บทที่ 614

เสียงของเย่ลู่กู่จ้านฉีลอดเข้าหูซ้ายของหลี่เฉินและออกหูขวาไป

หลี่เฉินไม่ได้สนใจสิ่งที่เย่ลู่กู่จ้านฉีกำลังพูดเลย

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เย่ลู่ฉีหมิงอยู่ตลอด

“ใต้เท้าเจิ้ง”

หลี่เฉินเอ่ยเรียกขึ้นเบาๆ

เจิ้งเป่าหรงสะดุ้งโหยง ก่อนจะรีบวิ่งเหยาะๆ เข้ามาใกล้หลี่เฉินแล้วกล่าวด้วยท่าทางระมัดระวัง “อยู่ อยู่ขอรับ”

“เย่ลู่ฉีหมิง หัวหน้ากบฏแคว้นเหลียว ปล่อยให้ลูกน้องของเขาลักพาตัวหญิงชาวต้าฉิน ทรมานและสังหารไม่ต่ำกว่าสิบคน ตามกฎหมายต้าฉิน ควรลงโทษอย่างไร?”

เจิ้งเป่าหรงตอบกลับทันทีว่า “ตามกฎหมายต้าฉิน นี่คือความผิดในสิบอาชญากรรมที่ไม่อาจให้อภัยได้ แม้ในประกาศอภัยโทษทั่วแผ่นดินก็ไม่รวมอาชญากรรมนี้ พึงจับกุมทันที และประหารโดยไม่ต้องรอฤดูใบไม้ร่วง”

เมื่อได้ยินคำถามและคำตอบนี้ เย่ลู่ฉีหมิงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา แต่ยังหัวเราะเสียงดังกล่าวว่า “พวกแกะสองขา เจ้าขู่ใครกัน? ประหารทันที? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? หากเจ้ากล้าแตะต้องข้าแม้แต่เส้นผม ข้าจะฆ่าล้างครอบครัวเจ้าให้สิ้น!”

หลี่เฉินสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดเสียงดังกับชาวบ้านที่มองเขาอยู่ว่า “คำกล่าวโบราณมีอยู่ว่า การล่มสลายหรือรุ่งเรืองของแผ่นดินเป็น