอีกด้วยต้องรู้ก่อนว่า ปลวกมิใช่อสรพิษหรือเสือร้าย ไม่อาจกลืนกินบ้านเรือนได้อย่างรวดเร็วและให้เห็นผลลัพธ์ทันทีทันใดนี่เป็นแผนการระยะยาวหากแผนการนี้สำเร็จ ตัวเรือนถล่มลงมา องค์ชายรองสิ้นชีพ นั่นก็ถือว่าจบสิ้นที่สำคัญ วิธีการนี้ช่างแยบยลยิ่งนัก ถึงแม้ว่ากรมอาญา ศาลต้าหลี่ และหน่วยงานลับจะร่วมมือกันสืบสวน ก็คงหาเบาะแสใด ๆ ไม่ได้องค์ชายรองคงได้แต่กลืนเลือดลงคอซูเค่อครุ่นคิดในใจ “พระชายาหาได้เป็นเพียงสตรีเหลาะแหละเช่นที่ตาเห็น ไม่น่าแปลกใจที่องค์ชายรัชทายาททรงโปรดปรานนางเป็นพิเศษ”ซูเค่อเดินเข้าไป ใช้เท้าเหยียบปลวกที่กระจัดกระจายอยู่ แล้วฝังมันไว้ใต้ก้อนอิฐ จากนั้นก็ไม่สนใจอีก

ซ่างกวนซีอุ้มเย่เทียนซูไปยังห้องพัก คิดจะให้อวี๋เฟยเหยียนไปเชิญหมอ แต่กลับเป็นเยี่ยนเว่ยฉือที่คว้าข้อมือเย่เทียนซูไว้ก่อนเยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้ว “เขาบาดเจ็บภายใน อาการยังพอไหว ข้าจะเขียนใบสั่งยา องค์ชายอวี๋ไปหาซื้อยามาเถิด ข้าจะช่วยเขาห้ามเลือด!”อวี๋เฟยเหยียนกะพริบตาปริบ มองซ่างกวนซีด้วยสีหน้าไม่แน่ใจเมื่อซ่างกวนซีเห็นเช่นนั้นก็พยักหน้าเบา ๆถึงแม้ว่าพระองค์จะไม่ค่อยรู้จักตัวตนเยี่ยนเว่ยฉือ แต่ก่อนหน้านี้เยี่ยนเว่ยฉือได้แสดงให้เห็นถึงฝีมือการใช้พิษแล้วเยี่ยนเว่ยฉือยังเคยรักษาเขาและรักษาฮวาอวี๋ด้วย ดังนั้นเขาจึงเชื่อว่า เยี่ยนเว่ยฉือน่าจะมีความสามารถอยู่บ้างหลังจากเขียนใบสั่งยาเสร็จแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือก็กลับไปหาเย่เทียนซู ถอดเสื้อผ้าของเขาออกทั้งหมดดูเหมือนว่าจะตั้งใจจะรักษาโดยการฝังเข็ม เพื่อห้ามเลือดที่ออกอยู่ภายในซ่างกวนซีเข้าไปดูใกล้ ๆ ทันใดนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น “ฝ่ามือทะลุใจ!”รอยฝ่ามือสีม่วงแดงปรากฏอยู่บนไหล่ของเย่เทียนซู หากลึกลงไปอีกครึ่งนิ้วก็จะโดนหัวใจเข้าอย่างจังเยี่ยนเว่ยฉือไม่ได้หันหลังกลับ ฝังเข็มไปพลางถามไปพลาง “ฝ่าบาทรู้จักที่มาบาดแผลของเขาด้วยหรือ?”ซ่างกวนซ

เยี่ยนเว่ยฉือเลิกคิ้ว “สำเร็จหรือไม่ ไปดูก็รู้แล้ว จางมามา...”“มาแล้ว มาแล้วเพคะ!” จางมามาเดินเข้ามาจากนอกห้อง มือถือของขวัญบางอย่างเยี่ยนเว่ยฉือรับของมา มองซ่างกวนซีแล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท ไปกันเถิด ไปเยี่ยมจวนองค์ชายรองกัน”ซ่างกวนซีเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆแต่กลับเป็นอวี๋เฟยเหยียนที่ปฏิเสธทันที “ไม่ได้ ๆ ไปไม่ได้ ศิษย์พี่ใหญ่เป็นพี่ ทั้งยังเป็นองค์รัชทายาท ก่อนหน้านี้ไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลย ให้ศิษย์พี่ใหญ่ถือของขวัญไปเยี่ยมเขา มิเป็นการลดฐานะของเขาหรอกหรือ?”เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้า “ท่านไม่เข้าใจ ซ่างกวนหลียิ่งเย่อหยิ่ง เราก็ยิ่งต้องถ่อมตน ควรรู้ว่าในเมืองหลวงแแห่งนี้ บางครั้งชื่อเสียงก็สำคัญกว่าอำนาจ”ซ่างกวนซีมองเยี่ยนเว่ยฉือ ครู่หนึ่งก็พยักหน้า “เฟยเหยียน เตรียมรถม้า!”เห็นได้ชัดว่าเขาเห็นด้วยกับเยี่ยนเว่ยฉือ…… จวนองค์ชายรองขณะนั้น ซ่างกวนเจวี๋ยก็อยู่ที่จวนองค์ชายรองเช่นกันเขามองซ่างกวนหลีด้วยความสงสัย ขมวดคิ้วถาม “เสด็จพี่รอง ท่านเป็นอะไรไป ดูอิดโรย ใต้ตาคล้ำ ริมฝีปากแห้งแตก แก้มตอบ ท่าน… ท่านดูเหมือนคนใกล้ตายเลย หรือว่าช่วงนี้จวนรับนางกำนัลเข้ามาใหม่?”“ไป