로그인공유
บทที่ 390 ห้องเตียงใหญ่ชวนตะลึง
관련 챕터
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 391 เจ้ารู้มากเสียจริง
เยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นในทันทีให้ตายสิ ไม่เคยกินหมู ต้องไม่เคยเห็นหมูวิ่งด้วยหรือไร นางรู้แน่นอนอยู่แล้ว แต่จะอธิบายได้อย่างไรล่ะว่านางรู้มาจากไหน?"ไม่… ไม่รู้จัก! ข้าแค่รู้สึกว่า...รู้สึกว่าที่นี่มันไม่สะอาดน่ะ!" เยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าไป ไม่กล้ามองซ่างกวนซีเพราะรู้สึกผิดซ่างกวนซีเดินเข้าไปใกล้ ถามต่อ "อ้อ? อย่างนั้นหรือ? ไม่รู้จัก แล้วรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งนี้ใช้ทำอะไร ไม่ได้มีไว้ดูเล่นหรือ?""ข้า… ข้าเดาเอาน่ะ!" เยี่ยนเว่ยฉือถอยหลังไปเรื่อย ๆซ่างกวนซียิ้มอย่างเย็นชา พุ่งเข้าไปประชิดตัวเยี่ยนเว่ยฉืออย่างไม่ทันตั้งตัว จับเอวของนางไว้เยี่ยนเว่ยฉือร้องอุทานอย่างตกใจ "ฝ่าบาท! ฝ่าบาทจะทำอะไร!""ไม่ทำอะไร!" ซ่างกวนซีใช้มือข้างหนึ่งจับเอวของเยี่ยนเว่ยฉือไว้ ไม่ให้นางหนีไป มืออีกข้างหยิบแท่งหยกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วพูดต่อ "ข้าดูของในห้องนี้แล้วรู้สึกแปลกใหม่มาก อยากจะหารือกับเจ้าสักหน่อย มา เรามาทายกันดูว่านี่ใช้ทำอะไร?"ซ่างกวนซีนำสิ่งของนั้นเข้าไปใกล้เยี่ยนเว่ยฉือ เยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า "ฝ่าบาท ท่าน… ท่านอย่าแตะต้องข
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 392 บรรเลงบนเตียงไม่หนำใจหรือ?
ยิ่งได้คบหาด้วยนานเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่านางแปลกประหลาดยิ่งรู้สึกว่านางแปลกประหลาด ก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นในตัวนางยิ่งอยากรู้อยากเห็นในตัวนาง ก็ยิ่งไม่อยากเปิดโปงคำโกหกที่ไม่แนบเนียนของนางต้องให้นางสารภาพด้วยตัวเอง ถึงจะรู้สึกภาคภูมิใจมากกว่าเมื่อซ่างกวนซีคิดถึงตรงนี้ เขาก็ดับโทสะในใจลงได้ เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เยี่ยนเว่ยฉือก็พูดขึ้นว่า "ฝ่าบาท พวกเราออกไปเดินสำรวจกันเถอะ ข้ามีวิธีออกไป!"เยี่ยนเว่ยฉือรอแทบไม่ไหวที่จะออกจากห้องที่คลุมเครือนี้ส่วนใหญ่เป็นเพราะนางรู้สึกว่าของในห้องไม่สะอาดอีกอย่าง การที่ชายหญิงอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง ดูสุ่มเสี่ยงอันตรายไปหน่อยซ่างกวนซีมองนาง ถามว่า "อย่างไรเล่า เจ้าปีนประตูงัดกุญแจเป็นด้วยหรือ? ช่างมากความสามารถจริง ๆ!"เยี่ยนเว่ยฉือหัวเราะอย่างเสียไม่ได้ "นี่… นี่ไม่เป็นหรอก ไว้ข้าค่อย ๆ เรียนรู้ไปในภายหลังก็ได้!"ซ่างกวนซีเหลือบมองนางอย่างจนใจ เด็กสาวคนนี้พูดอะไรก็เข้าข้างตนเองไปเสียหมดเยี่ยนเว่ยฉือชี้ไปที่เชือกแดงตรงประตู แล้วกล่าวว่า "ข้าจะเรียกคนขึ้นมา ทำให้เขาหมดสติ จากนั้นพวกเราก็ออกไปได้แล้ว"นี่ก็เป็นวิธีหนึ่ง ด้วยวรยุท
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 393 กับศัตรูนั้นโลกมักแคบ!
หลังจากออกจากห้องมาแล้ว พวกเขาไม่ลืมที่จะปิดประตูจากภายนอกอีกครั้ง เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครขึ้นมาพบพิรุธแต่สิ่งที่กลัวมักจะเกิดขึ้นทั้งสองเดินอยู่ในทางเดินที่มืดมิด วางแผนที่จะไปดูห้องอื่น ๆในห้องที่มีกลอนประตูแต่ละห้อง มีเสียงครางอื้ออึงดังออกมาไม่ต้องดูก็รู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้นในขณะที่ทั้งสองคนฟังเสียงจนรู้สึกกระวนกระวาย อยากจะจากไป ก็พลันได้ยินเสียงของหลงหยางดังขึ้น "ลูกค้าทั้งสองเชิญทางนี้"แย่แล้ว! หลงหยางพาคนขึ้นมา และกำลังมุ่งหน้ามาทางพวกเขา!นี่เป็นสุดทางเดิน ไม่มีที่ให้ซ่อนตัวเลยหรือว่าจะต้องต่อสู้กัน?ในขณะที่สถานการณ์คับขัน ซ่างกวนซีกลับเปิดประตูห้องพักห้องสุดท้ายออก ข้างในมืดสนิทไม่มีการจุดไฟ เห็นได้ชัดว่าไม่มีแขกเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา ซ่างกวนซีก็ปิดประตูลง กอดเยี่ยนเว่ยฉือไว้ พลิกตัวเข้าไปใต้เตียง"ชู่ว!" ซ่างกวนซีทำท่าทางให้เงียบ จากนั้นก็กอดเยี่ยนเว่ยฉือแน่น ซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงไม่ขยับเขยื้อนเดิมทีคิดว่าจะหลบสักพัก คนข้างนอกก็จะจากไป ใครจะรู้ว่าไฟในห้องกลับถูกจุดขึ้นเยี่ยนเว่ยฉือตกใจจนต้องสูดหายใจเข้า รีบเอามือปิดปากตัวเองหลงหยางคนนี้
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 394 ไม่ละอายฟ้าดิน
ซ่างกวนซีหันศีรษะกลับมา มองไปที่ใต้เตียงอย่างใจเย็น คิดว่าจะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไรแต่ใครจะรู้ว่าคนสองคนหลังฉากกั้นนั้น ไม่เพียงแต่จะพัวพันกัน แต่ยังพูดจาเหลวไหลอีกด้วยหอวสันต์อนันตกาลแห่งนี้ตกแต่งอย่างพิถีพิถัน บริเวณอ่างอาบน้ำหลังฉากกั้นมีกระบอกไม้ไผ่อันหนึ่ง เพียงแค่เปิดจุกกระบอก น้ำร้อนก็จะไหลออกมาอย่างต่อเนื่องท่านหญิงหมิงหยางเอนกายอยู่ในอ่างอาบน้ำ เอื้อมมือไปสัมผัสน้ำร้อนที่ไหลออกมา พูดอย่างซาบซึ้งว่า "เจ้าหาที่เช่นนี้เจอได้อย่างไร ทั้งปลอดภัยและน่าสนใจ น้ำนี่ เจ้าของหอคงตั้งใจทำเป็นพิเศษแน่ ๆ"ลู่อู๋ใช้ผ้าเปียกชื้นเช็ดถูร่างกายของท่านหญิงหมิงหยางอย่างเบามือขณะเช็ดก็พูดว่า "การปล่อยให้น้ำไหลจากกระบอกไม้ไผ่ ต้องใช้ความใส่ใจอะไรมากมายนัก แค่มีถังกักเก็บน้ำขนาดใหญ่อยู่บนดาดฟ้าเท่านั้นเอง การทำให้น้ำไหลต่างหากที่ทำให้ข้าเปลืองแรงไปไม่น้อย!"ท่านหญิงหมิงหยางผลักเขาเบา ๆ ค่อนขอดอย่างเขินอายว่า "พูดอะไรน่ะ! เจ้านี่ ดูเหมือนจะสุภาพเรียบร้อย แต่ปากคอเราะรายจริง ๆ"ลู่อู๋ก้มตัวลง โอบกอดนางจากข้างหลัง กระซิบข้างหูว่า "ท่านก็ชอบที่ข้าพูดจาไม่สุภาพมิใช่หรือ? ไม่เพียงแต่ชอบ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 395 ชอบเขาหรือ?
"เสียงอะไร?" ลู่อู๋บนเตียงหยุดการกระทำของเขาอย่างไรก็ตาม ท่านหญิงหมิงหยางที่ยังคงดื่มด่ำอยู่ในรสชาติของกามารมณ์ จะได้ยินเสียงของคนอื่นได้อย่างไรเมื่อเห็นลู่อู๋หยุด นางก็อดไม่ได้ที่จะเร่งเร้า "อย่าหยุดสิ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย!"ลู่อู๋ขมวดคิ้วถาม "ท่านไม่ได้ยินเสียงแปลก ๆ หรือ?"ท่านหญิงหมิงหยางถามว่า "หา? หรือว่าไฟไหม้อีกแล้ว?"ลู่อู๋เงี่ยหูฟังอีกครั้ง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีเสียงแล้ว เขาก็ปลอบโยนว่า "คงเป็นข้าหูฝาดไปเอง อาจจะเป็นเสียงร้องของคนข้างห้องที่ดังเกินไป""หึ เจ้าอยู่บนตัวข้า ยังได้ยินเสียงร้องของหญิงอื่นอีก ช่างโลภจริง ๆ!""หญิงอื่นร้องเสียงดังแค่ไหน ก็ไม่ไพเราะเท่าเสียงของท่านหรอก มา ๆ ๆ ข้าจะปรนนิบัติท่านหญิงต่อ!"เสียงเตียงโยกเยกดังขึ้นอีกครั้งและคนสองคนที่อยู่ใต้เตียงก็เหมือนถูกกดจุดเยี่ยนเว่ยฉือคิดไม่ออกว่า วิธีที่จะไม่ให้นางส่งเสียงมีมากมายหลายวิธี สามารถอุดปากนาง สามารถกดจุดนาง หรือแม้แต่ทำให้สลบไปก็ยังได้ เหตุใดซ่างกวนซีถึงเลือกใช้วิธีที่แย่ที่สุดในเมื่อใจของนางว้าวุ่นอยู่แล้ว การจูบอย่างกะทันหันนี้แทบจะเหมือนฟ้าผ่ากับไฟใต้ดินหัวใจที่ไม่สงบแต่เดิมยิ่
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 396 นางดูแปลกไป
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ซ่างกวนซีก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น ริมฝีปากและฟันประกบกัน เสียงน้ำลายแลกเปลี่ยนดังซี้ดซ้าด"อ๊า…"หลังจากเสียงกรีดร้องดังขึ้น คนสองคนบนเตียงก็จบการต่อสู้อันแสนสุขนี้ลงในที่สุดและซ่างกวนซีที่เฉลียวฉลาด แม้ในขณะที่จูบอย่างลืมตัว ก็ไม่ลืมที่จะเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อได้ยินว่าบนเตียงไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว ซ่างกวนซีก็หยุดการสัมผัสอันแนบชิดทันที และไม่ลืมที่จะเอามืออุดปากเยี่ยนเว่ยฉือไว้เยี่ยนเว่ยฉือยังไม่ได้สติจากการจูบอันเร่าร้อนนั้น ร่างกายของนางราวกับลอยอยู่บนก้อนเมฆ สมองไม่สามารถคิดอะไรได้โชคดีที่นางเชื่อฟัง ไม่ขยับเขยื้อน ไม่ส่งเสียงใด ๆซ่างกวนซีแอบกระตุ้นวิชาสหัสเหมันต์ในร่างกายของเขา พยายามกดไฟโทสะที่ไม่สมควรปะทุออกมารอเพียงให้คนสองคนบนเตียงจากไป พวกเขาจะได้หลุดพ้นแต่คนทั้งสองหลังจากทำธุระเสร็จแล้ว ดูเหมือนจะไม่คิดที่จะจากไปในทันที แต่กลับนอนกอดกัน พูดคุยกันอย่างสบาย ๆท่านหญิงหมิงหยางกล่าวว่า "เยี่ยนเว่ยฉือ นางต่ำช้าคนนั้น กล้าดีอย่างไรมาวางแผนกับข้าแบบนี้ ข้าไม่ปล่อยนางไปง่าย ๆ แน่"ลู่อู๋ถอนหายใจ "หากท่านไม่จ้างมือสังหารไปฆ่านางก่อน นางก็คงไม
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 397 หาวิธีกำจัดเยี่ยนเว่ยฉือ
ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือวางยาเขาเมื่อไร และถอนพิษให้เขาเมื่อไร?เขาถึงกับไม่เข้าใจว่า การที่เขาได้มีความสัมพันธ์กับท่านหญิงหมิงหยางเพื่อถอนพิษนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่อย่างไรก็ตาม เขาหวาดกลัวกลเม็ดของเยี่ยนเว่ยฉือ และไม่อยากไปยั่วโมโหดาวอัปมงคลผู้นี้อีกแล้วท่านหญิงหมิงหยางได้ยินลู่อู๋ถาม ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ได้ยินซูเอ๋อร์บอกว่า พี่น้องชาวเป่ยอิ้นจะไปล่องเรือที่ทะเลสาบปี้โป และยังเชิญลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์และสาวงามจากตระกูลดังมากมายในเมืองหลวงไปร่วมงานด้วย พวกองค์ชายหลายคนก็จะไป ซ่างกวนซีก็ต้องพาเยี่ยนเว่ยฉือไปด้วยแน่"ลู่อู๋เบิกตากว้าง ถามอย่างกังวลว่า "ท่านจะทำอะไร?"ท่านหญิงหมิงหยางยิ้มอย่างเย็นชา "อวี๋ฉืออวิ๋นจ้าวคนนั้น ต้องการแต่งงานกับองค์หญิงที่เกิดจากภรรยาเอกของพวกเรากลับไป แต่ฝ่าบาททรงหวงแหนองค์หญิงเหวินหลิงที่ยังทรงพระเยาว์ ในตอนนั้นคงต้องเลือกจากขุนนางที่มีฐานะเทียบเท่ากัน เกรงว่าหลานสาวของข้า ท่านหญิงอิ๋นตาง แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ดีเท่าที่ควรแต่ก็มีฐานะสูงศักดิ์ ข้ากลัวว่าฝ่าบาทจะหมายปองนาง สู้ข้าช่วยเขาแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงลงมือดีกว่า"ลู
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 398 บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!
ลู่อู๋รีบพูดว่า "หรือว่าจะหล่นอยู่ใต้เตียง เช่นนั้นท่านหลีกทาง ข้าดูหน่อย!"แย่แล้ว! ถ้าลู่อู๋ก้มลงมา จะต้องเห็นพวกเขาที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงแน่!เยี่ยนเว่ยฉือตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของซ่างกวนซี ประหม่าจนไม่กล้าลืมตาเห็นได้ชัดว่าคนที่ลักลอบมีชู้คือลู่อู๋และท่านหญิงหมิงหยาง แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอับอายอย่างมากอาจจะเป็นเพราะการฟังคนอื่นคุยกัน ไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไรซ่างกวนซีใช้มือข้างหนึ่งกอดเยี่ยนเว่ยฉือแน่น มืออีกข้างเตรียมพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเมื่อเมื่อเห็นลู่อู๋ก้มลงเล็กน้อย ลมหายใจของคนทั้งสองก็หยุดชะงัก"ลูกค้าทั้งสอง จะจากไปแล้วหรือขอรับ?" เสียงของเด็กรับใช้ดังมาจากประตู ขัดจังหวะการกระทำของลู่อู๋ท่านหญิงหมิงหยางเห็นดังนั้นจึงพูดว่า "ช่างเถอะ ไม่หาแล้ว ไปกันเถอะ!"ลู่อู๋ยืนตัวตรง ไม่ได้พยายามหาต่อไป อย่างไรก็ตามท่านหญิงหมิงหยางก็ไม่ได้มีต่างหูแค่คู่เดียวประตูห้องถูกเปิดออก ก่อนที่ลู่อู๋จะพาท่านหญิงหมิงหยางออกไป เขาก็ได้กลิ่นหอมหวานลู่อู๋สงสัย "นี่กลิ่นอะไร หอมดีแท้"เด็กรับใช้ส่ายหน้า "ไม่ทราบขอรับ วันนี้ทางหออาจเปลี่ยนเครื่องหอม"ในขณะที่ลู่อู๋กำ
최신 챕터
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 430 รินชาขอขมา
ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 429 ขอโทษถึงที่
ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน
ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน
"เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง
เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ
ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?
ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?
แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก
ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ
ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ
