“หัวหน้าหมู่บ้านห้า!”เฉิงจี๋ตื่นเต้นอย่างมาก ท่านอ๋องกับพระชายาพาหัวหน้าหมู่บ้านห้ากลับมาแล้วจริง ๆ “เฉิงจี๋ ฮูหยินเล่า?”เย่อิงตื่นขึ้นมาตั้งแต่ระหว่างทางแล้ว เมื่อรู้ว่าถังหว่านหมดสติไป เขาก็รู้สึกร้อนใจมาตลอดทางถึงแม้กู้หว่านเยว่จะบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าถังหว่านจะต้องไม่เป็นอะไร แต่เขาก็ยังคงกังวลอยู่ดี ต้องได้เห็นถังหว่านกับตาตัวเองถึงจะวางใจได้“ฮูหยินอยู่ในเต็นท์ขอรับ”เฉิงจี๋ชี้ไปที่เต็นท์ที่ใหญ่ที่สุด เย่อิงรีบลงจากหลังม้าทันที“ท่านอ๋อง พระชายา ข้าน้อยจะกลับมาขอบคุณพวกท่านด้วยตัวเองในภายหลัง”“ไม่เป็นไร หัวหน้าหมู่บ้านห้าไปดูฮูหยินก่อนเถอะ”กู้หว่านเยว่โบกมืออย่างอารมณ์ดี การเป็นห่วงฮูหยินของตนเป็นเรื่องปกติ นางและซูจิ่งสิงไม่มีทางโกรธแน่นอน“ฮูหยิน นำม้ามาให้บ่าวเถิดเจ้าค่ะ”ชิงเหลียนรับหน้าที่จูงม้ากระต่ายแดงทั้งสองตัว พาพวกเขาไปกินหญ้าข้าง ๆ อย่างรู้หน้าที่กู้หว่านเยว่นั่งลงดื่มน้ำ เฉิงจี๋ทนไม่ไหวด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงเดินตามมาถาม“พวกเราใช้วิธีการมากมายหลายอย่าง แต่หมู่บ้านทะเลทรายทมิฬก็ยังไม่ยอมผ่อนปรน”เจิ้นเป่ยอ๋องและพระชายา ไปแค่ครึ่งวันเองหรือ?”
Read more