LOGINShare
บทที่ 614
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 615
ทันทีที่คำว่าช่วยคนดังขึ้น ชายชราหลังโก่งที่กำลังเผชิญหน้ากับซานเป่าก็พุ่งตัวขึ้น แต่ยังไม่ทันลงมือก็ถูกซานเป่าจับตรึงไว้แน่นเย่ลู่ฉีหมิงเห็นเหตุการณ์พลิกผัน แต่สายตาของเขากลับไม่มีความตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย ทว่ากลับเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดเขาไม่เพียงไม่หนี แต่กลับหัวเราะเยาะอย่างชั่วร้ายพลางพูดกับหลี่เฉินว่า “เจ้าชอบปลุกระดมใจคนใช่ไหม? ชอบทำตัวมีคุณธรรมใช่หรือไม่? ตอนนี้ข้าจะตัดไข่ของเจ้าแล้วยัดใส่ปากเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!”เมื่อพูดจบ เย่ลู่ฉีหมิงพุ่งชนทหารสองคนที่อยู่ใกล้เคียง ร่างของเขาเหมือนวัวกระทิงที่พุ่งไปหาหลี่เฉิน“เจ้าแกะสองขา จำไว้ชาติหน้าว่า ต่อให้เจ้าพูดมากแค่ไหน ข้าก็บดขยี้เจ้าได้ด้วยฝ่ามือเดียว!”ใบหน้าของเย่ลู่ฉีหมิงเต็มไปด้วยความยโสและอวดดี เมื่อเห็นว่าตนเองใกล้หลี่เฉินเข้าไปทุกที ความตื่นเต้นในใจของเขาก็พุ่งถึงขีดสุดแต่หลี่เฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อเผชิญกับเย่ลู่ฉีหมิงที่พุ่งมาเหมือนวัวกระทิง เขาไม่แสดงท่าทางตื่นตระหนกแม้แต่น้อย แม้แต่ก้าวถอยหลังก็ไม่มีทันทีที่เย่ลู่ฉีหมิงกำลังจะลงมือสำเร็จ กงฮุยอวี่ที่ยืนอยู่หน้าเขากลับหมุนตัวอย่างคล่องแคล่วแม้นางจะปิดใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 616
เสียเปรียบเพราะจำนวนคนน้อยเกินไปอีกแล้ว!เมื่อเห็นหลี่เฉินเดินเข้าใกล้เย่ลู่ฉีหมิง เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกถึงลางร้ายในใจอย่างแรงกล้า เขาอ้าปากตะโกนเสียงดังว่า “เจ้าอย่าใจร้อน! เงื่อนไขใดก็เจรจาได้!”“เจ้าจ่ายราคาที่ต้องจ่ายจากการฆ่าเขาไม่ไหว และรับผลที่จะตามมาไม่ได้แน่!”“ตราบใดที่เจ้าใจเย็นลง สิ่งใดที่เจ้าต้องการ ข้าจะรับรองด้วยฐานะอ๋องลำดับเก้าแห่งแคว้นเหลียว ข้าจะสนองความต้องการของเจ้าทุกอย่าง!”ด้วยความร้อนใจ เย่ลู่กู่จ้านฉีพูดอย่างรวดเร็วแต่คำตอบของหลี่เฉินกลับเป็นการยกมือขึ้น ดึงเอาดาบประจำตัวขององครักษ์เสื้อแพรออกจากเอว!เสียงดาบออกจากฝักดังแหลมคม แสงจากคมดาบสะท้อนวาววับราวกับแสงที่ไหลเย็นเหมือนสายน้ำ!จิตสังหารราวกับปรอทที่ไหลกระจายทั่ว!แสงดาบที่ส่องสะท้อนกระทบดวงตาของเย่ลู่ฉีหมิง เขาหยีตาลงตามสัญชาตญาณ และสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่แผ่ไปทั่วเหมือนงูพิษภายใต้ความขนหัวลุกซู่ เย่ลู่ฉีหมิงพยายามดิ้นรนสองครั้ง แต่ด้วยบาดแผลสาหัส เขาไร้กำลังที่จะต่อต้านยิ่งไปกว่านั้น ยังมีองครักษ์เสื้อแพรผู้ชำนาญเจ็ดถึงแปดคนร่วมกดดัน แม้แต่ในช่วงที่เขาแข็งแกร่งที่สุด เขาก็ไม่อาจต้านทานได้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 617
อีกด้านหนึ่ง ผู้เชี่ยวชาญทั้งสองที่กำลังต่อสู้กับซานเป่าและกงฮุยอวี่เหมือนจะเสียสติ พวกเขาพยายามอย่างไม่ลดละเพื่อจะฝ่าฟันเข้ามาขัดขวางหลี่เฉินและช่วยเย่ลู่ฉีหมิงแต่ซานเป่ากลับยิ่งดุดัน เขาละทิ้งการป้องกันและเข้าปะทะแบบยอมแลกชีวิต ลมปราณทั่วร่างปะทุออกมา แสดงท่าทีว่าจะสู้จนตัวตายขณะต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย เขายังหัวเราะเสียงดังเพื่อทำลายขวัญศัตรู“ฮ่าๆๆ! พวกเจ้าสองหมาเฒ่า อย่าหวังจะช่วยคนได้! พวกเจ้าทำได้แค่ยืนมองเจ้านายตัวเองตายเท่านั้นแหละ!”“ตายซะเถอะ!!!”ชายชราหลังโก่งโกรธจนแทบคลุ้มคลั่ง เขาพยายามฝ่าออกมาหลายครั้งแต่ถูกซานเป่าขวางไว้หมด จนกระทั่งเขายอมถูกซานเป่าเตะเต็มแรงและกระอักเลือดออกมาเพื่อสร้างโอกาสวิ่งไปหาเย่ลู่ฉีหมิงแต่ตรงหน้าเขากลับปรากฏร่างของกงฮุยอวี่กงฮุยอวี่ในชุดขาวสะอาด ยืนอยู่ระหว่างชายชราหลังโก่งกับหลี่เฉิน ราวกับเซียนในตำนาน นางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา “ที่นี่คือดินแดนต้าฉิน ข้างหน้านี้เป็นเขตห้ามผ่าน”“อ๊ากกกก!”ชายชราหลังโก่งแทบเสียสติขณะเดียวกันฝั่งหลี่เฉิน เย่ลู่ฉีหมิงเห็นจิตสังหารกดดันอยู่บนหัวของตน เขาก็ละทิ้งคำข่มขู่และเริ่มอ้อนวอน“อย่าฆ่าข้าเลย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 618
อารมณ์ของชาวบ้านพลุ่งพล่าน เมื่อเห็นร่างไร้ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิง ทุกคนกลับไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับปรบมือด้วยความยินดีนี่คือหัวใจของราษฎร และยังเป็นความต้องการของพวกเขาด้วยดาบนี้ที่ฟาดลงมา ผู้ที่ล้มลงคือเย่ลู่ฉีหมิง แต่สิ่งที่ลุกขึ้นยืนคือจิตวิญญาณของชาวต้าฉิน!“กล้ามาก!!!”เสียงคำรามด้วยความโกรธดังขึ้นจากชายชราหลังโก่งแม้แต่เขาเองก็ยังตกตะลึงกับดาบที่ไม่คาดคิดของหลี่เฉินแต่เมื่อเขาตั้งสติได้ ทุกอย่างก็สายเกินไปชายชราที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความโกรธคำรามเสียงดัง พลางพยายามดิ้นหลุดจากกงฮุยอวี่ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าหาหลี่เฉินซานเป่าหัวเราะเสียงดัง พลางระเบิดลมปราณทั่วร่างจนเสื้อผ้าฉีกขาดเหมือนลูกโป่งระเบิด เขาตะโกนว่า “ไอ้พวกป่าเถื่อนจากต่างแคว้นยังกล้าหยิ่งผยอง คิดว่าต้าฉินไม่มีคนแล้วหรือ!?”จนถึงตอนนี้ เย่ลู่กู่จ้านฉีถึงเริ่มตั้งสติได้เขามองดูศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงที่ตายตาไม่หลับ และร่างที่ล้มลงบนพื้น พลางส่งเสียงคำรามด้วยความโศกเศร้าและโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด ราวกับคนเสียสติ“หยุดทั้งหมด!!!”เสียงของเย่ลู่กู่จ้านฉีกดดันทั้งสนามสี่คนที่เพิ่งปะทะกันอยู่แยกจากกันทันที
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 619
เจิ้งเป่าหรงอ้าปากจะพูด สีหน้าหวาดหวั่นของเขาสุดท้ายก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ เขาในฐานะข้าหลวงเมืองหลวงจะไม่รู้ได้อย่างไร?ในความเป็นจริง เขารู้เรื่องนี้มานานแล้วเมื่อวาน เขาได้รับรายงานว่ามีกลุ่มคนจากแคว้นเหลียวมาลักพาตัวหญิงชาวบ้านที่นี่แต่เจิ้งเป่าหรงไม่กล้าดำเนินการใดๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้มีฐานะสูงส่ง เขายิ่งไม่กล้าเข้าไปยุ่งดังนั้น เจิ้งเป่าหรงจึงเลือกหลับหูหลับตา ปล่อยให้เรื่องราวบานปลายมาถึงขั้นนี้จนกระทั่งวันนี้ เมื่อทราบว่ามีคนจากหน่วยบูรพาปะทะกับกลุ่มชาวเหลียว เขาถึงต้องยอมออกมาแก้ปัญหา แต่เมื่อมาถึงและเห็นหลี่เฉิน เขาก็ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้อย่างไรเขาไม่รู้ว่าหลี่เฉินจะจัดการกับตนอย่างไรยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขากลัวหลี่เฉินยิ่งกว่าเดิมถ้าความกลัวก่อนหน้านี้เป็นเพราะฐานะและอำนาจของหลี่เฉิน ตอนนี้มันเพิ่มความน่ากลัวจากการที่มือของเขาเปื้อนเลือดบุตรชายขององค์รัชทายาทแคว้นเหลียว!เขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์!แต่กลับถูกฟันหัวขาดง่ายๆ เช่นนี้!บอกจะฟันก็ฟันเลย!จนถึงตอนนี้ ภาพที่หลี่เฉินยกดาบซิ่วชุนขึ้นและฟันศีรษะเย่ล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 620
จ้าวหรุ่ยและวั่นเจียวเจียวสบตากัน ต่างเห็นคำว่า "เหลือเชื่อ" บนใบหน้าของอีกฝ่ายหรือองค์ชายจะมีความสามารถหยั่งรู้ล่วงหน้า?แต่หลี่เฉินไม่ได้ใส่ใจว่าพวกนางจะคิดอย่างไร เพียงกล่าวให้พาคนไปที่ห้องประชุม จากนั้นก็พูดสองสามคำกับจ้าวหรุ่ยเพื่อให้นางเบาใจ ก่อนจะเดินไปยังห้องประชุมเมื่อเข้าห้องประชุมจากประตูด้านข้าง หลี่เฉินก็เผชิญกับสายตาของจ้าวเสวียนจีและคนอื่นๆพวกเขามองเห็นเลือดที่เปื้อนอยู่บนตัวของหลี่เฉินซูเจิ้นถิงดูตกตะลึงเป็นอย่างมาก ส่วนจ้าวเสวียนจีและหวังเถิงฮ่วนสีหน้ากลับมืดครึ้มโดยเฉพาะจ้าวเสวียนจี“องค์ชาย กระหม่อมได้รับข่าวว่า เกิดเหตุการณ์ใหญ่ที่ที่พักของอ๋องเหลียวเก้าจนมีการปะทะกัน มีคนเสียชีวิตและบาดเจ็บจำนวนมาก รวมถึงแม่ทัพใหญ่เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าตายทันที ขอถามองค์ชายว่าเรื่องนี้เป็นความจริงหรือไม่?”จ้าวเสวียนจีคารวะและถามตรงประเด็นหลังจากนั่งลงอย่างสง่างาม หลี่เฉินตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่จริง”คำตอบนี้ทำให้จ้าวเสวียนจีคาดไม่ถึง เขาจึงรีบพูดต่อ “แต่ข่าวที่ได้รับมา…”“เย่ลู่ฉีหมิงตายแล้ว ใช่ การปะทะกันและการเสียชีวิตก็เป็นเรื่องจริง แต่ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เหตุบังเอิญ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 621
หนังสือเล่มหนากระแทกสันเข้ากลางหน้าผากของหวังเถิงฮ่วน ร่างของเขาเอนหลังด้วยความเจ็บปวด ร้องออกมาพร้อมกับใช้มือกุมหัวก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นความเจ็บปวดทำให้เขาเผลอสูดลมหายใจลึก ใบหน้าที่เหี่ยวย่นสั่นเทิ้ม ไม่รู้ว่าเพราะความเจ็บหรือความโกรธเขาตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นหลี่เฉินยืนขึ้น พร้อมคราบเลือดสีแดงสดที่เปื้อนจากหน้าอกจนถึงเอว หวังเถิงฮ่วนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกเขากลัวจริงๆ ว่าหลี่เฉินจะฟันเขาในความโกรธ“องค์ชาย!”จ้าวเสวียนจีจ้องตรงไปยังหลี่เฉิน ก่อนจะกล่าวขึ้น“ไม่ต้องพูดถึงต้นเหตุ แต่ตอนนี้พระองค์อาจจะรู้สึกสะใจ แล้วผลลัพธ์เล่า?”“ถ้าเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น พระองค์จะรับผิดชอบอย่างไร?”จ้าวเสวียนจีพูดเสียงเย็น “จริงอยู่ที่พระองค์ทรงมีความรักใคร่ต่อราษฎร นั่นเป็นเรื่องดี แต่ก็ควรคำนึงถึงผลที่จะตามมา คนพวกนี้ไม่ใช่สามัญชนธรรมดา ไม่เพียงแต่พวกเขามีตำแหน่งสูงส่ง แต่ยังเป็นตัวแทนของแคว้นเหลียว แต่ก่อนจะเจรจา กลับเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นเสียก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีเพียงอย่างเดียว!”“วันนี้พระองค์เพื่อราษฎรไม่กี่คน ได้ลงโทษเย่ล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 622
จ้าวเสวียนจีกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ตอนนี้เป็นแคว้นเหลียวที่มีเรื่องต้องการจากต้าฉิน เดิมทีเราสามารถใช้โอกาสนี้เจรจาเงื่อนไขได้ดี แต่กลับเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ทำให้เรากลายเป็นฝ่ายผิด และยังเพิ่มความเสี่ยงที่จะเกิดสงคราม!”“องค์ชายกล่าวว่าศักดิ์ศรีของชาติได้มาจากการต่อสู้ นั่นก็จริง แต่ไม่ใช่การต่อสู้อย่างหุนหันพลันแล่น การไม่อดทนต่อเรื่องเล็กจะทำให้เสียการใหญ่!”“วันนี้องค์ชายปล่อยอารมณ์จนสังหารเย่ลู่ฉีหมิง พรุ่งนี้ก็ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่แคว้นเหลียวจะยกทัพมาโจมตี ต้าฉินจะยังมีพลังเหลือพอจะทำสงครามได้อีกหรือไม่? องค์ชายไม่คิดทบทวนบ้างหรือ?”หลี่เฉินหรี่ตามองจ้าวเสวียนจี ขณะนี้จิตสังหารของเขาพุ่งขึ้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนบรรยากาศภายในห้องประชุมเงียบกริบ จนกระทั่งซูเจิ้นถิงยังรู้สึกหนาวสันหลัง คนอื่นๆ ถึงกับกลั้นหายใจไม่กล้าพูดอะไร“ข้าฆ่าคนไปแล้ว”“ความหมายของท่านจ้าวคือ ต้องการมัดตัวข้าไปขอโทษแคว้นเหลียวหรือ?”คำพูดเบาๆ ของหลี่เฉิน กลับกดดันจ้าวเสวียนจีอย่างแรงคำถามนี้ ไม่ว่าจะตอบอย่างไร ก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกจ้าวเสวียนจีหลุบตาตอบว่า “กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่กล้าหร
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 858
“เพราะฉะนั้น ตอนนี้แคว้นเหลียวจึงใช้เยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมืองเป็นเงื่อนไข พูดว่าจะคืนให้ต้าฉิน พวกคนแคว้นเหลียวมีลูกชายก็ไม่มีทางมีดอกเบญจมาศหรอก พวกเขาไม่มีวันรักษาสัญญาจริงๆ หรอก”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินพูดเร็วขึ้นเรื่อยๆ และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความร้อนรนในที่สุด เขาถึงกับกล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดราวกับปวดใจว่า “องค์รัชทายาท ท่านอย่าได้หลงผิด!”“ถึงตอนนั้น ถ้าพวกเขาไม่คืนเยี่ยนอวิ๋นสิบหกหัวเมือง ต้าฉินยังจะต้องเผชิญกับสงครามในพื้นที่สำคัญ แล้วท่านจะตอบประชาชนและบรรพชนของต้าฉินอย่างไร?”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินที่เป็นคนแคว้นจินโดยแท้ และมีหน้าที่ด้านการข่าวสาร บัดนี้กลับพูดถึงการปกป้องประชาชนและบรรพชนของต้าฉินได้อย่างจริงจัง แสดงให้เห็นว่าเขาร้อนใจถึงขีดสุดแล้วหลี่เฉินแทบจะหลุดหัวเราะออกมาในใจแต่การแสดงนี้ยังคงต้องดำเนินต่อไปเขาแสดงท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า “เจ้าที่เป็นคนแคว้นจิน ทำไมพูดเหมือนพวกขุนนางต้าฉินไม่มีผิด”เมื่อได้ยินเช่นนั้น กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างสว่างวาบขึ้นในใจสถานการณ์ในตอนนี้ คงเป็นเพราะองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินถูกความทะเยอทะยานและชื่อเสี
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 857
ในขณะนี้ หลี่เฉินกับกัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉิน กำลังเป็นตัวแทนของต้าฉินและแคว้นจินพวกเขาต่างฝ่ายต่างเล่นเกมจิตวิทยา โหมกระพือการข่มขู่และทดลองขอบเขตของอีกฝ่ายในการเจรจา มันคือการเผชิญหน้ากับความขัดแย้ง ขยายข้อได้เปรียบของตนเอง และเพิ่มความเสียเปรียบของฝ่ายตรงข้ามให้ชัดเจน เพื่อบีบให้อีกฝ่ายยอมอ่อนข้อให้มากที่สุดสิ่งที่แคว้นจินพูดออกมา ราวกับกำลังบอกหลี่เฉินว่า "อย่าแกล้งทำเลย พวกเรารู้ว่าเจ้าไม่มีทางร่วมมือกับแคว้นเหลียวหรอก ดังนั้นก็อย่าหวังจะได้ประโยชน์อะไรจากพวกเรามากนัก"แน่นอนว่ามันเป็นเพียงแผนแกล้งทำเท่านั้น ไม่เช่นนั้นกัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินคงไม่มาปรากฏตัวที่นี่ หากเขามา นั่นแสดงว่าแคว้นจินย่อมมีความหวาดหวั่นอยู่เพราะในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่แน่นอน แคว้นจินเองก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่า หลี่เฉินจะบ้าคลั่งถึงขั้นไปร่วมมือกับแคว้นเหลียวจริงๆ หรือไม่ถ้าหากมันเกิดขึ้นจริง และเป้าหมายของแคว้นเหลียวเป็นแคว้นจินโดยตรง แคว้นจินก็ไม่มีทางหนีรอด มีแต่ล่มสลายสถานเดียวขณะเดียวกัน หลี่เฉินเองก็กำลังสวมบทบาทได้อย่างสมบูรณ์ล้อเล่นหรือ? แคว้นเหลียวมีเป้าหมายที่ต้าฉินโดยตรง เขาจะไม่มีวันร่วมมือกับแค
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 856
หลี่เฉินสั่งวั่นเจียวเจียวนำจานลิ้นจี่มาให้ จากนั้นก็เอนตัวพิงเก้าอี้ อ้าปากกินลิ้นจี่ที่วั่นเจียวเจียวปอกแล้วส่งมาที่ปากอย่างสบายใจ ขณะพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ว่ามา มีเรื่องอะไร”กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินมองลิ้นจี่ที่มีเนื้อใสราวกับหยกอย่างตาเป็นประกาย... คนแคว้นจินไม่เคยลิ้มลองผลไม้เขตร้อนจากแดนใต้เช่นนี้มาก่อนแม้กัวเอ่อร์เจียอ๋าวฉินจะทำงานอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี แต่ลิ้นจี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่แค่มีเงินก็จะได้กิน เพราะมันต้องถูกส่งมาจากแดนใต้ก่อนจะเสียสภาพ และต่อให้มีเงินมากเพียงใดก็ใช่ว่าจะได้ลิ้มลองง่ายๆเขากลืนน้ำลายลงคออย่างอดไม่ได้ ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แล้วจึงกล่าวขึ้นว่า “แคว้นจินของเรากับต้าฉินต่างก็เป็นเหยื่อที่ถูกแคว้นเหลียวคุกคามเช่นกัน หวังว่าองค์รัชทายาทแห่งต้าฉินจะทราบดีว่า แคว้นเหลียวเปรียบดั่งหมาป่าที่เต็มไปด้วยความโลภ ไม่อาจร่วมทางด้วยได้”หลี่เฉินฟังโดยไร้สีหน้าใดๆ ก่อนจะค่อยๆ บ้วนเม็ดลิ้นจี่ลงบนฝ่ามือนุ่มนวลของวั่นเจียวเจียว จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตอนนี้แคว้นเหลียวยื่นข้อเสนอผลประโยชน์ก้อนโตเพื่อให้เรายอมร่วมมือกับพวกเขา ข้าถามเพียงว่าแคว้นจินอย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 855
ทุกครั้งที่มีการสอบคัดเลือก การประกาศผลสอบถือเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการสอบเมื่อการประกาศผลสอบสิ้นสุดลง ก็หมายถึงการสอบคัดเลือกในปีนั้นเสร็จสมบูรณ์อย่างเป็นทางการและในบรรดาขั้นตอนทั้งหมด การประกาศผลสอบและการประกาศตำแหน่งจอหงวน อันดับสอง และอันดับสาม คือช่วงเวลาที่ชาวบ้านมีส่วนร่วมมากที่สุดและคึกคักที่สุดในพื้นที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุดของเมืองหลวง ทุกแห่งต่างมีองครักษ์คอยติดประกาศผลสอบไว้ รายชื่อที่ติดอยู่ในประกาศนั้น แสดงลำดับของผู้สอบได้ในปีนี้อย่างละเอียดแม้จะมีจุดประกาศหลายสิบแห่งทั่วเมือง แต่ก็ไม่สามารถกั้นคลื่นมนุษย์ที่หลั่งไหลมาชมได้ฟู่หมิ่นชิงก็เป็นหนึ่งในนั้นเขาเป็นนักเรียนจากต่างถิ่น ครอบครัวของเขาไม่ได้ร่ำรวยมากนัก ยิ่งปีนี้เจอภัยแล้งทำให้เงินที่ครอบครัวสะสมไว้ต้องหมดไปกับการสอบครั้งนี้ทั้งหมด ฟู่หมิ่นชิงเองก็ไม่มีเงินเหลือ ต้องพึ่งพาการเช่าห้องพักที่โรงเตี๊ยมโดยขอเชื่อไว้ก่อน เจ้าของโรงเตี๊ยมก็เป็นนักธุรกิจที่มองการณ์ไกล เขายอมให้ฟู่หมิ่นชิงพักฟรีไปหลายวัน เพราะถือว่าเป็นการลงทุนหากฟู่หมิ่นชิงสอบได้ การลงทุนครั้งนี้จะได้ความสัมพันธ์ที่ล้ำค่าอย่างมากเมื่อฟู่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 854
คำพูดของสวีฉังชิงทำให้สวีจวินโหลวชะงักไป เขารีบถามว่า “ท่านลุง นี่มันเพราะเหตุใดกัน?”สวีฉังชิงมองหลานชาย ก่อนจะถอนหายใจและกล่าวว่า “ตอนนี้ความขัดแย้งระหว่างสำนักราชเลขากับตำหนักบูรพานั้นแทบจะเปิดเผยกันอย่างชัดเจนแล้ว หากข้าคาดไม่ผิดอีกไม่นาน ราชสำนักจะต้องเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่”“การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ จะต้องมีเพียงผู้ชนะคนเดียว เจ้าคิดว่าในช่วงเวลานี้ที่เจ้าเข้ามาเกี่ยวข้อง จะเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี?”สวีจวินโหลวได้ยินเช่นนั้นก็รีบตอบว่า “ข้าเรียนหนักมาตลอดสิบกว่าปี ก็เพื่อสวมหมวกขุนนางให้ได้ตามความฝัน สร้างคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน จะให้ข้าถอยหนีเพราะเรื่องแย่งชิงอำนาจได้อย่างไร? อีกอย่าง ข้าไม่ไปยุ่งเรื่องเหล่านั้น ขอเพียงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด คนเล็กๆ อย่างข้าคงไม่มีใครมาหาเรื่องแน่นอนใช่หรือไม่?”สวีฉังชิงจ้องหลานชายพลางดุว่า “ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!”“สถานการณ์ในราชสำนักเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว การสอบคราวนี้ เนื่องจากองค์รัชทายาทเข้ามาเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น มันจึงถูกประทับตราของตำหนักบูรพาไปโดยปริยาย”“การต่อสู้ทางการเมืองก็คือการต่อสู้ระหว่างกลุ่ม เมื่อเป็นเช่นนี้ ย่อมต้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 853
ดังนั้น ตอนนี้หากจะขออะไรหลี่เฉินก็พอได้ แต่ถ้าขอเงิน นั่นคือสิ่งที่หลี่เฉินขัดสนที่สุดและไม่อยากให้เลย“องค์ชาย”โจวผิงอันเหมือนจะเข้าใจดีถึงสถานการณ์ที่หลี่เฉินกำลังเผชิญ เขาจึงกล่าวว่า “วิธีที่เร็วที่สุดในการควบคุมจิตใจคน ย่อมเป็นการใช้ทั้งการข่มขู่และการล่อลวงควบคู่กันไป”“กระหม่อมต้องการหน่วยบูรพาเพื่อการข่มขู่”“แต่การล่อลวง หากไม่มีเงินย่อมทำไม่ได้”“องค์ชายถือเสียว่าเป็นการฝากเงินไว้ชั่วคราวในมือของพวกเขา รอจนทุกอย่างสงบลง องค์ชายก็สามารถเรียกคืนทั้งเงินต้นและดอกเบี้ยได้ เพียงแค่พูดประโยคเดียวเท่านั้น”คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง“ใช่แล้ว ก็แค่ฝากไว้ชั่วคราว ใครจะเอาเงินของตำหนักบูรพาไปง่ายๆ ได้?”เมื่อเข้าใจเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง หลี่เฉินจึงหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็จำได้ว่าธุรกิจสบู่ของตระกูลหลิวยังไม่ได้แบ่งผลกำไรออกมา น่าจะพอรวบรวมเงินหนึ่งล้านตำลึงได้เมื่อมีแหล่งที่มาและจุดหมายสำหรับเงิน หลี่เฉินก็โล่งใจ โบกมือแล้วกล่าวว่า “ตกลง ข้าจะสั่งให้คนเตรียมเงินไว้ให้เจ้า”พูดจบ หลี่เฉินยังไม่วายเตือนอีกว่า “ตอนใช้เงินซื้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 852
ครานี้ ในที่สุดใบหน้าของโจวผิงอันก็ปรากฏสีหน้าที่เคร่งเครียดเขาไม่ได้ให้คำตอบในทันที แต่ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักใหญ่หลี่เฉินเองก็ไม่ได้เร่งรีบหากต้องการให้ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาทำงานและทำงานให้ดี ย่อมต้องมีความอดทนบ้างและที่สำคัญ งานนี้มิใช่เรื่องง่าย พูดได้โดยไม่เกรงใจว่า ไม่เพียงแค่ตำหนักบูรพาที่นอกจากโจวผิงอันแล้วไม่มีใครทำได้ แม้แต่หลี่เฉินเอง หากไปลงพื้นที่ก็ยังอาจจะไม่รอดทำไมไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยศักดินาหรือยุคปัจจุบัน ราชสำนักถึงไม่ชอบส่งขุนนางจากเมืองหลวงไปประจำการในท้องถิ่นโดยไม่มีที่มาที่ไป?เพราะในทุกพื้นที่ย่อมมีระบบทางการเมืองของตนเองเมื่อขุนนางจากเมืองหลวงถูกส่งลงไปในพื้นที่ ข้าหลวงท้องถิ่นก็มักจะรวมตัวกันต่อต้าน เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตนหากทุกคนในพื้นที่นั้นร่วมงานกันมานาน ย่อมรู้ตื้นลึกหนาบางกันดี และมีผลประโยชน์เชื่อมโยงกัน ทำให้เจรจาตกลงกันได้ง่ายแต่ถ้ามีคนจากเมืองหลวงเข้ามาแทนที่ ก็เหมือนเป็นการทำลายสมดุลเดิม ไม่มีใครชอบแน่นอนยิ่งไปกว่านั้น ภารกิจที่หลี่เฉินมอบให้โจวผิงอัน คือการควบคุมหนานเหอ และยังมีกรอบเวลาที่สั้นมากแม้หลี่เฉินจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 851
สองคนเริ่มมื้ออาหาร โจวผิงอันผู้มีนิสัยสุขุมมาโดยตลอด ไม่ต้องให้หลี่เฉินพูดอะไร เขาก็สามารถทำตัวได้เป็นปกติ ไม่มีท่าทางตื่นเต้นหรืออึดอัดแม้แต่น้อยหลี่เฉินรับประทานข้าวไปสองคำ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “เจ้าคิดว่าใครเหมาะจะมารับตำแหน่งแทนเจ้า?”หากเป็นคนอื่นถูกถามเช่นนี้ คงรีบคุกเข่าลงวิงวอนขออภัยโทษทันทีแต่โจวผิงอันยังคงสงบแม้แต่ตะเกียบในมือก็ไม่สั่น เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “รองเสนาบดีกรมยุติธรรมฝ่ายซ้าย...เปาเฉิงลวี่”หลี่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา “เตรียมการส่งมอบงานให้เรียบร้อย ให้เขามารับตำแหน่งแทนเจ้า”โจวผิงอันยังคงไม่มีท่าทีอื่นใด ตอบกลับไปสั้นๆ ว่า “พ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินยิ้มขึ้น แล้วถามต่อว่า “เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือว่าทำไมข้าถึงให้เจ้าลาออกจากตำแหน่ง?”โจวผิงอันตอบว่า “หากมิใช่เพราะมีตำแหน่งใหม่ ก็อาจเพราะทำให้องค์ชายไม่พอใจ แต่กระหม่อมคิดว่าตนมิได้ทำสิ่งใดผิดพลาด ดังนั้นคงเป็นเพราะมีตำแหน่งใหม่ องค์ชายจะบอกกระหม่อมหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ หากองค์ชายไม่บอก กระหม่อมถามไปก็คงไร้ประโยชน์”“เจ้าช่างเข้าใจแจ่มแจ้งจริงๆ”หลี่เฉินเอ่ยชมพลางพูดต่อ “ข้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 850
หลังจากใช้เวลาอ่านกระดาษคำตอบถึงครึ่งชั่วยาม ชาที่หลี่เฉินเติมแล้วเติมอีกจนแทบจะจืดสนิท ถานไถจิ้งจือก็วางกระดาษคำตอบลงก่อนที่หลี่เฉินจะได้ถามอะไร ถานไถจิ้งจือกลับลุกขึ้นและโค้งคำนับพลางกล่าวว่า "องค์ชาย กระหม่อมมีคำหนึ่งอยากจะกล่าว ขอองค์ชายโปรดอนุญาต""ท่านอาจารย์พูดมาได้เลย" หลี่เฉินตอบ"ตำแหน่งจอหงวนในครั้งนี้ สมควรเป็นของฟู่หมิ่นชิงเท่านั้น"คำพูดนี้ทำให้หลี่เฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยความจริงแล้วในใจของหลี่เฉินเองก็เอนเอียงไปทางฟู่หมิ่นชิงอยู่บ้าง แต่เขารู้สึกว่าทั้งสี่คนล้วนเป็นผู้มีความสามารถ และยังต้องใช้เวลาและทรัพยากรเพื่อพัฒนาหลี่เฉินมองว่าทั้งสี่คนล้วนโดดเด่น แต่ไม่มีใครที่โดดเด่นจนสามารถทิ้งห่างคนอื่นได้ชัดเจนดังนั้นเขาจึงลังเลถานไถจิ้งจือเข้าใจว่าหลี่เฉินจะต้องสงสัยในคำพูดของเขา จึงอธิบายต่อ "ในความเห็นของกระหม่อม กระดาษคำตอบทั้งสี่แผ่นล้วนยอดเยี่ยม โดยเฉพาะของฟู่หมิ่นชิงและสวีจวินโหลวที่โดดเด่นที่สุด ดังนั้นตำแหน่งจอหงวนและบัณฑิตอันดับสองควรอยู่ในสองคนนี้""แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ฟู่หมิ่นชิงมีมุมมองที่กว้างขวางกว่า ความคิดอ่านชัดเจนกว่า และที่สำคัญที่สุดคื
