All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 611 - Chapter 620

คำถามนี้ ดูชัดเจนว่าเป็นคำถามสำหรับกงฮุยอวี่กงฮุยอวี่ยังคงยืนอยู่เบื้องหน้าหลี่เฉิน เสียงของนางดังชัดเจนถึงหูของหลี่เฉิน “หากมีเพียงเขาคนเดียว ข้ามั่นใจเต็มสิบส่วน” “แต่ข้าสัมผัสได้ว่าในนั้นยังมีกลิ่นอายหนึ่งที่พลังไม่ด้อยไปกว่าเขา เช่นนั้นคงพูดได้ยาก”หลี่เฉินแสดงสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้กล่าวสิ่งใดเพิ่มเติมการปะทะกันที่ไม่คาดฝันในที่เกิดเหตุทำให้ชาวบ้านผู้กล้าที่ไม่ได้หนีไปพากันหวาดผวาพวกเขาไม่รู้ว่าหลี่เฉินคือผู้ใด ยิ่งไม่ทราบว่าเหตุใดเขาจึงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และมีปัญหากับชาวเหลียวที่โหดร้ายพวกนี้แต่สิ่งที่พวกเขารู้แน่คือ เขาเป็นผู้ที่สามารถปกป้องพวกเขาได้!ในหมู่ชาวบ้าน มีบางคนกระซิบกระซาบราวกับตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว พวกเขาเผยสีหน้าแน่วแน่ถึงกับยอมเสี่ยงตาย และพากันออกมาจากที่ซ่อน “นายท่าน โปรดช่วยตัดสินใจเพื่อพวกเราด้วย!”เสียงร้องไห้คร่ำครวญของหญิงชราผมขาวดึงดูดความสนใจของทุกคนหญิงชรานำชาวบ้านอีกกลุ่มวิ่งกรูกันไปตรงหน้าหลี่เฉิน ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดังสีหน้าของพวกเขาแสดงถึงความทุกข์ใจ หวาดกลัว และสิ้นหวังหญิงชราน้ำตาไหลพราก ร้องไห้สะอึกสะอื้น “เมื

เย่ลู่กู่จ้านฉีพิจารณาเรื่องนี้จากมุมมองของภาพรวมทั้งหมดเขามองออกว่ากองทหารที่มานี้มีความเกี่ยวข้องกับหลี่เฉินแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเขาไม่เชื่อว่าต้าฉินจะกล้าทำอะไรเย่ลู่ฉีหมิงแต่สถานการณ์ในตอนนี้ไม่อาจปล่อยให้ลุกลามใหญ่โตหากฆ่าทหารต้าฉินต่อหน้าฝูงชน จะเท่ากับเป็นการตัดสัมพันธ์กับราชสำนักต้าฉินราชสำนักต้าฉินต่อให้อ่อนแอเพียงใด เมื่อเผชิญกับความโกรธแค้นของราษฎร ก็ยังต้องให้คำอธิบายและหาทางลงที่เหมาะสมและเมื่อถึงตอนนั้น แผนการจะล้มเหลวเอาได้แม้เขาจะดูถูกต้าฉิน ทั้งราชสำนักและทหาร แต่เย่ลู่กู่จ้านฉีก็เข้าใจดีว่า แผนของแคว้นเหลียวจำเป็นต้องอาศัยต้าฉินซึ่งเปรียบเสมือนลูกแกะ ไม่ควรทำลายแผนการใหญ่เพราะความโกรธชั่ววูบขอเพียงแค่คืนนี้ เขาไปพบองค์รัชทายาทของต้าฉินที่ตำหนักบูรพา บอกตัวตนของเย่ลู่ฉีหมิง เช่นนั้น ตนไม่ต้องเอ่ยอะไรเพิ่มเติม องค์รัชทายาทก็จะปล่อยคนทันทีเย่ลู่กู่จ้านฉีที่คิดวิเคราะห์ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วในเวลาอันสั้น ใช้สายตาเตือนเย่ลู่ฉีหมิงที่แสดงความไม่พอใจ ก่อนกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “เรื่องใหญ่สำคัญกว่า”เย่ลู่ฉีหมิงกัดกรามพลางพูดด้วยความคับแค้นใจว่า “ข้าคือชายแห่ง

ทันทีที่คำว่าช่วยคนดังขึ้น ชายชราหลังโก่งที่กำลังเผชิญหน้ากับซานเป่าก็พุ่งตัวขึ้น แต่ยังไม่ทันลงมือก็ถูกซานเป่าจับตรึงไว้แน่นเย่ลู่ฉีหมิงเห็นเหตุการณ์พลิกผัน แต่สายตาของเขากลับไม่มีความตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย ทว่ากลับเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดเขาไม่เพียงไม่หนี แต่กลับหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้ายพลางพูดกับหลี่เฉินว่า “เจ้าชอบปลุกระดมใจคนใช่ไหม? ชอบทำตัวมีคุณธรรมใช่หรือไม่? ตอนนี้ข้าจะตัดไข่ของเจ้าแล้วยัดใส่ปากเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”เมื่อพูดจบ เย่ลู่ฉีหมิงพุ่งชนทหารสองคนที่อยู่ใกล้เคียง ร่างของเขาเหมือนวัวกระทิงที่พุ่งไปหาหลี่เฉิน“เจ้าแกะสองขา จำไว้ชาติหน้าว่า ต่อให้เจ้าพูดมากแค่ไหน ข้าก็บดขยี้เจ้าได้ด้วยฝ่ามือเดียว!”ใบหน้าของเย่ลู่ฉีหมิงเต็มไปด้วยความยโสและอวดดี เมื่อเห็นว่าตนเองใกล้หลี่เฉินเข้าไปทุกที ความตื่นเต้นในใจของเขาก็พุ่งถึงขีดสุดแต่หลี่เฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อเผชิญกับเย่ลู่ฉีหมิงที่พุ่งมาเหมือนวัวกระทิง เขาไม่แสดงท่าทางตื่นตระหนกแม้แต่น้อย แม้แต่ก้าวถอยหลังก็ไม่มีทันทีที่เย่ลู่ฉีหมิงกำลังจะลงมือสำเร็จ กงฮุยอวี่ที่ยืนอยู่หน้าเขากลับหมุนตัวอย่างคล่องแคล่วแม้นางจะปิดใ

อีกด้านหนึ่ง ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองที่กำลังต่อสู้กับซานเป่าและกงฮุยอวี่เหมือนจะเสียสติ พวกเขาพยายามอย่างไม่ลดละเพื่อจะฝ่าฟันเข้ามาขัดขวางหลี่เฉินและช่วยเย่ลู่ฉีหมิงแต่ซานเป่ากลับยิ่งดุดัน เขาละทิ้งการป้องกันและเข้าปะทะแบบยอมแลกชีวิต ลมปราณทั่วร่างปะทุออกมา แสดงท่าทีว่าจะสู้จนตัวตายขณะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เขายังหัวเราะเสียงดังเพื่อทำลายขวัญศัตรู“ฮ่าๆๆ! พวกเจ้าสองหมาเฒ่า อย่าหวังจะช่วยคนได้! พวกเจ้าทำได้แค่ยืนมองเจ้านายตัวเองตายเท่านั้นแหละ!”“ตายซะเถอะ!!!”ชายชราหลังโก่งโกรธจนแทบคลุ้มคลั่ง เขาพยายามฝ่าออกมาหลายครั้งแต่ถูกซานเป่าขวางไว้หมด จนกระทั่งเขายอมถูกซานเป่าเตะเต็มแรงและกระอักเลือดออกมาเพื่อสร้างโอกาสวิ่งไปหาเย่ลู่ฉีหมิงแต่ตรงหน้าเขากลับปรากฏร่างของกงฮุยอวี่กงฮุยอวี่ในชุดขาวสะอาด ยืนอยู่ระหว่างชายชราหลังโก่งกับหลี่เฉิน ราวกับเซียนในตำนาน นางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “ที่นี่คือดินแดนต้าฉิน ข้างหน้านี้เป็นเขตห้ามผ่าน”“อ๊ากกกก!”ชายชราหลังโก่งแทบเสียสติขณะเดียวกันฝั่งหลี่เฉิน เย่ลู่ฉีหมิงเห็นจิตสังหารกดดันอยู่บนหัวของตน เขาก็ละทิ้งคำข่มขู่และเริ่มอ้อนวอน“อย่าฆ่าข้าเลย

เจิ้งเป่าหรงอ้าปากจะพูด สีหน้าหวาดหวั่นของเขาสุดท้ายก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ เขาในฐานะข้าหลวงเมืองหลวงจะไม่รู้ได้อย่างไร?ในความเป็นจริง เขารู้เรื่องนี้มานานแล้วเมื่อวาน เขาได้รับรายงานว่ามีกลุ่มคนจากแคว้นเหลียวมาลักพาตัวหญิงชาวบ้านที่นี่แต่เจิ้งเป่าหรงไม่กล้าดำเนินการใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มีฐานะสูงส่ง เขายิ่งไม่กล้าเข้าไปยุ่งดังนั้น เจิ้งเป่าหรงจึงเลือกหลับหูหลับตา ปล่อยให้เรื่องราวบานปลายมาถึงขั้นนี้จนกระทั่งวันนี้ เมื่อทราบว่ามีคนจากหน่วยบูรพาปะทะกับกลุ่มชาวเหลียว เขาถึงต้องยอมออกมาแก้ปัญหา แต่เมื่อมาถึงและเห็นหลี่เฉิน เขาก็ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้อย่างไรเขาไม่รู้ว่าหลี่เฉินจะจัดการกับตนอย่างไรยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขากลัวหลี่เฉินยิ่งกว่าเดิมถ้าความกลัวก่อนหน้านี้เป็นเพราะฐานะและอำนาจของหลี่เฉิน ตอนนี้มันเพิ่มความน่ากลัวจากการที่มือของเขาเปื้อนเลือดบุตรชายขององค์รัชทายาทแคว้นเหลียว!เขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์!แต่กลับถูกฟันหัวขาดง่ายๆ เช่นนี้!บอกจะฟันก็ฟันเลย!จนถึงตอนนี้ ภาพที่หลี่เฉินยกดาบซิ่วชุนขึ้นและฟันศีรษะเย่ล