Lahat ng Kabanata ng ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท: Kabanata 381 - Kabanata 390

เยี่ยนเว่ยฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย พึมพำกับตัวเองอย่างประหลาดใจ “เจ้านั่นหายไปตั้งหลายวัน พิษในร่างกายคงจะหมดสิ้นแล้วเป็นแน่ หรือเขาอาจรู้ว่าข้าไม่ได้วางยาเขา จึงหนีไป? ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ถือว่าเขามีไหวพริบอยู่บ้าง แต่ยาของข้ามีช่วงระยะแรกและระยะท้าย ไม่รู้ว่าระยะท้ายจะเป็นอย่างไร?”เยี่ยนเว่ยฉือยกยิ้ม เริ่มนับวันถอยหลังแต่นางไม่รู้ลยว่าลู่อู๋ไม่ได้หนี ไม่เพียงแต่จะไม่หนี เขายังไม่คิดจะหนีไปไหนอีกด้วย……คืนนั้น หอวสันต์อนันตกาลอวี๋เฟยเหยียน เย่เทียนซู ฉินเซียงหรู ชายสามคนปรากฏตัวพร้อมกันที่หน้าประตูหอวสันต์อนันตกาลฉินเซียงหรูมองแสงไฟที่สว่างไสวภายในหอวสันต์อนันตกาล ได้ยินเสียงดนตรีที่ไพเราะดังออกมา อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ดูแล้ว ที่นี่เหมือนจะเป็นสถานที่ที่ดูดีมีระดับ”เย่เทียนซูยกยิ้ม “ท่านหมอฉิน ท่านเคยไปสถานที่อโคจรด้วยหรือ?”ฉินเซียงหรูชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มอย่างอึดอัด เขาไม่เคยไปจริง ๆเย่เทียนซูพูดต่อ “คนชั่วที่ยิ่งใหญ่ดูเหมือนคนซื่อสัตย์ คนเลวที่ยิ่งใหญ่ดูเหมือนคนดี สถานที่ที่หรูหราดูดี มักจะซ่อนสิ่งสกปรกไว้ ไปดูกันเถอะ”ทั้งสามคนแต่งกายดี เมื่อเดินเข้าไปในประตูหอวสัน

เขาอยากรู้ว่าฉินเซียงหรูดูผิดหรือไม่ คนคนนั้นใช่ท่านหญิงหมิงหยางจริงหรือเปล่าแต่ทันทีที่เย่เทียนซูลุกขึ้น ก็ถูกฉินเซียงหรูขวางทางไว้ฉินเซียงหรูส่ายหน้าเล็กน้อย เป็นสัญญาณให้เขานั่งลงเย่เทียนซูขมวดคิ้วถาม “เป็นอะไร?”ฉินเซียงหรูจิบชาพลางพูดว่า “มุมตะวันออกเฉียงใต้ มุมตะวันตกเฉียงเหนือของชั้นสอง มุมตะวันตกเฉียงใต้ มุมตะวันออกเฉียงเหนือของชั้นสาม และมุมทั้งสี่ของชั้นสี่ ล้วนมีผู้มีฝีมืออยู่”ผู้มีฝีมือ?เย่เทียนซูและอวี๋เฟยเหยียนรีบเงยหน้าขึ้นมองฉินเซียงหรูรีบพูด “อย่าจ้องมองพวกเขา นั่งอยู่ในห้องโถงชั้นหนึ่ง เจ้าไม่กินอะไร ไม่ฟังเพลงดูงิ้ว แต่กลับดูการวางกำลังของพวกเขา นี่เป็นการบอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าพวกเรามีจุดประสงค์แอบแฝง”เย่เทียนซูพยักหน้า “มีเหตุผล สถานเริงรมย์เล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เหตุใดถึงมีผู้มีฝีมือมากมายขนาดนี้ หอวสันต์อนันตกาลแห่งนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงแน่”อวี๋เฟยเหยียนลดเสียงลง “จะเป็นเหมือนหอหงซิ่วของเจ้าหรือไม่ สถานเริงรมย์เป็นเพียงภาพลักษณ์ ภายนอก แต่จริง ๆ แล้วมีจุดประสงค์อื่น?”เย่เทียนซูบอกไม่ได้ ทำได้เพียงส่ายหน้าเล็กน้อย แสดงว่าเขาไม่รู้ฉินเซียงหรูวางถ้วยชาลง

ฉินเซียงหรูพยักหน้า “ไม่มีทางมองดูผิดแน่นอน ท่าทางของคนทั้งสอง...อืม...”“อืม? อืมหมายความว่าอะไร?” อวี๋เฟยเหยียนถามต่อเย่เทียนซูพูดแทรก “เจ้าโง่หรือ การกระทำของคนทั้งสองดูสนิทสนมกัน เห็นก็รู้ว่าคบชู้สู่ชาย ไร้ศีลธรรม ท่านหมอฉินเป็นคนดี จึงไม่อยากกล่าวให้กระดากปาก”“ใคร? ใครคบชู้สู่ชาย? ใครไม่มีศีลธรรม?” เยี่ยนเว่ยฉือวิ่งออกมาจากห้องโถงด้านหน้า มองทั้งสามคนอย่างสนใจ“เอ่อ...พี่สะใภ้ เหตุใดเจ้ายังไม่นอนอีก?” อวี๋เฟยเหยียนคิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือพักผ่อนแล้วก่อนที่เยี่ยนเว่ยฉือจะได้ตอบ ซ่างกวนซีก็เดินออกมาจากห้องโถงด้านหน้า “นางรู้ว่าพวกเจ้าไปที่หอวสันต์อนันตกาล เซ้าซี้ข้าไม่ยอมนอน ต้องรอพวกเจ้ากลับมาให้ได้!”เซ้าซี้?สายตาของทั้งสามคนมองไปมาระหว่างเยี่ยนเว่ยฉือและซ่างกวนซีจากนั้นก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างครุ่นคิดบางอย่างเยี่ยนเว่ยฉือไม่มีอารมณ์ไปสนใจความคิดซุบซิบนินทาของพวกเขา นางอยากรู้คำตอบอย่างยิ่ง“พูดมาสิ พวกท่านไปเห็นใครมา?”ฉินเซียงหรูยิ้ม “เห็นท่านหญิงหมิงหยาง และลู่อู๋จากศาลาจิ่วโยว”เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตาอย่างตกตะลึง “พวกเขาสองคนไปทำอะไรที่หอวสันต์อนันตกาลกัน?”อวี

เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือปรนนิบัติซ่างกวนซีจนเชื่อฟังอย่างดี ชายหนุ่มทั้งสามนอกลานเรือนก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างจนใจอวี๋เฟยเหยียนถอนหายใจ "ศิษย์พี่ใหญ่เมื่อก่อนไม่เคยนอนเร็วขนาดนี้ เขาแทบจะฝังตัวเองอยู่กับงานราชการ ทำงานทั้งวันทั้งคืน"เย่เทียนซูก็ถอนหายใจเช่นกัน "ศิษย์พี่ใหญ่เมื่อก่อนไม่ฝึกวรยุทธ์ก็ฝึกทหาร ตอนนี้...เหลือแต่ความรักแล้ว"ฉินเซียงหรูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "แบบนี้ก็ดีมิใช่หรือ? องค์รัชทายาทในอดีตประหนึ่งไม่ใช่คนจริง ๆ ราวกับนักพรตที่ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขาดูเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อแล้ว"ทั้งสามคนมองหน้ากัน เย่เทียนซูเป็นคนแรกที่เอ่ยคำถามที่ทุกคนอยากรู้ "ศิษย์พี่ใหญ่กับแม่นางน้อยผู้นั้น...นอนด้วยกันหรือยัง?"อวี๋เฟยเหยียนทำเสียงจิ๊จ๊ะ "จุ๊ ๆ เจ้าโง่หรือ พวกเขานอนร่วมเตียงเดียวกันมาตั้งหลายวันแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่หลิ่วเซี่ยฮุ่ย[footnoteRef:0] จะนั่งเฉย ๆ ไม่ทำอะไรได้อย่างไร" [0: หลิ่วเซี่ยฮุ่ย เป็นบุคคลในประวัติศาสตร์จีนที่มีชื่อเสียงในด้านความซื่อสัตย์สุจริต แม้จะมีหญิงงามมานั่งบนตัก เขาก็ไม่ล่วงเกิน] เย่เทียนซูขมวดคิ้ว "จริงหรือ? เหตุใดข้าถึงรู้สึ

หลังจากทุกคนนั่งลง อวี๋เฟยเยี่ยนก็หัวเราะ "ครั้งที่แล้วรีบไปหน่อย ลืมจ่ายค่าสุรา วันนี้ข้าขอจ่ายให้พร้อมกันไปเลย ข้าไม่ต้องการติดค้างเงินผู้ใด"หลงหยางยิ้มตอบ "คุณชายกล่าวเกินไปแล้ว พวกท่านมาอุดหนุนร้านของข้า ก็ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว ครั้งที่แล้วเป็นเรื่องสุดวิสัย ไม่โทษคุณชายทั้งหลาย ถือว่าร้านเลี้ยงพวกท่านก็แล้วกัน คุณชายอย่าได้ใส่ใจ!"เย่เทียนซูหัวเราะเสียงดัง "ฮ่า ๆ ๆ เจ้านี่ช่างใจกว้างเสียจริง แต่วันนี้พวกเราไม่ได้มาเพียงร่ำสุราเท่านั้น"เย่เทียนซูชี้ไปที่ฉินเซียงหรู แล้วกล่าวต่อ "พวกเราสองคนจะไปที่ชั้นสอง สัมผัสความสุขของการหาเพื่อนรู้ใจที่ซ่อนอยู่ในความเงียบสงบ"เย่เทียนซูชี้ไปที่อวี๋เฟยเยี่ยน แล้วพูดว่า "ส่วนคุณชายท่านนี้จะไปที่ชั้นสี่ เพื่อสัมผัสกับบริการพิเศษของที่นี่"ชั้นสี่?นั่นไม่ใช่ที่ที่บุรุษปรนนิบัติบุรุษด้วยกันหรอกหรือ?อวี๋เฟยเยี่ยนเบิกตากว้าง กำลังจะโต้แย้ง ทว่าเย่เทียนซูรีบพูดว่า "ส่วนสองท่านนี้ แค่อยากหาที่เงียบ ๆ เพื่อสนทนา!"เย่เทียนซูลูบที่ติ่งหูของตนเอง ยิ้มอย่างมีความหมายหลงหยางเป็นคนแบบไหนกัน เขาต้อนรับแขกทุกวัน เป็นคนที่ฉลาดหลักแหลมมากเขาเ