Home / รักโบราณ / ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท / บทที่ 397 หาวิธีกำจัดเยี่ยนเว่ยฉือ

Share

บทที่ 397 หาวิธีกำจัดเยี่ยนเว่ยฉือ

Author: โม่เชียนซาง
ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือวางยาเขาเมื่อไร และถอนพิษให้เขาเมื่อไร?

เขาถึงกับไม่เข้าใจว่า การที่เขาได้มีความสัมพันธ์กับท่านหญิงหมิงหยางเพื่อถอนพิษนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่

อย่างไรก็ตาม เขาหวาดกลัวกลเม็ดของเยี่ยนเว่ยฉือ และไม่อยากไปยั่วโมโหดาวอัปมงคลผู้นี้อีกแล้ว

ท่านหญิงหมิงหยางได้ยินลู่อู๋ถาม ก็คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า "ได้ยินซูเอ๋อร์บอกว่า พี่น้องชาวเป่ยอิ้นจะไปล่องเรือที่ทะเลสาบปี้โป และยังเชิญลูกหลานตระกูลสูงศักดิ์และสาวงามจากตระกูลดังมากมายในเมืองหลวงไปร่วมงานด้วย พวกองค์ชายหลายคนก็จะไป ซ่างกวนซีก็ต้องพาเยี่ยนเว่ยฉือไปด้วยแน่"

ลู่อู๋เบิกตากว้าง ถามอย่างกังวลว่า "ท่านจะทำอะไร?"

ท่านหญิงหมิงหยางยิ้มอย่างเย็นชา "อวี๋ฉืออวิ๋นจ้าวคนนั้น ต้องการแต่งงานกับองค์หญิงที่เกิดจากภรรยาเอกของพวกเรากลับไป แต่ฝ่าบาททรงหวงแหนองค์หญิงเหวินหลิงที่ยังทรงพระเยาว์ ในตอนนั้นคงต้องเลือกจากขุนนางที่มีฐานะเทียบเท่ากัน เกรงว่าหลานสาวของข้า ท่านหญิงอิ๋นตาง แม้รูปร่างหน้าตาจะไม่ดีเท่าที่ควรแต่ก็มีฐานะสูงศักดิ์ ข้ากลัวว่าฝ่าบาทจะหมายปองนาง สู้ข้าช่วยเขาแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงลงมือดีกว่า"

ลู
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Related chapters

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 398 บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว!

    ลู่อู๋รีบพูดว่า "หรือว่าจะหล่นอยู่ใต้เตียง เช่นนั้นท่านหลีกทาง ข้าดูหน่อย!"แย่แล้ว! ถ้าลู่อู๋ก้มลงมา จะต้องเห็นพวกเขาที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงแน่!เยี่ยนเว่ยฉือตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของซ่างกวนซี ประหม่าจนไม่กล้าลืมตาเห็นได้ชัดว่าคนที่ลักลอบมีชู้คือลู่อู๋และท่านหญิงหมิงหยาง แต่ไม่รู้ด้วยเหตุใด เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอับอายอย่างมากอาจจะเป็นเพราะการฟังคนอื่นคุยกัน ไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไรซ่างกวนซีใช้มือข้างหนึ่งกอดเยี่ยนเว่ยฉือแน่น มืออีกข้างเตรียมพร้อมที่จะลงมือได้ทุกเมื่อเมื่อเห็นลู่อู๋ก้มลงเล็กน้อย ลมหายใจของคนทั้งสองก็หยุดชะงัก"ลูกค้าทั้งสอง จะจากไปแล้วหรือขอรับ?" เสียงของเด็กรับใช้ดังมาจากประตู ขัดจังหวะการกระทำของลู่อู๋ท่านหญิงหมิงหยางเห็นดังนั้นจึงพูดว่า "ช่างเถอะ ไม่หาแล้ว ไปกันเถอะ!"ลู่อู๋ยืนตัวตรง ไม่ได้พยายามหาต่อไป อย่างไรก็ตามท่านหญิงหมิงหยางก็ไม่ได้มีต่างหูแค่คู่เดียวประตูห้องถูกเปิดออก ก่อนที่ลู่อู๋จะพาท่านหญิงหมิงหยางออกไป เขาก็ได้กลิ่นหอมหวานลู่อู๋สงสัย "นี่กลิ่นอะไร หอมดีแท้"เด็กรับใช้ส่ายหน้า "ไม่ทราบขอรับ วันนี้ทางหออาจเปลี่ยนเครื่องหอม"ในขณะที่ลู่อู๋กำ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 399 เพลงเด็กเปลี่ยนเนื้อร้อง

    "สัมผัสหนึ่งที่ปิ่นปักผมของท่านพี่ เส้นผมสีดำขลับสามพันเส้นสื่อถึงความรัก สัมผัสสองที่จุดแดงชาดของน้องหญิง งดงามหาหยิงใดเทียบในใต้หล้า!"พร้อมกับเสียงร้องเพลงที่ไม่เป็นเพลง ไม่เป็นทำนอง เหล่าคุณชายทั้งหลายก็เริ่มเต้นกันอย่างบ้าคลั่งไม่ต้องพูดถึงซ่างกวนซีที่อึ้งงันไป แม้แต่เด็กรับใช้ที่เพิ่งลงมาจากข้างบนก็ยังตกตะลึงเพราะเขาเห็นผู้จัดการของตัวเอง กำลังเต้นรำอย่างเมามันอยู่ท่ามกลางฝูงชนหลงหยางหัวเราะเสียงดัง ร้องเพลงต่อไปว่า "ลูบ ลูบ ลูบต่อไป! สัมผัสสามที่ลูบหว่างคิ้วของท่านพี่ คล้ายโกรธเคืองแต่กลับเปี่ยมเสน่ห์ สัมผัสสี่ลูบพวงแก้มดอกท้อของน้องหญิง เสียงครางแผ่วเบากลายเป็นเสียงสะอื้น ฮ่า ๆ ๆ!"ซ่างกวนซีหันไปมองเยี่ยนเว่ยฉือ "นี่มันอะไรกัน?"เยี่ยนเว่ยฉือกะพริบตา "เอ่อ… บอกตามตรง ข้าก็เพิ่งลองใช้เป็นครั้งแรก" นางเพิ่งทำมันออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากพูดจบ เยี่ยนเว่ยฉือก็รีบมองหาร่างของอวี๋เฟยเหยียนและคนอื่น ๆไม่นานก็เห็นฉินเซียงหรูพาเย่เทียนซู ยืนอยู่หลังราวบันไดชั้นสองทั้งสองคนเอามือปิดจมูก ปิดปาก อารมณ์คงที่ มองลงไปข้างล่างด้วยความประหลาดใจเยี่ยนเว่ยฉือชี้ไปที่พวกเขาแล้วพูดว่

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 400 ความในใจในคืนฤดูวสันต์

    เมื่อมองดูอวี๋เฟยเหยียนที่ทั้งร้องเลียนเสียงหมู ทั้งเลียนเสียงสุนัขซ่างกวนซี ฉินเซียงหรู เย่เทียนซู ต่างก็เอามือปิดหน้ากัน ทำท่าทางไม่อยากดูมีเพียงเยี่ยนเว่ยฉือที่หัวเราะท้องแข็ง "ฮ่า ๆ ๆ ฮ่า ๆ ๆ ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว รัฐทายาทอวี๋ช่างมีจิตใจที่บริสุทธิ์จริง ๆ ไม่มีเรื่องสกปรกอยู่ในสมองเลย ฮ่า ๆ ๆ!"ชายคนนี้ช่างใสซื่อเหลือเกิน คนอื่นร้องเพลงสิบแปดบวก เขากลับร้องเพลงแย่งหมั่นโถวเขาไม่ควรชื่ออวี๋เฟยเหยียน เขาควรชื่ออวี๋สามขวบ!นี่ดูอย่างไรก็เหมือนเด็กสามขวบชัด ๆ!ซ่างกวนซีกล่าวอย่างจนใจ "ล้วนเป็นผลพวงจากเรื่องที่เจ้าสร้างไว้ ยังกล้าหัวเราะอีก เย่เทียนซู พาเฟยเหยียนกลับไปก่อน!"เย่เทียนซูรู้สึกว่าการปล่อยให้อวี๋เฟยเหยียนอาละวาดต่อไปไม่ใช่เรื่องดีเพราะท่าทีของเขาไม่เข้ากับคนอื่นคนอื่นถอดเสื้อผ้าครึ่งหนึ่ง แก้มแดงก่ำ ยิ้มแย้มราวเสียสติ สิ่งที่เต้นและร้องล้วนเป็นความในใจในคืนฤดูวสันต์เขาทำอะไร? กระโดดโลดเต้น เลียนเสียงหมา ช่างน่าขันสิ้นดี!เย่เทียนซูถอนหายใจ เหาะขึ้นไป ตบสันมือใส่อวี๋เฟยเหยียนจนสลบไปโดยตรง ไม่อยากพูดอะไรให้มากความ พากันกลับไปหลังจากคนทั้งสองเพิ่งจา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 401 หัวเราะเยาะคนจน ไม่หัวเราะเยาะหญิงงามเมือง

    "หากเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้า เหตุใดพวกเจ้าจึงไม่ได้รับผลกระทบ?" หลงหยางยังคงซักไซ้เยี่ยนเว่ยฉือย้อนถามว่า "ผู้จัดการหลงก็ไม่ได้รับผลกระทบมิใช่หรือ?""ข้า… ข้าเต้นรำไปแล้ว!" เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลงหยางก็กระชับเสื้อคลุม ใบหน้าฉายแววขวยเขินเมื่อครู่เขาก็เต้นระบำเปลื้องผ้าไปแล้วเช่นกัน เสียหน้าเสียชื่อหมดสิ้นเพียงแต่เต้นไปเต้นมา จู่ ๆ ก็รู้สึกตัว ราวกับว่าฤทธิ์ยาหมดไปแล้วดังนั้นเขาจึงคาดเดาว่าเรื่องในวันนี้ จะต้องมีคนวางแผนไว้เป็นแน่และผู้ที่น่าสงสัยที่สุด ก็คือคนที่ไม่ได้รับผลกระทบเหล่านี้ฉินเซียงหรูที่อยู่ด้านข้างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็เอ่ยขึ้นว่า "อ้อ! ข้ารู้แล้ว จะต้องเป็นเพราะสุราเป็นแน่ คืนนี้ข้าและสหายท่านนี้ไม่ได้ดื่มสุรา พวกเราจึงไม่เป็นอะไร ส่วนคุณชายอวี๋ที่พาพวกเรามา ดื่มไปหลายจอก จึงได้ร้องรำทำเพลง เมื่อครู่เขาเต้นอย่างเริงร่าที่สุด ท่านลืมไปแล้วหรือ?"หลงหยางลองนึกดูอย่างละเอียด ภาพของอวี๋เฟยเหยียนที่ยืนอยู่บนโต๊ะทำท่าทางเหมือนสุนัขก็ผุดขึ้นมาทันทีเขาอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก คิดในใจว่า "ก็จริง หากเทียบเรื่องความน่าอับอายแล้ว ยังไม่มีใครเทียบเขาได้ หรือว

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 402 หรือว่าจะเป็นคนขโมยสุสานหลวง?

    "แม่นางน้อยมีปัญหาหรือ? ใครหาเรื่องนาง?" สีหน้าของฮวาอวี๋เปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัดซ่างกวนซีสังเกตสีหน้าของเขาอย่างละเอียด ครู่หนึ่งจึงตอบกลับไปว่า "หากอยากรู้รายละเอียด ก็ตามข้ากลับจวน!"สิ้นเสียง ซ่างกวนซีก็ไม่สนใจเขาอีก เดินจากไปทันทีฮวาอวี๋ยืนอยู่ด้านหลังเขา ลังเลอยู่บ้างแต่สุดท้ายก็ไม่อาจต้านทานความอยากรู้ของตนเองได้ ก้าวเท้าตามออกไป"โอ๊ย ท่านรอข้าก่อนสิ ท่านนี่จริง ๆ เลย พูดแค่ครึ่งเดียว! ทำให้คนอื่นเขาร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว!"…...จวนองค์รัชทายาทเมื่อทุกคนกลับมาถึงจวนองค์รัชทายาท ฤทธิ์ยาของอวี๋เฟยเหยียนก็หมดลงแล้วข้อเสียที่ใหญ่ที่สุดของยานี้ก็คือ หลังจากที่คนสร่างแล้วก็จะสร่างสนิท จดจำเรื่องน่าอับอายที่ทำลงไปก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด ไม่ตกหล่นแม้แต่น้อยอวี๋เฟยเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้สองมือขยี้ศีรษะ ร้องไห้ไม่ออก"สวรรค์! ชื่อเสียงที่ข้าสั่งสมมาทั้งชีวิตป่นปี้ในคราวเดียว หากท่านพ่อรู้เข้า จะต้องหักขาข้าเป็นแน่! โอ๊ย! ข้าไม่อยากอยู่แล้ว!"ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ! เขาขยุ้มผมอย่างแรงเยี่ยนเว่ยฉือเพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถงด้านหน้าก็เห็นภาพที่น่าขบขันนี้นางเม้มริมฝี

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 403 ฮวาอวี๋ไม่ยินยอมช่วยเหลือ

    เยี่ยนเว่ยฉือส่ายหน้าอย่างจนใจ แล้วถามต่อว่า "ความหมายของเจ้าก็คือ เจ้าไม่ได้ไปสุสานหลวงเป่ยอิ้นอย่างนั้นหรือ? แล้วเหตุใดพวกเขาจึงไล่ล่าเจ้า ทั้งยังใช้อาวุธลับที่ร้ายกาจเช่นนั้นเล่นงานเจ้าอีก?""ผิดแล้ว!" ฮวาอวี๋ยิ้มแย้มมองเยี่ยนเว่ยฉือ "ข้ามิใช่ไม่เคยไปยังสุสานหลวง ข้าบอกว่าไม่ได้ขโมยคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรนั่นต่างหาก"เยี่ยนเว่ยฉือพูดอย่างจนปัญญา "เรื่องราวมันเป็นอย่างไรกันแน่ เจ้าพูดให้ชัดเจนได้หรือไม่?""แล้วเจ้าไปเจอเรื่องยุ่งยากอะไรมา ไม่สู้เจ้าลองเล่าให้ชัดเจนก่อน แล้วข้าค่อยดูว่าจะช่วยอะไรเจ้าได้หรือไม่?" ฮวาอวี๋ยิ้มมองเยี่ยนเว่ยฉือเยี่ยนเว่ยฉือเบ้ปากอย่างจนใจ เล่าเรื่องที่สองพี่น้องเป่ยอิ้นถวายของกำนัล และเรื่องการประลองกับท่านหญิงอิ๋นตางหานอวี่เฟยอย่างละเอียดฮวาอวี๋ฟังจบ ก็เข้าใจทันที "อ้อ ข้าเข้าใจแล้ว ตอนนี้พวกเจ้าไม่มีเถาเหลยกงเพียงพอ ในการประลองรอบที่สาม จึงไม่สามารถเอาชนะด้วยจำนวนคนได้ ดังนั้นพวกเจ้าจึงมาหาข้า จะพาตัวข้าไปส่งให้คนของเป่ยอิ้น เพื่อแลกกับการชนะในการประลองรอบที่สามอย่างนั้นหรือ?"ฮวาอวี๋ทำสีหน้าเจ็บปวด "แม่นางน้อย เจ้าคงไม่ไร้คุณธรรมถึงเพียงนี้กระม

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 404 คัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรนี่เอง!

    เยี่ยนเว่ยฉือหันไปมองฮวาอวี๋ "เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ! ดูเหมือนคนของเป่ยอิ้นคงไม่จากเมืองหลวงไปในเร็ว ๆ นี้แน่ เจ้าต้องระวังตัวให้มาก!"ฮวาอวี๋จ้องมองเยี่ยนเว่ยฉือ พลันยิ้มพราย "เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ?"นี่… ถามอะไรเยี่ยงนี้!เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางซ่างกวนซีซ่างกวนซีเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา "จะไปเอง หรือจะให้คนของข้าไล่เจ้าออกไป?"ซ่างกวนซีไม่ชอบฮวาอวี๋อย่างเห็นได้ชัดฮวาอวี๋ยกยิ้มมุมปาก ล้วงห่อผ้าป่านออกจากอกเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ แล้วดันไปตรงหน้าเยี่ยนเว่ยฉือ"เอ้านี่ คัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษร!"อะไรนะ?!ทุกคนถึงกับแตกตื่น!ทุกคนต่างรุมล้อมเข้ามาดูอย่างไม่อาจควบคุมตนเองได้ แม้แต่ซ่างกวนซีก็ยังวางถ้วยชาในมือลง มองฮวาอวี๋ด้วยความประหลาดใจอวี๋เฟยเหยียนเอื้อมมือไปเปิดห่อผ้าออก ภายในเป็นกล่องไม้โบราณ เมื่อเปิดกล่องไม้ออก ภายในก็มีม้วนคัมภีร์ไม้ไผ่บนม้วนหนังสือไม้ไผ่ไม่มีอะไรเลย มีเพียงสัญลักษณ์ประหลาด เมื่อเปิดม้วนหนังสือออก ด้านในก็ว่างเปล่าอวี๋เฟยเหยียนอุทานด้วยความประหลาดใจ "นี่คือคัมภีร์ลับสวรรค์ไร้อักษรจริง ๆ หรือ?"ฮวาอวี๋ยักไหล่ ยักคิ้ว "ทำไมเล่า? เจ้าเห็

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 405 อาชีพไม่แบ่งสูงต่ำ

    เยี่ยนเว่ยฉือพูดเสริม "มีเหตุผล สำนักอิ้นเฉิงเป็นคนของราชสำนัก หากพวกเขาต้องการไปสุสานหลวง ก็ไปอย่างเปิดเผยได้เลย เหตุใดจึงต้องปลอมตัว?"อวี๋เฟยเหยียนก็พยักหน้า "ตอนนี้สำนักอิ้นเฉิง ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การดูแลขององค์ชายสามเป่ยอิ้น อวี้ฉืออวิ๋นจ้าว ดูท่าทางเขาไม่ได้ต้องการจะมอบคัมภีร์ลับสวรรค์ให้แก่ฝ่าบาทต้าหลี่ของเรา แต่เขาต้องการจะได้มันมาเอง เพื่อใช้ในการแย่งชิงบัลลังก์กับพี่น้อง?""แต่ว่าสิ่งนี้ จะช่วยให้เขาแย่งชิงบัลลังก์ได้อย่างไร?" อวี๋เฟยเหยียนหยิบคัมภีร์ลับสวรรค์ขึ้นมาพิจารณาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด ๆฉินเซียงหรูก็เดินเข้ามาเอ่ยว่า "ก่อนหน้านี้คนของเป่ยอิ้นได้กล่าวไว้ในพระตำหนักจิ่วหลงว่า สิ่งนี้สามารถหยั่งรู้อดีต หยั่งรู้อนาคต ทำให้คนกุมความได้เปรียบ หากเป็นเช่นนั้นจริง ผู้ที่ได้ความได้เปรียบก่อน ย่อมได้ครองแผ่นดิน เพียงแต่มันวิเศษถึงเพียงนั้น จะใช้งานอย่างไรก็ไม่อาจทราบได้"ซ่างกวนซีขมวดคิ้ว "ผู้ที่ได้ความได้เปรียบก่อน ย่อมได้ครองแผ่นดิน หากคำเล่าลือไม่เกินจริง เช่นนั้นสิ่งนี้ จะมอบให้คนของเป่ยอิ้นไม่ได้"ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยในบรรดาสองนครสี่แคว้น เย่าเฉิง

Latest chapter

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 430 รินชาขอขมา

    ซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็ยื่นมือไปหานาง "เต๋อซ่วนกงกงอุตส่าห์มาทั้ง ๆ ที่ฝนตก มิเช่นนั้นข้าคงมิให้เจ้าต้องลำบากมาด้วยตนเอง"พูดอีกอย่างก็คือ วันนี้ที่ให้เกียรติก็เพราะเห็นแก่ฝ่าบาท ไม่ใช่ฮองเฮา และยิ่งไม่ใช่เพื่อองค์หญิงเหวินหลิงเยี่ยนเว่ยฉือยิ้มให้องค์หญิงเหวินหลิง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า วางมือของตนเองบนมือของซ่างกวนซี แล้วนั่งลงด้วยกันจากนั้นเยี่ยนเว่ยฉือก็เอ่ยว่า "เอาล่ะ ข้ามาแล้ว องค์หญิงมีอะไรอยากทำอยากพูดก็รีบทำรีบพูดเถิด ตอนนี้ข้ายังอารมณ์ดีอยู่!"องค์หญิงเหวินหลิงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธนางเป็นแก้วตาดวงใจของฝ่าบาทและฮองเฮา เสด็จพี่ทุกคนต่างก็รักใคร่เอ็นดูนาง ไม่เคยต้องลำบากเช่นนี้มาก่อนแต่ใครจะรู้ว่าเยี่ยนเว่ยฉือทำอะไรกับนาง สำนักหมอหลวงทั้งสำนักก็ยังจนปัญญานางคันคะเยอจนแทบจะทนไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน แทบจะข่มตานอนไม่หลับสตรีให้ความสำคัญกับรูปร่างหน้าตามากที่สุด นางไม่กล้าเกาแรง ๆ กลัวผิวหนังจะถลอก ได้แต่อดทนไว้ช่วงหลายวันที่ผ่านมา นอกจากกินยานอนหลับแล้วก็แทบจะไม่ได้นอนเลยเมื่อนึกถึงความทุกข์ทรมานที่ตนเองได้รับ องค์หญิงเหวินหลิงก็ข่มความไม่พอใจ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 429 ขอโทษถึงที่

    ความจริงแล้วซ่างกวนซีไม่ได้พูดโกหก เมื่อคืนหลังจากทั้งสองคนนอนหลับไปแล้ว เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกไม่สบายตัวเพราะสวมเสื้อตัวนอก จึงดึงทึ้งเสื้อผ้าของตัวเองตลอดเวลาท่านอนของนางก็ไม่ดี พลิกตัวไปมาในขณะที่ซ่างกวนซีใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานาน ทำให้เขาเป็นคนนอนไวดังนั้นเยี่ยนเว่ยฉือจึงทำให้เขาไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนด้วยความจนใจ ซ่างกวนซีจึงลุกขึ้นมาช่วยเยี่ยนเว่ยฉือถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วรอจนกระทั่งนางหลับสนิท จึงได้นอนพักไปครู่หนึ่งเขาไม่ได้นอนหลับสบาย คิดว่าเยี่ยนเว่ยฉือก็คงจะนอนไม่หลับเช่นกันดังนั้นก่อนจะไปประชุมราชสำนักในวันนี้ ซ่างกวนซีจึงสั่งบ่าวรับใช้ไม่ให้ไปรบกวนการพักผ่อนเยี่ยนเว่ยฉือจากนั้นเขาก็บ่นออกมาลอย ๆ ว่า "ถูกเด็กคนนั้นทำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืน" บ่าวรับใช้ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจผิดไปคิดว่าพระชายาของพวกเขา ถูกองค์รัชทายาททำให้วุ่นวายไปครึ่งค่อนคืนจึงเป็นที่มาของบทสนทนาเมื่อครู่นี้เยี่ยนเว่ยฉือรู้สึกว่าซ่างกวนซีพูดจาไม่ระวังปาก ช่างเหลวไหลสิ้นดี!เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้ทำอะไรเลย พูดราวกับว่านางเคยชินเสียแล้ว น่ารังเกียจ!ดังนั้นเมื่อเยี่ยนเว่ยฉือลุกขึ้นออกจากห้อง

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 428 ช่างหวานล้ำ! ใช้ชีวิตร่วมกัน

    ซ่างกวนซีไม่เคยฝากความหวังไว้กับผู้อื่นการต่อสู้เพียงลำพังมาหลายปี ทำให้เขาเคยชินกับการแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้วยตัวเองแต่ตอนนี้เมื่อเห็นเยี่ยนเว่ยฉือที่ทั้งโกรธแค้นและมุ่งมั่น เขาก็รู้สึกว่าบางเรื่อง ควรจะเรียนรู้ที่จะแบ่งปันเรื่องน่ายินดีเมื่อพูดออกไป สองคนร่วมยินดีปรีดาเรื่องเศร้าเมื่อพูดออกไป ทั้งสองก็สามารถร่วมแบ่งปันความทุกข์ทำให้ความหวานยิ่งหวานขึ้น ทำให้ความขมลดลงครึ่งหนึ่งซ่างกวนซีลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเยี่ยนเว่ยฉือ เขาวางคางไว้บนหูของนาง พูดอย่างอ่อนโยน "ได้ เจ้าช่วยข้า พวกเราจะร่วมกัน ล้างมลทินให้เสด็จแม่ ร่วมกันตามหาน้องสาว"เยี่ยนเว่ยฉือโอบกอดซ่างกวนซีตอบ แล้วพูดต่อ "พวกเราจะร่วมกันถอนพิษให้ท่าน ร่วมกันฉลองวันเกิดอีกหลาย ๆ ปี ร่วมกันกินบะหมี่อายุยืนอีกหลาย ๆ ชาม ใช้ชีวิต…ร่วมกัน"ใช้ชีวิต… ร่วมกัน?ตึกตัก!ตึกตัก!ตึกตัก!ซ่างกวนซีรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนเต้นรัว ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน กำลังโอบกอดหัวใจที่เคยเย็นชาของเขาทำให้หัวใจทั้งดวงของเขาร้อนรุ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพราะคำพูดของเยี่ยนเว่ยฉือที่แท้เมื่อใช้ชีวิตร่วมกัน... สามารถทำเรื่องต่าง

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 427 นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน

    "เป็นนางที่ช่วยพวกท่านไว้หรือ?" เยี่ยนเว่ยฉือถามต่อซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "นางเป็นคนดีมาก นางมัดน้องสาวของข้าไว้แนบอก แบกลูกสาวตัวน้อยของนางไว้บนหลัง แล้วก็จูงมือข้า พยายามหลบหนี แต่นางเป็นเพียงสตรี ทั้งยังต้องดูแลเด็กถึงสามคน จะวิ่งหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน? แม้ว่าพวกเราจะพยายามอย่างสุดกำลังแล้ว ก็ยังถูกพวกมือสังหารไล่ตามทัน มือสังหารถือหน้าไม้ ดูท่าทางจะไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิต นางส่งน้องสาวคืนให้ข้า ให้ข้าอุ้มนางแล้ววิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ต้องหันกลับมามอง ส่วนนางก็พาลูกสาวตัวน้อยของนาง ถ่วงเวลาพวกมือสังหาร""แต่พวกมือสังหารเห็นได้ชัดว่ามุ่งเป้ามาที่ข้า พวกเขาถูกฮูหยินผู้นั้นรั้งตัวไว้ ไม่สามารถไล่ตามมาได้ จึงยิงหน้าไม้มาที่ข้า ลูกธนูดอกแรกยิงพลาด ไม่ได้คร่าชีวิตข้า เพียงแต่เฉี่ยวแขนของข้าไป เมื่อเห็นว่าลูกธนูดอกที่สองกำลังจะพุ่งเข้าใส่หน้าอก ฮูหยินผู้นั้นก็รีบวิ่งเข้ามา โอบกอดข้าแล้วกลิ้งลงไปจากเนินเขาด้วยกัน หลบการโจมตีที่ถึงชีวิตได้""แล้วอย่างไรต่อ? พวกท่านหนีรอดมาได้หรือไม่? ทุกคนยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?" เยี่ยนเว่ยฉือถามด้วยความเป็นห่วงซ่างกวนซีส่ายหน้าเล็กน้อย "หลังจากกลิ้งลงมาจา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 426 เหตุการณ์สะเทือนขวัญที่ศาลาไป๋หยาง

    เยี่ยนเว่ยฉือรู้ว่า เรื่องเลวร้ายจะต้องเกิดขึ้นระหว่างทางกลับเมืองหลวงเป็นแน่แต่มันเกี่ยวอะไรกับความตะกละ?นางรออย่างใจเย็นให้ซ่างกวนซีพูดต่อไป“เสด็จแม่ทรงทราบว่า ในวังหน้าวังหลัง มีคนมากมายที่ไม่ต้องการให้พวกเราแม่ลูกมีที่ยืน ต่างก็หาวิธีที่จะกำจัดพวกเราให้พ้นทาง เพื่อจะได้เข้ามายึดครองตำแหน่งของเรา ดังนั้นตอนที่ไป พวกเราจึงปิดบังกำหนดการเดินทางตลอดทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืน มิได้เปิดโอกาสให้ใครลงมือได้เลย แต่ระหว่างทางกลับ ก็บังเอิญเจอกับเทศกาลตวนอู่ ซึ่งเป็นวันคล้ายวันเกิดของข้า”ซ่างกวนซีถอนหายใจ จับมือเยี่ยนเว่ยฉือแน่นขึ้นเขาพูดต่อ “ในวันคล้ายวันเกิดทุกปี เสด็จแม่จะผูกด้ายมงคลให้ข้าด้วยพระองค์เอง และต้มบะหมี่อายุยืนให้ข้าหนึ่งชาม แม้ว่าเสด็จพ่อจะจัดงานเลี้ยงวันเกิดให้ข้าอย่างยิ่งใหญ่ มีขุนนางมาร่วมงานกันมากมาย แต่สิ่งที่ข้าชอบที่สุด ก็คือบะหมี่อายุยืนที่เสด็จแม่ทำด้วยพระองค์เอง ก็เพราะบะหมี่อายุยืนชามนี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเราแม่ลูกต้องแยกจากกันตลอดกาล”จากคำบรรยายของซ่างกวนซีขบวนเสด็จของฮองเฮากลับวังหลวง ใช้เวลาเดินทางสองวันหนึ่งคืนในช่วงเย็นของวันตวนอู่ พวกเขาเดินทางมา

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 425 ซ่างกวนซีเผยความในใจ

    ซ่างกวนซีคาดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยนเว่ยฉือจะถามคำถามเช่นนี้ออกมาชั่วขณะหนึ่งสมองของเขาแทบจะหยุดทำงานเด็กคนนี้...ช่างทำให้คนไปไม่เป็นเก่งเสียจริงการยั่วเย้าคนโดยไม่แสดงออก นับว่าเป็นเสน่ห์ที่สะกดหัวใจที่สุดกระมัง?ซ่างกวนซีอยากจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นปิ่นหางหงส์ ก็พลันตระหนักถึงภาระหน้าที่บนบ่าและวันตายที่ไม่อาจรู้ได้เขาไม่อยากดึงเยี่ยนเว่ยฉือเข้ามาในวังวนนี้แต่ก็ไม่อยากผลักไสนางออกไปโดยง่ายช่างเถอะ ทนอีกหน่อยแล้วกันบางทีพรุ่งนี้เขาอาจจะหามัจฉาทองคำจิ่วหยางเจอก็ได้?ซ่างกวนซีจับมือเยี่ยนเว่ยฉือขึ้นมา แล้วเอ่ยว่า “เว่ยฉือ ข้าติดค้างคำขอโทษเจ้า”“ขอโทษ?” เยี่ยนเว่ยฉืองุนงงซ่างกวนซีพยักหน้า “วันเทศกาลตวนอู่ ข้าไม่ควรจะทำอาหารที่เจ้าอุตส่าห์เตรียมอย่างตั้งใจพัง ข้าผิดเอง”ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง เยี่ยนเว่ยฉือยิ้ม “ฝ่าบาทไม่ได้ชดเชยให้ข้าในวันรุ่งขึ้นแล้วหรือ ข้าไม่ได้ใส่ใจแล้ว”ซ่างกวนซีดึงนางลงไปนอนด้วยกัน โอบกอดนางเบา ๆ แล้วกล่าวต่อ “ที่ข้าไม่กินอะไรในวันตวนอู่ ก็เพราะว่าเมื่อสิบหกปีก่อน เป็นเพราะความตะกละของข้าเอง ทำให้เสด็จแม่ของข้าต้องสิ้นพระชนม์ และทำให้น้องสาวที่เพิ่งเ

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 424 จะทำต่อหรือไม่?

    ซ่างกวนซีจ้องมองเยี่ยนเว่ยฉืออย่างแน่วแน่ เห็นหน้าอกของนางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็วเพราะความตื่นเต้น และเห็นว่านางหน้าแดงจนถึงลำคอเพราะความเขินอายเขารู้สึกได้ถึงร่างกายของนางที่สั่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะได้กลิ่นหอมที่เย้ายวนจากร่างของนางประตูแห่งร่างกาย เชิญเขาเข้าไปเป็นแขกเป็นอย่างที่เขาคิดหรือไม่?ซ่างกวนซีกำมือแน่น อดไม่ได้ที่จะถามตามความต้องการของเยี่ยนเว่ยฉือ "เช่นนั้น... ข้าต้องเคาะประตูอย่างไร?"เยี่ยนเว่ยฉือเงยหน้ามองซ่างกวนซี ดวงตาเผยความขุ่นเคืองเล็กน้อยนี่ต้องให้นางสอนด้วยหรือ?ก่อนหน้านี้... ก่อนหน้านี้ที่ใต้เตียงในหอวสันต์อนันตกาล เขา... เขาก็ทำได้ดีนี่นาเยี่ยนเว่ยฉือเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นก็ถูกซ่างกวนซีจับคางไว้ซ่างกวนซีจับใบหน้าของนางให้หันกลับมาอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็โน้มตัวลง จุมพิตลงไปเยี่ยนเว่ยฉือเบิกตากว้าง ขนตายาวสั่นระริก ราวกับหัวใจของนางที่เต้นรัวอย่างไม่เป็นส่ำหลังจากจูบอย่างแผ่วเบา ซ่างกวนซีก็เงยหน้าขึ้น มองนางอย่างอ่อนโยน "เช่นนี้หรือ?"ฟืด…เยี่ยนเว่ยฉือสูดลมหายใจเข้าลึก ร่างกายแทบจะละลายสัมผัสที่ใกล้ชิดเช่นเดี

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 423 ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ แล้วปากเล่า?

    แม้ว่าท่าทางของซ่างกวนซีจะดูดุร้ายแต่เยี่ยนเว่ยฉือกลับรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาเพราะสิ่งที่นางกังวลก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลยซ่างกวนซีไม่ได้ระแวงนาง ไม่ได้รู้สึกว่านางเป็นปีศาจ และไม่ได้โลภอยากได้กำไลข้อมือของนางเขาแค่กังวลว่านางจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น เพราะของล้ำค่าอาจนำมาซึ่งภัยพิบัติถึงชีวิตเยี่ยนเว่ยฉือมองซ่างกวนซีนิ่งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา “ฝ่าบาท ท่านช่างดีเหลือเกินเพคะ!”ซ่างกวนซีชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วเบือนหน้าหนี “พูดจาดี ๆ ก็ไม่ได้ผล ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าใช้ก็คือไม่อนุญาต!”เยี่ยนเว่ยฉือปีนขึ้นไปหาซ่างกวนซีทันที เข้าไปใกล้ ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช้ต่อหน้าคนอื่น ใช้เฉพาะต่อหน้าฝ่าบาทเท่านั้น”การเข้าใกล้อย่างกะทันหัน ทำให้ซ่างกวนซีเอนหลังโดยไม่รู้ตัว เกือบจะหงายตกจากเตียงเยี่ยนเว่ยฉือเห็นท่าทางลนลานของเขา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คิดในใจว่า ‘ข้ายังนึกว่าเขาเก่งกาจ ที่แท้ก็แค่เสือกระดาษ ฮึ รู้จักแต่ขู่ข้า!’เยี่ยนเว่ยฉือผูกเชือกที่กระโปรงไปด้วย มองเขาอย่างขี้เล่นไปด้วยซ่างกวนซีถูกสายตาที่แฝงไปด้วยความเย้าหยอกนั้นมองจนรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อยเขาจึงก

  • ลิขิตฟ้าหมอชายากับรัชทายาท   บทที่ 422 เผยความในใจกันเถอะ

    ซ่างกวนซีซ่างกวนซียื่นมือออกไป ลูบคลำกำไลนั้นเบาๆ แล้วถามต่อ "เจ้าหมายความว่า เจ้าสามารถเก็บของทุกอย่างไว้ในกำไลนี้ได้?"เยี่ยนเว่ยฉือเบะปาก พูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ฝ่าบาท ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ ข้าจะค่อย ๆ อธิบายให้ท่านฟัง ดีหรือไม่?"ซ่างกวนซีลังเลเล็กน้อย "ปล่อยเจ้าแล้ว เจ้าก็จะพูดจาเหลวไหลอีก!"เยี่ยนเว่ยฉือพองแก้ม "ถ้าข้าพูดโกหก ท่านก็มัดข้าอีกครั้งสิ พูดด้วยท่าทางเช่นนี้... มันน่าอายเกินไป"เยี่ยนเว่ยฉือไม่กล้าขยับตัว กลัวว่าร่างกายของนางจะหลุดออกมาจากเสื้อตัวในแม้ว่าจะเคยนอนเตียงเดียวกับซ่างกวนซีหลายครั้งแล้ว แต่ในความทรงจำของนาง นางก็สวมเสื้อผ้าครบถ้วน ไม่เคย... ไม่เคยเปิดเผยเรือนร่างต่อเขาซ่างกวนซีเห็นท่าทางน่าสงสารของนางก็อดใจอ่อนไม่ได้เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็แก้สายรัดเอวที่ข้อมือของเยี่ยนเว่ยฉือออกเยี่ยนเว่ยฉือได้รับอิสระก็รีบดึงสาบเสื้อเข้าหากัน แล้วหลบไปที่มุมเตียงซ่างกวนซีเห็นดังนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงเด็กสาวคนนี้ ตอนหลับก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง โผเข้าหาอ้อมกอดเขาตอนตื่นกลับระแวดระวัง ป้องกันตัวราวกับจะผลักไสคนให้ออกไปให้ไกลไม่รู้จริง ๆ ว่านางคิดอะไรอ

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status