All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1041 - Chapter 1050

“แล้วเจ้าทำเพื่ออะไร?”หลี่หรงหรงก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง สายตาเปลี่ยนไปมีการตอบสนองทันที กู้หว่านเยว่ต้องการใช้แผนซ้อนแผน“เอาเป็นว่า ไม่ว่าพวกเจ้าจะวางแผนยังไง สุดท้ายแล้วพวกเจ้าก็ต้องให้ข้าสังหารเขาด้วยมือข้าเอง”“สิ่งที่ข้ารับปากกับเจ้าไว้จะไม่เปลี่ยนแปลง”กู้หว่านเยว่มองหน้าหลี่หรงหรง อดครุ่นคิดไม่ได้เวินเอ้อร์รู้แล้วว่ายังมีคนอื่นอยู่ในรถม้า ด้วยนิสัยของเขา ต้องแอบสังเกตการณ์แน่นอนแม้ว่าหลี่หรงหรงจะซ่อนตัวอยู่ในรถม้า แต่ก็ยากที่จะรับประกันว่าอีกฝ่ายจะไม่ฉวยโอกาสแอบดูในขณะที่พวกเขาไม่ได้สังเกต“เจ้าไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่นในชุดนี้ได้อีก เอาอย่างนี้แล้วกัน ข้าจะแปลงโฉมให้เจ้า”กู้หว่านเยว่นำกล่องอุปกรณ์การแพทย์เข้ามา ทำให้หลี่หรงหรงเบิกตากว้าง“แปลงโฉม เจ้ารู้ทักษะแปลงโฉมด้วยหรือ?”ดวงตาของนางฉายแววประหลาดใจ ยังมีอะไรอีกที่กู้หว่านเยว่ทำไม่ได้?“รู้นิดหน่อย แต่ห้ามดูใกล้ ๆ”ไม่ได้นำหน้ากากหนังมนุษย์ของปรมาจารย์แพทย์มาด้วย ทำได้เพียงแปลงโฉมอย่างเรียบง่ายเท่านั้นกู้หว่านเยว่แอบย้ายอุปกรณ์แปลงโฉมจากมิติมาไว้ในกล่องอุปกรณ์การแพทย์ จากนั้นเปิดกล่องออก แล้วเริ่มแต่งหน้าใ

เวินทิงอวิ๋นมองไปทางรถม้า เห็นสาวใช้ทั้งอัปลักษณ์และกำยำคนหนึ่งตามมาทางด้านหลัง ก็หมดความสนใจไปในทันทีเขาละสายตา แล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อนำทาง“ห้องรับรองแขกด้านหลังได้ถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว ท่านสามารถเลือกได้ตามใจชอบ ถูกใจก็เข้าไปอยู่ได้เลย”“ขอบคุณมาก“ กู้หว่านเยว่พยักหน้าหลายคนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการเดินทางหลายวัน เหน็ดเหนื่อยจริง ๆ จึงนั่งลงบนเก้าอี้โดยไม่เกรงใจเฉิงเซวียนเดินเข้ามาใกล้กู้หว่านเยว่ พลางกระซิบว่า “ฮูหยิน ข้าอยากออกไปตามหาว่ามีร่องรอยของน้องหญิงหรือไม่” “ไม่ต้องร้อนใจ ข้าได้ส่งคนออกไปตามหาข้างนอกแล้ว”กู้หว่านเยว่วางแผนที่จะจัดการกับเวินทิงอวิ๋นให้เสร็จก่อน “พรุ่งนี้เราค่อยออกไปค้นหาด้วยกันอีกครั้ง”“ตกลง”เฉิงเซวียนนึกไม่ถึงว่านางได้ส่งคนออกไปแล้ว เมื่อเห็นกู้หว่านเยว่เอาใจใส่เนี่ยชิงหลานมากเช่นนี้ ก็อดรู้สึกขอบคุณไม่ได้“ขอบคุณฮูหยิน เมื่อหาน้องหญิงพบ ข้าจะขอบคุณฮูหยินอย่างเต็มที่”“อืม”กู้หว่านเยว่พยักหน้า ตอนนี้หวังว่าเนี่ยชิงหลานจะไม่เป็นอะไรมาก“ซูฮูหยิน ข้าน้อยได้ให้ผู้ติดตามออกไปซื้อแกะย่างสองตัว ตกกลางคืนเราจะกินแกะย่าง ดื่มเหล้านมม้า”เว

เวินทิงอวิ๋นนั่งลงอย่างภาคภูมิใจ ซูจิ่งสิงพูดอย่างไม่ปรานี “เวินทิงอวิ๋น”เวินทิงอวิ๋น: ...ไม่ใช่แล้ว เหตุใดสองคนนี้ถึงคาดเดาตัวตนของเขาได้รวดเร็วเช่นนี้ เขายังคิดจะแกล้งโง่อีกสักหน่อย“พวกเจ้าคาดเดาตัวตนของข้าได้ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดไร้สาระอะไรอีกพูดตามตรง พวกเจ้าเอาสมบัติทั้งหมดในห้องเก็บของของตลาดมืดไปไว้ที่ไหนแล้ว”เวินทิงอวิ๋นถือแส้ด้วยรอยยิ้มอำมหิต “พวกเจ้าสามารถเลือกที่จะไม่พูด แต่อย่ามาหาว่าแส้ในมือของข้าไม่ไว้หน้าเลย”กู้หว่านเยว่ตั้งใจจะแกล้งเขา“เจ้าอยากรู้ว่าสมบัติในห้องเก็บของอยู่ที่ไหนหรือ?”“เจ้ารีบบอกข้าเร็วเข้า” สีหน้าของเวินทิงอวิ๋นตึงเครียด กู้หว่านเยว่พูดอย่างดื้อด้าน “ข้าไม่บอกเจ้าหรอก ให้เจ้าโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเลย”“เจ้า!” เวินทิงอวิ๋นกระอักเลือดออกมา นึกอะไรออกในทันใด มองไปที่กู้หว่านเยว่อย่างอ่อนโยน“ขอเพียงเจ้าบอกข้า ข้าจะปล่อยเจ้าไปไม่เพียงเท่านั้น จากนี้ไปข้าจะดีกับเจ้าสิ่งที่ชายผู้นี้สามารถให้เจ้าได้ ข้าก็ให้เจ้าได้เช่นกัน”อ้วก! กู้หว่านเยว่ตกตะลึง ชายผู้นี้ไม่ได้ป่วยใช่ไหม พูดจาเช่นนี้ออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อเวินทิงอวิ๋นเห็นนางไม่พูดจา

“ข้าสองคนก็ไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ ขอเพียงเจ้าบอกที่อยู่ของเจ้าของตลาดมืดแก่เรา เราก็สามารถปล่อยเจ้าไปได้”เวินทิงอวิ๋นกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ตอนนี้เขาเกลียดสองสามีภรรยาคู่นี้มากเหลือเกิน พอคิดว่าตัวเองถูกปั่นหัวมานานขนาดนี้ ในใจก็รู้สึกยอมรับไม่ได้โชคดีที่เขายังโอ้อวดตัวเองว่าฉลาดเหนือใคร ไม่นึกว่าจะตกอยู่ในกำมือของสองสามีภรรยาคู่นี้ หากแพร่งพรายออกไป เกรงว่าจะถูกคนหัวเราะเยาะเอา“ข้าไม่รู้ว่าเถ้าแก่อยู่ที่ไหน เขาเป็นคนลึกลับซับซ้อน ไม่เคยบอกพวกเราเลย” คำพูดที่เวินทิงอวิ๋นหันหน้าไปพูด ก็เหมือนกับที่พ่อบ้านคนอื่น ๆ พูดไว้หลี่หรงหรงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าของตลาดมืดอยู่ที่ไหนกันแน่ รู้เพียงว่าบางครั้งอีกฝ่ายก็ปรากฏตัวขึ้นเวลามอบหมายภารกิจ“ต่อให้เจ้าไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ก็ควรจะรู้ว่าเขาจะมาที่ตลาดมืดเมื่อไหร่ หรือว่ารูปร่างหน้าตาเขาเป็นยังไง”กู้หว่านเยว่จะไม่เชื่อคำโกหกของอีกฝ่าย เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อบ้านใหญ่ตลาดมืดอินซาน คนอื่นไม่รู้จักก็ไม่เป็นไร แต่เขาจะไม่รู้อะไรเลยไม่ได้“ไม่รู้”ปากของเวินทิงอวิ๋นแข็งมาก ไม่สนใจสองสามีภรรยาเลยแม้แต่น้อย ดูท่าทางไม่อยากพูดอะไร

เวินทิงอวิ๋นเข้าใจอย่างแท้จริงว่าจะมัดหัวใจของผู้หญิงอย่างไร “ทำไมเจ้าถึงไปอยู่กับพวกเขาแล้วไม่บอกข้าสักคำ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน?”“หยุดเสแสร้ง” หลี่หรงหรงกลอกตาใส่ “ถ้าไม่ได้นักฆ่าสองคนนั้นหลุดปาก ข้าคงเชื่อไปแล้วจริง ๆ”“เอ่อ...” เวินทิงอวิ๋นสีหน้ากระดากอาย “นักฆ่าคนนั้นข้าไม่ได้เป็นคนส่งไป แต่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาต่างหากที่ตัดสินโดยพลการ”เขาพูดโกหกได้โดยไม่ต้องกะพริบตา“หรงหรง เจ้าต้องเชื่อข้า เราเคยสัญญาว่าจะรักกันชั่วฟ้าดินสลาย”“ไปให้พ้น!”หลี่หรงหรงแค่รู้สึกขยะแขยง ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่ายาพูดความจริงในมือนั้นไม่จำเป็นแล้ว“ตอนนี้ข้าแค่อยากถามท่านเป็นประโยคสุดท้ายท่านเคยรักข้าบ้างไหม?”“ข้ารักเจ้าแน่นอนอยู่แล้ว” เวินทิงอวิ๋นพยักหน้าโดยไม่ต้องคิดในความเป็นจริงเขาไม่ได้พูดโกหก มีชายคนไหนสามารถปฏิเสธรูปร่างอันเร่าร้อนของหลี่หรงหรงได้บ้าง?“ท่านกำลังโกหกข้า”หลี่หรงหรงคิดว่าเมื่อนางได้ยินคำพูดนี้แล้วต้องประทับใจมาก แต่ตอนนี้ นางแค่รู้สึกอยากอาเจียนเท่านั้นเดิมทีในหัวใจส่วนลึกของนาง ไม่เชื่อในความรักของเวินทิงอวิ๋นอีกต่อไป“หรงหรง เพื่อเห็นแก่ความสัมพัน